Gebruikersavatar
Pucky71
Berichten: 1
Lid geworden op: 29 nov 2018 19:16

altijd maar zoeken naar mijn gevoel en daardoor twijfel

Veel mensen in langdurige relaties zullen mijn twijfel herkennen. Echter is het bij mij een terugkerend probleem. Dusdanig dat ik er telkens depressief van wordt. Het is al begonnen in mijn eerste serieuze relatie. Jong verkering, verliefd en uiteindelijk gaan samenwonen. Maar toch geregeld een twijfel van is dit het nou, waar zit mijn gevoel? Houden van, hoe voelt dat? Destijds relatie uitgemaakt, want die twijfel was volgens mij niet goed. En ach, ik had nog een hoop uit te zoeken want ik was nog jong.

Voor die eerste serieuze relatie had ik ooit een vriendje waar ik vreselijk verliefd op was. Dat deed soms zelfs pijn. Deze jongen bedroog mij ook en daardoor voelde ik telkens hoeveel ik van hem hield. Op een of andere manier heb ik al mijn relaties altijd vergeleken met dat gevoel. Liefde moet zo sterk zijn dat je dat heel goed voelt is mijn idee. Na het verbreken van mijn eerste serieuze relatie heb ik flink rond gefladdert en ook veel vriendjes gehad. Opvallend was dat ik altijd smoorverliefd kon worden op moeilijk bereikbare personen. Had ik ze uiteindelijk wel voor mezelf gewonnen dan markeerde er altijd wel wat aan, raar kapsel, raar loopje enz enz. Hup weer stoppen ermee. Degene die mij in onzekerheid lieten m.b.t. hun gevoelens oh daar was ik altijd zo vreselijk verliefd op. Als leuke mannen mij leuk vonden kreeg ik het spaans benauwd.

Langzaamaan begon ik een patroon te herkennen en besloot toch maar eens met mannen in zee te gaan die mij leuk leken en die ervoor gingen. Dat ging telkens maar even goed, want dan begon ik te twijfelen, want ja ik was toch niet zo heftig verliefd dus dat kon nooit goed zijn. Uiteindelijk mijn man leren kennen en die liet zich daar niet door afschrikken en och wat heeft mij dat een angst en kruim gekost om die relatie aan te gaan. Gelukkig had ik wel verliefde gevoelens voor hem op momenten dat ik er niet over nadacht. Pas als ik weer ging nadenken werd ik weer angstig en zelfs depressief.

Destijds wilde ik het toen niet uitmaken omdat ik me zo ontspannen en fijn bij hem voelde en me realiseerde dat het mijn angst was. Uiteindelijk zijn we ook getrouwd en daarover had ik geen enkele twijfel. Behalve dat ik vond dat ik me bijvoorbeeld op mijn trouwdag verliefd moest voelen. Dat was natuurlijk niet het geval, want ja ik had er al weer over nagedacht. Dit heb ik met allerlei dingen. Ik kon zelfs de eerste weken niet van mijn eigen kinderen houden toen ze geboren waren. Ik had me dus ingeprent dat als ik ze zou zien dat ik zou worden overvallen van liefde. Dat gebeurde dus niet en daar voelde ik me weer angstig onder. Met het gevolg dat mijn gevoel geen kans kreeg. Pas toen ik het los kon laten kwam de overweldigende liefde voor mijn kids vanzelf.

In mijn relatie is het zo ook continu gegaan. Ik voel het nooit, maar ben er ook altijd mee bezig. Op spontane momenten voel ik het eventjes, maar nooit lang. Inmiddels zijn we al 22 jaar bij elkaar en hebben een goed leven samen. Maar de laatste tijd begint dat rotgevoel weer op te spelen. Ik ben inmiddels 47 jaar en denk misschien aan een midlifecrisis. Toch wil ik geen ander leven. Ik wil alleen voelen dat ik van mijn man hou en dat voel ik niet. Ik verlang naar innige verbondenheid en liefde voelen tijdens de seks. Als we nu seks hebben is het alleen uit lust (altijd zo geweest). Wat meer romantiek zodat ik voel dat ik van hem hou wil ik ook, maar aan de andere kant durf ik dat niet te creëren omdat ik bang ben dat het gevoel dan niet komt. Dus het lijkt wel of ik ook bang ben voor die intimiteit, terwijl ik het toch wel graag wil ervaren. Dan begin ik weer te twijfelen of dat ik dat misschien wel bij een ander kan krijgen enz enz.

Wat het complexer maakt is dat ik laatst gevoelens kreeg voor een ander en daar ook mee gezoend heb. Dit heb ik wel mijn man verteld. Ik weet voor mezelf dat ik met die ander geen relatie wil, want ik ben me ervan bewust dat dit met spanning en aandacht te maken had en het feit dat die persoon redelijk onbereikbaar was.
Heb waarschijnlijk willen kijken of ik hem kon krijgen en wilde ook het gevoel van verliefdheid weer ervaren. Heb al eens therapie gehad voor deze dingen en dan gaat het weer een tijdje goed, maar altijd maar dat stemmetje in mijn hoofd "hou ik wel van hem". Waarom voel ik dat niet. Het is een zeer complex verhaal daar ben ik me van bewust, maar het maakt me gek.

We hebben niet veel ruzie en knuffelen nog en uiteraard hebben we ook sleur, maar dat vind ik persoonlijk niet zo erg. Ik hoef ook geen heftig leven. Ik wil alleen graag voelen en me er niet zo druk om maken. Menig ander zou misschien gaan scheiden, maar dat is iets wat ik niet durf want ik denk dat ik dit in al mijn relaties krijg. Is het gras in andere relaties wel groener en heb ik een slechte relatie of zit ik teveel in mijn hoofd? Hoe kom ik hier in godsnaam uit. Het blijft altijd een gevecht met mezelf en wordt daar moe van.

We hebben wel 2 kindjes en alleen daarom wil ik al dat onze relatie in stand blijft ... Iemand zei mij eens probeer je eens in te denken wat als je man weg zou gaan. Daar kan ik me geen voorstelling van maken en voel daar dus ook niks bij. Ik denk altijd dat me dat dan niks doet. Maar dat betwijfel ik. Ik heb zelfs wel eens gedacht wat als ie zou overlijden? Het enige wat ik dan denk, oh dan hoef ik er niet meer over na te denken. Das toch niet normaal, hoe complex kan een mens zijn. Verder heb ik een leuke, lieve aantrekkelijke man. Ik had het niet beter kunnen treffen.

Help
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: altijd maar zoeken naar mijn gevoel en daardoor twijfel

Je gaat er heel erg van uit dat bepaalde dingen zouden moeten en dat er voor sommige zaken een norm zou bestaan. Wie heeft ooit beweerd dat de bruid zich op de trouwdag verliefd moet voelen? Wie heeft ooit beweerd dat je bij de aanblik van je pas geboren baby overvallen moet worden door een gevoel van liefde? Waarom is het moeilijk om op je eigen kompas te varen en de manier waarop je anderen liefhebt te accepteren?
Je geeft het antwoord zel al. "Pas toen ik het los kon laten kwam de overweldigende liefde voor mijn kids vanzelf."
Gewoon loslaten, zoals jij dingen ervaart is het goed.
Als ik het zo lees heb je het in het leven prima voor elkaar, alleen twijfel je heel erg en redeneer je sommige dingen helemaal stuk. Dat is jammer en volledig onnodig.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”