in de war

[samsung]

goedendag beste mensen,

Ik ben een jongen van 21 jaar jong en ik zit al minstens een half jaar met een probleem.
ik heb al maanden last van hoofdpijn en ik weet dat dat komt door psychische problemen. Ik vind het lastig om ergens te beginnen maar ik ga het proberen, want voot mijn gevoel is het erg complex.

Ik was afgelopen vakantie met veel vrienden op vakantie en toen waren we een beetje aan het praten over het universum en de dood zeg maar en ik had daar eigenlijk nooit echt zo over nagedacht, ik ervaarde toen ook een extreme tinteling in mijn hersenen en ik werd er best wel gek van, want we hadden het erover dat dan als je doodgaat waarschijnlijk alles gewoon voor altijd zwart is. Nou de top vakantie was voorbij en ik was terug in nederland en ongeveer 2 weken later werd ik een keer wakker en toen voelde ik me erg verward en op werk moest ik opeens allemaal nadenken over wat het doel van leven was en waarom ik leefde. Ook hier werd ik knap zenuwachtig van want ik had er geen antwoorden op. Dus ik begon verder te denken en dacht van ja wat heeft het allemaal voor zin dat ik dit doe of zeg of me druk maak over hoe ik eruit zie, want uiteindelijk ga je toch dood en word je niet herrinerd(snap ook niet waarom ik dat wil marja). Maar daardoor lijkt alles zo doelloos geworden te zijn. Mijn probleem is dus is dat ik dus 24/7 tegen mezelf dingen moet zeggen, dus als ik bezig ben met omkleden en ik wil er goed uitzien komt dus dat hele verhaal inn 1 seconde omhoog dat wat ik nu doe geen zin heeft( ik weet dat het wel zin heeft alleen het komt niet meer bij me door!) Het vervelende dus is nu dat ik constant met mezelf in discussie ben, want die gedachtegang van het heeft geen zin te sterk is geworden. Ik ga er sociaal ook erg onderdoor terwijl dat altijd mijn 1 van mijn sterkste punten is geweest. Door al die gedachtegangen ben ik ook angstig geworden, want ik dacht zelfs dat ik schizofreen was omdat ik dat tegen mezelf zei en ben heel erg bang dat ik heel mijn leven zo moet vechten tegen mijzelf. Ik dacht zelf aan een depressie, maar ik weet nou niet of ik mezelf nou echt down voel ofso, maar ik heb wel aardig wat symptomen ervan. Er speelt eigenlijk nog best wel meer af, niet psychologisch alleen werkgerelateerd enzovoort. Nou zou ik graag willen weten WAT KAN HET ZIJN?? ik word namelijk echt gek van mezelf en heb daardoor altijd hoofdpijn.

bij voorbaat dank dat jullie dit gelezen hebben en ik hoop dat iemamd mij is wat meer info kan geven waardoor ik dit dus heb, want ik trek dit continue gevecht niet meer.

bedankt.

[Janneke]

Ik was afgelopen vakantie met veel vrienden op vakantie en toen waren we een beetje aan het praten over het universum en de dood zeg maar en ik had daar eigenlijk nooit echt zo over nagedacht, ik ervaarde toen ook een extreme tinteling in mijn hersenen en ik werd er best wel gek van, want we hadden het erover dat dan als je doodgaat waarschijnlijk alles gewoon voor altijd zwart is. Nou de top vakantie was voorbij en ik was terug in nederland en ongeveer 2 weken later werd ik een keer wakker en toen voelde ik me erg verward en op werk moest ik opeens allemaal nadenken over wat het doel van leven was en waarom ik leefde.

Hoi Samsung,
zo gaan dingen in de 21ste eeuw: het is compleet normaal om naar verre landen te reizen, maar de dood, dat is een thema waar veel boffers zich niet mee bezig hoeven te houden. En dan komt het thema opeens als een dreun op je 21ste. (Vroeger was het compleet normaal, dat je als kleuter al sterfgevallen meemaakte, ook in je directe familie.)
Idem dito voor vragen rond de zin van je leven. Niet dat de catechismusantwoorden nou altijd ideaal waren, maar andermaal: jij wordt zonder structuur of voorbereiding opeens met een stel pittige kwesties geconfronteerd en dat kan idd schrikken zijn.
"Ook hier werd ik knap zenuwachtig van want ik had er geen antwoorden op", schreef je.

