Gebruikersavatar
Bloempje009
Berichten: 2
Lid geworden op: 26 mar 2018 09:58

Mijn verhaal

Weet niet zeker of ik dit hier goed plaats, zo niet...laat het me dan vooral weten.

Graag zou ik mijn verhaal willen doen.

Ik ben een vrouw van 32, woon samen en heb 2 kinderen. Ik ben opgegroeid met een vader die alcoholist was en een moeder met psychische problemen. Ik heb 2 half broers waar ik goed contact mee heb. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 jaar was. Ik heb mijn vader aan zelfdoding verloren toen ik 11 jaar oud was. Doordat ik geen goede basis heb gehad als kind, geen liefde heb mogen krijgen als kind, ,loop ik in het dagelijks leven met veel verdriet en boosheid naar mijn moeder toe. Na vele pogingen om een goed contact met mijn moeder te krijgen, ben ik daar sinds een 8 maanden mee gestopt. Het was altijd aantrekken en afstoten, hunkeren naar liefde wat ik nooit zal krijgen. In 2016 zijn mijn grootouders overleden door een ongeval, een enorme klap voor mij. Hier had ik nog wel het gevoel een warm en liefdevol thuis te hebben. Nu dat is weg gevallen bleef er voor mij weinig over. Ondanks dat is een partner heb.

Helaas is de relatie van mijn partner ook niet goed. Ik heb veel meegemaakt met mijn vriend. Toen we nog maar net een relatie hadden raakte ik totaal onverwacht zwanger. Ik leid aan een hormoonstoornis en op de natuurlijke wijze zwanger worden was voor mij niet van toepassing. Hier heb ik ook regelmatig controles voor bij de gynaecoloog. Toen ik zwanger bleek te zijn was ik enorm verrast en toch ook wel blij. Mijn vriend schrok enorm, maar wilde er ook voor gaan. Helaas dacht zijn moeder er anders over, ik moest van naar een abortus doen. Zijn vader had weinig in te brengen, want die leefde toen nog volledig in regels van zijn vrouw. Heel veel stress kwam hierbij los, zo erg dat mijn vriend vertrok neer het buitenland. Hij ging bij een akkerbouwbedrijf werken waar hij eerder was geweest. Hij liet mij zwanger en alleen achter. Enorm veel verdriet heb ik hierom gehad, maanden bleef hij weg en ik dacht dat ik hem nooit eer zou zien. Toch kwam terug na 5 maanden en zocht contact met mij, ik kreeg hierdoor weer hoop dat het goed zou komen en we uiteindelijk toch een gezin zouden vormen. Toen ons dochtertje was geboren, was ik dolgelukkig. En ook mijn vriend was enorm trots. Hij deed zijn best enorm voor ons, al duurde dat maar kort. Zijn moeder wilde dat ik een dna test liet doen, ze kon het geloven dat ons dochtertje van haar zoon was. Omdat hun vriend niet de ballen had om voor mij en ons dochtertje op te komen, wilde hij dag ik hieraan af zou werken. Ik wist niet wat ik mee maakte, het voelde als een soapverhaal. Na veel ellende heb ik toch meegewerkt en de uitslag was natuurlijk dat hij de vader was van ons dochtertje .

Toen kon de moeder van mijn vriend ineens wel de geweldige oma uithangen, dure kleding werd gekocht, de kleertjes die ik kocht werden uitgedaan als zij ging oppassen. Mijn zoon ( uit mijn eerste relatie) was er in haar ogen niet. Alleen mijn dochtertje kreeg autootjes met verjaardag of sinterklaas. Mijn zoon moest het doen met een snoepje. Ik had enorm veel verdriet en mijn vriend durfde weinig ervan te zeggen.

