DeJ

Wie ben ik?

Wie ben ik?

Dat is de vraag die ik me al jaren stel. Wat mankeert mij? Is er een naam aan te geven? Kort gezegd: ik ben niet gelukkig. Tenminste doorgaans niet. Ik kan moeilijk genieten en zo’n beetje de hele wereld is een bedreiging i.p.v. een uitdaging.

Mijn verhaal. Ik ben achterin de 30. Getrouwd en vader van 4 kinderen. Eigen huis en geen schulden. Financieel geen vetpot maar we redden het aardig. Mijn kinderen zijn gezond en doen het goed op school. Mijn vrouw is hevig ondergewaardeerd door mij maar is er één uit duizenden. Praktisch en nuchter. Ik heb een eigen bedrijf wat aardig loopt. Ik ben gezond (voor zover ik dat kan zien), rook niet, drink niet en voel een grote verantwoordelijkheid voor mijn gezin.

Voor het oog zou ik gelukkig en tevreden moeten zijn. Maar ik ben het niet. Het is lang geleden dat ik ’s ochtends wakker werd en dacht ’Ja, heerlijk een nieuwe dag!’.

Ik heb nagedacht hoe ik zou kunnen beschrijven wat ik voel en denk. Ik heb besloten om dit maar in lijstvorm weer te geven. Positieve en negatieve punten. Misschien dat dat verhelderend leest.


Negatief:
- Ik ben van nature teruggetrokken en introvert
- Ik ben geen sociaal dier
- Ik heb last van een negatief zelfbeeld
- Ik heb het gevoel dat ik al een carriere had moeten opbouwen, dat ik heb gefaald.
- Ik heb geen vrienden. Geen idee hoe ik dat moet doen en wat er dan van mij verwacht wordt.
- Ik heb altijd het gevoel dat mensen niet weten wat ze met me aan moeten, dat ze mij zien als een speciaal exemplaar van een bepaalde diersoort.
- Gevoelens tonen vind ik ontzettend moeilijk
- Contact hebben met mensen zie ik als een opgave en meestal geen prettige bezigheid
- Ik heb het gevoel dat ik van een andere planeet kom en hier ben neergezet
- Soms heb ik het gevoel dat de hele wereld voor mij in scene is gezet
- Ik kijk vaak in de spiegel met het gevoel ’Ben ik dat?’
- Ik heb last van buien waarin ik weinig energie kan opbrengen om iets te doen (voor je eigen bedrijf niet handig…)
- Ik heb soms last van angsten waarin ik ben bang ben voor de dag van morgen
- Ik spiegel mij vaak aan anderen die het vaak beter doen, waarna ik mij weer ’down’ voel.
- Ik ga confrontaties zo veel mogelijk uit de weg
- Ik kan mij moeilijk inleven in de emotionele situatie van anderen. Daardoor kom ik soms ’koud en hard’ over.
- Ik ben niet meer gelukkig in mijn werk. Ik kan niet de kwaliteit bieden die ik wil. De motivatie is weg om door te zetten.
- Ik heb zo nu en dan last van deja-vu’s
- Een paar maal in mijn leven heb ik last gehad van zoals ik het noem ’uittredingen’. Ik ben niet spiritueel ofzo en ik hecht geen waarde aan paranormale zaken maar ik had toen het gevoel alsof ik uit mijn lichaam werd gehaald en de gebeurtenissen die op dat moment plaatsvonden vanuit de verte meemaakte. Het duurde ongeveer 10 tot 15 seconden. Wat dat was? Ik heb geen idee. De laatste ’uittreding’ is inmiddels al een paar jaar geleden.
- Ik ben op zoek naar dingen uit mijn verleden. Zoals plaatsen en foto’s. Ik ben gaan nadenken waarom ik dat doe en ik kwam erachter omdat ik toen gelukkig was. Ik wil dat schijnbaar terughalen. Wat natuurlijk niet kan.


