Hoi Fransje,
ik was idd boos - en ik zal uitleggen waar ik boos over was.
IK ben, voor alle duidelijkheid, niet "tegen" de GGZ of zo.
Punt 1: Elsje, als ik je verkeerd las: mijn excuses!
Maar wat ik las/ meende te lezen, was dat jij je afvroeg 'of er wel een therapie voor was'.
(Gesteld dat je wel een diagnose krijgt, maar je blijft in onzekerheid over de behandelmogelijkheden, terwijl die er dus wel degelijk zijn - dat vind ik onbehoorlijk. Het gedoe zelf geeft al bakken stress, de diagnose geeft vaak ook allerlei emoties - laten ze dan zo helder mogelijk zijn, zodat je niet hoeft te tobben over iets wat ze gewoon horen te zeggen.)
Punt 2: de DSM. OP zich is dat een handig ding, maar het is een turflijst. Bij voldoende turfjes kan een behandelaas met een goed fatsoen zeggen, dat je in aanmerking komt voor etiket 'zus' of 'zo'. (Niets meer, maar ok niets minder.)
ALS dat de regels van het spel zijn, dan vind ik het prima, als het spel zo gespeeld wordt.
Maar helaas gaat het vaak anders: de turflijst wordt verheven tot "DE" diagnose. En de diagnose wordt versmald tot een serie kreten. "We hebben kenmerken van borderline en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gevonden" - volgens mij kun je beter zeggen waar het op staat. (Bijv.: we vinden je ontwijkende en/of sterk wisselende gedrag zorgelijk, daar willen we ons op gaan richten in de therapie). Daar heeft iemand iets aan.
Terwijl in mijn beleving een diagnose een verhaal met kop en staart hoort te zijn. Als gezegd: meteen verhaal over je verleden - een verhaal over de "punten van zorg" nu (daar kun je alle 5 de assen van e DSM in kwijt) en een idee over hoe het in therapie aangepakt gaat worden.