eerste keer op forum met mijn verhaal

[katleen]

heb de ganse middag `tegen de muren` opgelopen. ik kon geen rust vinden.
ik heb toen maar naar de huisarts gebeld , en ik mocht meteen komen om nog eens even te babbelen. natuurlijk heeft hij ook geen wondermiddelen , maar alleen al eens kunnen uiten van alle gevoelens en gedachten lucht een beetje op.
ik heb hem wel verteld dat ik bang ben voor .... wat als ik niet `beter` word. zijn reactie was : er zijn toch al kleine stapjes gezet : terug gaan werken , weer wat kilo`s aangekomen , ...
maar dat `rotte en verdrietige en cynische` gevoel dat blijft mij overheersen en kan ik niet uitschakelen of omzetten in andere gevoelens.
ben dan ook nog maar gaan joggen : rennen tot je niet meer kan denken omdat alle aandacht naar ademen en lopen gaat. dat deed me wel goed. dat ga ik proberen elke dag te doen. zo sla ik twee vliegen in 1 klap : conditie opbouwen en depressie `verslaan`. en als ik dit maar vaak genoeg zeg , dan ga ik het misschien geloven ook???? (ietske cynisch bedoeld)

[Memories]

Hoi Katleen,

Ja, goed, dat je de huisarts hebt gebeld, en super dat je nog even mocht komen om te kletsen over wat je bezighoudt en waar je zoal mee worstelt. Lucht inderdaad wat op, geeft wat ruimte en inzicht. Wat dat betreft; ook 'hulde' aan de huisarts die zo te merken wel achter je staat !! Een veiliger gevoel moet dat toch geven. En de huisarts heeft in dit geval immers gelijk, jij hebt (al met al ondanks moeite) al weer wat stapjes gezet. Voorwaarts.

Een goed initiatief is het ook om regelmatig te gaan sporten. In het geval wat jij gedaan hebt...joggen. Als je dat met regelmaat toepast helpt je dat misschien ook wel om inderdaad de depressie iets tegen te gaan. Maar daar is natuurlijk- en daar ben je al druk mee aan de gang, meer voor nodig dan sporten. Maar even erop terugkomend: lijkt me een goed idee.
De depressie 'verslaan' met enkel en alleen sporten zou denk ik niet kunnen, maar het is wel een opzet en dat is prima.

[Janneke]

heb de ganse middag `tegen de muren` opgelopen. ik kon geen rust vinden.
ik heb toen maar naar de huisarts gebeld , en ik mocht meteen komen om nog eens even te babbelen. natuurlijk heeft hij ook geen wondermiddelen , maar alleen al eens kunnen uiten van alle gevoelens en gedachten lucht een beetje op.

Hiehoi dat je belde!!!
Hartstikke goed dat jij dat deed - en idd: hulde, dat hij tijd nam!

En: houd dit er in: als praten oplucht, vaak doen.
Je ouders wil je sparen - de huisarts hoef je denk ik niet te sparen daar zit mogelijk ook wel een verschil in...?

maar dat `rotte en verdrietige en cynische` gevoel dat blijft mij overheersen en kan ik niet uitschakelen of omzetten in andere gevoelens.

Nee. Die rottige gevoelens zijn een gevolg van *iets* Noem het depressie, noem het uitputting - zoeken naar de oorzaak kan zin hebben. (Het hoeft geen prioriteit te hebben.)
Maar ik ben nogal tegen cognitieve gedragstherapie bij depressie: het kost (vaak bakken) energie, om "onjuiste" (jawel!) gedachten om te draaien, terwijl je al nauwelijks energie hebt. En je pakt dan ook nog eens het gevolg aan, ipv. de oorzaak. (En hoe onjuist die gevoelens nou precies zijn, is ook nog een kwestie. het IS, i am sorry, ook gewoon heel rot, om depresief te zijn....)

