Mijn moeder verstikt mij en ik word daar opstandig van. Het is al eerder voorgekomen dat ze dingen deed waar ik niet blij van werd, zodra dat gebeurd en ik confronteer haar, kan ze ook geen sorry zeggen, want ze ziet het probleem niet. Daarnaast begint ze dan ook te huilen en ziet het als een persoonlijke aanval, waar ik op mijn beurt dan weer geïrriteerd door raak en boos wordt, waardoor alles escaleert. De laatste keer dat dit gebeurde eindigde het telefoongesprek namelijk met haar huilend en ik schreeuwend. Hierdoor durf ik niet goed te vertellen dat ik bepaalde dingen niet waardeer, omdat ik bang ben dat ze gaat huilen en dat trek ik slecht. Doordat ik het iedere keer maar weer laat gaan blijven de irritaties bij mezelf, dat is ook niet de bedoeling.
Mijn moeder is nogal van het type dat zichzelf in de spotlight zet als er bij ons iets staat te gebeuren. Zo heeft ze zich op onze bruiloft bijvoorbeeld gedragen of zij alles had geregeld en of zij de ere-gast was. Terwijl in werkelijkheid wij alles zelf hebben geregeld. Daarnaast reageert ze met dit soort situaties nogal “hyper” waardoor ik gestresst raak. Het erge vind ik dat ik hierdoor mijn bruiloft herinner als een moment waarop mijn moeder bepaalde acties heeft gehad. Dit begon al van te voren met de voorbereidingen.
Inmiddels ben ik 30 weken in verwachting en nu gaat het weer gebeuren dat er acties naar boven komen van mijn moeder waardoor ik bang ben dat dit weer boven de rest uit steekt. Tuurlijk zijn er genoeg momenten waarop ik intens geniet van mijn zwangerschap en alles wat daarbij komt kijken, maar ik ben zo bang dat ik later terug denk en denk och ja, toen gebeurde er dit of dat, hmm dat was jammer. Nu heeft ze aangeboden om straks ook wekelijks op te passen, waar ik ontzettend blij mee ben, maar wat het voor mij nog moeilijker maakt om de confrontatie aan te gaan.
Wat gebeurd er concreet; veel aan mij zitten (zo’n fysieke band hebben we nooit gehad). Veel bemoeien met mij, vinden dat haar waarheid de enige is, claimend gedrag. Het bemoeien probeer ik nu weer wat in te dammen door niet zoveel meer te vertellen. Dat vind ik dan weer lastig omdat ik tegen een betonnen paal nog een verhaal kan vertellen. Ze begroet me nu iedere keer door over mijn buik te aaaien wat ik eigenlijk verschrikkelijk vind, het is mijn lijf. Het claimende zit hem vooral erin dat als ze aantal dagen niets van mij hoort, dan toch weer gaat bellen of appen, altijd op het moment dat ik net even wil gaan liggen of wat dan ook. Dus zet ik tegenwoordig mijn telefoon uit als ik ga liggen, dat werkt natuurlijk wel. Ze weet van mijn afspraken bij de verloskundige e.d. Maar als ik daar niets over zeg die dag krijg ik wel weer een app; wanneer moest je ook alweer daar en daar zijn? Waardoor ik weer geneigd ben om direct te antwoorden, maar eigenlijk ook geneigd ben om de telefoon tegen de muur te gooien. Het is voor haar het eerste kleinkind, dat is natuurlijk spannend en nieuw, dat snap ik wel, maar ik denk vooral; ho even, het is óns kind. Voor ons is het ook spannend en nieuw en ik wil dat graag samen ontdekken.
Mijn grote angst nu is dat ze straks als kersverse oma alle aandacht naar zichzelf toe trekt terwijl ik nog in het kraambed lig en dat zij dan direct continu ons kind vast wil houden of aan wil raken. Daarnaast ben ik ook bang dat ze weer in “hyper” modus gaat waar ik dan weer onrustig van wordt. Als ik daar nu over nadenk wordt ik daar ontzettend kriegelig van en trek ik dat niet. Ik heb al een aantal keer gezegd; verbaas je nou maar niet als ik helemaal niet wil dat ons kind aangeraakt wordt door anderen, dat zou zomaar kunnen. We hebben al besloten dat we niet direct familie gaan bellen als ons kind er is, maakt niet uit op welk tijdstip het geboren gaat worden.
Goed het is een vrij lang verhaal geworden, schijnbaar zat het mij meer dwars dan ik dacht. Bedankt voor het lezen.
De concrete vraag; Wat moet ik hiermee?