Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

eerste keer op forum met mijn verhaal

dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal doe op een forum.
sinds oktober vorig jaar kamp ik met een ernstige depressie. een echte `oorzaak` was er niet. er zijn wel dingen gebeurd in mijn leven die zeker een invloed hebben zoals het overlijden van twee zussen (door zelfdoding en heel plots en onverwacht) , een ernstige ziekte van mijn vader. ik ben toen altijd `de sterke zus en dochter` geweest die alles regelde en zo.
tot het allemaal te veel werd. ik heb toen lang ellendig rondgelopen en pas na drie maanden hulp gezocht. huisdokter , psychiater , medicijnen , ... de hele rimram.
maar nu heb ik er eigenlijk gewoon genoeg van. ik ben dit weekend gestopt met alle medicijnen ; ik ben alles gewoon beu. ik weet wel dat dat niet bijster slim is , maar dat kan me eigenlijk niets schelen. voor mij hoeft het allemaal niet meer.
dit kan ik natuurlijk tegen niemand vertellen , want wat zouden ze teleurgesteld en ontgoocheld en bezorgd zijn dat ik `het opgeef`.
daarom dit bericht : ik moest het toch `kwijt`.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

" Geen echte oorzaak "... Het is niet niets hé dat je al meegemaakt hebt in je leven :knuffel:

Ik begrijp je als je zoveel geprobeerd hebt en je voelt geen verbetering dat je ontgoocheld bent (op z'n minst).
En als je je niet beter voelt door de medicatie dat je die zinloos vindt.
Maar bouw dan liever af, indien mogelijk op advies van je dokter.
Je gaat er zelf enorm onder lijden als je straks afkickingsverschijnselen krijgt van zomaar te stoppen.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Welkom Katleen. :)

Heel goed dat je je verhaal doet. Zo kan je het een beetje van je afschrijven en je misschien daardoor al wat beter voelen. Dat is al een prima stap, want je blijft er niet mee rondlopen.

Zo- je hebt wel wat voor je kiezen gehad. Zelfmoord van twee geliefde en een ziekte van een geliefde. Dat is niet mis allemaal. De gevoelens die nu boven komen zijn daarom denk ik ook wel vrij normaal. Pas nu krijg je wat meer inzicht in wat er allemaal is gebeurt en komt het nog eens haarfijn allemaal om de hoek kijken. Niet niets allemaal. Heftig.

Je vertelt in je post dat je medicatie slikte. Je vertelt ook dat je ermee gestopt bent, in één keer. Besef je wel goed dat het dan weer slechter zou kunnen gaan. Bedenk en besef je ook dat in één keer stoppen met medicatie eigenlijk niet goed is en er een kans bestaat dat het sneller en heviger terugkomt.

Als je nou zou willen stoppen kan je dat het beste bespreken met een psychiater of huisarts. Mocht het mogelijk zijn, dan zou je eerst moeten afbouwen en dan kijken hoe het dan gaat. Op zich wel goed...dat je aangeeft hoe jij je onder deze situatie voelt. Dat je er 'zat' van bent en er 'genoeg' van hebt. Goed dat je het niet opkropt...

Je geeft niet op, het gaat gewoon (even) niet meer en in deze situatie met je verleden is dat een normale reactie. Je hoeft niet sterk te zijn in zo'n situatie. Jij hebt ook emoties. Het is juist sterk dat je aangeeft dat het niet meer gaat. Dan ben je eerlijk en oprecht en geef je toe dat je eigenlijk hulp nodig hebt. En of ze nou ontgoochelt of bezorgd zijn of niet...gezondheid en daar eerlijk over zijn is gewoon enorm belangrijk!!! Daar zou ik niet teleurgesteld over zijn, daar zou ik blij mee zijn, met de eerlijkheid....

En er is wel degelijk een oorzaak dat jij je zo enorm rot kan voelen.