Het lijkt me beter, om je rottige gevoelens, al dat verdriet, rotgevoel en cynische te erkennen.
Het is er. Je bent er niet blij mee - maar dit is, nu, helaas zoals jij je voelt.
Met cynisme is het een beetje uitkijken, dat is vaak "een afscherming". Die afscherming gun ik je van harte, maar zie het voor wat het is: iets om niet te hoeven voelen.
En verdriet: That's the real thing. Erken je verdriet - en als dat goed voor je voelt, huil je.

ben dan ook nog maar gaan joggen : rennen tot je niet meer kan denken omdat alle aandacht naar ademen en lopen gaat. dat deed me wel goed. dat ga ik proberen elke dag te doen. zo sla ik twee vliegen in 1 klap : conditie opbouwen en depressie `verslaan`. en als ik dit maar vaak genoeg zeg , dan ga ik het misschien geloven ook???? (ietske cynisch bedoeld)

Geloven hoeft niet...! Eerst zien, dat het daadwerkelijk helpt!!
Maar prima, dat je het deed, je kunt beslist stommere dingen doen!
(Fysiek gesproken: je hoort binnen 36 uur te herstellen, anders heb je te veel gedaan.)

En misschien zijn er ook andere dingen, die het in zich hebben, dat je een tijdje alleen maar bezig bent met *wat je aan het doen bent* zodat je niet kunt piekeren...?

[katleen]

janneke zei : erken de `rottige` gevoelens. als `erkennen` gelijk is aan `aanvaarden` ; dan heb ik daar grote problemen mee.
vandaag ook weer een moeilijke dag gehad. ik voel me erg geirriteerd en ook op het werk merk ik dat ik soms toch wel `kattig` reageer.
morgen heb ik een afspraak met psychiater. de huisarts stelde voor om eventueel over te stappen op andere medicatie namelijk :cymbalta. heeft iemand van jullie daar ervaring mee? want als je wat rondsurft op het net vind je voor elk positief verhaal ook wel een negatieve ervaring met dit medicijn.
het liefste zou ik stoppen met alle medicatie en het te proberen op `eigen kracht`. of misschien wil ik het gewoon opgeven : niets meer voelen is beter dan dat in- en in-rottig voelen.
want wat ik nu doe noem ik niet `leven` , maar `overleven`. en ik verlies elke dag een stukje hoop , een beetje moed.

[Black Rose]

Mijn vriendin heeft dit nog genomen, maar een paar jaar geleden en ze herinnert er zich niet zoveel meer van.
Misschien geen slecht idee van je huisarts om de medicatie aan te passen als je je zo rot blijft voelen.
Voor ik dystonisch begon te reageren op AD nam ik Trazolan, en (in mijn geval : iedereen reageert anders op medicatie) daar voelde ik me nog depressiever van, ook had ik meer huilbuien enzo.
Na een tijdje toen ik dat meldde aan m'n psychiater moest ik met Trazolan stoppen en ben overgestapt naar Prozac, toen heb ik toch wel het verschil gevoeld was veel minder depressief.
Hopelijk werkt bij jou die nieuwe medicatie beter dan de vorige [AAI]

[Janneke]

janneke zei : erken de `rottige` gevoelens. als `erkennen` gelijk is aan `aanvaarden`, dan (...)

NEE.
Goed, dat je het aansnijdt, taal kan tricky zijn. Aanvaarden klinkt mij nogal in de oren als "het is zo en dat moet ik geod vinden" of "zo is het nu eenmaal en zo gaat het ook blijven" en van allebei die 'invullingen' word ik alleen maar akelig. (Dus hoeveel te meer jij er akelig van word...!)
Erkennen is voor mij het tegenovergestelde van het rotgevoel proberen weg te duwen: "dit is, wat er nu is aan somberheid, verdriet, (of hoe het maar uitkomt)" - dat onder ogen zien (het is er nu, geveedee nog aan toe) en idealiter proberen er een plossing voor te verzinnen. (Iets doen, om de zinnen te verzetten, een vriendin bellen, muziek opzetten -of idd hardlopen, als dat helpt, houdt het er gewoon in!!!)
En: wat eigenlijk niet zit in het woordje erkennen zelf: mijn pleidooi is zogezegd "een zig zag benadering" het rotte gevoel 'eventjes' er laten zijn (makkelijk gezegd, ik weet het!!) en dan weer proberen iets te doen. (of: iets aan het rotevoel te doen.)