Dus ik begon verder te denken en dacht van ja wat heeft het allemaal voor zin dat ik dit doe of zeg of me druk maak over hoe ik eruit zie, want uiteindelijk ga je toch dood en word je niet herrinerd (snap ook niet waarom ik dat wil marja).

Deze valkuil staat bekend als "alles of niets". Eeuwig leven dan wel dat mensen zich over 10 eeuwen jou of mij nog zullen herinneren - dat zit er niet in.
Maar het feit, dat de lentebloesem zal verwelken, is dat een reden om er in het voorjaar niet van te genieten...?

Maar daardoor lijkt alles zo doelloos geworden te zijn. Mijn probleem is dus is dat ik dus 24/7 tegen mezelf dingen moet zeggen, dus als ik bezig ben met omkleden en ik wil er goed uitzien komt dus dat hele verhaal inn 1 seconde omhoog dat wat ik nu doe geen zin heeft( ik weet dat het wel zin heeft alleen het komt niet meer bij me door!)

"Weten en weten is 2" - het komt idd niet door. De angst of wat is het is te krachtig geworden. Maar angst is geod de nek om te draaien en je hele verdere leven met jezelf vechten is gelukkig nergens voor nodig.

En er zijn een aantal dingen die je kunt doen. Naar een fysiotherapeut stappen tegne de hoofdpijn. (Ja, het is psychisch, qua oorzaak. - Maar als je langer dan een paar weken hoofdpijn hebt, kom j ein een vicieuze cirkel terecht: de pijn geeft reflexmatig aanspanning van je nekspieren en dat geeft ook weer hoofdpijn. Daar kan de fysio je uithalen.)

Naar iemand stappen, die verstand heeft van levensvragen. en humanistisch raadsman/vrouw, bijv. Of een filosoof. (Dominees of pastoraal werkers kunnen ook, gesteld, dat je iets voelt voor het christedom.)

En een psycholoog, die jou kan helpen de angst de nek om te draaien. (En j ehelpen met je werkstress.)

[Radius]

Wat realiteit precies is, daar kan niemand je een hapklaar antwoord op geven. Het onderwerp heeft mij ook veel bezig gehouden, en zo nu en dan voor de nodige onrust gezorgd. Mijn conclusie: er is pijn en verlossing, variërend van de meest basale lichamelijke pijn tot een ingewikkeld vraagstuk waarop je een antwoord wil hebben. Beide zijn pijnen en verwekken een streven naar verlossing ervan, en beide veroorzaken onrust. Dit is geen antwoord op je vraag, maar het principe van pijn/verlossing is naar mijn idee de meest eenvoudige omschrijving van realiteit en voor mij soms iets om op terug te grijpen.

Leef je leven en laat je niet zenuwachtig maken door het onzekere. Antwoorden komen met de jaren, zoals wonden helen naarmate tijd verstrijkt. Als je ziet hoe complex en mooi de werkelijkheid en natuur zijn opgebouwd denk ik dat je ze best zou kunnen waarderen. Het is niet nodig je hoofd hier zo voor te pijnigen, hoewel het zoeken naar antwoorden op zulke levensvragen een nobel streven is. Veel sterkte en succes.

[samsung]

Goedendag,

Ik wil jullie ten eerste graag bedanken voor het lezen van mijn verhaal en de tijd die jullie erin hebben gestoken. Ik heb de eerste stap gemaakt en ben naar de dokter geweest en die verwijst mij door naar de psycholoog. Het gaat al vele malen beter sinds ik het hier op internet gezet heb en heb er de afgelopen dagen al vele malen minder aan gedacht(en dat sinds maanden!). Misschien dat ik het nu al wat meer geaccepteerd heb en ik ben namelijk wel heel erg blij dat ik leef dus dat scheelt al verschrikkelijk veel als ik dat zeg tegen mezelf. Het is wel een hele stap voor mij, want meestal ben ik erg gesloten over dit soort dingen, maar het voelt verdomde goed dat ik mijn verhaal kwijt kan op zon forum als hier en me daardoor al vele malen beter voel. Dat doet me dan wel denken dat wij maar mazzel hebben dat wij in deze tijd leven en niet 50 jaar geleden, dan heb je dit soort resources niet. Ik sta er positief tegen over en ben er van overtuigd dat ik hier positief uit ga komen en dat dit mij sterker maakt voor derest van mijn leven. Enigsinds ook geaccepteerd dat ik eigenlijk nooit echt problemen in mijn leven heb gehad en als dit dan het ergste is in 21 jaar, dan overleef ik dat wel. Ik ben er benieuwd hoe het zal gaan bij de psycholoog, want het komt af en toe wel naar boven en de hoofdpijn blijft wel. Ik houd jullie op de hoogte zodat mensen die ongeveer met hetzelfde probleem zitten kunnen zien hoe ik er bovenop kom.

