Blijven proberen of relatie stopzetten?

[Griet]

Hallo,

Mijn naam is griet, ik heb een probleem waar ik na bijna 8 jaar nog steeds geen oplossing voor heb, waarschijnlijk is die er ook niet, maar alles advies is welkom. Mijn grootste vraag is: is hij echt ze egoïstisch of ben ik een zwartkijker?

Toen ik mijn partner leerde kennen had hij reeds een dochter van 3 jaar uit een vorige relatie. Een schat van een meid waar het meteen heel goed mee klikte. Mijn moederinstinct heeft dan ook heel snel zijn werk gedaan en ik nam de zorg voor haar grotendeels op mij, dit omdat mijn partner, naar mijn gevoel, niet voldoende tijd had (2weekends per maand) om zijn vaderlijke rol op te nemen. Ik heb dat steeds met veel liefde gedaan, en nog steeds.
Wel heb ik meerdere keren getwijfeld om met hem samen kindjes te krijgen uit schrik dat ik het dan ook allemaal alleen moest doen. Maar mijn mama deelde mijn mening dat hij bij een gezamelijk kind wel de tijd zou krijgen om zich als vader te gedragen.
Na lang proberen werd dan in 2011 ons zoontje geboren. En ja hoor, mijn partner leek zich hier goed in te vinden, wel had ik al meteen door dat ik het merendeel voor mijn rekening moest nemen, maar met een beetje hulp was ik al heel blij. En vorig jaar kregen we nog een dochter. Dit maakt dat ik regelmatiger hulp nodig heb, zowel bij de opvoeding en verzorging als bij het huishouden. Maar daar wringt dus het schoentje.
We werken beide voltijds, daarnaast steekt mijn partner vele uren in het verbouwen van ons huis. Weekends en ook sommige weekavonden neem ik de kinderen en het huishouden voor mijn rekening zodat hij kan verder werken aan het huis (het is voor hem ook een leuke hobby).
Dit op zich is geen probleem, als ik zie wat hij maakt ben ik best trots op hem. Het einde van deel 1 is in zicht.
Het zijn de andere dagen wanneer er geen verbouwingen bezig zijn die me dwars zitten. Ik geef een actueel voorbeeld, maar met wat afwijkingen hier en daar is dit zo wat de lijn:

Wanneer hij thuis komt van het werk is het min of meer spitsuur hier in huis. De kindjes zijn moe, er moet gekookt en opgeruimd worden, eten, de kinderen moeten in bad, de voorbereidingen van de volgende dag, de afwas, strijken, enzovoort...
Vanavond:
Hij komt thuis en zet zich meteen in de zetel want HIJ is moe. (ik ook!!! (denk ik dan)) maar goed, eventjes rusten geen probleem. Intussen heb ik de afwas al gedaan, en de keuken opgeruimd. Ik stel aan hem voor dat hij voor eten zorgt en dat ik intussen kan opruimen. Maar daar heeft hij geen zin in, en hij blijft gewoon zitten. Dus ik begin aan het eten terwijl de kindjes spelen. Maar na een vijftallig minuten begint onze dochter van 11 maanden om aandacht te vragen. Nu aangezien de papa in de zetel ligt vraag ik om haar even bij zich te nemen zodat ik verder kan koken. Oke... Maar dochterlief wil niet stilliggen, dus hij legt haar terug op de grond, waardoor zij terug begint te zeuren. Dus ik neem haar op en leg haar terug bij de papa. Hij legt haar terug op de grond, gaat rechtstaan, en geeft mij het verwijd dat ik wel lekker mijn tijd neem bij het koken?!?! Dus ik roep dat ik tenminste niet ga liggen slapen als er nog zoveel moet gebeuren.
Hij gaat naar buiten een sigaretje roken en daar sta ik dan met dochterlief op de arm in de keuken. Dus ik stop met koken, en ik geef haar wat aandacht en leg haar even in bed want ze is moe. Intussen ga ik verder koken, maar zoonlief is al in slaap gevallen in de zetel. Dus ik dek te tafel voor mezelf (mijn partner had blijkbaar op het werk al gegeten). Uiteraard wil dochterlief niet slapen dus zet ik haar mee aan tafel, waardoor ik toch wel 6 happen heb kunnen eten (ja ja, meneer zit nogsteeds in de zetel). Maar mijn moederinstinct treed in werking en ik merk dat de kleine meid honger heeft. Dus ik maak een papje, en dan ineens stelt de papa voor om het flesje te geven. (ik versta daaruit dat hij vooral niet uit zijn zetel wil komen) dus ik zeg nee, laat nu ook maar. Dochtertje is nu voldaan en valt vlot inslaap en JA HOOR! OOK DE PAPA SLAAPT INTUSSEN!!!

Op een goede avond help hij door met zoonlief de tanden te poetsen.

