eerste keer op forum met mijn verhaal

[katleen]

mystica`s vraag `waar denk je dan aan , die gedachtemolen`.
het zijn vaak steeds dezelfde dingen waarover ik dan denk , pieker , me zorgen maak.
zo denk ik veel aan mijn zussen , en dan toch wel vaak met gevoelens van woede en intens gemis. ook maak ik me zorgen over mijn vader die langzaam maar zeker steeds een beetje slechter wordt. en wat als hij sterft? kan ik dat er dan nog wel bij? oh ja , ik hoor de mensen al zeggen : hij heeft toch een mooi leven gehad. maar dat wil niet zeggen dat het verdriet minder is he. en omdat ik goed besef hoeveel pijn het doet om iemand te verliezen , ben ik bang dat ik dat er niet meer bij kan.
en dan nadenken over `de toekomst` , die ik natuurlijk niet erg rooskleurig zie. terug gaan werken wil ik graag , maar wat als het niet gaat. ik ben bang , als ik aan morgen , aan volgende week , aan volgende maand denk. ik ben bang dat die `oude` katleen slechts een rol was die ik speelde en dat de `echte` katleen is zoals ik nu ben. ik twijfel erg aan alles en iedereen. en vooral aan mezelf.
en nog iets stoms wat ik de laatste tijd doe : een totaal foute manier om rust te vinden : namelijk me vol proppen met alles wat maar eetbaar is. en nadien voel ik niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk rotslecht natuurlijk.
help!!!

[Minerva]

Ach meis dat is allemaal wel akelig inderdaad. Ik snap dat je bang bent voor weer een overlijden. En je vader is ook weer iemand die dichtbij je staat en waarvan je nu al dan weet dat het heftig zal zijn. Dat je dat liever niet weer wilt meemaken en je zorgen maakt over hoe je hier weer doorheen moet komen met de pijn en het verdriet.

Dat je je zorgen maakt over je werk en het opbouwen daarvan is ook begrijpelijk. Je zegt dat je bang bent dat je een rol hebt gespeeld en dat je daarom het nu niet meer aan zou kunnen omdat nu de echte Kathleen er is. Bedoel je daarmee dat de echte Kathleen nu naar voren komt en zich heel kwetsbaar voelt ? Omdat je het verdriet rondom het overlijden van je zussen tot dan toe binnen gehouden hebt ? Of omdat je je sterker voor deed dan je werkelijk was ? Of hoe moet ik dat opvatten dat rol spelen ?

Probeer je niet te schuldig te voelen over je eetbuien. Realiseer je dat dit een moeilijke tijd voor je is en dat die emoties en gevoelens er mogen zijn. Dat het goed is dat die er uit komen. Dat je daar uiting aan geeft en dat je dan soms even wat doet wat misschien niet zo gezond is maar verder (naar mijn idee) weinig kwaad kan, dan is dat maar even zo. Dat komt later wel weer als het allemaal wat beter gaat.

[Black Rose]

Het is niet abnormaal dat je die angst hebt om nu ook nog je vader te verliezen aangezien je al zo vroeg geconfronteerd werd met het overlijden van je twee zusjes.
Persoonlijk heb ik al veel gehad aan een boek van "raymond moody" : "Een blik in de eeuwigheid", en ik weet dat hij ook een boek geschreven heeft voor rouwverwerwerking : http://mom.biblion.nl/olifant/olifant.d ... 9022985814
Misschien heb je er wat aan? Deze heb ik zelf niet gelezen maar ben maar even aan het meedenken [AAI] .
Die vreetbuien zijn misschien maar tijdelijk, maar ik begrijp dat je er je zorgen om maakt en nadien ongemakkelijk bij voelt.
Ik denk dat het rust brengt doordat "eten" iets intiems is die je (onbewust) terugbrengt naar de tijd dat je een baby was en je zorgeloos en verborgenheid voelde.
Zo werd het mij toch eens uitgelegd toen ik veel last had van beven tijdens het eten in bijzijn van andere mensen.
Ik heb dit nooit verteld, maar ik heb een periode gehad dat ik rust vond bij heel traag drinken. In die mate dat ik toen eens een papfles gekocht heb voor baby's en daar 's avonds in de zetel uit dronk. In zekere mate bracht me dit tot rust.

Nu ligt ze al jaren terug in de kast, en soms heb ik wel momenten dat ik gewoon héél lang en traag aan één glas water drink.
Misschien is er voor jou ook een alternatief door traag te drinken ofzo die de vreetbuien kan vervangen?