[katleen]

gisteren naar psychiater geweest. we gaan (nog) niet wisselen van medicatie : want dan moet ik eerst afbouwen met deze en dan opbouwen van andere medicatie. tja , en gedurende die periode zou ik me nog slechter voelen dan nu. en dat kan ik echt niet aan. daarom is de dosis serlain verhoogd , en kijken we hoe ik daarop reageer.
nog meer slecht nieuws : mijn vader is na valpartij opgenomen in het ziekenhuis. daar heb ik het heel moeilijk mee. maar ik heb ; voor het eerst ; me kwetsbaar opgesteld naar mijn moeder toe : vertelt dat het echt nog niet goed gaat en ook potje gejankt ; terwijl ik eerst me altijd beter voordeed. ze vond het erg voor me , man me eens goed vast en huilden een beetje samen.
ook heb ik gezegd dat we een beurtsysteem opstellen voor de ziekenhuisbezoeken , zodat ik niet alles alleen op mijn schouders neem. ik weet dat ik dat moet doen , aan mezelf denken en hulp aanvaarden. het is zo al verschrikkelijk moeilijk genoeg.
en moeilijk is het : weer veel te weinig eten (krijg geen hap door mijn keel) , slecht slapen door ongerustheid over pa , het werk dat me toch wel veel energie kost , algemeen rot gevoel.

[Memories]

Hoi Katleen,

Wat heftig voor je ! Veel sterkte met je vader. Dat is heel moeilijk. Een dierbare van jezelf waar iets ergs mee gaande is.

Om maar je wel te complimenteren dat je eerlijk en open bent geweest naar je mams. Ook moeilijk in zo'n situatie, maar wel fijn dat je eerlijk kan zijn en dit samen met elkaar kan doen. Dat zij nu ook een beetje weet hoe de vork in de steel zit. En natuurlijk- vindt zij dat erg voor jou. Ze is je moeder en ze houdt van je. (Daar mag ik toch wel vanuit gaan dat de band tussen jullie wel goed. ) Goed dat je dingen deelt en eerlijk bent.

En ja- dan kan je dondersop zeggen dat eten en slapen ingewikkeld is door stress en spanning. Probeer open te blijven en te praten over hoe jij dingen voelt en ziet, zodat je ook buiten dit forum niet alleen staat met je sores. Want zoals je zelf al aangeeft, het is al moeilijk genoeg nu.

[katleen]

ik heb een vraagje. heeft er iemand van jullie ervaringen met de aanpak van een depressie via `alternatieve` wegen? ik ken iemand die ook psychische problemen had en die ging naar een osteopaat. die deed dan een soort `massage` , zonder veel gepraat en die persoon voelde zich nadien opmerkelijk beter. ik sta daar eerlijk gezegd toch wel sceptisch tegenover en om nu iets te proberen onder het moto : baad het niet dan schaad het niet ??? tja , dat weet ik ook niet of dat een goede manier is om om te gaan met mijn depressie???
graag wil ik jullie reactie , mening , ervaringen hierover. maar ja , het zal zo wel zijn zoals bij alles : voor elk positief verhaal is er ook wel een negatieve ervaring.