Veel sterkte...en als je van je af wil typen....ga je gang hoor, alle ruimte. ;)

3some
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi katleen,
welkom op het forum....!
En op zich: groot gelijk, dat je "er genoeg van hebt". (Hoezo: 'niet bijster slim'...? Okee - soms is het zo, dat je voor depillen ene afbouwschema nodig hebt. Nu, de tijd zal het leren... Ik schrijf "pillen" ook anti depressiva genezen geen depressie. Ze kunnen iets verzachten, dat wel. Maar meer dan symptoombestrijding is het niet.)
Leven met een depressie is zoiets als een half leven - en voortmodderen op een weg die je (tussen de regles door proef ik dat) niet ziet zitten, beter maar van niet.
Maar wel rot, dat je die druk voelt :knuffel: "ik moet het natuurlijk wel braaf doen, zoals het is uitgestippeld...!"

Depressies heb je in soorten en maten.
(De gangbare manier is, om het handboek "de DSM" erbij te halen en te gaan turven. Dat heeft zin, maar is vrij beperkt.)
Zo kun je als mens in een depressie belanden, als (al dan niet verlate) reactie op een ingrijpende gebeurtenis. En me dunkt, die heb je in ruime mate gehad. Volgens sommigen heb je dan 'eigenlijk' een post traumatische stress reactie, 'vermomd' als depressie. Feit is, dat als dat voor jou zo zou zijn, "behandeling tegen depressie" ook niet erg zinvol is. De depressie is dan een symptoom van iets anders.

Een andere optie, waar jij als sterke zus en dochter ook voor in aanmerking komt, is "depressie als een lichamelijke reactie op te veel stress gedurende te lange tijd."
De standaard pillen van de psychiater doen hier helaas niets aan. (Sterker nog, de meeste mensen krijgen iets uit de SSRI groep, en de eerste 6 weken voel je je dan nog ellendiger worden ook. Maar een ssri doet niets tegen de uitputting...)
(Er zijn wel artsen, zoals degenen die orthomoleculair werken, die dit nadrukkelijk doen: de uitputting aanpakken. Daardor kan de reactie op de uitputting verdwijnen.)
Maar als je lekker geen zin hebt in weereen hotemetoot voor je neus, kun je ook zelf op zoek gaan, naar wat jou ontspant. Op een koor gaan...? Yoga...? Een wandelclubje...?

Vanuit je rol van sterke vrouw (zus, dochter) ben je wellicht heel vaak voorbij gegaan aan wat jij nou echt wilde - wellicht is die zoektocht nou krek datgene, dat jou de meeste en de beste energie kan geven. :knuffel:
(En kun je daarna de balans opmaken: "Hm - ik denk, dat ik baat zou kunnen hebben bij het aanpakken van dat ene stukje..." - dat werkt sowieso beter dan 'de rimram van het standaard programma volgen'.)
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hey allemaal ,
ergens doet me dat toch wel goed : zo snel al reacties van mensen die ik eigenlijk niet ken , maar toch begrijpen waar ik het over heb, nee , kant-en-klare oplossingen zullen er niet zijn en die verwacht ik ook niet. maar gewoon even kunnen `vertellen` maakt mijn hoofd wat leeg en vind ik misschien de rust om toch wat te slapen.
dank je wel voor de lieve en steunende reacties,
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:hey allemaal ,
ergens doet me dat toch wel goed : zo snel al reacties van mensen die ik eigenlijk niet ken , maar toch begrijpen waar ik het over heb, nee , kant-en-klare oplossingen zullen er niet zijn en die verwacht ik ook niet. maar gewoon even kunnen `vertellen` maakt mijn hoofd wat leeg en vind ik misschien de rust om toch wat te slapen.
dank je wel voor de lieve en steunende reacties,
Heel goed dat je het daarvoor gaat gebruiken. ;)

