relatie beëindigd.. waarom zo moeilijk om het te accepteren

[famke87]

Afgelopen woensdagavond heb ik het uitgemaakt met mijn vriend. Omdat ik al eerdere twijfels had en mij ongelukkig begon te voelen bij hem. Ik heb dit wel eerder aangegeven bij hem, maar hij deed er niks mee. Hij was ook best claimerig en controleerde mij regelmatig. Ik had hier geen zin meer in en voelde me niet fijn meer bij hem.

Ik zit ook in therapie, om nog aan dat laatste stukje van mezelf te werken. Ook met hem heb ik het hier over gehad en ik moest voor mezelf kiezen en eigen geluk. Woensdagavond uitgemaakt. Maar wat een drama, schreeuwen en huilen en ik kon dat niet doen volgens hem. Maar ik heb geen gevoelens meer voor hem. Het duurde lang voordat ik hem mijn huis uit kon krijgen. Eerst was ik opgelucht dat ik het had uitgemaakt. De volgende dag pas aan mijn moeder verteld en ik wist hoe ze zou reageren.. Ze werd boos op mij omdat ik volgens haar toch geen relatie kan onderhouden en toch alles verpest.. Omdat het volgens haar de zoveelste relatie is... Maar dat denkt zij, omdat ik wel eens een date heb gehad met iemand, maar dan er dezelfde dag er achter kom dit wordt niks dus er ook gelijk een eind aan heb gemaakt

Achter mijn rug om heeft mijn ex met mijn ouders gesproken, en vonden dat ik hem nog een kans moest geven. Maar ook wouden ze er voor zorgen als ik weer een keer bij mijn ouders ben, mijn ex uit te nodigen zonder dat ik het wist, om met zijn vieren te praten.. Mijn ouderen waren blij met hem. Mijn moeder heeft mij toen uitgescholden voor hoer, omdat ik volgens haar elke keer met iemand anders loop.

Maar laat het nou zo zijn dat ik veel mannelijke vrienden en collega's heb en daar gewoon af en toe iets leuks mee doen en gewoon wat ga drinken. Maar door dit durf ik nu niet eens echt meer met mannelijke vrienden om te gaan. Het lijkt nu wel alsof iedereen tegen mij is, ook zijn zus bemoeit zich er mee en mijn ex zegt dat zijn moeder overstuur is en aan de kalmeringsmiddelen zit, terwijl onze relatie maar 4 maanden heeft geduurd.. Maar waarom maakt iedereen het mij zo moeilijk?

Op het werk heb ik gelukkig wel met een leidinggevende kunnen praten omdat hij zag dat er wat was.. Normaal gesproken ben ik niet iemand die gauw over problemen praat en het liefste wou ik ook niet, maar ben toch blij dat hij heeft gezegd van kom maar even mee, dat lucht vaak op.. En ja het luchtte ook op, en heb hem alles verteld, over mijn twijfels en gedrag van mijn vriend en hij denkt er hetzelfde over, dat ik mijn gevoel moest volgen.. En niet te lang moest wachten om die stap te zetten.. En toch ben ik wel blij om die stap te hebben gezet.. En die leidinggevende heb ik na dat ik het uit had gemaakt, ook nog mee gepraat, omdat hij vroeg hoe het gaat etc.. Ik vond het fijn dat ik zulke gesprekken met hem kon voeren. Hij luisterde goed. En was begripvol..

Maar dat was mijn werk waar ik een week moest invallen en maandag mag ik weer terug naar mijn oude plek.. Maar waarom staan mensen nooit achter mijn keuze die ik maak? Moet ik dan tegen mijn zin in een relatie met iemand aangaan, terwijl ik al van te voren weet, hier wil ik niet oud mee worden? Of hier zie ik geen kinderen van hem krijgen?

Ik weet dat ik voorlopig het rustig aan ga doen, maar toch ook bang ben om wat te daten en om te gaan met mijn vriendschappelijke mannen. Gelukkig voel ik mij vandaag wel iets beter, maar elke keer als ik mijn moeder bel, gaat het eerst goed en daarna begint ze weer over mijn ex.. wat ik wel en niet fout doet.. en dan hang ik gelijk op. Heb nu toch besloten om even geen contact met haar op te nemen. iedereen zegt dat waait vanzelf wel over als ze aan het idee zijn gewend.