Positief (in ieder geval minder negatief)
- Ik ben rustig en kan goed luisteren
- Ik beschik over een dosis humor (hoewel deze ook wel eens ’donker’ is)
- Ik straal (zo ik hoorde van anderen) vertrouwen uit (wel weer handig in een eigen bedrijf)
- Ik kan enorm relativeren
- Ik kan wel genieten van kleine dingen.
- Ik weet wel wat geluk is en voel het als ik bijvoorbeeld mijn kinderen zie of met ze speel
- Ik vind het heerlijk om uren rond te lopen in een verlaten landschap of meimeren op een verlaten pier
- Ik hou erg van de zee
- Ik kan erg goed alleen zijn
- Ik houd van lezen
- Ben erg visueel ingesteld. Als bijvoorbeeld iemand mij wat verteld visualiseer ik dat automatisch
- Ik fotografeer niet onaardig
- Ik wilde altijd acteur worden. Dan hoefde ik niet mijzelf te zijn.


Dit zijn zo wat punten. Wie er wat van kan zeggen mag er wat van zeggen. Ik verwacht ook niet een regelrecht antwoord. Ik dacht heel lang dat ik borderline had, dat ik een lichte vorm van autisme heb, dat ik depressief ben. Ik ben eigenlijk nu zover dat ik denk dat het een mengsel is van al deze zaken.

Wat is mijn doel? Tja, gewoon gelukkig zijn denk ik. Natuurlijk leven we niet in een perfecte wereld dus 100% geluk bestaat niet. Maar volgens mij zit ik teveel in het negatieve en voel ik me niet ’ik’. Ik wil gewoon ’s ochtends uit bed komen en er zin in hebben.

Ik heb lang gedacht dat geld me gelukkig kan maken. Dat ik zonder zorgen mijn leventje verder kan leven en mijn kinderen laten opgroeien in een gelukkige jeugd. Maar het is natuurlijk vreemd dat zoiets materialistisch als geld mijn geluk zou moeten bepalen. Ik heb het ook nog niet kunnen proberen ;-)

Is er een naam aan te geven wat ik heb? Zijn er mensen die dit herkennen?

Het is een beetje raar om bovenstaande te schrijven en op internet te plaatsen. Want niemand (ook mijn vrouw niet) weet van deze dingen. Echte een binnenvetter.


Groet,

J.
Gebruikersavatar
JulianC
Berichten: 2225
Lid geworden op: 24 sep 2009 17:16

Re: Wie ben ik?

Welkom op het forum!

Na het doornemen van je lijst met positieve en negatieve dingen (waarvan ik het mooi vind dat je zoveel positieve punten hebt) krijg ik een beetje het gevoel alsof jouw leven al voorbij is. Alsof je het al geleefd hebt. Sommige dingen zijn gelukt, andere niet. Het is gedaan, en het klinkt nu alsof je je nutteloos voelt.

En dan dit zinnetje:
Wat is mijn doel? Tja, gewoon gelukkig zijn denk ik.
Is dat echt je doel? Ik bedoel, iedereen heeft dit als doel, of hoopt dit.
Je bent nog jong (ik ben ook dertiger dus tja) en je kunt nog erg veel bereiken in dit leven. Mijn vraag is: Wat wil je nog bereiken in dit leven? Heb je nog dromen, dingen die je wilt doen, zien, wat dan ook? Waar, anders dan de standaarddingen als gezin en werk, wil je voor leven? Wie wil je zijn?
You'll get over it. One day.

"Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.."
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Wie ben ik?

Hoi J,
...wat mij het "hardste" opvalt, is angst. Angst kan een nuttige functie hebben "Ohoh, er is gevaar: ik moet nu superalert zijn!" - maar als je dit gevoel te vaak, te lang hebt, gaat het je leven vergallen. "De hele wereld als een bedreiging zien" - hoei! Dat is nogal wat....!!!

Op zichzelf genoemen is het prachtig ho ej eje leven op poten hebt gezet - maar kennelijk blijft de angst. (Wat volstrekt logisch kan zijn, niet alle angst verdwijnt zomaar vanzelf. Angst is nu eenmaal gene emotie: "een of twee keer goed huilen, en dan is het verdriet wel weer over". Angst kan helaas lang blijven hangen - maar daar is anno 2014 erg veel tegen te doen.)

En zo te lezen hebben je angsten vooral te maken met mensen: liever geen confrontaties, je hebt het geregeld dat je geen baas hebt, maar eigen baas bent, weing of geen vrienden...
(En ik vind het een triest idee, dat je hier zelfs met je vrouw niet over praat. Al kan ik me levendig voorstellen, dat ze het allang weet.)
DeJ

Re: Wie ben ik?