De medicatie zal wss ook nog niet helemaal werken, en zelf heb je ook al stappen ondernomen in de goeie richting [045]
Hoop dat het snel terug iets beter gaat met jou

[katleen]

vandaag : mijn eerste werkdag na lange tijd thuis. ben ontzettend zenuwachtig en ook wel bang dat het niet zal gaan.
duimen maar!!
straks zal ik zeker laten weten hoe het gegaan is.

[Janneke]

En,
- als je dit leest ben je natuurlijk al weer terug -
hoe is t gegaan....?

[katleen]

zoals beloofd : het verslag van mijn eerste werkdag na vele weken ziekenverlof.
het was best wel een fijne dag. mijn lieve en geweldige collega`s hebben me heel goed opgevangen en ook `tijd en ruimte` gegeven als het even moeilijk ging. bijvoorbeeld toen ik toch wel emotioneel werd toen er gezegd werd dat ze me gemist hadden.
maar toen ik thuis kwam was ik wel `op`. ik voelde me lichamelijk , geestelijk en emotioneel moe van de ganse dag me van mijn beste kant te laten zien.
ik hoop dat ik het kan volhouden , want het werk zorgt natuurlijk wel voor afleiding en zorgt dat ik minder kan nadenken en piekeren over vanalles. maar dat maakt me dan ook weer bang : dat ik mezelf `voorbij loop` en de negatieve en verdrietige gedachten wegsteek en negeer.
want als ik eerlijk moet zijn (en dat wil ik hier ook zijn) : de gedachte om toch weer te stoppen met de medicijnen blijft door mijn hoofd spelen. en dan is dat met een heel nuchtere gedachte van O.K. , ja , het is genoeg geweest.
dus toch wel een heleboel dubbele gevoelens en gedachten ; die ik zeker woensdag met psychiater zal bespreken. maar jullie mening waardeer ik ook natuurlijk.

[Minerva]

Stoppen met je medicijnen is in jouw geval destructief gedrag. Je wordt er depressief en suicidaal van. Lijkt me niet een wenselijke situatie. Je bent nu aan het opklauteren, aan het opbouwen, hoe moeilijk en eng dat soms ook is. Ik vind het goed van je dat je vandaag weer gewerkt hebt ook al kost het je moeite. Ja je wordt gemist, je bent belangrijk in andermans leven en daarvoor hoef je jezelf niet voorbij te lopen of op te offeren. Je hoeft er alleen maar te zijn wie je bent.

[katleen]

`je hoeft er alleen maar te zijn wie je bent` wat een lieve reactie. zo simpel gezegd , en misschien is het ook wel zo simpel !?! het maakt me aan het janken. en ik ga er zeker aan proberen denken bij moeilijke momenten.

[Minerva]

Dikke knuffel Kathleen

[katleen]

hier ben ik weer.
ik ben nu drie dagen gaan werken. dat geeft me toch wel weer voldoening. maar nog steeds vind ik geen `reden` voor mezelf om door te zetten. nog steeds neem ik de medicijnen enkel voor de mensen rondom mij die ik niet wil kwetsen of verdriet aandoen.
ik besef dat mijn berichtjes steeds weer rond hetzelfde draaien , maar ik kom er ook niet uit.
als ik de balans opmaak dan blijft mijn besluit dat het voor mij niet meer hoeft. en inderdaad is dat een egoistische gedachte , maar is het niet doordat ik altijd aan anderen denk dat ik nu met die rotdepressie zit???
op mijn werk hou ik me `groot` , maar als ik thuis kom dan ben ik gewoon ellendig.
ik voel me momenteel alsof ik in een groot toneelspel meespeel waarbij `de maatschappij` het decor is : ik speel de rol van : sterke dochter naar ouders toe , toffe collega op het werk , behulpzame buur , ...... terwijl ik eigenlijk mezelf gewoon rot voel.
straks heb ik weer een gesprek met psychiater , maar ook daar heb ik zo`n beetje het gevoel van .... tja , ik weet het zelf niet goed ; maar hoe maak ik die man duidelijk hoe het precies zit. dat ik de medicijnen neem voor de anderen , niet voor mezelf. dat het niet is dat ik mezelf niet goed genoeg vind , maar dat ik het leven op zich genoeg geweest vind.
ingewikkeld allemaal , en de enige die me echt kan helpen , ben ik zelf. maar misschien wil ik dat niet!!!

[momo]

Door het hem te zeggen zoals je het hier duidelijk schrijft?