Maar daardoor voel ik me wel slechter...Maar ik heb nu wel met een goede vriend van mij gepraat die deze week langs komt voor een kop koffie en gelijk heb ik zoiets als de mensen maar niet denken dat ik weer een ander heb terwijl het maar een goede vriend is.

Waarom zijn sommige dingen toch moeilijk als je gewoon je eigen gevoel volgt? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

[FlowerPower2020]

Hoi Famke87,

Wat een naar verhaal en nog erger dat je hele familie er mee gaat bemoeien. Alsof je niet genoeg aan je hoofd hebt.

Afgelopen woensdagavond heb ik het uitgemaakt met mijn vriend. Omdat ik al eerdere twijfels had en mij ongelukkig begon te voelen bij hem. Ik heb dit wel eerder aangegeven bij hem, maar hij deed er niks mee. Hij was ook best claimerig en controleerde mij regelmatig. Ik had hier geen zin meer in en voelde me niet fijn meer bij hem.

Lijken mij prima redenen om het uit te maken. Daar is niets mis mee. Als jij wel iets aangeeft en er wordt vervolgens niet naar geluisterd dan kan ik mij goed voorstellen dat je daar een gevoel van onmacht uit krijgt. Goed, je had dit kunnen herhalen maar als je ook niet fijn meer bij hem voelt lijken mij dit prima redenen.

Ik zit ook in therapie, om nog aan dat laatste stukje van mezelf te werken. Ook met hem heb ik het hier over gehad en ik moest voor mezelf kiezen en eigen geluk. Woensdagavond uitgemaakt. Maar wat een drama, schreeuwen en huilen en ik kon dat niet doen volgens hem. Maar ik heb geen gevoelens meer voor hem. Het duurde lang voordat ik hem mijn huis uit kon krijgen. Eerst was ik opgelucht dat ik het had uitgemaakt. De volgende dag pas aan mijn moeder verteld en ik wist hoe ze zou reageren.. Ze werd boos op mij omdat ik volgens haar toch geen relatie kan onderhouden en toch alles verpest.. Omdat het volgens haar de zoveelste relatie is... Maar dat denkt zij, omdat ik wel eens een date heb gehad met iemand, maar dan er dezelfde dag er achter kom dit wordt niks dus er ook gelijk een eind aan heb gemaakt

Heel erg vervelend als je ex-vriend aangeeft dat jij dat niet kan doen. Maar je hebt het toevallig wel gedaan en je hebt volgehouden! [045] Ik kan mij goed voorstellen dat je opgelucht was. Blijkbaar zat je er al lang mee.
Je reactie van je moeder vind ik een stuk minder. Blijkbaar is het de heilige graal van het leven voor je moeder: relaties. Wat je eigenlijk zou willen horen is dat ze het eens was met je beslissing. Misschien is het een idee om haar gelijk te zeggen dat je het niet fijn vind dat ze boos wordt omdat je daar niets aan hebt. Je bent daar niet mee geholpen. Je telefoontje is er om troost te kunnen ontvangen en te vertellen hoe het met je staat.

Achter mijn rug om heeft mijn ex met mijn ouders gesproken, en vonden dat ik hem nog een kans moest geven. Maar ook wouden ze er voor zorgen als ik weer een keer bij mijn ouders ben, mijn ex uit te nodigen zonder dat ik het wist, om met zijn vieren te praten.. Mijn ouderen waren blij met hem. Mijn moeder heeft mij toen uitgescholden voor hoer, omdat ik volgens haar elke keer met iemand anders loop.

Ik zou daar heel erg boos om worden en je ouders / je moeder niet eerder bezoeken voordat ze hun excuses aanbieden. Het is niet haar leven dat jij leidt. Jij bent degene die de beslissingen neemt en niet je familie. Wat verschrikkelijk is dit! Gewoon voet bij stuk houden. Asociaal gedrag onthouden en iedere keer uitspreken als je ouders je bellen.