Dag JulianC en Janneke,

Dank voor jullie reactie.

@JulianC. Je stelt de terechte vraag: 'Wie wil je zijn?'. Dat is een vraag die ik me al zo lang stel. Die hangt bij wijze van spreken al jaren als bord aan de muur. En ik weet er geen antwoord op. Heb ik nog dromen? Zeker wel. Maar ze staan zover weg. Mijn hele houdig is van 'dat redt ik toch niet..., niet realistisch, enz.'. Foute instelling? Jazeker. Maar zie dat maar eens om te zetten.

@Janneke. Je noemt angst. Dat is zeker een grote factor. Hoewel niet altijd aan de oppervlakte is het er meestal wel. De reden dat ik hierover vrijwel niet met mijn vrouw praat heeft naast mijn 'niet uiten van gevoelens' nog een andere reden. Thuis is voor mij een veilige omgeving. Daar zijn geen 'bedreigingen'. Ik kan het overzien en heb ik in kaart. Als ik met mijn vrouw dit soort zaken ga bespreken ben ik bang dat die 'veilige haven' veel kwetsbaarder wordt en dat ik die houvast verlies.

Natuurlijk. Ik begrijp ook wel dat ik met mijn vrouw hierover moet praten. En ik sta eigenlijk al een tijdje op het punt om dit te doen.

Je zegt dat je angstgevoelens kan bestrijden tegenwoordig. Je doelt op medicatie?

Gr. J
TheEmperor85

Re: Wie ben ik?

Hallo DeJ, welkom op het forum!

Nu ben ik (deo volente) over 10 jaar pas achter in de 30, desondanks kan ik me veel voorstellen bij het gevoel dat je beschrijft. Al zou het wellicht zinnig zijn om het fabeltje los te laten dat je gelukkig 'moet' zijn. Voor de huidige maatschappij (en in toenemende mate) lijkt dat inderdaad een must, maar dat is natuurlijk een onhaalbaar idee, een utopie.
Een tekort aan zorgen zou mooi zijn, maar voor 'gelukkig zijn' moet je denk ik in dat yoghurt reclamespotje zijn, waar een vrouw helemaal in vervoering kan raken van zo'n kommetje zuivel, zittend op een net iets te witte wolk met net iets te zoetsappige muziek eronder.

Je verhaal klinkt een beetje als sleur, mag ik dat zeggen?
Elke dag gaat die rotwekker weer, het eerste waar je aan denkt zijn de zorgen van een eigen bedrijf, je wordt er niet echt eclatant rijk van, er zit niet echt schot in, alles gaat zo z'n gangetje maar.

Misschien een meest onzinnige opmerking hoor maar; zou een hobby niet leuk zijn? Dat zeiden ze tegen mij ook altijd, en ik vond een hobby hebben altijd iets voor nerds (dan zag ik zo'n triestige man op z'n zolder zitten met z'n electrische treintjes op een regenachtige dag)..totdat ik ging kayakken. Even het water op, weg van alle gekte op het vaste land, bekijk het maar even met de wereld. Heerlijk is dat.
Je kunt mountainbiken, kite-surfen, schaken, tennissen, parachutespringen, whatever you want. Of je kunt je foto-maak-hobby uitbreiden tot iets moois. Het lijkt insignificant, maar het kan het gevoel van "wat moet ik eigenlijk met dit leven" een stuk draaglijker maken. En nee, het is geen echt antwoord op je vraag, dat realiseer ik me. Just my two cents :)
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Wie ben ik?

DeJ schreef:Dag Janneke. Je noemt angst. Dat is zeker een grote factor. Hoewel niet altijd aan de oppervlakte is het er meestal wel. De reden dat ik hierover vrijwel niet met mijn vrouw praat heeft naast mijn 'niet uiten van gevoelens' nog een andere reden. Thuis is voor mij een veilige omgeving. Daar zijn geen 'bedreigingen'. Ik kan het overzien en heb ik in kaart. Als ik met mijn vrouw dit soort zaken ga bespreken ben ik bang dat die 'veilige haven' veel kwetsbaarder wordt en dat ik die houvast verlies.