[Black Rose]

Een osteopate is normaal gezien niet iemand die masseert, maar het kan hé dat die dat erbij/ernaast doet.
Lichaam en geest hangen samen, maar dat je echt van een depressie geneest door massage
Door osteopatie heb ik wel iets minder spanning op mijn spieren (ben nu al lang niet meer geweest door afstand), homeopathie heeft mij van mijn cervicale dystonie afgeholpen.
Ik ben wel benieuwd naar de reactie's die je zal krijgen ; hoop ook ooit geholpen te kunnen worden door een alternatieve therapie daar ik met medicatie moet opletten.
Gesprekken daarentegen met een hulpvelener zou ik nooit links laten liggen, tenzij ik me ooit een langere periode goed in m'n vel zou voelen en zou denken dat ik "genezen" ben.
Maar die hoop heb ik al lang opgegeven, da's trouwens ook leefbaarder

[Janneke]

Hoi Katleen,
er zijn wel alternatieven, die goed kunnen werken, maar wat je nodig hebt, is een verhaal met kop en staart.

Zo kan osteopathie goed werken. Gesteld, dat bijv. het gewricht tussen je eigenlijke schedel en je bovenste halswervel niet recht staat, dan kan het bakken energie schelen, als dat wordt rechtgezet. (En het kan zin hebben, om 1, 2 of 3 keer bij zo iemand langs te gaan, om te laten onderzoeken, of jouw lichaam osteopathische "blokkades" heeft.)
Dat is zogezegd de optie:"alle ballast, die ik wellicht al jaren in mijn lichaam had, kan maar beter vandaag verboord dan morgen, want ik heb het al zwaar genoeg."
(Gesteld, dat je behalve je depressie, weinig lichamelijk klachten hebt, is dat niet zo'n handige route. Voor wie veel klachten eeft is het ten zeerste aan te bevelen.)

Massage kan hepen: wie depressief is, heeft doorgaans gespannen spieren. Belangrijk is, dat er een prettig contact is tussen jou en de massagetherapeut. En spreek bijv. af, "dat je al in psychotherpie bent" en dus niet te veel wilt praten = gepeuter), dat een rustige, ontspannende massage voorop staat. (En dat je mogelijk, gesteld dat je gaat huilen bij het ontspannen, juist weer wel wilt praten, maar dat is vooral spuien en erkenning krijgen.) En: het kan ene hele prettige manier zijn, om aandacht en rust te krijgen.

Ik heb destijds een aantal cursussen touch for health gevolgd. Daar leer je een paar elementaire handgrepen, die zoden aan de dijk kunnen zetten bij alles, waarbij stress om de hoek komt kijken. (En vind je de cursusgeefster aardig, kun je altijd nog eens een individuele sessie boeken.)

En ik ben destijds enorm opgekalefaterd van ene orthomoleculaire arts. Ik was via een posttraumatische stressstoornis een depressie in "gezakt" en er is een goed protocol, om te maken dat je uitgeputte lichaam weer energie krijgt. (Jaren riep ik:"Ik kan niet denken, mijn hersens staan stil!" Na plm. 4 maanden de voedingssupplementen slikken, kon ik weer denken. Had ik trouwens uberhaupt meer energie, en was het grootste leed redelijk snel geleden.)

Die laasten vallen dus meer onder de mogelijkheid: gebruik je lichaam, om je geest te helpen. Doorgaans valt dat dus onder de noemer van "hoe kan ik maken, dat ik minder stress heb in dezelfde situatie".

[katleen]

kom net terug van psychiater. we hebben beslist dat ik toch weer op ziekenverlof ga. in mijn job (zonder in details te treden)moet je er steeds voor 100% zijn en dat kost me zoveel energie dat ik op het einde van de dag emotioneel en geestelijk totaal op ben.
maar ik geef eerlijk toe : die beslissing neem ik met pijn in het hart en heb het er ook moeilijk mee. want ik doe mijn job graag.
maar ik heb geen keuze : ik moet mezelf de tijd gunnen om te genezen. en dat gaat alleen met rust en enkel dingen doen die ik graag doe zoals wandelen , wat vaker bij ouders op bezoek , en dat soort dingen.
en morgen mag mijn vader al uit het ziekenhuis: joepie.

[Memories]

Hoi Katleen,

Allereerst natuurlijk prachtig nieuws...van je vader...dat is al heel positief! Dat is inderdaad wel degelijk een "joepie-gevoel" . Dat kan ik me helemaal voorstellen, hoe blij je zou zijn.