Nu ben ik het dus echt beu, ik had nooit gedacht dat dit het zou zijn. We hebben hierover al vele gesprekken/ruzies gehad, maar na enkele dagen valt alles steeds weer in deze routine.

Moet ik me hierbij neerleggen? Verwacht ik teveel? Of heb ik het recht om meer te vragen, en zo ja, hoe doe je dat dan zonder hier telkens ruzie over te maken.

Alle advies is welkom, maar voor mij is de maat vol, ik sta op het punt hier een einde aan te maken.

Sorry voor mijn geraas, maar het moest er eens uit

Groetjes
Griet

[Griet]

Ik moet hier misschien nog even aan toevoegen dat ik nu dus nog moet opruimen, afwassen en klaarmaken voor morgen. Met geluk zit ik tegen 10 uur in de zetel.
En als vannacht een van de kindjes wakker is, moet ik echt niet verwachten dat hij uit zijn bed komt. Op de 3 jaar is hij er denk ik in totaal 5 keer uitgekomen.

[GeenPijn]

Ach even uiten en eruit gooien lucht soms behoorlijk op, niks mee hoor.
Of je verder moet gaan of stoppen lijkt me meer iets wat je niet van iemand hier moet laten afhangen het is jouw relatie.
Wat weten wij nou van jouw relatie

Ik hoor je nergens zeggen dat je niet meer van hem houdt dus dat lijkt me al positief. Alleen dat hij erg weinig doet in het huishouden en dat het je stoort waar ik me iets bij kan voorstellen.
Gezien je twijfels was het ook niet onverwacht blijkbaar. Je nam al iemand met bepaalde karaktereigenschappen en die verander je niet makkelijk.

Ik zou toch proberen hem meer te laten doen in het huishouden denk dat jij dan ook al een stuk blijer wordt. Maar als hij daar geen trek in dan wordt het lastig en kun je afvragen of je zo wel samen verder wilt ook of dat je liever alleen verder gaat met de kinderen en ook dat mag je best aangeven in een gesprek.

Hopelijk hoeft het niet zo ver te komen

[Psycholoog Dea]

Hebben jullie wel eens aan relatietherapie gedacht? Daar kan je bijvoorbeeld leren om beter met elkaar te communiceren en naar elkaar te luisteren. Of wellicht is het een idee om de kinderen voor een weekend bij familie/vrienden te laten en even met z'n tweetjes weg te gaan? Weg van alle drukte en op elkaar focussen?

[Griet]

Tja, ik denk regelmatig aan relatietherapie, maar mijn partner staat daar niet voor open. Hij zou nooit zijn 'vuile was buiten hangen'.
Hij heeft zoals altijd, zijn excuses aangeboden en vandaag extra zijn best gedaan, waardoor het nu weer lekker gezellig is in huis. Ach ja, ieder huis zijn kruis zeker... Ik zal in ieder geval blijven proberen te praten met hem, en hopelijk worden de frustraties minder als de kinderen groter worden. Zij zullen in ieder geval leren van regelmatig te helpen en op te ruimen.

[Janneke]

Hoi Griet,
ik zou zeggen: maak samen eens eerlijk "de boekhouding op".
Jullie hebben allebei een full time baan, er is het huishouden en hij klust ook nog.
"En dan zijn er nog kinderen".
Mijn oma zou gillend gek worden van het idee. Niet dat ik nou vindt, dat een moeder per se de hele dag thuis hoort te zijn, maar opvoeden, het huis aan kant houden, eten koken en de boel draaiend houden: daar gaat simpelweg veel tijd in zitten.
Tijd, die hij dus niet in het huishouden steekt.

Hoe zou het zijn, als jullie allbei 4 dagen in de week zouden gaan werken..? Hoe zit dat financieel?
(Vaak gaat alleen de vrouw in een gezin part time werken, omdat hij een beter salaris verdient. Dat kan een valide argument zijn, maar dan vind ik wel dat er getrouwnd moet wordne of andere harde afspraken zwart op wit, dat jij net de nadelen zult ondervinden van de deuk die jouw carrieren daarmee krijgt.)

Sommige mensne kopen 'een achterstallig huis', knappen het oop en verkopen het met fikse winst.
Dat is een manier om een inkomen te verwerven - maar met kleine kinderen te vaak verhuizen is het ook niet. Maar ter zake: dat kan dus zowel een hobby zijn, als "boterhammen verdienen".
Wellicht kan hij dan beter bij een ander gaan klussen, al dan niet tegen betaling...?

Leg zo eens alle werk - nadrukkelijk ook het huishoudelijke!! - naast elkaar en maak dan goede afspraken.
Evetueel met de afspraak erbij, dat je jullie dingen een tijdje proberen, en dan verder praten of bijstellen.