Hallo,
Wees gewaarschuwd! Dit is een aardige lap tekst (nog net geen biografie) maar de belangrijkste zaken staan in de eerste alinea en er staat een korte conclusie met vraagstelling onderaan. Ik denk ook dat ik dit gewoon ergens kwijt moest of iets.
Mijn probleem is dat ik op dit moment een 31 jarige man ben en in mijn leven nog nooit een relatie heb kunnen hebben.
Of sowieso enige seks heb kunnen ervaren. Op één keer via een escorte na maar de mijn penis in de vagina duwen is volgens het boekje inderdaad seks maar geen initmiteit, vertrouwen of het type vrouw waar ik voor zou vallen.
Dit frustreert mij enorm gezien het niet het feit is dat ik niet lelijk ben of een eikel ben. Tot op de dag van vandaag krijg ik nog steeds hint van interessen van sommige vrouwen/meiden/dames dus dat zal dan nog steeds wel goed zitten.
Dat vind ik denk ik nog het meest frustrerend; dat er iets in mij zit wat niet goed werkt of toelaat ondanks dat ik niets liever zou willen dan, ook al is het voor een korte tijd, gewoon normaal iets intiems zou willen ervaren. Dat ik mijzelf durf te laten zien, dat iemand die ik interessant vind mij dat ook vind. Al is het maar voor een maand en dat ik er dan achterkom dat het niets is. Dan zou ik in ieder geval hetgene kunnen afstrepen wat mij al sinds mijn pubertijd bezighoud.
Maargoed, ik weet dat ik geen ervaring heb en rond deze leeftijd is de experimentele fase wel voorbij bij het gross van de mensen terwijl ikzelf nog steeds op mijn zestienjarige niveau zit. Ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen zonder raar of gek over te komen, waar en wanneer ik dit moet doen en wat ik daarna moet gaan doen.
Laat ik even een stukje bij het begin beginnen (begin van lap tekst):
Ik heb altijd al hier en daar hulp gehad van buitenaf omdat, even simpel gezegd, een gedeelte van mijn brein niet naar behoren functioneert. Voor mijn vijftiende jaar, van wat ik mij kan herinneren, heb ik een stottercursus gehad. Ik was sowieso niet super sociaal heb ik van horen zeggen maar dat betekent niet dat ik het nooit heb gewild.
Tijdens mijn middelbare schooljaren werd ik in de eerste of tweede klas, weet het niet meer zeker, geïnteresseerd in meisjes. Ik heb alleen nooit normaal er mee kunnen communiceren zodra er persoonlijke interesses bij mij op het spel stonden. Te zenuwachtig enzo en dat klinkt allemaal wel zoals het bij sommigen is rond die tijd. Ik werd door mijn enorme klunzigheid ook wel eens uitgelachen wat niet extreem pesterig was of wat dan ook maar gewoon jongens onder elkaar want daaromheen werd er wel gewoon respectvol met elkaar omgegaan (voor zover pubers dat doen!).
Echter is mij dat uitlachen mij altijd bijgebleven dat omdat er iets is wat ik gewoon niet snapte. Alsof er een bladzijde uit een boek mistte. Dus niet alleen mis je text van die pagina maar je kan er ook niet op schrijven zogezegd. Ik kon maar niet bevatten wat ik nu mis, wat ik wel en niet kan zeggen. Achteraf gezien was ik gewoon te laf. Maarja, dat is achteraf.
Hoe dan ook, dat 'missen' van iets werd versterkt doordat ik uiteindelijk werd getest op PDD-NOS. Zoals mij het werd uitgelegd is dat het een verzamelnaam is wat niet onder de andere categorieën valt. Bij mij was het voornamelijk een ontwikkelingsachterstand op sociaal gebied. Niet de wil dat achterliep maar wel het kunnen. Dat was voor mij het punt dat ik 'defect' was en ben jaren bezig geweest om het te 'repareren' voor ik weer mijn gevoel probeerde te bevredigen.