Dat je zelf niks de moeite waard vind om verder te doen, maar het doet omdat je denkt dat het zo hoort?Omdat je niemand verdriet wil doen of tot last wil zijn.

Tot bepaalde hoogte is functioneren in een maatschappij een groot deel toneel. Je kan niet zomaar elke vreemde laten zien wat je voelt of zeggen wat je denkt.Geloof me ik heb hier ook moeten in bijleren

Maar voor jezelf, binnen in je mag je geen rol spelen, je niks wijsmaken en bij je gevoel blijven.Het ideaal is dat wat je doet ook in grote mate overeenstemt met wat je voelt.Enkel zit jij in een depressie en wil je liever niks meer voelen,dus dat is een vertekend beeld.
Goed dat je werk je weer wat afleiding geeft, het is belangrijk 'contact' te houden en je nuttig te voelen.

[katleen]

kom net terug van psychiater. ik heb hem inderdaad heel eerlijk verteld dat ik de medicijnen enkel voor de mensen rondom mij. dat het voor mij niet meer hoeft.
na een lang gesprek vroeg hij me ; en ik citeer letterlijk : geef me de tijd en de kans om je te helpen.
dus hebben we afgesproken dat ik de medicijnen blijf nemen , geen domme dingen doe en dat we volgende week weer verder praten.
en tja , ik hoop dat hij gelijk krijgt als hij zegt : over enkele maanden ben je blij dat je `er nog bent`.

[Janneke]

zoals beloofd : het verslag van mijn eerste werkdag na vele weken ziekenverlof.
het was best wel een fijne dag. mijn lieve en geweldige collega`s hebben me heel goed opgevangen en ook `tijd en ruimte` gegeven als het even moeilijk ging. bijvoorbeeld toen ik toch wel emotioneel werd toen er gezegd werd dat ze me gemist hadden.
maar toen ik thuis kwam was ik wel `op`. ik voelde me lichamelijk , geestelijk en emotioneel moe van de ganse dag me van mijn beste kant te laten zien.
ik hoop dat ik het kan volhouden , want het werk zorgt natuurlijk wel voor afleiding en zorgt dat ik minder kan nadenken en piekeren over vanalles. maar dat maakt me dan ook weer bang : dat ik mezelf `voorbij loop` en de negatieve en verdrietige gedachten wegsteek en negeer.

Ja, idd - die dubbel heid ZIT er in.
Wat heb je gedaan, toen je bekaf en op thuiskwam...? Heb je manierne om jezelf op te vangen als je moe bent...?
Jezelf lekker verwend...? Met een dekentje op de bank...? Kop thee en voor de buis hangen...? Je mooiste fotoboek bekeken...? Die ene CD opgezet...?

na een lang gesprek vroeg hij me ; en ik citeer letterlijk : geef me de tijd en de kans om je te helpen.

Wat een lieve man...!!!

En wat goed, dat je 'ja' hebt gezegd!! En nu volhouden, hoewel er dus niets aan is...!!

[Memories]

Hoi Katleen,

Dapper, oprecht, dat je hebt vertelt dat je de medicatie -op dit moment- eigenlijk alleen maar neemt voor de mensen in je omgeving en dat je zelf eigenlijk, er niet zoveel trek meer in hebt allemaal. (Wat heel erg begrijpelijk is na zo een verleden!)

De reactie van hem is inderdaad, meelevend en lief. Een persoon waar je misschien wel heel veel aan gaat hebben. En...dan is het een goed idee dat je dan toch de kans grijpt en de eerst volgende keer weer met hem in gesprek gaat. Dat heet doorzettingsvermogen, dat zegt veel over dat je eigenlijk wel heel anders wilt dan dat het nu gaat.

Hou vol.

[katleen]