Welterusten alvast, Kathleen. 3some
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hier nogmaals een reactie van mij, na een nacht met toch niet veel slaap.
weet je wat het is : als een buitenstaander naar me kijkt , ziet hij een jonge sportieve vrouw met een lieve echtgenoot , een toffe job , mooi huis , lieve vriendinnen , .... kortom iemand die alles heeft om gelukkig te zijn. maar ..... ik ben het niet.
oh ja , met de medicijnen (serlain en remergon) voelde ik me weer terug `normaal` en `de oude`.
maar op de vraag van de psychiater waar en hoe ik mezelf zie over 5 of 10 jaar ; kon ik geen antwoord geven. gewoon omdat ik eigenlijk geen toekomst voor me zie.
ik heb het gevoel dat ik `genoeg` heb geleefd , ik ben het beu. niet dat ik nu meteen zelf een einde aan mijn leven zal maken , want dat kan ik mijn ouders niet aandoen : zo`n verschrikkelijk groot verdriet om een kind te verliezen , weer een kind te verliezen.
maar tja , hoe ik verder moet? geen idee. voorlopig een masker op en toneel spelen dat `alles` goed gaat.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hier ben ik nogmaals.weet met mezelf geen blijf , heb het gevoel tegen de muren op te lopen.
ik zou graag met iemand praten , maar tegen familie of vriendinnen wil ik niet vertellen dat ik gestopt ben met de pillen want dat zullen ze niet begrijpen.
ik begrijp het zelf niet goed , maar ik weet alleen hoe ik me voel en dat is momenteel behoorlijk rottig. tja , eigen schuld zeker? had ik mijn medicijnen maar moeten doornemen!
graag jullie mening ; want eerlijk gezegd durf ik dit tegen niemand te zeggen.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Kennelijk heerst er depressie in jouw familie ? Als ik lees dat je zus(sen?) zichzelf van het leven heeft beroofd door zelfdoding dan klinkt het alsof er in de genen iets zit wat depressie veroorzaakt aangezien jij er ook erg gevoelig voor lijkt te zijn als ik je zo lees.

Hadden zij medicatie ? Waren ze ergens in behandeling ?

Je hebt best heel veel meegemaakt en het is behoorlijk heftig. Ik kan me voorstellen dat het lastig is om dat een plaatsje te geven en onbezorgd gelukkig te kunnen zijn.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Misschien terug je medicijnen nemen? Al kon je toen op die vraag niet antwoorden, komt het over alsof je je toch iets beter voelde met de medicatie?
Je hoeft je ook niet persé te verantwoorden hoe je je toekomst ziet binnen x-aantal jaar, belangrijker is te kunnen leven in het nu (gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat wel).
Als je niet in je omgeving terecht kan (durft/het niet ziet zitten) om erover te spreken, lijkt het me toch belangrijk dat je bij iemand anders terecht kan.
Krijg je veel tijd bij je psychiater om je hart te kunnen luchten, of zijn het korte gesprekken en draait het vooral rond de medicatie?
Dan zou je bv. bij een psycholoog kunnen op gesprek of eventueel in therapie.
Persoonlijk denk ik dat medicatie wel een zekere ondersteuning kan bieden, maar niet echt tot de kern van het probleem gaat.
Ik ben toch opgelucht te lezen dat je jezelf van het leven niet zou beroven, al is het momenteel enkel om je ouders te sparen.
Ik hoop ook dat er een tijd komt dat je opnieuw voor jezelf gaat leven.
En hier op het forum kan je uiteraard ook altijd terecht om te delen hoe je je voelt, al kan ik me best inbeelden dat je meer behoefte hebt om dat te doen in je omgeving en geen masker te moeten dragen.
Eventueel kan je ook overwegen om met je omgeving (vrienden/familie) te delen hoe je je momenteel zonder te vernoemen dat je met de medicatie gestopt bent.
Maar nogmaals maak ik me zorgen hoe de komende periode gaat verlopen doordat je zo plots gestopt bent met medicatie.
Mijn vriendin heeft ook Serlain afgebouwd maar daar eerst met haar dokter over gepraat.
Er bestaat altijd een kans dat je dokter achter je staat om medicatie af te bouwen en daarbij helpt (raad geeft over de manier waarop), zeker als deze weet dat je er anders op eigen houtje mee stopt.

