Goede avond Sherrymoon,
Deze keer reageer ik tussen uw regeltjes….
Beste Krypton;
Leuke verlezing, waarbij ik een lach niet kon onderdrukken… Ik ben geen scheikundig element of superman’s fictieve planeet hoor, … De naam is Kyron, (of cheiron, uit het OudGrieks, Χείρων, een centaur weggelopen uit de Griekse mythologie… Volkomen irrelevant voor dit topic natuurlijk, maar ik kan niet aan de verleiding weerstaan hier toch op in te gaan.
Maar nu dat we het toch even over namen hebben. Sherrymoon is ook een naam van een Belgische discotheek. Ik ga er vanuit dat je een andere motivatie hebt voor uw gekozen nickname?
Misschien ook niet, daar je schrijft dat je graag het nachtleven verkent. Of mogelijk en/en
Ik vind de uitspraak: "ik heb niemand nodig om gelukkig te zijn" wel een beetje vaag. Uiteindelijk zit het ware geluk wel in jezelf en ik denk dat als je volledig tevreden bent met jezelf je ook innerlijke rust kan vinden. Tegelijkertijd denk ik ook dat het moeilijk is om te leven volgens het idee dat je niemand nodig hebt; uiteindelijk is ieder individu toch een sociaal individu dat mensen rondom zich nodig heeft om optimaal te kunnen functioneren en ontwikkelen. Door in interactie te gaan met anderen, stel je je ook open om te leren en te ontdekken (van die andere). Vrienden vb. zijn deze ook niet broodnodig om extra waarde toe te voegen aan het leven? Je kan alles op je eentje doen, maar haal je daar dan even veel voldoening uit dan wanneer je deze ervaringen met mensen kan delen?
Ik kan hier op zich weinig aan toevoegen. Je weet het al zo goed.
Het is denk ik ook hoe hard iemand misschien roept niemand nodig te hebben, de realiteit is dat ook hij contacten nodig heeft. De mens is immers een sociaal wezen en ieder van ons heeft anderen nodig om zich niet verlaten en eenzaam te voelen. Wanneer hij zijn gedrag voortzet, is de kans groot dat alle anderen afhaken en hij alleen komt te staan.
Ik geloof dat 2 mensen wel gelukkig kunnen zijn met elkaar; maar dat je het niet kan tegengaan dat er verwachtingen gecreëerd worden bij beide partijen. Ik denk dat als je van in het begin open bent over deze verwachtingen, je voor jezelf de beslissing kan nemen of je bereid bent om een toegeving te doen en jouw verwachtingen een beetje bij te stellen (een nuchter beeld krijgen dus). Ik denk dat "een relatie" ergens wel enige afhankelijkheid impliceert. Ik zeg niet dat een partner jouw geluk mag bepalen, maar is het niet de bedoeling dat je jezelf geliefd voelt en dat gevoel ook zelf kan geven. dat je een vertrouwensband op bouwt met die persoon, dat je je dromen/aspiraties/twijfels en onzekerheden onbeperkt met elkaar kan delen?
Ook hier heb ik weinig aan toe te voegen … Er is verschil tussen gezonde autonomie dat in elke relatie noodzakelijk is en absolute autonomie wat voort “
kan” komen uit een stille fantasie een uitzondering te zijn, waarin een specifiek relatiepatroon kan ontstaan van controle en “absolute” autonomie.
Moest hij mij van in het begin verteld hebben dat hij niet echt naar iets standvastig op zoek is, dan had ik dat zo kunnen programmeren in mijn hoofd. Mits hij mij vraagt om hem trouw te zijn, op regelmatige basis zegt dat ik de vrouw ben voor hem en praat over zijn wens om een gezellig gezinsleven op te bouwen; is het toch ergens normaal dat ik mij afhankelijker ga opstellen (omdat ik mezelf er wel in herken)? zijn gedrag als ik bij hem ben, is gewoon niet congruent met zijn gedrag wanneer ik niet bij hem ben. dat zorgt bij mij voor verwarring. Hij heeft zich kwetsbaar open gesteld en ik heb dat bijgevolg ook gedaan. Had hij zich van in het begin gedragen als een persoon die wel wat affectie wou delen, maar niets meer, had ik hem ook helemaal niet toegestaan om de weg naar mijn hart te bewandelen.
Hier is het goed om aandacht te geven aan de doe-taal.
Wat “doet” hij in ‘t tweede bedrijf, wat doet hij om jou liefde te verdienen?
Wat ik met tweede bedrijf (= na zijn rouwperiode) bedoel ik het volgende en daar wil ik niet licht over heen walsen. Want hij heeft zijn vader verloren, je vader verliezen is als een emotionele aardbeving.
Men wil een beroep doen op anderen en wil gelijktijdig alleen zijn met zijn gedachten, memories en herinneringen. Men wil verbergen, loslaten en tegelijk herinneringen beethouden. Men wil meester zijn over zijn leed en het tegelijk bewaren.
Rouwen gaat moeilijk alleen, maar beter met anderen. Tegelijk is er juist meer behoefte aan rust en alleen-zijn. Tijd om jezelf de gelegenheid te geven na te denken over het verlies, de betekenis van die relatie te overwegen.. “
Alleen" vaak.… Beseffend ook dat vrouwen anders rouwen dan mannen.. Mannen praten misschien minder over gevoelens … Het is niet allemaal zo zwart-wit, of enkel roos Moonshine kleurig…Er zijn nog veel meer kleuren… Na een emotionele aardbevig van verlies komt men zich gaandeweg weer toe om zich terug “mens” te voelen… Daarna kan men weer pas man of vrouw voor elkaar zijn…
Dan komt wellicht alles terug goed,
Ik gun het jou in ieder geval,
Van harte,
Kyron