IK DENK DAT IK GEK WORD

[Florence]

Hallo allemaal,

Ik ben ZO wanhopig geworden dat ik echt denk dat ik gek word.

In november 2011 ben ik gescheiden (heel plots, zonder dat ik het eigenlijk wilde) ik was 6 maanden zwanger en we hadden al een zoontje. Ik miste mijn man heel erg en ben steeds naar hem blijven terug gaan. aantrekken en afstoten: al twee jaar ondertussen. In april dit jaar kon ik heel dat gedoe niet meer aan en heb ik zelfmoord proberen plegen: mislukt -> opname in het ziekenhuis voor twee maanden.
Heeft niet geholpen

ik heb veel last van stemmingswisselingen : de ene periode kan ik de wereld aan, andere periodes loop ik de hele dag met duistere gedachten in mijn hoofd. zo erg dat ik er bang van word. ik voel me dan wanhopig, alsof de hele wereld op mij lijkt te vallen, ik huil de hele dag en uit het niets kan ik zeer boos worden om kleine dingen (ik werd vroeger echt bijna nooit boos), ik durf niet onder de mensen komen, zeg alle afspraken die ik maakte gewoon af of stuur mijn kat. tijdens de positieve periodes maak ik veel plannen om te doen, om de problemen op te lossen en dan zie ik dat ook oprecht zitten! dan lijk ik antwoorden te hebben voor elk probleem in mijn leven. Ik ben sociaal en ik kom graag onder de mensen dan. Ik ben enorm in de war over het enorm contrast tussen mijn stemmingen en ik ben bang dat ik het niet lang meer kan vol houden.
Ik ben in begeleiding maar dat gaat allemaal niet zo vlot, ik stond al van juni op een wachtlijst en pas in oktober had ik mijn eerste afspraak en er zit veel te veel tijd tussen de afspraken.
Ik neem medicatie om mijn angst en paniekaanvallen onder controle te houden maar het helpt niet.

Ik ben echt wanhopig en ik weet niet meer wat doen. Wat als op een bepaald moment die chaos in mijn hoofd te erg wordt en ik domme dingen doe. Ik heb echt het gevoel dat ik gek word.

[Teckna]

In november 2011 ben ik gescheiden (heel plots, zonder dat ik het eigenlijk wilde) ik was 6 maanden zwanger en we hadden al een zoontje. Ik miste mijn man heel erg en ben steeds naar hem blijven terug gaan. aantrekken en afstoten: al twee jaar ondertussen. In april dit jaar kon ik heel dat gedoe niet meer aan en heb ik zelfmoord proberen plegen: mislukt -> opname in het ziekenhuis voor twee maanden.
Heeft niet geholpen

Wow dat begint al heftig. Wat rot(zacht uitgedrukt)dat het lijkt alsof je flink heen en weer bent geslingerd met je gevoel. En dan een zelfmoordpoging, heftig. Hoe voel je je nu ?

ik heb veel last van stemmingswisselingen : de ene periode kan ik de wereld aan, andere periodes loop ik de hele dag met duistere gedachten in mijn hoofd. zo erg dat ik er bang van word.

Dat lijken mij erg vervelende gedachten. Wil je er wat meer over vertellen ?

Ik ben sociaal en ik kom graag onder de mensen dan. Ik ben enorm in de war over het enorm contrast tussen mijn stemmingen en ik ben bang dat ik het niet lang meer kan vol houden.

Dat kan ik mij voorstellen. Hoe uit zich dat in je leven ?

Ik ben in begeleiding maar dat gaat allemaal niet zo vlot, ik stond al van juni op een wachtlijst en pas in oktober had ik mijn eerste afspraak en er zit veel te veel tijd tussen de afspraken.
Ik neem medicatie om mijn angst en paniekaanvallen onder controle te houden maar het helpt niet.

Hoe gaat het nu met je afspraken? Heb je het gevoel dat het helpt ? Vervelend dat je medicijnen niet aanslaan, heb je het daar al met je behandelaar over gehad?

[Janneke]

Hi Florence,
welkom op het forum...!

In november 2011 ben ik gescheiden (heel plots, zonder dat ik het eigenlijk wilde) ik was 6 maanden zwanger en we hadden al een zoontje. Ik miste mijn man heel erg en ben steeds naar hem blijven terug gaan. aantrekken en afstoten: al twee jaar ondertussen.

Heftig hoor!!! Een plotselinge scheiding is al heel erg naar. Nota bene teerwijl je zwanger bent en al een kleine hebt rondlopen.