Sterkte :knuffel:
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:hier nogmaals een reactie van mij, na een nacht met toch niet veel slaap.
weet je wat het is : als een buitenstaander naar me kijkt , ziet hij een jonge sportieve vrouw met een lieve echtgenoot , een toffe job , mooi huis , lieve vriendinnen , .... kortom iemand die alles heeft om gelukkig te zijn. maar ..... ik ben het niet.
Hoi Katleen,
"het oog van de wereld" kan genadeloos kijken hoor. Hte klinkt een beetje (of een beetje boel...?) naar "Stel je niet zo aan - geen enkele reden om zo te treuren..."
En dat is simpelweg niet waar: je hebt genoeg, of nee: te veel voor je kiezen gekregen...!!
(Dat ernaast jou wellende wel een mooie baan is, een lieve ectgenoot etc - dat is op zich een zegen, maar het neemt depijn op zich niet weg.)
katleen schreef:oh ja , met de medicijnen (serlain en remergon) voelde ik me weer terug `normaal` en `de oude`.
*trekt filosofisch gezicht, ogen op oneindig*
Hm - dat klinkt op zich positief, maar toch gooide je de pillen weg.
Tjonge, wat gebeurt hier nou eigenlijk...?
katleen schreef:maar op de vraag van de psychiater waar en hoe ik mezelf zie over 5 of 10 jaar ; kon ik geen antwoord geven. gewoon omdat ik eigenlijk geen toekomst voor me zie.
...en dit klinkt me in de oren naar post traumatische stress.

Denkbaar ben je gewoon op dit moment zelf aan het rouwen.
En ver d*m je het, om je rouw weg te laten stoppen met pillen. (Dat is voor mij een volstrekt valide verklaring voor het weggooien van je pillen. Ook al ging je je er wel beter door voelen.)
Want gesteld dat je op dit moment zelf aan het rouwen bent: dan kan een pil voelen als "Mijn pijn moet weer, voor de zoveelste keer worden weggestopt. Eerst moest ik sterk zijn voor anderen - nu ben ik aan de beurt om te rouwen, en krijg ik geen troost, ruimte en tijd - nee, moet ik pillen slikken om zo snel mogelijk weer normaal te worden."
katleen schreef:ik heb het gevoel dat ik `genoeg` heb geleefd
:knuffel:
Nou - met je verleden van sterkste in de familie kan ik me levendig voorstellen, dat het in een aantal opzichten "basta!" is.
En dat je "zo", op de oude manier niet door wilt. Groot gelijk!!
(En dat je nu nog niet meteen weet, hoe je het dan wel wilt - dat komt heus weer wel.)
katleen schreef: voorlopig een masker op en toneel spelen dat `alles` goed gaat.
Heb je begeleidign van een psychotherapeute...? Die zou je hier mee kunnen helpen. (Psychiaters weten ook wel iets - maar zijn arts, met een voortgezette opleiding over psychofarmaka en 'praten'. Een psychotherapeute heeft een opleiding van vele jaren in alleen maar 'praten'.)

En op den duur zou ik zeggen: probeer het masker af te zetten.
Jij bent aan de beurt, jouw gevoel mag er zijn - en dat IS ingewikkeld want het staat haaks op de rol die je jaren en jaren in jouw familie hebt vervuld.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hier nogmaals een mailtje.
vooral de dingen die janneke zei , zetten me aan het denken.
ik ben in de voormiddag naar de huisarts geweest : een moeilijk maar eerlijk gesprek. ook hij raadde me aan om weer de medicijnen te nemen. maar ik kon hem niet beloven van dat ook te doen.
ik heb het momenteel ontzettend moeilijk.
en misschien is het inderdaad tijd om eens alleen aan mezelf te denken en de anderen de zorg te laten dragen over al de dingen die ik nu op mijn schouders neem.
hoe het verder ook gaat , welke beslissing ik ook neem ; ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor de fijne reacties.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Allereerst Kimmeke; Dat heb ik in ieder geval graag gedaan en ik denk de anderen met mij, om bij je te reageren. En...als er behoefte is...gewoon lekker blijven schrijven hoor! ;)