Het is vanzelfsprekend, niet de bedoeling dat je emotioneel en lichamelijk gezien helemaal gesloopt raakt door je baan. Dan is het beter -hoe moeilijk en tegenstrijdig dat ook voor je is- om nog even een paar stappen terug te doen. (Ze zeggen dat het in fases dan toch beter voor je gezondheid is, dus dan gaan we daar maar voor nu vanuit he?)
Als je door zou willen gaan in deze situatie en je loopt al op de tenen, dan moet er later een rem op, dus beter nu constateren.
Als je totaal op bent kun je opeen gegeven moment ook niet alles meer geven als het om je baan gaat. Dan gaat, hoe lastig ook, gezondheid voor. En het is dan maar goed ook, dat je op zich wel leuke dingen weet te doen.

[katleen]

hey ,
ik ben inderdaad heel erg blij dat mijn vader weer terug thuis is. natuurlijk blijft hij ongeneeslijk ziek , maar hij is gelukkig weer in zijn eigen huis met mijn moeder.
maar wat dat thuis blijven betreft : het is nog maar zaterdag , dus mijn ziekenverlof is eigenlijk nog niet begonnen , en ik loop al tegen de muren op.
ik blijf het moeilijk vinden om gewoon `rust` te vinden. ik weet dat ik een soort `dagindeling` zal moeten maken om toch wat regelmaat in de dag te brengen , maar ik ben erg bang dat ik het niet kan. omdat ik dan toch niet hoef te werken dat ik me dan volledig ga laten gaan : eindeloos piekeren , misschien weer stoppen met medicatie , ....
ik weet het niet. ... al die onzekerheid ... ik word er moedeloos van.

[Memories]

Hoi Katleen,

Dat hij ongeneeslijk ziek is, blijft verschrikkelijk rot, daar is geen twijfel over mogelijk, dat IS enorm pijnlijk, met behoorlijk wat regelmaat. Maar het is zeker ontzettend fijn dat hij weer bij je moeder kan zijn. Het is en blijft een voorrecht om ook in dit soort tijden samen te kunnen zijn. En dat hij in zijn eigen huis is, is alleen nog maar fijner, ondanks de vooruitzichten.

Dat je nu al tegen zogenaamde muren oploopt, is niet zo vreemd...het is weer een andere weg die je ingeslagen bent. Je moet het helemaal weer opnieuw inrichten en jezelf er naar schikken voor zover mogelijk, maar ik kan mij levendig voorstellen dat je dat niet meevalt. (Ondanks dat het nodig is, gezien de situatie, is het nou eenmaal zeer vervelend.)

Het is en blijft moeilijk om rust te vinden, zeker als je zoveel piekert en dat nog niet echt kan afkappen. Maar je zegt dat je een dagindeling zou moeten maken om met iets bezig te kunnen zijn. Goed idee. Daar zou ik voor gaan zitten en echt wat tijd voor vrij maken. Je zegt dat je het niet kan, maar zoals je zelf eigenlijk al aangeeft is dat angst. En angst is in dit geval een slechte raadgever. Mocht het nou echt niet lukken, je behandelaar zou je er vast bij kunnen helpen.
En de medicatie is toch wel nodig om verder te komen, ondanks je tegenstrijdigheid. (Aangezien je de gevolgen diep in jezelf ook wel weet las je de medicatie niet meer neemt.)

Ik kan me voorstellen, dat de onzekerheid je moedeloos maakt. - Een geluk dat je in ieder geval niet alleen bent. Al kan het soms wel zo voelen.