Natuurlijk. Ik begrijp ook wel dat ik met mijn vrouw hierover moet praten. En ik sta eigenlijk al een tijdje op het punt om dit te doen.

Je zegt dat je angstgevoelens kan bestrijden tegenwoordig. Je doelt op medicatie?

Gr. J
Hoi DeJ,
Angst is zo ongeveer voor driekwart lichamelijk, maar ik doel niet op pillen, maar op technieken die het autonome zenuwstelsel beïnvloeden: emdr is het bekendste, of somatic experiencing of gespecialiseerde kinesiologie.

En ik snap goed, dat als er thuis geen bedreigingen zijn (hiephoi!/ '...en zo hoort het'!) dat het ingewikkeld is om er over te praten. Als vezegd: het is voor driekwart lichamelijk en je ratio denkt niet zelden heel anders over dingen dan het autonome zenuwstelsel (dat de angst 'produceert').
En het gevoel van je veilige haven op het spel zetten - brr, nee! (Maar als dit zo jouw leven beïnvloedt, is het wel zinnig als het geen geheim is voor je vrouw. Al vermoedt oma, "dat haar intuïtie het haar allang verteld heeft".)
Marco

Re: Wie ben ik?

Hallo DeJ (en welkom op het forum),

Je lijstje eigenschappen, daar herken ik me wel in.
Is er een naam aan te geven wat ik heb? Zijn er mensen die dit herkennen?
Je omschrijft zelf zaken als borderline, lichte vorm van autisme, depressief zijn.
Ik heb een diagnose, maar een psycholoog waar ik best enthousiast over ben, zegt dat woorden ook maar bedoeld zijn om er een kader aan te geven en dat het heel weinig zegt over jezelf als persoon en over je belevingswereld. Ik hecht daarentegen waarde aan mijn diagnose. Om verder te in te gaan op je gevoelens, je eigenschappen. Ik ben ook graag alleen. Ik ben niet een gezelschapsdier. Ik heb me niet altijd beseft dat ik daardoor wat mis.

Toen ik uiteindelijk de tijd nam om uit te zoeken wat ik had (ver in de 20 zijnde), werd uiteindelijk de diagnose trekken van een narcistische en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gesteld. Zaken zoals autisme en concentratieproblemen werden terzijde geschoven. Voor mij een opluchting dat de zaken waaraan ik zelf dacht, niet aan de orde waren. Pluspunt is dat er aan een stoornis te werken is. En in mijn geval trekjes van een stoornis, dus een lichtere variant. Net als (bijna) ieder mens, ben ik soms vatbaar voor een (tijdelijke) depressie, de ene keer reageer ik sterker op tegenslagen dan de andere keer. Het gevaar is dat je zelf op zoek gaat naar antwoorden, en dan lijstjes kenmerken online tegenkomt en denkt: o, dat heb ik ook en dat ook. Dat is onnodige stress om onnodige zorgen.
Je doelt op medicatie?
Toen ik in een depressie zat en met moeite van mijn bed kon komen, heb ik geopperd bij mijn huisarts of ik met medicijnen mijn onzekerheid en angst kon onderdrukken of op zijn minst slaappillen voorgeschreven kon krijgen. De huisarts heeft me doorverwezen naar een psycholoog en van daar uit weer naar een andere psycholoog die gelijk aangaf: eigenlijk schrijven wij niet zomaar medicijnen voor (zeker niet met mijn diagnose). De bijwerkingen zijn naar en in mijn geval zou het niet werken. Er werd aangeraden dat ik groepssessies schematherapie zou doen. Als daarna zou blijken dat ik me nog niet goed genoeg voelde om in ieder geval basaal te functioneren, zou medicatie een middel kunnen zijn. Na de sessies voelde ik me een stuk beter. In de eindevaluatie bleek dat zaken zoals depressiviteit en contacten met anderen zich in een positieve zone bevonden. Toen we de tijdsperioden bekeken waarop mijn depressiviteit hoog zat en dat vergeleken met de tijd dat het beter ging, bleek dat de depressie de nasleep was van een redelijk moeizaam verlopen stage. Nu ben ik aan het afstuderen, heb ik minder intensief contact met mensen en ben ik er bovenop door de sessies omdat het me handvatten heeft gegeven mijn emoties te reguleren, mijn negatieve gedachten om te buigen en te verifiëren of de gedachte daadwerkelijk overeenkomt met de situatie.

