Psycholoog.net/forum

Hallo forumleden,

Ik vind het moeilijk vriendschappen te sluiten en die lang te behouden.
Dat is wel belangrijk.
Zo heb ik een liefdesrelatie nu maar merk ik dat het goed is om daarnaast ook vrienden te hebben.
In mijn geval is het nog veel ervaring opdoen en geduld hebben dat ik hier wel beter in word en volhouden.

Herkent iemand dit?

Grts,
Sofie

Ik denk dat een hoop mensen deze vraag hebben en in kunnen herkennen.

Ik herken mij er ook in.

koen0069 schreef:Ik denk dat een hoop mensen deze vraag hebben en in kunnen herkennen.

Ik herken mij er ook in.

Wat vind jij van dat proces, Koen?

sofiedd schreef:

koen0069 schreef:Ik denk dat een hoop mensen deze vraag hebben en in kunnen herkennen.

Ik herken mij er ook in.

Wat vind jij van dat proces, Koen?

Moeilijk. Want wanneer stel je nu vast dat iets een vriendschap is? Als je met elkaar omgaat waarschijnlijk en als het ook een gelijkwaardige relatie is en elkaars interesses leuk vind. Ik probeer zo iemand te vinden. Toch is de grens tussen bepaalde collega's en vrienden/innen vaag. Je ziet elkaar altijd op het werk en nooit elders. Maar ik ben ook niet zo van het vragen: wil je wat met mij doen? Als ze dan al kunnen dan spreek je pas over drie weken af, als je geluk hebt.

Probeer dit jaar ook andere activiteiten te doen met de tuinvereniging en af en toe naar het theater te gaan. Misschien zie ik daar iemand ofzo.

sofiedd schreef:Ik vind het moeilijk vriendschappen te sluiten en die lang te behouden.

Wat vindt je er precies moeilijk aan en waarom lukt het niet de vriendschappen te behouden?

Het is een beetje dubbel hoe ik hierin sta

Vroeger zou ik ook teveel mijn best doen , tegenwoordig is het meer quid pro quo en dat dekt het gevoel maar in termen.

Ik heb vrienden (niet veel) die ik elke dag wel 'lees' (fb, telefoon) en 1tje die ik hoogstens 2x per jaar zie.
En dat is beide ok.

Sommige soorten relaties op welk vlak dan ook hebben een beperkte houdbaarheidsdatum, mensen veranderen, situaties wijzigen enz

Ik zou zeggen je niet vastpinnen op de tijd maar wel op de intensiteit en de vriendschap zelf. Met geven en nemen, maar niet jezelf verliezen.

Het gaat absoluut om kwaliteit en niet om kwantiteit. Toch is de observatie van de topicstarter juist dat het het beter is
om naast een liefdesrelatie ook vrienden te hebben.

ja dat zeker.

Niemand mag ooit het middelpunt (en enige punt) in je universum zijn.

Dat is sowieso fout

Juist, het is belangrijk vrienden/kennissen te hebben naast je liefdesrelatie, voor mij gaat dat toch zeker op.
Waarom vind ik het moeilijk? Ik voel me soms nog erg onzeker. En dan meestal als ik bij mensen ben waarvan ik denk dat ik ze graag zal mogen/graag mag. Ik kan nog niet goed omgaan met dat gevoel. Maar al doende zal ik wel leren:).

Koen, ik vind dat wel sterk dat je vb naar theater gaat om nieuwe mensen te leren kennen.

Ik herken het wel wat je zegt en daarbij vind ik het altijd lastig om erachter te komen wanneer iemand je 'echt' aardig vind of alleen maar met je omgaat omdat hij/zij bij je in de klas zit of een collega is. Heb een aantal vrienden gehad die bijna nooit uit zichzelf een keer een berichtje ofzo stuurden, alles kwam van mijn kant.

sofiedd schreef: ↑01 mar 2017 16:55 Hallo forumleden,

Ik vind het moeilijk vriendschappen te sluiten en die lang te behouden.
Dat is wel belangrijk.
Zo heb ik een liefdesrelatie nu maar merk ik dat het goed is om daarnaast ook vrienden te hebben.
In mijn geval is het nog veel ervaring opdoen en geduld hebben dat ik hier wel beter in word en volhouden.

Herkent iemand dit?

Grts,
Sofie

Heel erg herkenbaar. Ik vind het moeilijk om mensen toe te laten en te vertrouwen, en het onderhouden van een vriendschap vergt erg veel van mij,zo veel dat ik vaak denk 'Laat maar.'
Ik probeer wel wat onder de mensen te komen (dagbesteding en koffie inloop) maar ik zit vaak stilletjes aan de tafel tot dat iemand wat tegen mij zegt en verder dan kennissen hebben kom ik nog niet.

bouqetje schreef: ↑04 mei 2017 10:21 Ik probeer wel wat onder de mensen te komen (dagbesteding en koffie inloop) maar ik zit vaak stilletjes aan de tafel tot dat iemand wat tegen mij zegt en verder dan kennissen hebben kom ik nog niet.