[quodpersortem]

Aan de andere kant, als we 50 jaar geleden hadden geleefd had de dood veel dichter bij ons gestaan (zoals eerder gezegd) en had je het tegen deze leeftijd wel zo'n beetje geaccepteerd (en was je nu 70 of dood geweest ).

En kijk, je kunt het ook zo zien: je leeft nu, en je weet niet wat er hierna gaat komen. Dood gaan kan altijd nog; het is in principe altijd een uitweg. Dus waarom zou je niet eerst lol hebben?

Stel eens een lijst op met alle leuke dingen die je nu hebt, en alle dingen die je nog zou willen doen. Zet daarnaast een lijstje over wat nog kan wat je dood bent. Klinkt raar, maar het relativeert.

Ik heb ook nog een vraagje: Heb je echt alleen hoofdpijn, of heb je ook lichamelijke spanningen? Want als het spanningen zijn, kunnen ontspanningsoefeningen ook een prima uitkomst bieden. Ook kun je kijken naar iets van mindfullness of eventueel meditatie. Die helpen je gedachten om te buigen naar iets positievers zodat je geen last meer hebt van nare ideeen. Cognitieve gedragstherapie zou eventueel ook nog kunnen, maar gezien de aard en duur van je problemen verwacht ik niet dat dat nodig zou zijn

[samsung]

Hoi lezers,

Hier ben ik weer, een maand verder. Ik ben naar een huisarts geweest die meer gespecialiseerd was in psychologische problemen(geen psychiater dus wat ik in eerste instantie dacht). Ik heb daar ongeveer een gesprek gehad van een dik half uur en de conlusie was dat zei dacht dat ik ADD heb en me daarvoor moet gaan laten testen in een een speciaal centrum. Ik heb me dus aangemeld en zou binnen 5 werkdagen wat te horen krijgen, na 6 dagen niks te horen gehad zelf daarheen gebeld, blijkt dus dat dat 2 a 3 maanden minstens gaat duren voordat ik aan de beurt ben. En nu alles bij mekaar voel ik me niet echt serieus genomen met mijn problemen, want in dat gesprek kwam het meer over dat ik me niet echt moest aanstellen en dat ik gewoon filosofeerde en dat dat heel normaal was(terwijl ik denk dat dat niet het probleem is maar oke) Dus toen zei ze ineens ja ik denk dat je add hebt en 3 minuten later stond ik buiten zonder nou het gevoel gehad te hebben dat ze echt me wilde helpen. Nou moet ik dus minstens de komende 2 maanden met het gevoel en de gedachte en de hoofdpijn rondlopen waar ik al minstens een half jaar mee rondloop. Ik heb vanavond een afspraak met de fysiotherapeut om mijn nek te laten kraken(duurde ook 1,5 week voordat ik langs kon komen)en ik heb een nieuwe afspraak gemaakt met de huisarts a.s donderdagochtend. Ik begin nu te ervaren dat ik een beetje een tikkende tijdbom aan het worden ben, want ik moet mijzelf heel erg inhouden om niet alles kapot te willen slaan en iedereen helemaal verrot te schelden. Ik ben op het moment 1 bonk met woede die zich al een tijd lang inhoud, maar ben bang dat dat binnekort heel erg fout gaat, want mijn lontje begint steeds korter te worden.

Ik zet nu exact alle symptonen die ik heb hieronder:
Gevoelsmatig
voor de grootste tijd van de dag een down gevoel, ik vind het moeilijk om plezier te hebben, het liefst zit ik heel de dag alleen op mijn kamer(terwijl ik weet dat ik daar alleen maar meer hoofdpijn van krijg?)begin een heel kort lontje te krijgen en agressie die ik niet toon maar wel heel veel heb, slaap heel slecht, constanst een zenuwachtig gevoel, kan me heel lastig ontspannen, zie niet echt meer de mooie dingen van leven meer de slechte(?)