Sinds 1,5 jaar is mijn schoonvader vertrokken bij zijn vrouw. Jaren leefde hij met een narcist en hij kon het niet meer aan. Omdat mijn vriend heel goed met zijn vader kan opschieten, raakte mijn vriend eindelijk los van zijn moeder. En hier was ik enorm blij mee, want eindelijk waren we verlost van die vrouw. We spreken haar niet meer en dat geeft veel rust. Toch is er veel stress, omdat er een bedrijf bij zit waar mijn schoonvader en vriend samen runnen, moeten ze mijn vriend zijn moeder uitkopen. Dat is zo gemakkelijk het, omdat ze alles tegen werkt. Weer denk ik bij mezelf, wat een soapverhaal.

De relatie tussen mijn vriend en mij is altijd met ups en downs gegaan, ik verlang enorm naar het gezinsleven. Mijn eerste relatie is stuk gegaan na 11 jaar. Hier werd mijn zoon geboren dmv hormoonbehandelingen. We zijn vriendschappelijk uit elkaar gegaan. Ik was 14 toen ik de relatie met hem kreeg, ik klampte me helemaal aan hem vast, maar ik was nog een kind. Ik heb mezelf daarna zoveel ontwikkeld dat we niet bij elkaar pasten. We hebben goed contact en onze zoon is 2 keer in de week bij zijn vader. Daarin niks te klagen.

Maar toch een klap als je gezin uit elkaar valt, juist o dat ik er zo naar verlang. Met mijn vriend verlang ik er ook naar, toch weet ik dat onze relatie niet goed zit. Mijn vriend is was elke zaterdag bij vrienden, het gebeurd regelmatig dat hij op vrijdag nog ergens naar toe gaat. Door het eigen akkerbouw bedrijf is hij heel veel aan het werk. In de drukke perioden van 6u tot middernacht. Ik sta er dus veel alleen voor met de kinderen, daarnaast werk ik nog 15u pw als verpleegkundige in een zorginstelling en doe ik het huishouden.

Door alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren ben ik 1,5 terug in de ziektewet geraakt. Ik kreeg enorm last van hyperventilatie en voelde me ontzettend alleen en verdrietig. De huisarts heeft me doorgestuurd naar de ggz en ben ik gestart met basis schema therapie. Deze therapie duurde 8 weken, 2 dagdelen in de week. De therapie heeft me veel inzicht gegeven waar en hoe het als kind mis gegaan is. Ik heb enorm veel te verwerken, maar heb ook veel aan zelfinzicht gekregen. Ik ben erg onzeker, al weet ik in mijn hoofd precies wat ik wel en niet wil. Toch durf ik geen grenzen aan te geven bij mijn vriend bijv. Het advies wat ik van de therapeuten heb gekregen na deze 8 weken, is om de vervolg schema therapie van 15 weken te gaan doen. En hier sta ik op zich ook voor open, ik wil voor mijn kinderen en mezelf me beter voelen. Mijn vriend staat hier anders in, hij zegt het fijn te vinden dat ik na de 8 weken therapie wat aan gehad heb, maar dat moet eigenlijk ook wel genoeg zijn.

Ik kan niet goed praten met mijn vriend, hij bekijkt het allemaal heel nuchter en vraagt eigenlijk nooit naar me hoe het gáát. Zolang ik hem zijn gang laat gaan in zijn dingen is het goed, maar als ik na veel opkloppen ergens iets van zeg dan krijgen we ruzie. Dit is afgelopen zaterdag ook weer gebeuren. We wonen in een klein dorpje, ons kent ons. Elke zaterdag zit mijn vriend met een ander groepje mannen, ook afgelopen zaterdag. Hij zou rond 20u thuis komen maar dit werd uiteindelijk 1u in de nacht. Omdat ik de volgende ochtend vroeg moest werken had ik mijn vriend een hapje gestuurd, dat hij wel kon thuis komen want ik heb er geen zin in dat hij de volgende ochtend met een kater bij de kinderen is. Omdat ik geen reactie kreeg heb ik nog 2 hapjes gestuurd en hier werd mijn vriend kwaad om. 1 uur in de nacht enorme ruzie staat maken. Verschrikkelijk, ik was helemaal van slag. Geen oog dicht gedaan en de volgende ochtend vroeg naar mijn werk gedaan. Eenmaal thuis werd ik volledig genegeerd dood mijn vriend, pas toen de kinderen op bed lagen kreeg ik 1 zin van hem. Ik hoop dat je zo snel mogelijk een ander huis gaat zoeken. In elke ruzie die we hebben gehad moet ik van hem ook weg gaan. Maar hij meent het nu serieus zegt ie.

