Gebruikersavatar
Broodplank
Berichten: 2
Lid geworden op: 04 aug 2020 20:56

Moeder verstikt mij

Mijn moeder verstikt mij en ik word daar opstandig van. Het is al eerder voorgekomen dat ze dingen deed waar ik niet blij van werd, zodra dat gebeurd en ik confronteer haar, kan ze ook geen sorry zeggen, want ze ziet het probleem niet. Daarnaast begint ze dan ook te huilen en ziet het als een persoonlijke aanval, waar ik op mijn beurt dan weer geïrriteerd door raak en boos wordt, waardoor alles escaleert. De laatste keer dat dit gebeurde eindigde het telefoongesprek namelijk met haar huilend en ik schreeuwend. Hierdoor durf ik niet goed te vertellen dat ik bepaalde dingen niet waardeer, omdat ik bang ben dat ze gaat huilen en dat trek ik slecht. Doordat ik het iedere keer maar weer laat gaan blijven de irritaties bij mezelf, dat is ook niet de bedoeling.

Mijn moeder is nogal van het type dat zichzelf in de spotlight zet als er bij ons iets staat te gebeuren. Zo heeft ze zich op onze bruiloft bijvoorbeeld gedragen of zij alles had geregeld en of zij de ere-gast was. Terwijl in werkelijkheid wij alles zelf hebben geregeld. Daarnaast reageert ze met dit soort situaties nogal “hyper” waardoor ik gestresst raak. Het erge vind ik dat ik hierdoor mijn bruiloft herinner als een moment waarop mijn moeder bepaalde acties heeft gehad. Dit begon al van te voren met de voorbereidingen.

Inmiddels ben ik 30 weken in verwachting en nu gaat het weer gebeuren dat er acties naar boven komen van mijn moeder waardoor ik bang ben dat dit weer boven de rest uit steekt. Tuurlijk zijn er genoeg momenten waarop ik intens geniet van mijn zwangerschap en alles wat daarbij komt kijken, maar ik ben zo bang dat ik later terug denk en denk och ja, toen gebeurde er dit of dat, hmm dat was jammer. Nu heeft ze aangeboden om straks ook wekelijks op te passen, waar ik ontzettend blij mee ben, maar wat het voor mij nog moeilijker maakt om de confrontatie aan te gaan.

Wat gebeurd er concreet; veel aan mij zitten (zo’n fysieke band hebben we nooit gehad). Veel bemoeien met mij, vinden dat haar waarheid de enige is, claimend gedrag. Het bemoeien probeer ik nu weer wat in te dammen door niet zoveel meer te vertellen. Dat vind ik dan weer lastig omdat ik tegen een betonnen paal nog een verhaal kan vertellen. Ze begroet me nu iedere keer door over mijn buik te aaaien wat ik eigenlijk verschrikkelijk vind, het is mijn lijf. Het claimende zit hem vooral erin dat als ze aantal dagen niets van mij hoort, dan toch weer gaat bellen of appen, altijd op het moment dat ik net even wil gaan liggen of wat dan ook. Dus zet ik tegenwoordig mijn telefoon uit als ik ga liggen, dat werkt natuurlijk wel. Ze weet van mijn afspraken bij de verloskundige e.d. Maar als ik daar niets over zeg die dag krijg ik wel weer een app; wanneer moest je ook alweer daar en daar zijn? Waardoor ik weer geneigd ben om direct te antwoorden, maar eigenlijk ook geneigd ben om de telefoon tegen de muur te gooien. Het is voor haar het eerste kleinkind, dat is natuurlijk spannend en nieuw, dat snap ik wel, maar ik denk vooral; ho even, het is óns kind. Voor ons is het ook spannend en nieuw en ik wil dat graag samen ontdekken.

Mijn grote angst nu is dat ze straks als kersverse oma alle aandacht naar zichzelf toe trekt terwijl ik nog in het kraambed lig en dat zij dan direct continu ons kind vast wil houden of aan wil raken. Daarnaast ben ik ook bang dat ze weer in “hyper” modus gaat waar ik dan weer onrustig van wordt. Als ik daar nu over nadenk wordt ik daar ontzettend kriegelig van en trek ik dat niet. Ik heb al een aantal keer gezegd; verbaas je nou maar niet als ik helemaal niet wil dat ons kind aangeraakt wordt door anderen, dat zou zomaar kunnen. We hebben al besloten dat we niet direct familie gaan bellen als ons kind er is, maakt niet uit op welk tijdstip het geboren gaat worden.
Goed het is een vrij lang verhaal geworden, schijnbaar zat het mij meer dwars dan ik dacht. Bedankt voor het lezen.