Mijn gedachtegang
Na aanleiding waarschijnlijk van wat ik gedacht heb van dat alles toch wel zwart is na de dood enzovoort en het kut gevoel dat ik al had heb ik op 1 of andere manier ook iets wat eigenlijk een beetje een cirkeltje is geworden in mijn gedachtegang, en dat is dat ik bijna bij alles tegen mezelf zelf als ik bijvoorbeeld iets leuk vind of ik vind iets niet leuk ofik schaam me dat ik dan zeg: Uiteindelijk ga je toch wel dood en niemand herrinert je toch of ik vergelijk het met 1 ziljoen jaar vanaf nu met bijvoorbeeld dat ik een nieuwe telefoon koop met de nieuwste snufjes en dan zeg ik tege mezelf ja waarom word ik opgewonden van om dat te kopen want ja over 1 ziljoen jaar is dit helemaal niks meer dus waarom zou ik er opgewonden van worden en dit gebeurt vrijwel bij alles, terwijl ik dondersgoed weet dat dit helemaal nergens op slaat en dat ik niks aan deze gedachtegang heb alleen het dringt niet meer tot mij door. En dat alles wat ik doe toch geen zin heeft, want over 1 ziljoen jaar is toch alles anders dan nu(bijvoorbeeld dat geert wilders zich zo druk maar over de islamitisering van de wereld terwijl over 1 ziljoen jaar daar hard over gelachen word en dat die wereld helemaal niet meer bezig is met waar wij ons nu heel erg mee bezig houden. Bij dit weet ik dan ook weer dondersgoed dat als iedereen zo denkt wij helemaal nergens komen en dan zou ik nu niet leven in de wereld waar ik in leef maar zoals ik al zei dit dringt niet meer tot mij door. En dat ik ook niet snap dat mensen zich drukmaken bijvoorbeeld over dat er een bepaald gebouw wel blijft staan want het heeft monumentele waarde, maar komt er dan niet 1 keer in hun hoofd voor van maar wat over 1 ziljoen jaar x 1 ziljoen jaar vanaf nu? dan durf ik te wedden dat dat gebouw er niet meer staat en dan krijg je ook weer dat gevoel en gedachte pff het heeft geen zin.(terwijl nu ook weer ik heb helemaal geen bewijs dat die daar over 100 ziljoen jaar niet meer staat, ook dit dringt niet meer tot mij door)

Waar ik zelf aan denk is dat ik lijd aan een depressie die onstaat door de gedachtegang die ik heb of door het gevoel dat ik constant heb daar ben ik zelf nog niet aan uit, met een gedachtegang die gewoon veranderd moet worden en voorderest is er niet heel veel aan de hand volgens mij kwa diagnose.

Nou komt mijn vraag:
WAT MOET IK DOEN om hiervan af te komen en hoe houd ik mijn agressie wel onder controle terwijl ik zelf weet dat ik het niet lang meer volhoud.. En hoe zorg ik ervoor dat ik wel serieus genomen word bij de dokter en me niet zolang met deze problemen laat rondlopen? wat niemand beseft dat ik dit niet lang meer volhoud en dat volgens mij het probleem niet zo heel groot is, maar dat ik er zelf gewoon niet meer aan uit kom en dat ik gewoon hulp nodig heb. Er word niet beseft dat dit mijn leven op het moment zo gigantisch erg beinvloed omdat bij alles wat ik doe kost me gewoon heel veel moeite. En of er mensen zijn die ongeveer hetzelfde meegemaakt hebben of meemaken, want ook bij die huisarts voelde ik me erg onbegrepen bij haar alsof het heel raar en uniek was wat ik had(wat ik ook erg vervelend vond)

Alvast en alweer bij voorbaat dank dat jullie dit lezen en misschien dat jullie mij wel kunnen helpen of doorverwijzen naar iemand.

MVG

[Minerva]

De zinloosheid, de doelloosheid en het sombere wat je voelt dat lijkt me te duiden op een depressie. Je hebt het ook over woede en agressie die je voelt. Daar zit iets onder. Die komt niet vanzelf opzetten. Als je sneller geholpen wilt worden kan je kijken of je elders sneller terecht kan.