Het lijkt nu wel alsof iedereen tegen mij is, ook zijn zus bemoeit zich er mee en mijn ex zegt dat zijn moeder overstuur is en aan de kalmeringsmiddelen zit

Bijzaak. Dat je zus er mee bemoeit kan je zeggen dat het haar probleem niet is en dat ze maar moet accepteren dat je een beslissing neemt en geef de redenen aan. Dat je ex zijn moeder aan de kalmeringsmiddelen zit is haar probleem en niet de jouwe. Je hebt een beslissing genomen en die doe jij voor jezelf. Contact met je ex zou ik tot het minimum beperken. Je kan ook nog eens een keer rustig opsommen aan je ex wat voor een gevoelens jij er bij hebt, maar dat het jou beslissing is.

Maar waarom staan mensen nooit achter mijn keuze die ik maak? Moet ik dan tegen mijn zin in een relatie met iemand aangaan, terwijl ik al van te voren weet, hier wil ik niet oud mee worden? Of hier zie ik geen kinderen van hem krijgen?

Nee, dat zou ik niet doen! Moeten is niet goed. Je moet al zoveel dingen in het leven. Tegen je zin in doen daar wordt niemand gelukkig van. Het is in mijn ogen niet erg om te gaan zoeken naar de juiste relatie.

Ik weet dat ik voorlopig het rustig aan ga doen, maar toch ook bang ben om wat te daten en om te gaan met mijn vriendschappelijke mannen. Gelukkig voel ik mij vandaag wel iets beter, maar elke keer als ik mijn moeder bel, gaat het eerst goed en daarna begint ze weer over mijn ex.. wat ik wel en niet fout doet.. en dan hang ik gelijk op. Heb nu toch besloten om even geen contact met haar op te nemen. iedereen zegt dat waait vanzelf wel over als ze aan het idee zijn gewend.

Goede beslissing. [045] [applaus] Het is nooit leuk als je moeder iedere keer aangeeft wat je goed doet en wat je fout doet. Volgens mij heb je dat helemaal niet nodig. En het is ook best hinderlijk.

Maar daardoor voel ik me wel slechter...Maar ik heb nu wel met een goede vriend van mij gepraat die deze week langs komt voor een kop koffie en gelijk heb ik zoiets als de mensen maar niet denken dat ik weer een ander heb terwijl het maar een goede vriend is.

En dat is hún probleem. Als je zorgen gaat maken wat de mensen allemaal niet denken of gaan denken dat ga je op eieren lopen. Niets van aantrekken. Als iemand iets te zeggen heeft dan zeggen ze het wel. Zeggen ze het niet dan zeggen ze het niet.

Waarom zijn sommige dingen toch moeilijk als je gewoon je eigen gevoel volgt? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Misschien is het onderwerp assertief zijn wel iets voor je. Ik zeg misschien erbij omdat ik het niet zeker weet. Ik heb in het begin van 2014 een boek geleden: Als ik nee zeg, voel ik mij schuldig van Manuel J. Smith wellicht is dat wat voor je. Maar in de plaatselijke bieb zijn er ook andere boeken over dit onderwerp of teksten op het internet of cursussen.

Heel veel succes. Blijf bij je eigen gevoelens en voel je niet schuldig. Je mag best een beslissing nemen. [applaus]

[JulianC]

Waarom zijn sommige dingen toch moeilijk als je gewoon je eigen gevoel volgt?

Omdat anderen niet weten wat jij voelt en rationeler tegen de situatie aankijken. Wat koen ook al zegt, als anderen niet begrijpen is dat hun probleem, je hoeft je niet constant te verantwoorden.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Blijf in jezelf geloven. Je hebt het uitgemaakt omdat je je niet goed meer voelt bij de relatie. Je ex, zijn familie en jouw familie kan hoog of laag springen, maar ze hebben jouw gevoel te respecteren. Ik vind het goed van je dat je ophangt als je moeder daar weer over begint, als je het er niet op een normale manier met haar over kan hebben, dan maar eventjes geen contact.

Sterkte!