[katleen]

hey memories ,
dank je voor je meelevende woorden.
ik denk dat `angst` inderdaad een grote emotie is waarmee ik momenteel worstel en dan vooral de angst dat dit nooit overgaat. als ik aan die mogelijk denk dan word ik zo verdrietig , zo intens triest , dat ik enkel maar kan janken.
en ja : in theorie weet ik het wel allemaal : regelmaat , rust , medicatie , beweging , tijd , ... en dan word het beter. maar daar twijfel ik nu net aan.
daarstraks nog rondgewandeld (huilend) op het kerkhof waar de as van mijn zus is uitgestrooid op `zoek` naar antwoorden , naar kracht , naar een `teken` , ...om het vol te houden.
en dan dit forum : concrete `oplossingen` komen er niet , maar elke reactie doet me toch altijd weer goed : medeleven of dingen waarover ik dan weer moet nadenken en er `de raad` uithalen waarmee ik iets kan.
maar ; en ik weet het ; ik val in herhaling ; het is verschrikkelijk moeilijk. zo`n depressie ; het is gewoon de hel vind ik !!! en dan zouden er nu een hele reeks vloeken volgen als die toegestaan waren , gewoon als uiting van mijn gevoelens.

[Memories]

Hoi Katleen,

Je dankt mij voor de meelevende woorden, maar eigenlijk vind ik dat niet zo nodig. Aangezien jij ook gewoon verdiend dat er mensen zijn die naar je luisteren en je zo nodig wat adviseren, bijsturen, richting geven. Jij hebt ook recht op steun en wat begrip, want wat je meemaakt, dat is nou eenmaal moeilijk. En daarom zijn er ook leden die je bij willen staan, mocht dat nodig zijn.

Begrijpelijk dat je angst hebt dat het nooit overgaat. Je kan dat ook wel zien als een deel wat ook wel bij een depressie hoort. Maar juist doordat er zoveel angst is dat het niet overgaat, is de kans meer aanwezig dat het langer duurt dan nodig. (En het duurt al zo lang, want in zo'n situatie kan ik me voorstellen, dat jij alles te lang vind duren.) Wat je kan proberen is de angsten te verzetten in afleiding. Of de angsten die jij hebt te gebruiken als kracht. - Want immers heb je veel nodig om door die ellendeling van een depressie te komen, dus angst hoort ook bij. Alleen moet het niet gaan groeien. Daarom zeg ik ook: doceren. De angst in kleine stukjes knijpen. (Ingewikkeld kan het zijn, maar door er "positieve dingen" tegenover te stellen, krijgt de gruwel angst, angst voor jou en dooft het stukje bij beetje.).

Op zich- wel een goede mogelijkheid, het kerkhof bezoeken. Het kan je kracht geven. Misschien geeft het je wat meer helderheid om door te zetten. Niets mis mee, juist van belang. En als het wat troost geeft...blijven doen. Daar is een kerkhof ook voor. Troost geven aan nabestaanden...een plek voor de nabestaanden. Er zijn heel veel mensen die er, met behoorlijk wat regelmaat naartoe gaan. Ik kom er niet regelmatig...maar als ik op een kerkhof ben voor wat voor reden dan ook, dan voelt dat ook wel fijn. In ieder geval een plek waar vrede hangt, vind ik. Maar dat is voor ieder anders. Ik kan in ieder geval zeer goed begrijpen dat je er naartoe bent gegaan.

Ik vind het fijn dat je wel wat aan het forum hebt. Dat je hier je ei kwijt kan en daarin net zo ver wilt gaan als dat jij zelf wilt...heeft ook weer te maken met eigen keuzes. Het is niet erg dat je in herhaling valt. Ik denk juist wel goed om dingen als het je dwars zit te herhalen. "Ik ben er nog niet en ik vind het wel heel vervelend dat dit mij moet overkomen !!" Want een depressie ís nou eenmaal stikvervelend. En je beschrijft het zelf al; moeilijk en een hel. En de vloekwoorden, schreeuw ze er maar uit in je huisje hoor, het maakt het misschien iets rustiger binnenin je.