de eerste werkweek zit erop. hoewel de lieve reacties op het werk hartverwarmend waren , viel het toch niet mee. ik was totaal `op` toen ik vandaag thuiskwam : geestelijk en lichamelijk. emotioneel heb ik het gevoel dat ik deze week `vastzit` : ik kan niet huilen terwijl ik binnenin `overloop`.
ook ben ik bang om iedereen teleur te stellen , want medicijnen en doorzetten : het blijft een strijd. elke ochtend en avond is er de drang om de pillen niet te nemen en het gewoon op te geven. want iedereen (jullie , dokters , vriendinnen , ...) zegt wel dat het beter zal gaan over enkele weken of maanden , maar ten eerste geloof ik dat niet zeker en ten tweede weet ik niet of ik het zolang kan en wil volhouden.
bah , momenteel voel ik me gewoon ellendig : zo intens verdrietig , zo beangstigend levensmoe ,zo ....
morgen hebben we een `fijne` dag gepland : uiteten met ouders en uitstapje. ik hoop dat dat me wat positiever laat voelen en dat ik ervan kan genieten.
maar .... en zoals vanaf eerste mailtje .... eerlijk gezegd : ik ben bang dat het toch weer ga opgeven dit weekend en de pillen ga stoppen ; tegen beter weten in. ik hoop van niet , maar zoals ik me nu voel , ... ik weet het niet.
en nu liever geen reacties van : kom op , volhouden. .... want dat WEET ik wel!!! maar daar schiet ik niets mee op.
ik weet het : een erg cynisch einde van een weer depressiever mailtje. sorry.

[Minerva]

Wat maakt jou zo ellendig moe en verdrietig ? Wat voor gedachten zijn dat ?

[katleen]

wat maakt mij zo ellendig? zo moe?
die vraag is me al zo vaak gesteld. maar daar kan ik moeilijk een concreet antwoord op geven. het is niet 1 ding dat me dat gevoel geeft.
het is eerder een gevoel van : het is genoeg geweest. ik ben letterlijk en figuurlijk `moe` van het `vechten` tegen de depressie.
het lijkt wel alsof er een zware , zwarte deken op me ligt : zwaar , waardoor alles zoveel moeite kost en zwart , zo bekijk ik alles momenteel.
er zijn zeker momenten die ik `plezant` of `fijn` vind zoals mijn job , gaan sporten met vriendin , wandelen met echtgenoot en hond ; maar toch is dat allemaal niet `voldoende`.
tijdens sommige momenten ; zoals nu ; vind ik dat ik gewoon `lang genoeg` heb geleefd.
ik weet niet of deze uitleg iets verduidelijkt of alleen nog meer verwarder maakt.
en dan heb ik eigenlijk nog een heel concreet vraagje : wat betekent dat `vlammetje` bij het symbooltje voor `eerste keer op forum met mijn verhaal`

[Minerva]

Dat vlammetje is een icoontje wat je aan of uit kan zetten. Het betekent meestal dat een topic "hot" is..

Wat vervelend dat de leuke en fijne dingen niet opwegen tegen dat zware gevoel. Het lijkt dan net alsof je accu niet genoeg op kan laden om het vast te houden.

Ik hoop echt dat de medicatie dat zware gevoel binnenkort wat weg kan nemen zodat jij dat prettige gevoel wel vast kan houden. Het is vaak een kwestie van stofjes in je hersenen (endorfinen).

Toch zitten er vaak negatieve gedachten achter, achter zo'n depressie. Negatieve denkpatronen, minderwaardigheidsgevoelens, gevoelens van zinloosheid over de doelen in het leven, de zingeving of een gebrek aan verbinding met anderen.

[Black Rose]

Je schrijft dat je overloopt van verdriet maar het niet kan uiten.
Kon je dat vroeger wel, of is dat altijd zo geweest?
Ook vroeg ik me af als dat altijd/vaak zo geweest is of je dokter je niet kan helpen (een techniek ofzo aanraden) zodat je al deze negatieve gevoelens eens kan uiten.
Ik hoop dat die uitstap jou morgen toch wat deugd doet [AAI]

[katleen]

mijn verdriet uiten , jawel , dat heb ik altijd kunnen doen. ben vaak genoeg gaan uitjanken bij echtgenoot , vriendin of collega,
maar nu is het precies of ik niet meer kan wenen , terwijl ik me toch ellendig voel. het is precies ; bewust of onbewust; gesloten ??
het is ook allemaal zo dubbel : willen genezen en genieten van zoveel mooie en fijne dingen in mijn leven en die `deken` van me afgooien en daar tegenover staan dan de gedachten van : het is genoeg geweest , angst voor herhaaldelijke terugvallen , niets meer willen.
en die tegenstijdingen `vechten` heel de tijd voor `de macht` : wel/niet medicatie , wel/niet eten , wel/niet wandelen , sporten , ....
ik vind het gewoon allemaal kl... momenteel.
ga proberen slapen en hoop op morgen een betere dag.

[Minerva]

Truste Kathleen..