Heel goed dat je naar de huisarts met gegaan. Zo zie je maar weer dat toch ook de huisarts je aanraadt om weer met medicatie te beginnen. Een advies, niet zomaar gegeven natuurlijk! Een moeilijk, maar vooral eerlijk gesprek is het beste om vooruit te komen. En je huisarts is dus ook eerlijk over wat hij / zij ervan vind en wat hij / zij dan aanraadt.

En ook prima...de zorgen aan anderen overlaten. Erg moeilijk maar nodig als jij je zo voelt..!

Heb je leuke dingen op de planning staan voor de komende tijd? Zo niet; doen, doen, doen, doen.

3some [AAI]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hier ben ik nog een keer.
ik voel me behoorlijk ellendig momenteel , en toch kan ik me er niet toe brengen om weer verder te gaan met de behandeling (serlain en remergon). vannacht ook niet geslapen.
ik heb wel via mail mijn psychiater op de hoogte gebracht ; en hij heeft een afspraak geregeld om erover te praten.
maar ja , wat kan hij meer zeggen dan wat ik wel weet : medicijnen nemen en het `tijd` geven.
de enige reden waarom ik zou luisteren is omdat ik de mensen rondom mij geen verdriet wil bezorgen. maar als ik alleen naar mezelf kijk , dan hoeft het niet meer.
dus ja , ik vind het erg moeilijk allemaal!!!
ik besef wel goed dat ik alleen maar weer dieper en dieper in de put raak , maar ergens kan me dat niet schelen.
dus , goede raad of een opbeurende reactie is zeker welkom.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Wat heb je buiten medicijnen nodig om je beter te gaan voelen ? Welke dingen mis je nu in je leven ?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

mystica stelt me de vraag : wat mis ik in mijn leven om gelukkig te zijn.
ik weet het niet.
graag wil ik wat meer vertellen over alle dingen.
bij alle verdrietige en moeilijke gebeurtenissen in mijn leven was ik steeds `de sterke` en deed ik dingen die `moesten gebeuren`. bij de zelfmoord van mijn zus : gedichtje schrijven en lezen in de kerk , met ouders laatste keer naar haar huis. bij de dood (waarschijnlijk hartstilstand , zeer plots op een nacht) van mijn andere zus : gedichtje , inboedelverkoop in haar huis (wat emotioneel verschrikkelijk zwaar was) , voogdijschap over haar gehandicapte dochter (is intern in instituut). bij de ziekte van mijn vader : 100 bellen bij herseninfarct , mee naar specialist en daar te horen krijgen van ongeneeslijke kanker , ....
al die dingen wilde ik ook wel doen : zo ben ik gewoon : ik bied mijn hulp aan zonder dat daar voor gevraagd wordt. ik weet wel dat andere familieleden ook zouden helpen als dat gevraagd zou worden ; maar tja ; dan sta ik meestal al eerder paraat.
en nu moet ik misschien dat toch anders gaan doen. maar dat vind ik nu net zo moeilijk : dat is tegen mijn `aard` in om niet spontaan te helpen en te `doen`.
echt helder kan ik niet denken momenteel : neem nog steeds geen medicijnen , heb al twee nachten niet geslapen , veel te weinig gegeten ; en toch vind ik geen motivatie om verder te gaan.
ik heb morgen wel een afspraak met psychiater : misschien kan die klaarheid brengen , want ik weet het niet en ik kan niet meer met dat `alles-is-goed-masker` verder doen : daar heb ik gewoon niet meer de energie voor.
dus tja , wat ontbreekt in mijn leven ??? ik weet het niet. misschien is mijn leven wel lang genoeg geweest?? dat gevoel overheerst wel momenteel.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Hoi Katleen,
ik kan me voorstellen, dat je momenteel uitgeput bent. Ten eerste door 2 nachten niet slapen. Maar ook door alle taken die je beschrijft. Aan de ene kant zijn dat praktische klussen (bellen, regelen en wat al niet) aan de andere kant roepen ze ook bakken emotie op.
Voor alle duidelijkheid: er is niets mis met je aard, om te willen helpen als er ellende is - en me dunkt jouw familie heeft bakken ellende te verstouwen gekregen.
Het lijkt me vooral, dat de boel uit balans is. Je hebt veel gegeven - wat goed is.
Maar denkbaar heb je weinig teruggekregen (om allerle redenen) - en dat nekt je nu.

