Ergens ben ik doodsbang om dit te posten. Doodsbang om niet gezien te worden. Doodsbang om mijn gevoelens neer te te gooien. Omdat ik niet weet wat ermee word gedaan. Maskers dragen voor de bescherming voor verdriet en pijn, is een veilige en makkelijke weg. Maar het kan je ook breken. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk om mezelf neer te zetten. Ondanks de vele dingen die ik op dit forum al heb neergezet. Misschien niet begrepen of gezien, wat ik ergens niet erg vind, omdat ik toch het allerliefst op de achtergrond blijf. Bang om gekwetst en vernederd te worden. Bang om de mensen die ik lief heb en waar ik zo om geef, te verliezen. Kwijt te raken aan de dood of aan een ander levenspad. Of aan plotselinge verdwijning, als je niets meer van iemand hoort op het één op andere moment. Je sluit je af en wil het niet meer voelen. Je hebt veel te dicht bij de ellende gestaan. Veel te dichtbij en te vaak de dood beleeft. Je hebt meegemaakt hoe mensen aan ziektes dood gingen. Aan een ongeluk bezweken. Zichzelf van het leven beroofde, al was dat laatste, voor een groot deel niet in real, toch raakt het je enorm en het vormt je.
Je hebt in het leven van bepaalde personen niet de liefde mogen ontvangen die je eigenlijk wel zou moeten hebben. Je hebt mensen vertrouwd die eigenlijk niet te vertrouwen zijn. Je hebt zelf enorm in de knoop gezeten en wilde op momenten het liefst morsdood. Mijn hart gaat naar de 200 km/ pu als ik dit zo op schrijf. Want ja...dan ben je opeens niet meer de sterkste. Dat ben je nooit geweest. Je bent een grijze muis, je was een grijze muis. Een muis die afweek van de rest en vanaf jongs af aan al moest bewijzen, moest laten zien dat je anders bent dan anderen, maar toch dat er niet met je te spotten viel. Vaak viel me dat enorm zwaar. Nu nog moet ik me met regelmaat bewijzen. Dat het allemaal niet zo makkelijk gaat. En dat ik de pijn geestelijk / lichamelijk af en toe niet aan kan.
Als je vaak afgewezen bent, ga je je afsluiten voor de wereld om je heen en creëer je automatisch een droomwereld waarin jij eens de regie hebt. Waarin jij eens de baas bent, inplaats van telkens iemand anders. Inplaats van telkens een tiran. Ik heb vaak in mijn kinderlijkheid geleefd. Maar ook was ik te volwassen voor mijn leeftijd en leeftijdsgenoten vonden mij al gauw te serieus. Terwijl ik ook enorm komisch kan zijn. Maar ik was altijd de gek die anders was. Of ik nou gepest werd of niet. Anders was ik. En ondanks dat ik manieren vond om ermee om te gaan, besef(te) ik me dat heel goed. Door alles wat ik heb meegemaakt, en wat ik wel op zeer grote schaal kan typen of bij kan vertellen, omdat het lang niet alles is, ben ik kapot gemaakt. Eigenlijk gewurgd. Als klein reddeloos diertje gemarteld en daarna terug gezet in de maatschappij om het vervolgens niet meer te herkennen. Zeker niet als veel word 'verboden'. Zeker als veel dingen anders gaan dan gepland en er ook nog eens erg veel voor je word bepaald. Met een enorm minderwaardigheidscomplex, verlatingsangst en allerlei andere 'gebreken' tot gevolg. Want toen ik 'jong' was, was ik op zich een vrolijk kind. Tenminste, dat probeerde ik.
Ik merk dat mijn hoofd uit elkaar knalt. Maar ik moest dit van me af schrijven. Dit is nog maar een erg klein deel. Maar voor nu genoeg. Ik weet niet wat ik ermee wilde bereiken, maar ik voelde de dwang om dit er neer te zetten. Alsof iets mij stuurde. En toch overheerst steeds die enorme angst. Het nekt me. Het maakt me klein. Zucht...that's life, zeggen ze toch altijd?