[katleen]

wat Mystica zei over het feit dat de `fijne` dingen niet opwegen tegen het depressieve gevoel is volledig juist. het is inderdaad zo : zoveel goede en mooie dingen in mijn leven en toch vind ik het niet de moeite waard.
als ik al mijn mailtjes eens terug lees , dan is het vaak toch hetzelfde.
eigenlijk heb ik alles op gelukkig te zijn (lieve echtgenoot , toffe job , geen fynanciele problemen , fijne vriendenkring , ...) , veel mensen zouden jaloers zijn ; maar gelukkig , nee , dat ben ik niet.
en naast het feit van mijn eigen verdrietige en ellendige en rottige gevoelens zit ik ook nog met een soort `schuldgevoelens` ten opzichte van de mensen rondom mij. ik MOET volhouden , want tja , wat doe ik hen aan anders?
maar IK wil niet meer. de drang om gewoon stiekem te stoppen met de medicatie is groter dan ooit. ik zou willen vloeken , janken , ... maar het zit precies `vast`.
en al jullie raad , alle ideeen van vriendinnen , hulp van dokters , .... misschien is zelfs dat niet genoeg om door te zetten. ik weet niet of schuttingstaal verboden is , maar stel je maar een heleboel vloeken voor GGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGG.
de mogelijkheid om te chatten? hoe gaat dat in zijn werk? is er dan een mogelijkheid om met iemand `te praten` zoals op het forum , maar dan sneller en in een 1-1relatie?

[momo]

Wat wil je dan bereiken met het stoppen van de antidepressiva?

Waarom denk je dat dat beter is?

Rechtsbovenaan is een knop waar chat op staat, als je daarop drukt kom je in de publieke chat. Er is ook mogelijkheid om prive te gaan (1 op 1) als iemand dat wil.

[katleen]

weer die vraag : wat wil je bereiken met stoppen met medicatie.
daar heb ik geen antwoord op. ik wil gewoon dat alles `stopt` : alle gedachten , alle verdriet , alle gepieker , alle zorgen , ....
herkent dan niemand dat gevoel : ik KAN niet meer , `het` is op.

[Black Rose]

Ja, als de emmer "vol" is.
Als de emmer vol is met negatieve gevoelens (boosheid, frustratie, verdriet, bijkomende fysieke pijnen door de stress), dan is er geen plaats meer over om het positieve te bewaren. Vaak zie je het dan gewoonweg niet meer. Enkel als je erbij nadenkt van ik heb dit & dat dus ik mag niet klagen, besef je het verstandelijk wel maar het dringt niet door tot je gevoel.
Je weet dan wel dat er terug een betere periode volgt, maar wanneer je er vaak gepasseerd bent besef je ook dat na die betere periode wss terug een put zit te wachten en het daarna opnieuw klauteren wordt.
Dus, denk je dan, als het is om telkens opnieuw te moeten klauteren is het de moeite niet meer.

Zo ervaar ik het soms, maar ik ben er niet zeker van dat dit voor jou daarom identiek is.
Bij mij is o.a. een dystimische stoornis vastgesteld, een depressieve aard : depressieve periode's schelen bij mij soms behoorlijk veel van intensiteit.
Ook periode's met bang zijn om ooit toe te geven aan het er niet meer willen zijn, maar gelukkig ook periode's van depressie dat ik dit niet overweeg.

Sinds ik jouw verhaal lees denk ik wel dat jij momenteel in die diepste fase zit.
Maar het stoppen met de medicatie e.a. is een gevaarlijk spelletje dat je aan het spelen bent met je brein.
En daarmee bedoel ik niet het gevaar voor je leven, maar het feit dat dit werkt op de chemische processen in je brein en het lijden nog verzwaart.
Zelf heb ik hevige bijwerkingen voor AD : dus voor mij nooit geen AD meer. Langs de ene kant denk ik soms kon ik dit maar wel nemen en daardoor beter worden, langs de andere kant heb ik een dubbel gevoel bij medicatie en is het misschien wel een zegen.
Ik neem enkel tranquilizers (al 22 jaar), met verslaving tot gevolg achter de rug : nu ben ik héél streng geworden t.o.v. mezelf op dat gebied.
Maar ik weet zeker : als ik die kleine hoeveelheid die ik nu neem zou achterwege laten, dit voor mij een hel zou zijn.
In die zin komt het bij mij wat over alsof je jezelf nog meer psychisch wil laten lijden, wanneer je schrijft te willen stoppen met de medicatie.
Ik kan verkeerd zijn, en je mag me daar gerust op wijzen als dat zo niet is hoor !
Maar daar zal het wel op neerkomen als je stopt zonder af te bouwen, snap je?