Ik zou willen dat ik dat nooit rond die tijd had geweten. De hormoonsverandering in het lichaam rond die tijd was al verwarrend genoeg en ik denk dat als ik dit toen nooit had geweten dan had ik mij er niet op gefocused en niets anders geweest dan wat 'sociaal onhandig'. Ik kwam voor de test in aanmerking omdat ik werd afgeleid door mijn eigen hoofd. Een dagdromer.
Omdat iemand met autisme nou niet echt 'cool' was tussen anderen ben ik mij heel erg gaan focussen op wat ik níét moet doen om ook maar enigzins op te vallen dat ik het sowieso heb. Met hulpinstanties afspreken op plekken en tijden waar ik zo min mogelijk anderen zag die ik zou kennen, tegen mijn vrienden zeggen dat ik naar de 'dokter' of 'tandarts' moest enzovoorts. Tevens werd ik steeds minder mijzelf om maar een 'cool' masker op te zetten. Ik ging uitkijken met wie ik omging en heel erg uit kijken met wat ik leuk vond en wat 'sociaal acceptabel' is. Dingen interessant vinden die ik helemaal niet boeiend vond. Ik deed niet meer aan muziek of tekenen of andere kunstzinnige uitingen. Ik ben gestopt met interesse tonen in wetenschap, ruimtevaart en astrophysica. Ik mocht geen fouten meer maken waar anderen bij waren want dat 'kon niet' ofzo.
In het kort: ik hoopte mijzelf te kunnen transformeren in iemand anders. In iemand zonder een smetje vorm van autisme. Mensen zagen het niet tenzij ze een iets langere tijd met mij omgingen of ik het ze vertelden. Ik vermeed daarom ook liever spiegels want ik weet wat voor 'gedrocht' er schuil ging achter dat gezicht van mij. En daarom heb ik ook zoveel moeite gehad om emotioneel iemand dicht bij mij te laten komen en ook wel fysiek.
Ik wilde zo ontzettend graag want zoals iemand zei is dat verliefdheid een heerlijk gevoel is maar ik mocht het niet toelaten tot ik was 'gerepareerd'.
Ik heb veel mensen vermeden. Ik ben nooit echt uit geweest want teveel mensen waar ik allemaal op moest letten voor wie ik wat moest zijn dus sowieso nooit echt veel meiden ontmoet toen. En proberen onverschillig te zijn zodat ik geen emoties toon naar andere want owé als mijn echt ik naar buiten kwam!
Uiteindelijk sprak ik helemaal niemand meer want ik was emotioneel helemaal op en wist ook niet meer wie ik was en wat ik wilde. Ik wilde rust van mijzelf en de wereld om mij heen en ben afgezonderd wezen blowen, drinken en gamen. Heerlijk spacen ik mijn eigen hoofd terwijl mijn lichaam met iets bezig was. Heel de tijd tegen het randje van té veel zodat ik mijn frustraties, woede, verdriet en eenzaamheid niet meer voelde. Maarja, dat kon ik alleen 's avonds doen want overdag moest het niet opvallen. Ik schaamde enorm voor de situatie die ik had gemaakt. Ik had alle kansen van de wereld om iets van mijzelf te maken, ik heb (toen in ieder geval) de leukste mensen ontmoet waar ik wat mee had kunnen hebben, waar ik, voor lange of voor korte tijd, wat mee had kunnen opbouwen. Ik had boeiende dingen kunnen doen. Maar ik koos heel melodramatisch ervoor om dit te doen.
Tot op een dag, ergens in mijn 26ste levensjaar, ik mijzelf nog één laatste kans gaf om alles op een rijtje te krijgen en weer iets van mijzelf te maken. Ik ben een opleiding gaan starten die ík leuk vond, niet wat ik leuk zou moeten vinden. Ik zou alleen mijzelf zijn zodat ik ook andere mensen ontmoet die bij mij persoonlijk aansluiten. Dat ik alsnog wat ervaring op zou doen wat betreft seks, liefde maar geen rock-'n-roll, want dat is niet helemaal mijn ding. Op het begin ging het goed, zo goed zelfs dat ik later hoorde dat ik vrij populair was zelfs vanuit meerdere klassen. Ik was sociaal zo blind als een vleermuis en heb dat ook niet gezien of kon het eigenlijk niet geloven. Maar ik was er ook niet mee bezig, ik was bezig om mijzelf te zijn. Presenteren, discussiëren en leren over de dingen die ik leuk vond waren mijn beste anderhalf jaar die ik had meegemaakt.