Als jij je passief opstelt en het initiatief aan anderen laat zal er ook vrij weinig gebeuren.
Juist bij zo'n dagbesteding en koffie inloop zou de drempel lager moeten zijn.

volhoudertje schreef: ↑04 mei 2017 11:09

bouqetje schreef: ↑04 mei 2017 10:21 Ik probeer wel wat onder de mensen te komen (dagbesteding en koffie inloop) maar ik zit vaak stilletjes aan de tafel tot dat iemand wat tegen mij zegt en verder dan kennissen hebben kom ik nog niet.

Als jij je passief opstelt en het initiatief aan anderen laat zal er ook vrij weinig gebeuren.
Juist bij zo'n dagbesteding en koffie inloop zou de drempel lager moeten zijn.

Klopt, heb je ook helemaal gelijk in, ik weet alleen niet hoe ik een gesprek begin en deze gaande te houden.

bouqetje schreef: ↑04 mei 2017 11:29 Klopt, heb je ook helemaal gelijk in, ik weet alleen niet hoe ik een gesprek begin en deze gaande te houden.

Het is helemaal niet zo moeilijk. Het is een kunstje dat je van anderen kunt afkijken. Kijk eens om je heen hoe
anderen een praatje beginnen met iemand die ze niet kennen. En natuurlijk baart oefening baart kunst.
Je moet een invalshoek vinden, al naar gelang je eigen interesse natuurlijk. Mensen praten vaak over het weer,
of de koffie wel smaakt, wat ze gisteren op tv gezien hebben, over het nieuws.

Heel erg herkenbaar. Ik vind het moeilijk om mensen toe te laten en te vertrouwen, en het onderhouden van een vriendschap vergt erg veel van mij,zo veel dat ik vaak denk 'Laat maar.'
Ik probeer wel wat onder de mensen te komen (dagbesteding en koffie inloop) maar ik zit vaak stilletjes aan de tafel tot dat iemand wat tegen mij zegt en verder dan kennissen hebben kom ik nog niet.

Ik herken mezelf hier heel erg in. Op m'n werk zeg ik niet veel tegen de leiding/collega's, maar wel tegen de bewoners (zijn verstandelijk gehandicapten). Dat gaat dan weer best makkelijk.
Heb jij slechte ervaringen met mensen?

BibiB. schreef: ↑04 mei 2017 14:37

Heel erg herkenbaar. Ik vind het moeilijk om mensen toe te laten en te vertrouwen, en het onderhouden van een vriendschap vergt erg veel van mij,zo veel dat ik vaak denk 'Laat maar.'
Ik probeer wel wat onder de mensen te komen (dagbesteding en koffie inloop) maar ik zit vaak stilletjes aan de tafel tot dat iemand wat tegen mij zegt en verder dan kennissen hebben kom ik nog niet.

Ik herken mezelf hier heel erg in. Op m'n werk zeg ik niet veel tegen de leiding/collega's, maar wel tegen de bewoners (zijn verstandelijk gehandicapten). Dat gaat dan weer best makkelijk.
Heb jij slechte ervaringen met mensen?

Ja,mensen hebben vaak mijn vertrouwen beschadigd, dus laat ik ze nu bij voorbaat eigenlijk al niet toe. Ik wil wel, maar toch ook niet.

BibiB. schreef: ↑04 mei 2017 14:37 Op m'n werk zeg ik niet veel tegen de leiding/collega's, maar wel tegen de bewoners (zijn verstandelijk gehandicapten). Dat gaat dan weer best makkelijk.

Ja, zo kan ik het ook! Dat is net als het paardenmeisje dat zwijgzaam is tegen de buitenwereld, maar wel alles
tegen haar paard verteld. Als je een nog een pubermeisje bent is dat nog schattig, maar als je als volwassene
in die fase bent blijven steken is dat best treurig.

Niet voor het een of ander, maar zo'n werkhouding heb ik dus een gruwelijke hekel aan. En ik zeg dit natuurlijk
omdat ik zelf ook met verstandelijk gehandicapten werk. Als ik een collega heb die niet met met mij praat, maar
wèl met de doelgroep, dan denk ik meteen: "oh jee, daar heb je er weer zo eentje." Ik heb daar geen positief oordeel over.

Ja, zo kan ik het ook! Dat is net als het paardenmeisje dat zwijgzaam is tegen de buitenwereld, maar wel alles
tegen haar paard verteld. Als je een nog een pubermeisje bent is dat nog schattig, maar als je als volwassene
in die fase bent blijven steken is dat best treurig.

Niet voor het een of ander, maar zo'n werkhouding heb ik dus een gruwelijke hekel aan. En ik zeg dit natuurlijk
omdat ik zelf ook met verstandelijk gehandicapten werk. Als ik een collega heb die niet met met mij praat, maar
wèl met de doelgroep, dan denk ik meteen: "oh jee, daar heb je er weer zo eentje." Ik heb daar geen positief oordeel over.