En het IS ook heel ingewikkeld: zo diep als je nu zit, beginnen met dat `alles-is-goed-masker`afzetten. (Op zich denk ik wel, dat dat een belangrijk punt is, maar veranderne is voor iedereen lastig en zeker als je zo moe bent als jij nu bent.)

Nu ja, wellicht kun je morgen je hart goed luchten bij de psychiater.
En en tip: je kunt bij de drogist glutamine kopen. Een aminozuur, dat iedere mens als alles goed is, elke dag in het eten heeft zitten. As je vreselijk moe bent, maar niet slaapt, kan glutamine je helpen slapen.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hey , ik heb een vraagje. heeft iemand ervaring met de chat-mogelijkheden van bijvoorbeeld tele-onthaal of de zelfmoordlijn.
bij geen van beiden kreeg ik reactie?
ofwel doe ik iets verkeerd op de computer ofwel komt hun aangeboden hulp gewoon te laat , want tja , heb ik eindelijk de moed bijeen geraapt om eens `te praten` en dan lukt het niet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:hey , ik heb een vraagje. heeft iemand ervaring met de chat-mogelijkheden van bijvoorbeeld tele-onthaal of de zelfmoordlijn.
bij geen van beiden kreeg ik reactie?
ofwel doe ik iets verkeerd op de computer ofwel komt hun aangeboden hulp gewoon te laat , want tja , heb ik eindelijk de moed bijeen geraapt om eens `te praten` en dan lukt het niet.
Met de chatmogelijkheden niet, maar (in België althans) kan je ook bellen naar tele-onthaal of de zelfmoordlijn.
Normaal gezien is dat ook gratis, ik vond de nummers op volgende link maar weet niet of deze voor Nederland dezelfde zijn : http://www.preventiezelfdoding.be/conte ... ?zml=links
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

katleen schreef:mystica stelt me de vraag : wat mis ik in mijn leven om gelukkig te zijn.
ik weet het niet.
graag wil ik wat meer vertellen over alle dingen.
bij alle verdrietige en moeilijke gebeurtenissen in mijn leven was ik steeds `de sterke` en deed ik dingen die `moesten gebeuren`. bij de zelfmoord van mijn zus : gedichtje schrijven en lezen in de kerk , met ouders laatste keer naar haar huis. bij de dood (waarschijnlijk hartstilstand , zeer plots op een nacht) van mijn andere zus : gedichtje , inboedelverkoop in haar huis (wat emotioneel verschrikkelijk zwaar was) , voogdijschap over haar gehandicapte dochter (is intern in instituut). bij de ziekte van mijn vader : 100 bellen bij herseninfarct , mee naar specialist en daar te horen krijgen van ongeneeslijke kanker , ....
al die dingen wilde ik ook wel doen : zo ben ik gewoon : ik bied mijn hulp aan zonder dat daar voor gevraagd wordt. ik weet wel dat andere familieleden ook zouden helpen als dat gevraagd zou worden ; maar tja ; dan sta ik meestal al eerder paraat.
en nu moet ik misschien dat toch anders gaan doen. maar dat vind ik nu net zo moeilijk : dat is tegen mijn `aard` in om niet spontaan te helpen en te `doen`.
echt helder kan ik niet denken momenteel : neem nog steeds geen medicijnen , heb al twee nachten niet geslapen , veel te weinig gegeten ; en toch vind ik geen motivatie om verder te gaan.
ik heb morgen wel een afspraak met psychiater : misschien kan die klaarheid brengen , want ik weet het niet en ik kan niet meer met dat `alles-is-goed-masker` verder doen : daar heb ik gewoon niet meer de energie voor.
dus tja , wat ontbreekt in mijn leven ??? ik weet het niet. misschien is mijn leven wel lang genoeg geweest?? dat gevoel overheerst wel momenteel.

