Ik wil gewoon gillen. Het is zo zwaar. Ja ik krijg hulp voor mijn eetstoornis. Elke week gesprek. En oke, het helpt, ik heb meer rust. En ik geloof ook dat het in de toekomst gaat werken. Maar nu.. Elke keer weer mijn eetbuien accepteren. Ik wil gewoon gillen. Misschien ook zodat mensen horen hoe het gaat. Want naast de paar mensen die weten van mijn eetstoornis, vermijd ik mensen. Maar misschien stiekem, zou ik willen dat iemand gewoon eens zou vragen, "Hé hoe gaat het nou?". Als het niet goed gaat vraag ik simpel weg niet om steun in mijn omgeving, niet bij de mensen die het niet weten. Zo ben ik gewoon.
Zucht.