Ik snap je reactie helemaal, maar ik zal even wat meer over mijn werk vertellen. Ik maak woningen van gehandicapten schoon en de cliënten wonen in verschillende huizen. De leiding is volop in de weer (gaan van het ene huis naar het andere) om voor ze te zorgen en vanalles te regelen en ik zie ze zo nu en dan even. Het is dus logisch dat ik sneller een praatje maak met een cliënt die thuis is in het huis waar ik op dat moment schoonmaak.
Het is niet zo dat ik verschil maak tussen mensen, absoluut niet. Vaak is het zo als iemand een gesprek begint dat ik uit mezelf ook wel over iets begin als ik iemand iets beter ken.

Ja,mensen hebben vaak mijn vertrouwen beschadigd, dus laat ik ze nu bij voorbaat eigenlijk al niet toe. Ik wil wel, maar toch ook niet.

Toch zou ik als ik jou was proberen om een keer iemand aan te spreken. Je kunt ook een beetje over koetjes en kalfjes praten, dan kunnen mensen je niet kwetsen

BibiB. schreef: ↑04 mei 2017 20:25

Ja,mensen hebben vaak mijn vertrouwen beschadigd, dus laat ik ze nu bij voorbaat eigenlijk al niet toe. Ik wil wel, maar toch ook niet.

Toch zou ik als ik jou was proberen om een keer iemand aan te spreken. Je kunt ook een beetje over koetjes en kalfjes praten, dan kunnen mensen je niet kwetsen

Misschien is het ook goed om te bedenken dat je nu in een andere situatie zit als toen je vertrouwen werd beschadigd. Er zijn ook een hoop lieve mensen op de wereld. Die zul je niet ontmoeten als je niet zelf het initiatief neemt. Het is ook een leerproces.

Ik had vroeger vooral heel veel moeite met het aangaan van vriendschappen, en toen ik altijd het zelfde meisje eenzaam zag staan bij de deur van de school wachtend tot de pauze voorbij was heb ik toch alle moed genomen die er was en een complimentje gegeven over een kledingstuk (ookal vond ik het misschien helemaal niet mooi, ik kreeg wel een gesprek op gang ) als je bang bent dat er een stilte valt... vraag gewoon door! Interesse en belangstelling tonen.
Als iemand in jou geïnteresseerd is vind je het meestal ook leuk om te vertellen hoe en wat. Andersom ook, wees niet bang en probeer het eens. Dat stille meisje wat daar altijd zo alleen stond... jaren later was ze mijn aller beste vriendin.
Na een compliment kun je ook doorvragen, bijvoorbeeld "heey leuke schoenen heb je" "waar heb je die gekocht als ik vragen mag?" "Oh op vakantie?! Vet waar ben je geweest?"
En ga maar door!
Zoek uit door middel van vragen of foto's etc. of jullie dezelfde interesses hebben en misschien klikt het wel tussen jullie,

Wat je kunt doen om een vriendschap te behouden... ik gaf vroeger af en toe een feestje voor de mensen met wie ik toen bevriend was, spreek meteen af of je de volgende keer bij hun kunt barbecuen of iets anders leuks. Misschien kan het niet omdat ze geen tijd hebben maar misschien kan het wel, je weet het nooit als je het niet vraagt. Zo komt een goede vriendschap echt wel met de tijd en die overleefd ook moeilijke tijden enzo
Ik spreek uit ervaring hahaha

En mocht iemand geen interesse in jou hebben, er zijn 7 miljard mensen op deze aarde. Er is vast wel iemand die jou mag! Misschien dat je op een sport kunt gaan of met je hond naar een speciaal evenement, of ga eens kijken in de buurt wat er allemaal te doen is. Je komt overal mensen tegen

Ik hoop dat het je kan helpen

Vind dit ook erg lastig.
Vriendschappen aangaan vind ik zelf nog niet eens het moeilijkst, maar sommige vriendschappen behouden daarentegen wel.
Soms kan het zijn dat je op den duur uit elkaar kunt groeien en/of dat je niet (meer) bij elkaar lijkt te passen.
Heb het hier de laatste jaren ook erg moeilijk mee gehad.

Wil je in ieder geval heel veel succes hiermee wensen, sofiedd

Yassi@17 schreef: ↑06 mei 2017 00:16 Wat je kunt doen om een vriendschap te behouden... ik gaf vroeger af en toe een feestje voor de mensen met wie ik toen bevriend was, spreek meteen af of je de volgende keer bij hun kunt barbecuen of iets anders leuks.

Nou nee, dat lijkt me niet zo'n goed advies om jezelf uit te nodigen. Dat is toch verschrikkelijk irritant als mensen zichzelf opdringen?

Dat lijkt mij inderdaad ook erg opdringerig.

Ohh sorry dan heb ik niks gezegd :$
Bij mij pakte het wel goed uit en ik had dit ook "gepland" om te doen met mijn toenmalige thuisbegeleidster... Omdat ik alles op het gebied vriendschappen vroeger ook enorm moeilijk vond. Tegenwoordig gaat heel veel vanzelf. Er moet eens een begin zijn dacht ik bij mezelf toen der tijd

Maar nu ik erover nadenk... misschien dat het verschil tussen volwassenen en jonderen hierin wat groot is, vandaar