Momenteel ben ik blij dat ik het altijd nog zonder medicatie heb gered. Had ik nog zonder gekund als ik er aan begonnen was? Ik heb niets tegen medicijnen, ben alleen blij dat de therapie afdoende is gebleken. Medicatie kan heel nuttige doelen dienen. Vaak zijn de symptomen die zich in je gedrag en gedachten uiten en in je lichaam het gevolg van dieper liggende problemen. Die aanpakken vereist vaak meer dan medicatie. Of het kan een combinatie blijken van aanpak problemen plus medicatie.

Ben benieuwd in hoeverre deze reflectie jou zou kunnen helpen.

Groetjes,

Marco
Gebruikersavatar
Mark80
Berichten: 99
Lid geworden op: 05 aug 2014 14:13

Re: Wie ben ik?

Hoi DeJ.

Ik heb veel herkenning hier en lees het ook als angst. Dat angst je belemmert om je ware emoties te voelen en naar jezelf te kijken. In veel therapieën wordt angst een emotie genoemd. In mijn therapie werd angst bekeken als een blokkade om je echte emoties te voelen. Alle negatieve punten die je noemt koppel ik aan angst.. alleen de dejavu's kan ik niet plaatsen maar past volgens mij ook onder dat kopje. Je lijkt te leven op automatismen en verantwoordelijkheid naar je gezin en hun geluk. Je lijkt jezelf totaal te vergeten en als je dat jaren lang doet... dan word je erg ongelukkig...

groet, Mark
DeJ

Re: Wie ben ik?

Dank allen voor jullie reactie.

@Mark80
Je noemt angst als belemmering voor mijn emoties. Daar kan ik in mee.

Ik las laatst in het magazine van de apotheek dat er medicijnen zijn tegen depressie. Dat er een stofje in je lichaam is die niet goed wordt aangemaakt en waarmee dit medicijn kan helpen. Ik ben even de naam kwijt van dit medicijn (ik zoek het nog even op). Maar zou het zo simpel kunnen zijn? Kan dat helpen? Ik weet dat er mensen zijn die al jaren en jaren medicijnen slikken tegen depressiviteit. Doen ze het niet glijden ze weer weg.

Nog even een algemene vraag voor jullie allen. Hoe ervaren jullie geluk? Uiteraard bestaat 100% geluk niet. Geen mens kan alleen maar gelukkig zijn. Maar is er niet een bepaald 'standaardgevoel' van relatieve tevredenheid? Dus niet altijd maar in de put zitten? Het standaardgevoel waarmee je gewoon het leven doorkan zonder alles als bedreiging te zien?

Ik hoor graag jullie gedachten hierover.
Dwarrel_66

Re: Wie ben ik?

DeJ schreef: Nog even een algemene vraag voor jullie allen. Hoe ervaren jullie geluk? Uiteraard bestaat 100% geluk niet. Geen mens kan alleen maar gelukkig zijn. Maar is er niet een bepaald 'standaardgevoel' van relatieve tevredenheid? Dus niet altijd maar in de put zitten? Het standaardgevoel waarmee je gewoon het leven doorkan zonder alles als bedreiging te zien?
Vorig week zat ik in een hevige dip. Toch kan ik nu weer "genieten" van kleine dingen zoals van koolmezen die voedsel zoeken in mijn tuin, de herfstkleuren buiten. Maar ook nieuwe kamerplanten die ik heb gekocht, omdat ik de woonkamer net even iets anders heb ingericht. Dit noem ik altijd het kleine geluk. Het grote geluk ervaar ik anders, maar juist het kleine geluk is zo belangrijk. Want is er geen gezegde: wie het kleine niet eert, die is het grote niet weert?

Verder herken ik veel van mezelf in jouw beginstuk. Bij mij is onlangs een persoonlijkheidsstoornis cluster B/C vastgesteld, met borderline-trekjes. Ik vond deze uitslag heel heftig. Een diagnose is niet voor iedereen te accepteren.

Veel sterkte!

Terug naar “Persoonlijkheidsstoornissen”