Alleen, nog steeds waren er zaken die ik verborgen hield en dat instinctieve gedeelte wat betreft intieme sociale interacties en voortplanting hield ik nog steeds in bedwang. Bang om de fout te maken die je als puber maakt, dat ik weer word uitgelachen door zoiets, dat ik niet meer mijzelf ben omdat ik in een vorm van paniek raak, dat ik eigenlijk niet in druktes zoals een feestruimte durf te komen, dat ik weer helemaal naar onder val van de sociale ladder net als tijdens de brugklas. Die angst die heeft mij zo erg in mijn grip gehad.
De opleiding had zijn piek berijkt en er werden geen nieuwe dingen meer geleerd. Alleen nog maar herhalingen om klaar te stomen voor de arbeidsmarkt en verloor enorm mijn interesse. Rond diezelfde tijd had ik ook weer voor de zoveelste keer (niet enorm veel keer maar vergeleken met nul keer) weer zogenaamd geen interesse getoond naar een leuke meid. Het gaat vanaf dat moment zo goed als automatisch. Alsof je dan geen sturing meer hebt over jezelf.
Ik heb toen bij een meid die mij echt zo leuk leek zo'n blunder begaan dat ik mij enorm schaamde ervoor. Ik forceerde mijzelf om gewoon interesse te tonen maar als een dijk die open breekt zoveel onzin woorden kwamen eruit. Dat probeerde ik op te lossen met nog meer woorden en nog meer woorden en nog meer woorden. Geen gescheld, geen beledigingen, geen woede maar gewoon blinde paniek op paniek dat ik nu uiteindelijk zou worden ontdekt als de zwakkeling in de maatschappij die ik mijzelf eigenlijk vind. Ik storte in, ben mijzelf daarna een stuk teruggetrokkener gaan gedragen, proberen daarbij niet op te vallen dat er iets ontploft is in mijn hoofd op nucleaire proporties. Ik heb nog steeds geprobeerd om contact te zoeken met anderen want ik kon niet zomaar opgeven! Daar ben ik niet van. Ben daarna toen met ter tijd weer meer wezen blowen en drinken om de frustraties en de mislukkingen te onderdrukken want die emotionele gevoelens waren sterk. En uiteindelijk heb ik mijn opleiding ook nog verprutst.
Al mijn mooie plannen die ik had heb ik gewoon weggegooid. Waarom? Waarom doe ik zulk soort debiele dingen? Waarom zou ik, of iemand anders, dat doen? Als ik leef naar wie ik ben in plaats van wie ik zou willen zijn leef ik veel prettiger maar ik krijg houd mijzelf constant tegen. Ik ben drie of vier jaar geleden gestopt met roken, drinken en blowen. Ik kon niet meer verstoppen voor mijzelf en ik voelde mij er alleen maar beroerder van. Ik heb nog steeds mij ups waar ik denk weer iemand te kunnen ontmoeten, waar ik denk alsnog uit te gaan, mijzelf op dating websites te registreren of naar privéhuizen te gaan. Maar elke keer raak ik weer enorm in paniek dat ik weer uitspat als een 15 puber op mijn 30ste wat niet kan. Ik ben defect en niet in staat om het voor elkaar te krijgen en het zit mij enorm in de weg. Ik word jaloers, niet op de persoon zelf, maar het feit dat ik het niet heb kunnen ervaren als ik een stelletje hand-in-hand zie lopen. Ik word gefrustreerd als ik op het station loop en dat zelfs ik kan zien dat een leuke meid met mij flirt maar ik het gevoel heb zo hard mogelijk weg te gaan en het alleen maar ongemakkelijker word. Dat elke lente het klokje weer gaat lopen en dat ik er over droom. Niet zozeer meer over de seks maar over de intimiteit die ik mijzelf niet toelaat om te ervaren. Ik droom er zelfs over dat ik iemand probeer te versieren als mijzelf en dat ik word afgewezen en zelfs dat ervaar ik als prettig want ik heb gedaan zoals het hoort, zoals ik zou willen doen, zoals ik zou willen zijn. Niet in paniek raken en gewoon nog de woorden weten die ik zou moeten zeggen. Zodra ik wakker word ga ik het liefst weer terug in mijn dromen want hoe vaak ik het ook probeer in mijn echte leven ik kom nooit zo dicht bij als dat. 'S avonds heb ik geen zin meer om te slapen omdat het weer kan zijn dat dat een onderwerp word van mijn dromen. Gelukkig als het herfst/winter word is het weer voorbij aan het gaan.