In april dit jaar kon ik heel dat gedoe niet meer aan en heb ik zelfmoord proberen plegen: mislukt -> opname in het ziekenhuis voor twee maanden.
Heeft niet geholpen

Allemaal heel erg naar! Vaak is het idd zo, dat je na een zm poging wordt opgenomen, maar niet zelden is dat vooral gericht op weer een klein beetje structuur in je leven te krijgen - niet op het echte verwerken en wat al niet van wat jou tot wanhoop dreef.

ik heb veel last van stemmingswisselingen : de ene periode kan ik de wereld aan, andere periodes loop ik de hele dag met duistere gedachten in mijn hoofd. zo erg dat ik er bang van word. ik voel me dan wanhopig, alsof de hele wereld op mij lijkt te vallen, ik huil de hele dag en uit het niets kan ik zeer boos worden om kleine dingen (ik werd vroeger echt bijna nooit boos), ik durf niet onder de mensen komen, zeg alle afspraken die ik maakte gewoon af of stuur mijn kat. tijdens de positieve periodes maak ik veel plannen om te doen, om de problemen op te lossen en dan zie ik dat ook oprecht zitten! dan lijk ik antwoorden te hebben voor elk probleem in mijn leven. Ik ben sociaal en ik kom graag onder de mensen dan. Ik ben enorm in de war over het enorm contrast tussen mijn stemmingen en ik ben bang dat ik het niet lang meer kan vol houden.

Dat kan ik me goed voorstellen. Er is zogezegd geen duidelijkheid: voor de Florence met de duistere gedachten/ gevoelens gelden hele andere dingen dan voor de Florence die positief is.
Ken je het begrip "trigger"...?
Een trigger is in principe een klein ding, soms zo klein, dat je je er niet of nauwelijks van bewust bent. (Maar ook grote dingen kunnen "triggeren".) Het idee is, dat je het ene moment nog vrolijk bent gestemd - en opeens hoor je iets, ruik je een bepaalde geur, zie je een bepaald ding, noem maar op - en dat werkt dan als een trigger. Ofwel: dat ene dingetje roept een enomre bak aan associaties wakker en kan daarmee in no time je stemming totaal van vrolijk naar 'duister' laten omslaan.
En met goede therapie is daar veel tegen te doen. Herkennen van "Oh, dat was een trigger, hier ga ik weer..." kan al helpen.
En als je op dat moment in staat bent, om je ergste spaningen te laten afvloeien, bijv. een vriendin te bellen en te huilen gaat het doorgaan ook al weer veel beter.

Ik ben in begeleiding maar dat gaat allemaal niet zo vlot, ik stond al van juni op een wachtlijst en pas in oktober had ik mijn eerste afspraak en er zit veel te veel tijd tussen de afspraken.

Bah, wat slordig..!!!

Ik neem medicatie om mijn angst en paniekaanvallen onder controle te houden maar het helpt niet.

Klopt. Er zijn wel pillen die iets kunen doen, maar het blijft bij pappen en nathouden. Een ssri (anti depressiva) kan angst wat afvlakken, wat nuttig is. (Valium en andere benzo's kunnen dat ook - een tijdje!! Maar behalve dat ze kort werken hebben ze bakken en bakken nadelen.) En er zijn 'betablokkers', die kunnen maken, dat de stress in fysiek opzicht niet te hoog oploopt (= die maken, dat je hart minder hard bonkt als je schrikt, etc.).

Maar om de angst en paniek echt kwijt te spelen, is begeleiding door een psychologe die verstand van angst heeft veel beter.
Angst is geen emotie, het is meer een soort van instinct. En hoe meer onverwerkte heftige ervaringen iemand heeft, hoe erger het kan opspelen. Het kan zin hebben, om nuchter over je angst na te denken (zoals bijv.:"Oh hier word ik weer getriggerd!").
Wat niet tot nauwelijks zin heeft: je angst met je logische verstand te proberen te beheersen. Als gezegd: angst is iets instinctiefs - en je instinct trekt zich niets aan van allerlei verstandige gedachten zoals "Ja, maar dat was toen en het is nu heel anders.." (Hopelijk is het waar: is het nu niet gevaarlijk. Maar je autonome zenuwstel zal buiten je wil om toch je lichaam in alarm zetten, als de trigger verwijst naar een onverwerkt naar iets.)
Met een techniek zoals emdr kun je de nare, oude situaties verwerken op een manier die maakt, dat je autonome zenuwstel je niet meer zo van streek maakt.

Ik ben echt wanhopig en ik weet niet meer wat doen. Wat als op een bepaald moment die chaos in mijn hoofd te erg wordt en ik domme dingen doe. Ik heb echt het gevoel dat ik gek word.

[Psycholoog Dea]

Beste Florence,

Als je echt het gevoel hebt dat je je leven gaat beëindigen, dan wil ik je ten zeerste aanraden om contact op te nemen met een crisisdienst. Dit gaat via je huisarts. Hij/Zij kan je dezelfde dag nog doorverwijzen. Ik raad je dit aan voor je eigen veiligheid en die van je kinderen.

Als je wel voldoende ruimte/rust hebt, dan kan je uiteraard via een 'gewone' psycholoog verder of via hulpmiddelen zoals een forum.