[katleen]

ik ben nu nog maar 3 dagen op ziekenverlof en loop bij momenten al tegen de muren op. ik weet niet of thuis zijn goed voor me is.
de enige momenten dat ik me echt goed voel is tijdens en na een uur joggen. maar ja , ik kan moeilijk de ganse dag lopen he. en of het echt helpt tegen depressie ??? ik weet het niet , maar ik zal dan toch tenminste de fitste depressieve zijn.
morgen weer een afspraak met psychiater. ik heb van afgelopen week een dagboek bijgehouden waarin ik probeer alle gevoelens te verwoorden. dat ga ik meenemen , want soms is terugblikken moeilijk om precies te zeggen wat je eigenlijk voelt.
en ja , vloeken doe ik weleens thuis , lucht maar heel even op. en de hond schrikt er zo van ; arm beestje denkt dan `wat heb ik gedaan?`...
ik laat nog wel weten hoe psych-bezoek morgen gegaan is.

[Minerva]

Sterkte morgen ! Goed dat je dingen op schrijft.

[katleen]

vandaag weer naar psychiater geweest. hij vroeg me meer te vertellen over dat `verdrietig of rottig` voelen ; waar dat gevoel vandaan komt en wat ik dan precies voel. daar kon ik echter geen echt antwoord op geven , want ik weet niet hoe ik die gevoelens anders kan verwoorden dan verdrietig , rottig , ellendig , ...
ik heb andere medicatie gekregen ; moet serlain afbouwen en het nieuwe venlafaxine opbouwen. heeft iemand ervaring met dit medicijn?
voor de rest zei hij dat ik al veel positieve dingen doe : wandelen met hond , joggen , uitjes met ouders of man , .... MAAR ik doe misschien dan wel `de juiste` dingen , ik voel me toch niet goed!!! dat heb ik hem ook gezegd : ik zie er niet depressief uit en doe nog allerlei dingen maar ik voel me niet beter. en dat ik het depressief zijn moe ben. hij toonde veel begrip , maar herhaalde wat hij al meermaals zei : gun jezelf de tijd , aanvaard dat je ziek bent en geef de medicatie een kans.
volgende week nieuwe afspraak ; dus probeer ik het vol te houden in de hoop dat de andere medicatie `iets` zal veranderen , hoewel ik wel weet dat ook deze medicatie tijd nodig heeft om aan te slaan. .... ZUCHT...

[Minerva]

Alleen pillen zullen je niet helpen om beter te worden. Ik mag toch hopen dat er ook gesprekken zijn waar jullie inhoudelijk in gaan op wat er is gebeurd, waar je mee zit, wat er nu speelt en hoe je je daarbij voelt ?

[katleen]

om op de vraag van mystica te antwoorden : ik heb gesprekken met de psychiater , fijne gesprekken zelfs waarin ik eerlijk en open ben en hij ook eerlijk reageert.
waar ik het wel moeilijk mee heb was zijn vraag : hoe voel je je dan precies als je je `rot` voelt. tja , duidelijker dan verdrietig , ellendig en rot kan ik het niet omschrijven.
ik vraag me soms af : ik ben depressief en voel me daardoor soms zo slecht of is het dat ik me slecht voelde en daardoor een depressie kreeg??? tja , zoals de vraag : de kip of het ei ; wat was er eerst?
misschien moet ik gewoon aanvaarden dat al die gevoelens bij een depressie `horen`. net zoals je niet kan stappen als je je been gebroken hebt. of is dat te simpel voorgesteld??
en waar ik ook heel veel moeite mee heb is met het feit dat die negatieve gevoelens zomaar opkomen , zonder dat er eigenlijk aanleiding voor is. zelfs vaak na best wel fijne dingen.
en ja , als ik me dan zo in- en inverdrietig voel , dan wil ik eigenlijk liefst ergens in een hoekje wegkruipen ; terwijl de psychiater me al regelmatig heeft gezegd dat hij zou willen dat ik eens boos werd of huilde tijdens de gesprekken. omdat ik het nu vaak toch `binnen` hou en tja , dan blijft die emmer boemvol natuurlijk.
en weer ga ik eindigen met .....ZUCHT....