Ik moet hem accepteren zoals hij is, hij heeft dr behoefte aan om elke zaterdag bij zijn vrienden te zitten en als ik dat niet kan accepteren dan heb ik pech. Ik gun mijn vriend zeker wel om er af en toe uit te zijn. Maar het is elk weekend, en dan ook nog regelmatig vrijdagavond erbij. Of na zijn werk nog even blijven zitten in de kantine. Ik heb hier heel lang niet veel van gezegd, maar nu ik minder goed in mijn vel zit heb ik mijn vriend nodig. Ik voel me erg alleen, kan mijn verhaal niet bij hem kwijt.

Ondertussen denk ik ook, het is misschien wel beter om uit elkaar te gaan, maar dat ik erg moeilijk. De kinderen hebben het zo leuk op school. In dit dorp zijn alle vrienden en vriendinnetjes. We zijn net verhuisd, hun slaapkamers mooi gemaakt en dan zouden ze nu weer moeten verhuizen. Ik heb hier mijn vriendinnen, zit bij een vereniging. Dit is mijn veilige plek met de kinderen. Als we uit elkaar zouden gaan dan kan ik niet in hetzelfde dorp blijven wonen, dat is zo klein. Zie ik hem elke dag rijden enz. Dat zou me teveel pijn doen. Daarnaast verlang ik zo naar een warm en liefdevol gezin samen. Het doet me zoveel pijn dat ik de kinderen het niet kan geven en mezelf ook niet. Wat doe ik toch fout, ik wil niet meer in een soap leven, geen ruzie meer. Ben een volwassen vrouw en vind dat we beter verdienen.

Het is een heel verhaal geworden en miss ook wel wat warrig. Maar ik zit met zoveel vragen in mijn hoofd, ik ben bang en verdrietig. Waar moet ik met de kinderen naar toe, als mijn vriend die echt meent. Hoe kom ik aan een huis, inboedel enz. Zou zo graag zien dag mijn vriend beseft dat ook hij fout zit en ik niet alleen.

Ik hoop hier wat tips en advies te mogen ontvangen. Alvast bedankt.

Groetjes
Gebruikersavatar
Mentalist
Berichten: 1
Lid geworden op: 15 apr 2018 00:53

Re: Mijn verhaal

Als ervaringsdeskundige heb ik even een profiel aangemaakt om hierop te reageren 8)

Ik denk dat je best even met een psycholoog gaat babbelen. Je historiek speelt duidelijk enorm mee.
Naar mijn bescheiden mening kan niemand je zeggen wat je moet doen, een psycholoog kan je verwarring helpen ontwarren en ervoor zorgen dat je zelf een objectiever oordeel kan vellen.
Wat mezelf heeft geholpen is om een goed zicht te hebben over de belangen die je als persoon zelf hebt. Heb je kinderen? Zorg ervoor dat je handelt in hun belang maar vergeet jezelf niet. Het einddoel moet zijn om iedereen inclusief jezelf gelukkig te maken, dit zal enkel positiviteit creëren.
Het doorhakken van knopen is soms nodig maar enkel wanneer je duidelijk weet wat de effecten hiervan op je belangen zullen zijn.

Het leven is een complex kluwen, maar iemand met jouw historiek weet je maar al te goed wat je niet wilt voor je kinderen. Gebruik die kracht om het beter te maken voor je kinderen en je zal er zelf ook gelukkiger door worden.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”