De concrete vraag; Wat moet ik hiermee?
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Moeder verstikt mij

Welkom op het forum. :)

Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Mijn moeder verstikt mij en ik word daar opstandig van. Het is al eerder voorgekomen dat ze dingen deed waar ik niet blij van werd, zodra dat gebeurd en ik confronteer haar, kan ze ook geen sorry zeggen, want ze ziet het probleem niet. Daarnaast begint ze dan ook te huilen en ziet het als een persoonlijke aanval, waar ik op mijn beurt dan weer geïrriteerd door raak en boos wordt, waardoor alles escaleert. De laatste keer dat dit gebeurde eindigde het telefoongesprek namelijk met haar huilend en ik schreeuwend. Hierdoor durf ik niet goed te vertellen dat ik bepaalde dingen niet waardeer, omdat ik bang ben dat ze gaat huilen en dat trek ik slecht. Doordat ik het iedere keer maar weer laat gaan blijven de irritaties bij mezelf, dat is ook niet de bedoeling.

Mijn moeder is nogal van het type dat zichzelf in de spotlight zet als er bij ons iets staat te gebeuren. Zo heeft ze zich op onze bruiloft bijvoorbeeld gedragen of zij alles had geregeld en of zij de ere-gast was. Terwijl in werkelijkheid wij alles zelf hebben geregeld. Daarnaast reageert ze met dit soort situaties nogal “hyper” waardoor ik gestresst raak. Het erge vind ik dat ik hierdoor mijn bruiloft herinner als een moment waarop mijn moeder bepaalde acties heeft gehad. Dit begon al van te voren met de voorbereidingen.

Inmiddels ben ik 30 weken in verwachting en nu gaat het weer gebeuren dat er acties naar boven komen van mijn moeder waardoor ik bang ben dat dit weer boven de rest uit steekt. Tuurlijk zijn er genoeg momenten waarop ik intens geniet van mijn zwangerschap en alles wat daarbij komt kijken, maar ik ben zo bang dat ik later terug denk en denk och ja, toen gebeurde er dit of dat, hmm dat was jammer. Nu heeft ze aangeboden om straks ook wekelijks op te passen, waar ik ontzettend blij mee ben, maar wat het voor mij nog moeilijker maakt om de confrontatie aan te gaan.
Heb je enig idee waarom ze zo reageert zoals zij reageert? Waardoor ziet ze niet in dat je het niet prettig vind? Waardoor wordt ze zo emotioneel?
En ik denk dat het belangrijk is om ook te vragen: Hoe kan het dat jullie niet zo van het fysieke contact waren/zijn? Wat ligt eraan ten grondslag, waardoor het nu is zoals het is? Wat dat betreft kan ik mij natuurlijk vergissen dus als het zo is laat het mij weten, maar het lijkt alsof er heel wat gaande is geweest tussen jullie en dat het nog steeds doorspeelt. Bij dit soort dingen is het heel belangrijk om naar de basis te zoeken, om er ook heel soms achter te komen, dat er niet meer in zit, dan wat er nu inzit.
(En ik kan mij helemaal voorstellen, dat je het heel naar vind, om zo de bruiloft te herinneren. Want het hoort immers niet zo!)
Wat gebeurd er concreet; veel aan mij zitten (zo’n fysieke band hebben we nooit gehad). Veel bemoeien met mij, vinden dat haar waarheid de enige is, claimend gedrag. Het bemoeien probeer ik nu weer wat in te dammen door niet zoveel meer te vertellen. Dat vind ik dan weer lastig omdat ik tegen een betonnen paal nog een verhaal kan vertellen. Ze begroet me nu iedere keer door over mijn buik te aaaien wat ik eigenlijk verschrikkelijk vind, het is mijn lijf. Het claimende zit hem vooral erin dat als ze aantal dagen niets van mij hoort, dan toch weer gaat bellen of appen, altijd op het moment dat ik net even wil gaan liggen of wat dan ook. Dus zet ik tegenwoordig mijn telefoon uit als ik ga liggen, dat werkt natuurlijk wel. Ze weet van mijn afspraken bij de verloskundige e.d. Maar als ik daar niets over zeg die dag krijg ik wel weer een app; wanneer moest je ook alweer daar en daar zijn? Waardoor ik weer geneigd ben om direct te antwoorden, maar eigenlijk ook geneigd ben om de telefoon tegen de muur te gooien. Het is voor haar het eerste kleinkind, dat is natuurlijk spannend en nieuw, dat snap ik wel, maar ik denk vooral; ho even, het is óns kind. Voor ons is het ook spannend en nieuw en ik wil dat graag samen ontdekken.
Goed dat je hierin een grens aangeeft, als je, voor je nodige en zeer belangrijke rust gaat. Daarin bepaal jij wat er gebeurd, en dan is steun heel erg fijn, en aandacht is ook helemaal oke, want het is immers haar eerste kleinkind, en het is immers een moeder, maar wél op de manier zoals jij het het liefste hebt. Daar mag je ook echt duidelijk over zijn hoor, dat mag zelfs in een rechtstreeks duidelijk gesprek, met iemand erbij die je kan steunen, IN en MET dat gesprek, want het zal nog wat kunnen worden.) Want hoe fijn het voor een oma ook is, hoe bezorgd een moeder misschien ook kan zijn, en hoe begrijpelijk het ook is dat iemand na een paar dagen weer contact zoekt, er mag een grens zijn.
Mijn grote angst nu is dat ze straks als kersverse oma alle aandacht naar zichzelf toe trekt terwijl ik nog in het kraambed lig en dat zij dan direct continu ons kind vast wil houden of aan wil raken. Daarnaast ben ik ook bang dat ze weer in “hyper” modus gaat waar ik dan weer onrustig van wordt. Als ik daar nu over nadenk wordt ik daar ontzettend kriegelig van en trek ik dat niet. Ik heb al een aantal keer gezegd; verbaas je nou maar niet als ik helemaal niet wil dat ons kind aangeraakt wordt door anderen, dat zou zomaar kunnen. We hebben al besloten dat we niet direct familie gaan bellen als ons kind er is, maakt niet uit op welk tijdstip het geboren gaat worden.
Goed het is een vrij lang verhaal geworden, schijnbaar zat het mij meer dwars dan ik dacht. Bedankt voor het lezen.
Heel begrijpelijk dat iemand, en vooral een oma, je kindje bij zich wil hebben en aan wil raken. Dat is normaal. Daar is helemaal niets mis mee, want iedereen is natuurlijk blij. En oppassen, dat mag en kan ook natuurlijk. Dat kan terecht, helpen, om zorgen uit handen te nemen.
MAAR en er zit echt een maar aan, het eerste contact tussen moeder en kind (en vader en kind) is heel belangrijk, ook voor de hechting, voor het gevoel en voor structurele belangrijke nabijheid. Een must dus.
En als jullie ervoor kiezen, want dat is voor iedereen helemaal anders, om nog even te wachten met het inlichten van familie van de geboorte en ook daarna wat langer samen rust willen, is dat jullie goed recht. En onthoudt er sowieso bij, houdt desnoods eerst even bezoekuren aan! :knuffel:

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, je mag altijd blijven schrijven.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Broodplank
Berichten: 2
Lid geworden op: 04 aug 2020 20:56

Re: Moeder verstikt mij

Hoi Memories,

Bedankt voor je uitgebreide reactie en de felicitaties 😊
Ik denk dat het uiteindelijk wel voortkomt uit de relatie die zij met haar ouders heeft. Daar krijgt ze nu ook meer last van een soort FOMO (de makkelijkste omschrijving). Vroeger was mijn oma ook erg opdringerig, maar dit is met de jaren wel veranderd. Mijn moeder zorgt veel voor haar ouders wat fijn is, maar naar mijn idee soms ook iets te veel.
Daarnaast denk ik dat het ook is gekomen sinds mijn vader is weggevallen, in die tijd ben ik er veel voor haar geweest waardoor we eigenlijk teveel zijn gaan delen met elkaar. Tel daar veel contact bij op en dan kom je denk ik in deze situatie. Onze gezinssituatie is nooit gezond geweest, er werd (bijna) nooit affectie getoond, daar heb ik mee om leren gaan, maar dat betekent dus ook dat het nu niet zo nodig meer hoeft van mij.
Mijn moeder is nu alleen, iedereen is het huis uit en ze heeft geen echte “zorgfunctie” meer. Zelf denk ik dat juist daardoor ze zich meer en meer wil bemoeien met onze levens, omdat ze haar eigen identiteit in die jaren is verloren.

Het stukje grenzen geeft een goed inzicht. Ik ben het type persoon wat graag iedereen tevreden houdt, maar hierdoor raak ik mijzelf nog wel eens kwijt. Het is goed om te lezen dat ik gewoon echt mijn grenzen aan moet geven en dat ga ik ook echt doen.

Bezoekuren is sowieso wel mijn bedoeling, persoonlijk zit ik er helemaal niet op te wachten om continu maar visite e.d. te hebben. Tuurlijk vind ik het gezellig als er bezoek komt, maar wel graag op het moment dat wij dat willen, wat dus ook zal betekenen dat ik niet altijd de tijd heb om dezelfde mensen te ontvangen (naaste familie), omdat ik ook graag anderen op visite wil hebben. Die grens ga ik sowieso vanaf het begin goed bewaken. Bezoek is alleen welkom na contact en dat geld voor ál het bezoek.

Ik ben blij met de inzichten die je gegeven hebt, dat zorgt ervoor dat ik toch weer anders naar de situatie kijk.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”