[famke87]

Inmiddels heeft mijn ex het zover gekregen dat mijn moeder boos op mij is... Alles wat ik aan mijn ex heb doorverteld.. Heeft hij doorverteld aan mijn moeder... Gisteren belde ze een paar keer en weer opgehangen toen ze boos werd en gaf mij de schuld van alles.. Op facebook begon ze alle nare herinneren bij mij naar boven te halen waar ik ontzettend mij best heb gedaan om dat achter mij te laten.. Dat deed wel even pijn... Ik heb gisteren tegen mijn moeder gezegd ik wil geen contact meer met jouw... en heb haar verwijderd van alles evenals mijn ex ook... Door hem heb ik geen contact meer met mijn ouders, en is hij nu het lievelingetje van mijn ouders... en komt gewoon nog bij hun over de vloer etc.. Zegt hij doodleuk... Mocht je bij niemand meer terecht kunnen... Kun je altijd bij mij terecht net alsof hij dat gepland heeft.. En ik doe mijn best om gewoon weer positief te zijn alhoewel dat in deze situatie wel moeilijk wordt... maar even geen contact doet mij wel goed..

[Memories]

Wat is het naar dat je in deze situatie zit.

Op facebook begon ze alle nare herinneren bij mij naar boven te halen waar ik ontzettend mij best heb gedaan om dat achter mij te laten..

Dit vind ik altijd best kinderachtig en gemakkelijk. Dat had ze anders kunnen doen. Zij heeft je ermee geraakt.
Je ouders staan dus niet achter hun dochter. Dat is heel pijnlijk. Volgens mij verdien jij van hen veel beter.

even geen contact doet mij wel goed.

Goed dat je dat hebt besloten. Als jij achter je eigen beslissing staat is het (voor nu?) de juiste.

[famke87]

Het is gewoon niet leuk meer... Nu is het mijn broertje die nu weer begin en mijn moeder achter na gaat en mijn uitschelden... Elke keer als het wat beter gaat... Komt er weer iemand er mee bemoeien... En ook hem heb ik verwijderd...

Ik denk dat ik mijn therapeut ga mailen voor een extra sessie want ik trek het gewoon niet meer:(

[JulianC]

Sorry, maar wat is dat voor idiote familie? Familie hoort het voor familie op te nemen, niet voor vriendjes of ex-vriendjes of wat dan ook.
Dat je ze verwijderd hebt vind ik een goede keuze, laat ze eerst het contact maar weer even verdienen ipv zo respectloos met jou om te gaan. Ik snap dat dat moeilijk voor je is, want het zijn je ouders, maar je bent zo te zien rond de 27 en dat vind ik meer dan volwassen genoeg om je eigen keuzes te mogen maken.

Hierdoor vraag ik me nu wel af of dit altijd zo is gegaan. Zijn jouw ouders vroeger hier ook zo in geweest? Dat ze je constant herinnerden aan iets dat je (in hun ogen) fout hebt gedaan?

Sterkte famke

[JulianC]

ehhh 26, niet 27

[famke87]

Volgende maand wordt ik 27 dus je zit er niet ver naast..

Mijn ouders waren vroeger altijd zo wel een beetje geweest, vooral mijn moeder, dat ze begin te schreeuwen als ze haar zin niet krijgt en kleineren etc.. En verbood mij bijna alles en heft mij ook gewoon geestelijk en lichamelijk mishandeld vroeg, maar ik ben daar nu wel sterker uitgekomen dan voorheen dmv therapie

[JulianC]

Klinkt heftig... Maar gelukkig maar dat je er sterker uit bent gekomen. Toch kan ik me voorstellen dat je hem nu goed hebt zitten, heb je je psych nog kunnen bereiken?

[famke87]

Heb ik eindelijk weer wat contact met mijn moeder. Mijn ex heb ik geen contact meer en die heb ik verwijderd en geblokkeerd van alles. Hij kwam donderdag weer aan de deur. Ik was van plan om niet open te doen, maar hem niet binnen gelaten.. weer met smoesjes om vrienden te blijven en dat hij mij mist etc. Mooi niet ingetrapt.

Gisteren naar mijn therapeut geweest en het daar nog eens over gehad en dat heeft mij goed gedaan. Dat ik hem moest verwijderen van alles en hem negeren.

[Memories]

Wat fijn dat het gesprek met je therapeut goed is bevallen.

[JulianC]

Daar ben ik ook blij om idd!