Kyron schreef:
Wat uiteraard spijtig is, hoewel het potentieel wel mogelijk is er een interessant gesprek van te maken, waar beiden verschillende partijen van kunnen leren, denk ik.
Eén van vele mogelijke reden zou kunnen zijn dat het gesprek over onderwerpen zoals deze bijna tot mislukken gedoemd is, is denk ik deze:
Soms kan men met bijv. een beroep te doen op de bijbel een muur om zich heen bouwen, ook bij gelovige koppels kan dat voorkomen. Dus hoeft het niet alleen te maken hebben, doordat dit een “seculair” forum is.
Een man kan bijv. de bijbel gebruiken om zich niet door zijn vrouw van zijn stuk te laten brengen. Hij neemt daarbij de rol van de ongrijpbare en onfeilbare. Maar zo is elk gesprek gedoemd te mislukken. Men verschanst zich in loopgraven in plaats van met elkaar te communiceren. Maar ook is er de vrouw die als voorwaarde aan haar huwelijk stelt dat men alles gemeenschappelijk moet doen bijv., dat men over alles gelijk moet denken. Ze laat haar man niet de ruimte die hij nodig heeft. Ze beroept zich daarbij op de bijbel zonder met aandacht te luisteren naar wat haar man over zichzelf vertelt en welke behoeften hij werkelijk heeft. Ideologie maakt blind voor de ander. (dat kan uiteraard ook een niet-religieuze ideologie zijn) Ze ontstaat steeds uit angst dat de ander ons te dicht op de huid komt. Het fatale is dat men de bijbel ideologisch kan misbruiken.
Ik heb de reacties gelezen en haak even in op deze.
Ik vind dit erg mooi neergezet. Heel waar ook.
Ik kan behalve de bijbel, elke leerstelling misbruiken om mezelf "te beschermen" denk ik. Of beter gezegd: om mezelf achter te verbergen. Dat herken ik zeker.
Ook kan ik mijn kennis misbruiken om mezelf maar niet te hoeven laten zien.
Het vervelende is dat ik DAT juist graag wil: mezelf laten zien. Echt zijn. Kwetsbaar zijn. Echt communiceren.
Op die manier ben ik in de periode dat ik "gelovig" ben, tegen een behoorlijk stuk geestelijke trots aangelopen. Eerst voelde dat goed en dacht ik dat daar winst zat, maar later begon ik er steeds meer van te walgen. Vandaaruit leerde ik het verlangen kennen om echt kwetsbaar te worden naar mijn omgeving.
Enne, @ Radius en Roady (als je er nog bent)
Ik weet heus wel dat dit niet de bedoeling van de bijbel, die ons immers juist de weg kan wijzen waarlangs mensen in vrede met elkaar kunnen samenleven. Niet iedereen houd er een fundamentalistische lezing erop na.
Tja wat is fundamentalistisch? Kijk, het fundament van de bijbel is God als Schepper, en Jezus als Zijn Zoon die voor mijn zonden is gestorven. Dat is wat ik geloof. Ben ik dan een fundamentalist?? Aan de andere kant: als ik het fundament uit de bijbel weglaat, wat heb ik er dan nog aan? Het is juist het kruis waar Jezus aan heeft gehangen wat zo ontzettend veel moois in zich heeft voor mij. Niet DAT Hij daar heeft gehangen, maar de reden waarom bedoel ik.
Het feit dat ik zo kritisch ben is dat ik vaak meegemaakt heb dat mensen hun privé-verbeeldingen voor goddelijke waarheid te laten doorgaan, juist door ze “Bijbels” te noemen.
Wat jij denk ik bedoelt, is dat -ongeacht waarop je je vertrouwen stelt- hou het overzicht van de realiteit, blijf nuchter, sla niet door, etc.
Enerzijds kan ik uw identificatie met mensen goed begrijpen die zichzelf de roeping toemeten het woord van God te verkondigen tegen de heersende mening in. Want dat maakt je juist éénzaam en levert je alleen maar hatelijkheden en vijandschap op.