Ik weet dat ik het té graag wil dat er iemand interesse in mij heeft en ben daarom heel voorzichtig dat ik niet bepaalde signalen probeer te zien die er niet zijn en wanhopig overkom.
Ik ben het zat om zo te leven eerlijk gezegd. Ik kan geen werk meer volhouden, ik kan nog steeds niet 100% meer iets leuk vinden wat ik leuk vind, ik merk dat ik mij steeds meer gedraag als de seksueel gefrustreerde in het openbaar zodra ik teveel mooie dames zie. Ik kan er niet meer tegen als ik mijn oude liefdes zie waar ik niets mee heb gedaan die inmiddels al een kind hebben. Ik kan er niet meer tegen. Ik weet dat ik er niet mee bezig moet zijn maar dat drukke defecte hoofd van mij bepaald anders. Ik word gefrustreerd dat ik geen werk kan volhouden om geld bij elkaar te krijgen om te doen wat ik wil doen. En er zijn wel meer problemen natuurlijk en dat weet ik ook wel maar in een vuil, vies huis ga je ook eerst het grote opruimen en niet beginnen met het detail werk schoon te maken terwijl het grote vuil er boven op ligt. Het schiet al op dat ik dit alles al echt durf te maken en te realiseren dat ik moet accepteren dat je gewoon niet alles kan hebben in het leven.
Einde van lap tekst
Conclusie/tl;dr vraagstelling:
Door wat er ook in mijn hoofd omgaat ben ik mijzelf aan het saboteren en gedraag ik mij als een eenzame seksueel gefrustreerde als ik mijzelf laat gaan. Dat is zeer, zeer vermoeiend en dat houd ik niet een hele dag vol. Hoe kan ik stoppen om nog geïnteresseerd te zijn in intieme relaties en vrouwelijk schoon? In ieder geval dat mijn hoofd er niet meer mee bezig is en dat ik gewoon zonder gefrustreerd, kwaad, verdrietig en depressief te zijn weer terug kan komen voor langere tijden op een dag in de maarschappij? Hoe kan ik dat instinct stoppen?
Ik ben denk ik wel tot de realisatie gekomen dat het voor mij in dit leven gewoon niet werkt. Ik heb mijn tijden en kansen gehad en ben dit melodramatische gezeik meer dan zat. Tevens kom je het in elke media ook weer tegen. Logisch gezien het toch één van de fundamentele onderdelen van mens zijn is maar ik kan het gewoon niet meer handelen.
Omdat mensen wel eens hun honden laten castreren om ze rustiger te laten worden en dat ook zoogdieren zijn met ongeveer dezelfde hormoonhuishouden om daar mee te beginnen? Chemisch castreren via medicatie om te kijken of het effect heeft.
Ik moet iets want dit houd ik niet nog eens 40 jaar vol op deze manier. Anders moet ik toch drastischer maatregelen nemen. Het is nogal.... onrealistisch dramatisch maar ik weet gewoon niet meer wat te doen. Het houd mij veel en veel te vaak bezig. Ik droom er zelfs het grootste gedeelte van de tijd van.
Voor de die-hards die het hebben gelezen: petje af! [applaus]