Meis je hebt zoveel meegemaakt wat behoorlijk traumatisch is en ja je bent altijd maar sterk gebleven voor iedereen. Hierdoor kom je niet echt aan jezelf toe, je eigen verdriet, het afscheid nemen want je bent voortdurend voor een ander bezig. Dat is het recept voor een burnout. Ik denk dat je behoorlijk overspannen bent en als dat lang duurt dan leidt dat tot depressie.

Als je dan ook nog slaaptekort krijgt, slecht eet, steeds maar zit te tobben over alles en geen leuke activiteiten meer hebt of iemand hebt om mee te praten, dan gaat het heel hard bergafwaarts. Dan kom je in een negatieve spiraal terecht en dat moet je niet willen. Medicatie is er om je te ondersteunen in het therapie proces waarin je alles verwerkt. Die dienen er voor om de scherpe randjes van de psychische pijn af te halen zodat therapie meer effect kan hebben en beter bij te behappen is. Ik vind het goed van je dat je probeert zoveel mogelijk nu van je af te praten, die spanning, die lading er af te krijgen, de emoties te laten zien, je gevoelens over wat er gebeurd is te uiten en nu aan jezelf toe te komen daarin. Ik denk dat je dat nodig hebt om gelukkig te zijn.. dat haal ik uit je antwoord..
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

misschien heeft mystica wel gelijk en heb ik de dood van mijn zussen (ook al zijn ze al verschillende jaren geleden gestorven) nog niet verwerkt , en zeker niet aanvaard. hoe kan ik dat ook : twee zo belangrijke mensen in mijn leven die veel te vroeg sterven.
ik hoop dat morgen een verandering in mijn denken brengt (psyc.bezoek) , want nu is eigenlijk de enige reden dat ik geen grote dosis slaappillen neem dat ik de mensen rondom mij ; en dan vooral mijn ouders ; dat verdriet niet wil aandoen. vooral zij mogen niet nog een dochter verliezen. maar ja , leven voor anderen is ook geen optie en leven voor mezelf .... dat is nu net het probleem!!! dat ik dat eigenlijk niet meer wil.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Je wilt niet dood Kathleen, je wilt alleen van die rotgevoelens af. Van die nare sombere verdrietige gevoelens. Daar is hulp voor. En ja ik denk dat je de rouwverwerking van je zussen nog niet hebt verwerkt. Dat je daar niet aan toe gekomen bent door alle drukte, door het steeds jezelf wegcijferen, door het steeds bezig te zijn met anderen (misschien ook een soort van vlucht ?). Je kan sterk zijn maar ook jij hebt verwerking nodig, sluiting nodig in dit afscheid. Het loskomen van het verdriet misschien zelfs wel boosheid omdat jij door moest en het zo moeilijk kreeg en had met al het geregel. Misschien voel je jezelf wel schuldig over dat zij stierven en jij nu nog leeft. Je voelt je ook heel verantwoordelijk voor (het geluk) van anderen maar hoe zit het voor jezelf ? Wat ga je nu voor jezelf doen ? Zorg voor jezelf meis.. dan kan je er later wel weer voor anderen zijn. Je raakt jezelf anders kwijt zo.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