Ik snap wat je zegt. Maar ik begrijp dat je er vanuit gaat dat mensen zichzelf een roeping geven. Zou dat dan echt zijn? Ik weet nu zelf uit eigen ervaring dat de mens God niet zoekt, maar God wel de mens. Voordat ik tot inzicht kwam in wie Jezus ECHT was, moest ik niets van hem hebben. Mijn vrienden praatten ook wel 's hierover met me. Maar toen ik eenmaal de liefde ervoer die van God uitgaat, was ik "om". Toen wist ik het zeker: dit is God.
En omdat dit ZO kostbaar voor mij was, en nog steeds is, wordt dat merkbaar.
En ik geloof niet dat dit zal veranderen voor mij. Iets dat zo kostbaar is, dat hou je vast en bewaak je. Dat mag je iets kosten zelfs.
Tevens schuilt hier juist een gevaar, een mogelijke valkuil zich met het archetypische beeld van een martelaar zich mee te identificeren.
Men kan zich met het beeld van een profeet identificeren: Ik ben de enige die inzicht heeft, die de waarheid durft zeggen; of met het beeld van de martelaar: Ik word niet begrepen. Ik moet wel lijden, want ik ben zo anders, net als Jezus. Ik ben de enige die opkomt voor de waarheid. Dergelijke uitspraken klinken vaak heel vroom, maar ze komen voort uit arrogantie: men wil zijn als God of als een mens die op een bijzondere wijze door God geroepen is.
Over dat lijden: wat denk je wie meer lijdt: een alcoholist die elke dag z'n portie drank gaat halen in de kroeg? Of de alcholist die ervoor strijdt om het ware leven te vinden en probeert de waarheid in z'n leven te vinden en probeert af te kicken?
Wie lijdt er meer? Een echtgenoot die er een minnares op nahoudt, of een echtgenoot die tegen z'n verlangens vecht en dit eerlijk met z'n partner bespreekt om zo z'n relatie te redden en te
sterken?
Wat is lijden feitelijk?
En over identificatie zou ik nog willen zeggen:
Ieder mens identificeert zich met andere mensen. Of met dingen.
Ieder kind wil zijn als. Dat is wat identificatie inhoudt: ik wil zijn als (met alle processen die het met zich meebrengt). Dat kan zijn vader, of moeder, of een popster, of geld, of je werk. Of je partner, of een beroemd persoon.
Hoe betrouwbaarder het voorwerp van je identificatie is, hoe veilger je identiteit geborgen is.
In tijden van identiteitscrises kom je er doorgaans achter dat datgene waarmee je je geidentificeerd hebt, waardeloos lijkt te zijn. Dan zal er een verschuiving moeten plaatsvinden op dit gebied. Voor mij persoonlijk geldt dat Jezus de persoon is waarmee ik me identificeer (ten diepste). Dat heeft niets met arrogantie te maken, maar alles met de liefde die iemand voor mij heeft getoond en de betrouwbaarheid van zijn persoon en de dingen die hij heeft gezegd. Wetende dat dit aardse gebeuren slechts tijdelijk is, vind ik het voor mezelf erg geruststellend dat ik weet dat het voor hierna goed zit. Juist door de relatie die ik ben aangegaan met Hem. Jezus is de enige die ooit zei: "Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven, Niemand komt door de Vader (God) dan door Mij".
Door relatie met Jezus aan te gaan, ben ik gaan zien dat Hij inderdaad de weg is naar God, dat Hij niet alleen waarheid spreekt, maar Zelf waarheid IS, en niet alleen leven geeft (door wat hij sprak) maar het Leven IS. Een onvoorstelbaar mooi ding om te ontdekken [applaus]
Maar pas toen ik het ontdekte, zag ik pas in hoe het werkelijk in elkaar zit.
Ik wist dus feitelijk niet wat ik wilde vinden toen ik aan het zoeken was