[Janneke]

(...)Ik heb me dus aangemeld en zou binnen 5 werkdagen wat te horen krijgen, na 6 dagen niks te horen gehad zelf daarheen gebeld, blijkt dus dat dat 2 a 3 maanden minstens gaat duren voordat ik aan de beurt ben. En nu alles bij mekaar voel ik me niet echt serieus genomen met mijn problemen, want in dat gesprek kwam het meer over dat ik me niet echt moest aanstellen en dat ik gewoon filosofeerde en dat dat heel normaal was(terwijl ik denk dat dat niet het probleem is maar oke) Dus toen zei ze ineens ja ik denk dat je add hebt en 3 minuten later stond ik buiten zonder nou het gevoel gehad te hebben dat ze echt me wilde helpen.

Nou, dat je hier boos over bent - dat lijkt me volstrekt normaal: gezonde woede.

Nou moet ik dus minstens de komende 2 maanden met het gevoel en de gedachte en de hoofdpijn rondlopen waar ik al minstens een half jaar mee rondloop. Ik heb vanavond een afspraak met de fysiotherapeut om mijn nek te laten kraken

Nee hoor - dat hoeft totaal niet. Goed, dat je zelf een afspraak hebt gemaakt met een fysio (al is kraken wellicht niet aan de orde).
Goed voor jezelf zorgen!! (Want die anderen - die doen dat niet altijd...)

Ik begin nu te ervaren dat ik een beetje een tikkende tijdbom aan het worden ben, want ik moet mijzelf heel erg inhouden om niet alles kapot te willen slaan.

...misschien wat heftig - maar als je in wezen zo genegeerd wordt, is dit logisch.
Kunje iets doen, om je owede af te reageren op een geoznde manier...
(Sporten, bijv..? Een wraakfantasie...? praten met een vriend die luistert...?)

En die woede, omdat je genegeerd wordt, helpt niet echt bij het gevoel, wat je daarvoor al had (dus dat wordt nu helaas erger).

op 1 of andere manier ook iets wat eigenlijk een beetje een cirkeltje is geworden in mijn gedachtegang, en dat is dat ik bijna bij alles tegen mezelf zelf als ik bijvoorbeeld iets leuk vind of ik vind iets niet leuk ofik schaam me dat ik dan zeg: Uiteindelijk ga je toch wel dood en niemand herrinert je toch

Goed om dat cirkeltje te doorzien.
En nee - over 100 jaar zijn we allebei dood en vergeten - maar wat beteeknt dat NU voor jou...?
Maakt dit feit jou als mens, NU , minder waard...?

of ik vergelijk het met 1 ziljoen jaar vanaf nu met bijvoorbeeld dat ik een nieuwe telefoon koop met de nieuwste snufjes en dan zeg ik tege mezelf ja waarom word ik opgewonden van om dat te kopen want ja over 1 ziljoen jaar is dit helemaal niks meer dus waarom zou ik er opgewonden van worden

...niet zo straffen dan!
Je wordt er opgewonden van, omdat het een mooi ding is. (So what, dat het over -tig jaar kapot gaat.)

en dit gebeurt vrijwel bij alles, terwijl ik dondersgoed weet dat dit helemaal nergens op slaat en dat ik niks aan deze gedachtegang heb

Zo rationeel werkt je geest niet.
knnelijk heeft dit gebeuren geraakt aan 8iets* ergens in je emoties en die emoties zijn er mee op de loop gegaan.

Waar ik zelf aan denk is dat ik lijd aan een depressie die onstaat door de gedachtegang die ik heb of door het gevoel dat ik constant heb daar ben ik zelf nog niet aan uit, met een gedachtegang die gewoon veranderd moet worden en voorderest is er niet heel veel aan de hand volgens mij kwa diagnose.

Depressie - dat zou kunnen. Maar ook dat is dus niet zozeer iets rationeels, van "even anders leren denken" - hetgaat om het emotionele issue.

En hoe zorg ik ervoor dat ik wel serieus genomen word bij de dokter en me niet zolang met deze problemen laat rondlopen?

