Waarom kan ik het niet accepteren dat mijn vriendin een kind met iemand anders heeft?

[Dunnotrew]

Hallo allemaal,

Ik heb nu een tijdje een vriendin waar ik veel van houd. Er zit me alleen iets enorm dwars; ze werd op jonge leeftijd zwanger door een one night stand nadat ze naar eigen zeggen te veel had gedronken. Ik kan echt niet onder woorden brengen hoe erg dit mij stoort. Telkens als ik eraan denk (en dat is nagenoeg de hele dag) voel ik zoveel jaloezie, onmacht en meer. Ik weet niet waar die gevoelens vandaan komen, en ik weet al helemaal niet hoe ik ermee om moet gaan.

Ik heb niks tegen het kind (die woont ook nog eens ergens anders dus ik heb er verder niks mee te maken) maar tegen de daad. Ik begrijp niet hoezo je op zo’n jonge leeftijd een kind wil houden van iemand die je niet eens leuk vind (ze zij dat de enige reden dat het gebeurde was omdat ze nagenoeg black-out dronken was en ze er helemaal niks meer van herinnerde). Verder is ze ook niet religieus. Eigenlijk walg ik er ervan, maar ik wil echt niet bij haar weg.

Doordat dit zo vaak in m’n gedachten spookt eet en slaap ik ook slecht.

Waar komt dit vandaan en hoe ga ik hiermee om?

[volhoudertje]

Waar komt dit vandaan en hoe ga ik hiermee om?

Wat je benoemt zijn heel erg primaire gedachten. Ik vind ook dat jij je onredelijk opstelt naar je vriendin. Wat je doet is namelijk 'blaming the victim'. Je geeft het slachtoffer de schuld en neemt haar kwalijk dat ze ooit iets onnadenkends heeft gedaan. Het ontbreekt je verder aan inlevingsvermogen. Je zegt dat je niet begrijpt dat een vrouw een kind wil houden, ook al is het kind niet op de meest wenselijke manier verwekt. Dat is echt een mannen reactie, bot, veroordelend en volkomen één dimensionaal. Leer breder te denken en verder te kijken dan de horizon van je eigen emoties.

Als je met dit soort emoties rondloopt, plaats je een tijdbom onder je relatie. Ik raad je aan om volkomen open te zijn naar je vriendin en op tafel te leggen hoe jij over deze zaak denkt en tegen welke emoties jij oploopt. Luister vooral goed naar wat zij te zeggen heeft en waarom ze haar keuzes heeft gemaakt. Wil je serieus verder met haar dan moet je volledig transparant zijn over jouw emoties en gedachtes met betrekking tot haar onfortuinlijke verleden. Daar heeft zij recht op. Bespreek dit vooral ook met je ouders en vrienden of vraag advies van je huisarts.

Vraag je niet teveel af waar jouw emoties vandaan komen, maar toets ze aan de realiteit, denk aan de consequenties en stel jezelf de vraag of je eigenlijk wel het recht hebt om je zo veroordelend naar haar op te stellen. Praat vooral veel hier over.

[Dunnotrew]

@volhoudertje

Ik ben het volledig eens met je reactie. Ik weet dat de manier waarop ik hier over denk volledig ongegrond is, en oneerlijk tegenover haar. Ik wil ook helemaal niet op deze manier er tegenaan kijken. Dat is de rede waarom ik me heb aangemeld op dit forum, voor hulp.

Nu ik mijn initiële post teruglees zie ik ook dat ik het een beetje verkeerd heb verwoord. Ik neem haar absoluut niet kwalijk dat ze er voor heeft gekozen om het kind te houden. Ik stoor me verreweg het meest aan de manier hoe het gebeurd is.

Ik praat er openlijk met haar over (zonder haar de schuld te geven) dus ze weet heel goed hoe ik erover denk. Haar reactie komt enigszins overeen met die van jou dus ze zal wel een punt hebben.

Dat is dus mijn probleem. Ik begrijp dat dit een onzinnige en kinderachtige reden is om me zo over op te winden, en ik weet dat mijn gevoelens waarschijnlijk niets meer zijn dan een of ander raar machtscomplex (ik weet niet of dit de goede term is) dat iemand mijn ‘engeltje’ zoiets heeft aangedaan. Alleen ik weet niet hoe ik van denkwijze verander. Ik wil er niet op deze manier over denken.