vandaag heb ik een afspraak met psychiater. ben er eigenlijk wel gespannen door. ik heb vannacht weer slecht geslapen(2 uurtjes max) , dus ik ben ook doodmoe , maar kan geen rust vinden.
eigenlijk heb ik twee opties : ofwel start ik weer met de medicijnen (want ik wil ook weer beginnen te werken over twee weken ; ben 10 weken thuis geweest ; doe mijn job heel graag), maar hoe zet ik me daartoe want voor mezelf wil ik niet.
ofwel `ga` ik door zoals nu , maar ik voel wel dat dat `masker-van alles is ok` me emotioneel , geestelijk en lichamelijk erg uitput. als ik bijvoorbeeld van mijn ouders terug thuis kom dan ben ik gewoon kapot.
ik had nog een voorschrift liggen van zwaardere slaappillen (voor als de lichte inslaappillen niet voldoende waren) en die ben ik deze week gaan halen. dat maakt me eigenlijk wel bang : waarom haal ik die nu? heb er al een paar keer mee bij de vuilbak gestaan om ze weg te gooien , want wat als ik inderdaad zo `diep` zit dat ik ze allemaal tegelijk neem.
tja , ik hoop dat de psychiater me kan helpen om toch de motivatie te vinden om te `vechten` voor gezondheid.
nogmaals dank voor alle reacties : dat doet me goed en geeft ook `stof tot nadenken`.
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

hey ,
ben bij psychiater geweest : was een heel moeilijk gesprek. ook hij stelde de vraag waarom ik met de medicijnen gestopt was terwijl het beter met me ging. tja , daar had ik geen concreet antwoord op , alleen dat ik alles beu was.
wat hij ook zei is dat de depressie veel zwaarder en dieper zit dan ik eigenlijk besef. is misschien wel waar.
ben toch weer begonnen met de medicijnen. ik neem ze wel alleen maar voor `de mensen rondom mij`, want voor mezelf hoeft het niet. ik hoop dat het gevoel om het voor mezelf te doen wel terugkomt , want ik vind het moeilijk.
we zullen zien he.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: eerste keer op forum met mijn verhaal

Goed van je Kathleen dat je bent gegaan, het gesprek bent aangegaan en dat je toch weer die medicatie neemt. Ik zat me net ook af te vragen waarom je ze niet meer nam als je je er alleen maar beter door kan gaan voelen. Je wilt toch niet slecht voelen, niet slapen, of slecht eten ? Of zit er voor jou iets achter waarom je dat wel zou willen ? Is het zelf obstructie ? Doe je het uit schuldgevoel niet ? (Zo van: ik leef nog en zij zijn dood, of ik ben het niet waard om nu nog te leven omdat zij er niet meer zijn en die kans ook niet hebben gehad ?) Waar zit 't 'm in dat je eigenlijk destructief gedrag naar jezelf toe vertoont door je medicatie niet te willen nemen ? Wat is de winst in die weigering ? Wil je jezelf daarmee iets aan doen zodat je ook lijdt en dood gaat ? Zodat je net als je zussen er niet meer bent de boel is gelijk getrokken ? Dat je daarmee de connectie met hen wilt voelen ?

Ik denk dat er inderdaad meer achter zit achter je depressieve gevoelens. Achter het niet meer willen leven. Achter het telkens voor anderen klaar staan (uit schuldgevoel ? please gedrag? vluchtgedrag ?).

Je zal er echter niemand mee terug kunnen halen door jezelf tekort te doen, door jezelf te laten lijden, door niet goed voor jezelf te zorgen. Ik denk eerder dat je je zussen een plezier zou doen door wat van je leven te maken, goed voor jezelf te zijn en voor jezelf te zorgen. Door datgene uit het leven te halen van de tijd die jou is geboden. Als een soort van eerbetoon aan hen, in nagedachtenis aan hen.
Inzicht als Uitweg..

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”