Nu ja OF dit een probleem is voor een arts, dat is ook nog een vraag.
Het gaat in wezen over zingeving en noch de arts, noch de psycholoog zijn daar nou direct specialisten in.
(Voeg daar aan toe: jij bent je - terecht - wild geschrokken van het verschijnsel 'dood'. Dat IS een naar onderdeel van het leven, dat klopt. Maar een arts heeft er dagelijks mee te maken - dus in die zin erschillen een arts en jij ook nog eens mega van positie.)(Een goede arts snapt dat en gaat er integer mee om - een minder ideale arts denkt "Ja..? En? De dood bestaat nu eenmaal, get real.." - en zodra jij die houding voelt, word je begrijpelijkerwijze woest...)

[Radius]

Ondanks wat je misschien voorgespiegeld wordt is je gedrag niet raar. De mens is van nature nieuwsgierig en leergierig, en velen zullen je benijden om hoe je de gedachtenwereld verkent. Veel mensen zijn niet zo creatief en filosofisch ingesteld en kunnen bij wijze van spreken alleen hun voorgeprogrammeerde routine volgen.

Veel nadenken heeft dan weer als nadeel dat je soms conclusies moet trekken die je liever niet had willen trekken. Ook kan je soms ten onrechte somber worden door foutieve aannames. Als je de werkelijkheid goed bekijkt zijn er eigenlijk maar twee componenten die samen het leven vormen, namelijk pijn en verlossing (ook wel geluk genoemd). Verlossing van begeerte/behoefte (een specifieke vorm van pijn) is wat veel mensen in onze maatschappij geluk noemen.

Een ander nadeel van het vele denken is dat het proberen achterhalen van de diepere waarheden een obsessie kan worden. Menig filosoof is aan zijn redenaties ten onder gegaan en heeft afstand moeten nemen van de menselijke samenleving. Nietzsche is hiervan een intrigerend voorbeeld.

Zelf herken ik je probleem. Ik heb mezelf soms flink in de war geredeneerd. Ook heb ik veel moeite gehad met het gevoel dat mensen niet willen meedenken. Daarover ga ik me vervolgens weer opwinden, mensen in mijn hoofd uitschelden en mijn agressie op ze afreageren, ze uitmaken voor egoïsten, vervolgens mezelf hypocriet vinden omdat ik ook nogal wat egoïstische trekken heb. Wat ik uiteindelijk bereikt heb is dat ik mezelf omlaag heb gehaald. Meer reden voor frustratie.

Zoals je weet ben je niet de enige met dit soort problemen. Probeer je zoektocht naar de werkelijkheid te zien als een zoektocht waar je niet alleen in staat. Veel sterkte en succes.

[samsung]

Hoi,

Hier ben ik weer. Bedankt nog voor de afgelopen reacties.
Hier weer even een up to date. Getest voor Add en dat heb ik niet. Ik had er nu veel van weg, maar had vroeger geen symptomen en het moet altijd op 2 levenstijden hebben plaatsgevonden. Ze hebben mij aangeraden om cognitieve gedragstherapie te volgen. Ik ben nu verhuisd naar het buitenland en daar gaat alles veel slomer. Ik heb dit gedaan omdat ik mijn hele leven wilde veranderen. Flinke stap dus. Wel is eruit gekomen dat mijn schildklier slecht werkt, maar niet ernstig dus ik neem nu kelpasan. Ik probeer dus nu zelf mijn Cgt toe te passen en komt het er eigenlijk op uit dat ik wss een soort van angst voor de dood heb. De volgende zinnen zijn mijn probleem die ik dus moet zien te vervormen alleen voor mij gevoel zijn ze heel krachtig omdat de dood iets is wat altijd blijft. Hier komen ze en dit gebeurt vrijwel iedere keer als iemand tegen mij praat over een gebeurtenis: ah dood ga je toch wel, wat heeft het voor zin, wat maakt het allemaal uit, waar doe je het voor. Deze volgorde begint met de sterkste en eindigt met de zwakste. Kan iemand me helpen met onderbouwde theorieën deze zinnen te veranderen, zodat ze ook geloofwaardig zijn.

Met vriendelijke groet,
Samsung

[Janneke]

De volgende zinnen zijn mijn probleem die ik dus moet zien te vervormen alleen voor mij gevoel zijn ze heel krachtig omdat de dood iets is wat altijd blijft. Hier komen ze en dit gebeurt vrijwel iedere keer als iemand tegen mij praat over een gebeurtenis: ah dood ga je toch wel, wat heeft het voor zin, wat maakt het allemaal uit, waar doe je het voor. Deze volgorde begint met de sterkste en eindigt met de zwakste. Kan iemand me helpen met onderbouwde theorieën deze zinnen te veranderen, zodat ze ook geloofwaardig zijn.