[volhoudertje]

Dat is dus mijn probleem. Ik begrijp dat dit een onzinnige en kinderachtige reden is om me zo over op te winden, en ik weet dat mijn gevoelens waarschijnlijk niets meer zijn dan een of ander raar machtscomplex (ik weet niet of dit de goede term is) dat iemand mijn ‘engeltje’ zoiets heeft aangedaan. Alleen ik weet niet hoe ik van denkwijze verander. Ik wil er niet op deze manier over denken.

‘Machtscomplex’ is eigenlijk helemaal niet zo’n verkeerde term. Veel mannen hebben er bijvoorbeeld moeite mee om een relatie te hebben met een vrouw die in hun ogen seksueel beschadigd of onteerd is. Mannen willen graag de nummer één zijn voor hun geliefde, willen hun geliefde beschermen, maar ze kunnen niet opboksen tegen het gevoel dat een andere slechte man hun voor is geweest en hen iets heeft afgenomen. Die onmacht en woede is heel begrijpelijk, maar werkt in hoofdzakelijk in je nadeel.

Heb je wel eens overwogen om hier met een psycholoog over te praten? Zie dergelijke gesprekken vooral als een toekomstgerichte investering. Zulke gesprekken kunnen je veel nieuwe inzichten verschaffen en uiteindelijk ook heilzaam werken. Je moet je boosheid op een jusite manier leren kanaliseren.

[Memories]

Voor de goede orde- je vriendin kiest zelf ervoor om het kindje te behouden. En heel eerlijk gesteld, ik snap haar volledig. (En ik zou haar ook snappen als ze het niet had gehouden.)
Want je doet nou eenmaal niet zomaar een kindje weg. Abortus heeft een gigantische impact. En zelfs al zou ze het wel weghalen, dan is ze structureel gezien, eigenlijk wél moeder, alleen van een ongeboren kindje.

Je bent ook moeder van een kindje die in de buik of bij de geboorte overlijdt. -En een huidige partner, hoort er dus ook niet zo over te oordelen, want dat is een leven vóór jou.

En ik vraag mij af, of je wel in balans bent met jezelf en in de relatie, als je zo over die situatie denkt.
Terwijl je vriendin waarschijnlijk, met alle moeite, verdriet, maar óók liefde, gekozen heeft, waar ze voor heeft gekozen.

[Dunnotrew]

@memories klopt helemaal. Zoals ik in mijn tweede bericht zei heb ik het nogal verkeerd verwoord. Ik denk dat ik mijn orginele bericht uit agressie veel te grof heb beschreven. Bij deze wil ik dan nog even zeggen dat dat inderdaad haar keuze is en ik haar dat echt niet kwalijk neem (hoewel ik mij alsnog afvraag of dat de juiste keuze was gezien haar leeftijd, maar dat is aan haar). En of ik niet in balans ben met mezelf? Dat zou heel goed kunnen, dat is ook waarom ik me hier heb aangemeld in de hoop voor hulp/advies/etc.

@volhoudertje Ja, dat zie ik inderdaad ook om mij heen. Nou moet ik zeggen dat ik er echt niet vanuit ga dat ik de eerste persoon in iemands leven ben. Alleen het feit dat het heeft geresulteerd in een zwangerschap ver voor de achttien jaar oud is hetgeen wat me meer stoort dan ik ooit had kunnen denken. Misschien is een psycholoog niet zo’n gek idee.

Nog even een keer voor de duidelijkheid voor toekomstige lezers: ik geef heel veel om haar en ik geef haar echt niet de schuld. Ik praat er met haar op een normale manier over, dus ze weet dat ik er moeite mee heb. Ik begrijp dat ik het hier op een veel bottere manier verwoord alleen dat is de agressie die het bij me opwekt. Die uit ik hier wel, niet tegen haar.

Bedankt voor jullie reacties tot dusver.

[Dunnotrew]

Ik weet niet waarom de ‘18’ veranderd is in een smiley. Zal wel een foutje van mij zijn. Correctie: Achttien