[Black Rose]

Hey Kathleen,

Ben nog even komen piepen naar jouw topic...
Goed dat je vader terug thuis is in zijn vertrouwde omgeving.
Soms heb ik dat ook, dat ik me plots terug down voel zonder er precies de aanleiding van te kennen.
Soms komt het later uit, wanneer ik dieper analyseer wat er de uren ervoor gebeurd is.
De oorzaak is niet altijd onmiddelijk duidelijk, zit soms verborgen in kleine details die me op het moment zelf niet zo zijn opgevallen maar achteraf bekeken getriggerd hebben.
Soms vind ik na alles af te gaan ook de oorzaak niet, dan stel ik me ook de vraag of het iets is die mij ontgaan is of gewoon de chemische processen in mijn hersenen...

[katleen]

dat opkomen van die neerslachtige en depressieve gedachten vind ik heel moeilijk. vooral omdat ik die niet kan tegenhouden , niet kan stoppen , maar ook niet `voorspellen`.
zelfs na een fijne dag met wandelen met hond , fijn gesprek met vriendin en terrasje doen met man en ouders ; zelfs dan gebeurt het : die ellendige gevoelens van `moe zijn` , willen opgeven , geen positieve dingen meer zien , ....
de psychiater stelde voor om mee te doen aan groepstherapie waarbij ik met een zestal andere mensen met psychische problemen praat , onder begeleiding van een deskundige natuurlijk.
heeft iemand daar ervaring mee? ik ben bang dat ik me dan toch weer beter ga voordoen dan ik me eigenlijk voel en toch weer `de sterke` wil zijn die anderen helpt. want tja , dat ben ik zo gewoon he. ook bij vergaderingen op het werk ben ik iemand die al snel de leiding neemt , het gesprek stuurt en de agendapunten gestructureerd afwerkt.
En tijdens zo`n therapie is het denk ik toch de bedoeling dat je je verhaal kan doen , en verder ...? graag jullie ervaringen , meningen en gedachten daarover.

[Black Rose]

Ik heb 4,5 jaar dagtherapie gevolgd 2dagen/week.
We hadden 's morgens onthaal waarbij elke patiënt z'n verhaal kwijt kon die hij/zij in groep wenste te delen.
Eén à 2x/week kon ik op gesprek daar bij m'n psycholoog.
We kregen diverse therapieën : koken, ergotherapie, sport, muziektherapie en konden met de therapeuten praten tijdens deze momenten, maar we konden ook op elk moment van de dag terecht bij iemand van de verpleging als we iets kwijt wilden die we liever niet in groep wensten te delen.

Positief (mijn ervaring althans) : 2 dagen/week bij verschillende mensen terecht kunnen als je met iets zit is echt wel een luxe. Het klikt uiteraard niet automatisch met elke therapeut, maar de hulpverlening was zo uitgebreid dat er voor mij toch verschillende mensen waren bij wie ik terecht kon.
Je leert ook voor een deel relativeren wanneer je de problemen van een ander hoort.
Ook van medepatiënten krijg je soms steun en andersom kan het ook deugd doen als je iemand anders even kan oppeppen.
Sociaal contact in een veilige omgeving was voor mij ook een belangrijk punt.
De therapieën op zichzelf bestonden vaak uit opdrachten, maar deze kan je niet vergelijken met opdrachten die je moet uitvoeren als je werkt.
Als iets niet lukt of niet zo vlot kan dat, er wordt geen druk op jou gelegd : je hebt recht op falen.
En wanneer iets gelukt is krijg je vaak complimenten van de hulpverleners (soms ook medepatiënten), dat is dan weer goed voor je zelftvertrouwen.



Negatief : In zo'n groep ontstaan sowieso spanningen, net zoals tijdens sociale contacten in het dagelijks leven.
Maar dan zijn de hulpverleners er steeds om je te helpen hoe ermee om te gaan.
Soms kan je ook wel best verdrietig of down worden van de problemen van andere patiënten wanneer je meeleeft.