Met vriendelijke groet,
Samsung

Hoi Samsung,
als gezegd: de psycholoog is volgens mij nou niet direct degene met wie je het beste over de dood kunt nadenken.
Het zinnetje "dood ga je toch wel" is in principe waar, voor ieder mens. Uiteraard - over de woorden zelf valt wel iets te zeggen.
"Dood ga je toch wel" klinkt net iets anders dan "ieder mens is nu eenmaal sterfelijk, dus ik ook" of "niemand van ons kan de dood ontlopen".
Wat betekent dat voor jou..? Hoe geef jij je leven vorm, "in het aangezicht van de dood"...? Dat is een belangrijk thema, dat voor ieder mens speelt. In verschillende folisofieen en religieuze stromingen is daar uitgebreid over nagedacht en heeft men manieren, om over die vragen na te denken. (En aangezien de kerken in de 19e en 20ste eeuw de mensen nogal in de steek hebben gelaten, is de westerse cultuur het contact met die vragen en de mogelijke richtingen, waarin je als mensen je antwoorden kunt zoeken, een beetje kwijt.)

Idem voor "wat heeft (het leven) voor zin (als je toch doodgaat)". Het is een beetje als "ik kijk naar de lentebloesem, ik weet dat die bloemen dadelijk weg zijn - maar dan mag ik er nu toch wel van genieten...?"
(En uiteraard: het kan, dat de angst voor de sterfelijkheid en de eindigheid jou dit genieten compleet onmogelijk maakt, dat kan helaas. Maar ook dan is CGT geen handige aanpak, het werkt nl. niet als er heftige angst in het spel is - en de dood kan helaas zeer heftige angsten oproepen.)

[Reinaart]

ah dood ga je toch wel, wat heeft het voor zin, wat maakt het allemaal uit, waar doe je het voor.

Zou het leven meer zin hebben als het oneindig lang zou zijn? Juist het feit dat het leven beperkt is geeft een zekere urgentie aan de ervaringen die wij hebben, zowel de positieve als negatieve gebeurtenissen en keuzes die we maken. Bijvoorbeeld het leren van het bespelen van een muziekinstrument. Als je eeuwig de tijd zou hebben zou je alles kunnen leren (en alle anderen ook). Juist de beperktheid van mogelijkheden geeft ons een eigen identiteit.

Het leven zit vol verandering. Verandering bestaat uit de vernietiging van het oude en schepping van het nieuwe. Dat geldt voor alles, inclusief het leven zelf. Juist verandering maakt het interessant en spannend, als alles constant en hetzelfde zou blijven, zou het leven maar saai zijn. Dat mensen kinderen krijgen, die dan weer opgroeien en zelf weer kinderen krijgen, hoort daarbij. Iedere generatie is weer anders en voegt weer hun eigen dingen toe. Ik zou je aanraden om na te denken over wat je zelf belangrijk vind in het leven en wat je zelf zou willen meegeven aan anderen. Dat hoeft niet alleen kennis zijn, maar bijvoorbeeld ook een aardige opmerking om iemand op te beuren. Misschien dat mensen je niet over duizend jaar zullen herinneren, maar het is zeker dat jouw huidige keuzes invloed zullen hebben op hoe de toekomst er uit zal zien. Kleine acties kunnen grote consequenties hebben.

Het leven heeft volgens mij ook geen vooraf gedefinieerde zin. Maar stel dat het wel zo zou zijn, zou dat dan leuker zijn? Dat er iets vooraf is bepaald, waar je dan vervolgens maar aan moet houden? Dat er niet een absolute zin is geeft je juiste de ruimte op zelf te kiezen, zelf te bepalen wat je belangrijk vind en waar je moeite en energie in wil stoppen.

[Radius]

Goed dat je deze stap hebt durven nemen. Waarschijnlijk heb je al gemerkt dat de rust die je ervaart een heilzame werking heeft. Wat betreft je angst, wat vind je van de volgende gedachte? Alles is vergankelijk, dus ook angst en pijn. Alleen vergankelijkheid zelf is onvergankelijk.

Sterkte en succes.