Gebruikersavatar
carinablokdorp
Berichten: 34
Lid geworden op: 21 jan 2014 08:17

gemis blijft nu en dan de kop opsteken

ik weet niet of dit het juiste forum is, maar ik wil eens iets vertellen over gemis en heimwee
ik vraag me af of dit normaal is of niet
ik ben dus 55 jaar en dus al een beetje van alles meegemaakt in mijn leven, ook afscheid moeten nemen van mensen, soms van kennissen, werk, andere buurt, nabestaanden , vrienden, enz enz zoals iedereen waarschijnlijk aan deze leeftijd
het is telkens een aanpassing en ja afscheid van iemand of iets, daar heb ik het nu moeilijk mee met het afscheid, vooral als het een echt close vriend of familie is zoals kind partner , ouder , grootouder die schokt mij natuurlijk het meest waarbij ik veel treur in het begin en ik dan een scala van emoties doorloop, en met de jaren slijt dit natuurlijk, soms ben ik erg druk en bezig en dan sta ik daar ook niet zo bij stil, maar soms heb ik ook perioden van niet veel te doen of kunnen doen, zoals bv ongeval waarbij ik moet rusten en waarbij ik dan ook tijd heb om te zitten of liggen denken en in mezelf meer gekeerd ben , door dat ik ook weinig mensen zie of hoor dan

nu heb ik de laatste tijd terug veel tijd gehad en ook tijdens de middagdutten keer ik telkens terug net voor de slaap naar mijn kindertijd, herinneringen enz die ik koester , aan ouders , grootouders , en denk ik terug aan de gezelligheid en de geborgenheid, de rest ben ik precies vergeten, ik bedoel er zijn misschien ook wel eens straf en minder goeie momenten geweest, in die tijd , maar ik kijk er altijd op terug als kind en voel dan een groot gemis dat ik die personen nie meer ga zien, of misschien na de dood, en voel ik mij als een kleinkind, ik mis die geborgenheid, misschien ben ik wel nooit volwassen geweest en nog altijd een klein kind diep van binnen , ik begin dan ook meestal te treuren of krijg heimwee en voel het gemis, ik zou eens van dat gemis willen afzijn , wat kan ik hier tegen doen, moet ik hiervoor naar een psycholoog

ook mis ik mijn dochter die niet meer naar huis komt na een grote ruzie, ik heb ook al dat stadium van treuren voorbij, maar soms als er nog eens zo een feuilleton van vroeger of een lied voorbij komt van vroeger dat zij graag hoorde, dan denk ik daar iedere keer weer aan en voel ik terug dat gemis, verschrikkelijk vind ik dat , kan ik dat gevoel niet blokken, soms zijn er maanden dat ik mij goed voel en dan plots heb ik het weer zitten door een toevalligheid of herinnering, is dit normaal ?

mensen zeggen me of ik lees soms wel eens in een tijdschrift, laat het los, maar is gemakkelijk gezegd , hoe doe je dat loslaten, ? zomaar uit de blue wordt ik er toch weer aan herinnerd , ik denk ook nu heb ik het losgelaten , nu voel ik geen gemis of verdriet meer , en toch plots is daar dat gevoel weer ,

zijn er nog mensen die dit voelen, of ben ik de enige , zijn ook mensen die zeggen na zo een tijd geleden, dat moet allang verwerkt zijn, is dat normaal dat als je een ouder waar je een goede band mee had , dat je dat in een twee drie verwerkt en nooit meer met gemis aan terugdenkt , wat is normaal

heb ik een psycholoog nodig?

en wat mijn dochter betreft ,ja wou het terug goemaken ,maar mijn dochter wil niet, ze paft de deur tegen mijn neus dicht, ik wacht tot ze van zelf terugkomt, maar zie da nie direkt gebeuren, ja ik zou nie liever hebben da ze terugkomt , maar ja ik mis haar , maar samen zijn lukt ook nie zo goed , ofwel moet de ene altijd slikken en toegeven,

carina
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: gemis blijft nu en dan de kop opsteken

Er klinkt een eenzaamheid door in je posting Carina. Zo te lezen heb je al veel dierbare verloren en elke keer is er een gedwongen afscheid en een rouwfase waar je door heen moet. Het lot van degenen die blijven leven en oud worden is dat ze meemaken dat er telkens mensen ontvallen en dat is naar en wordt steeds eenzamer als jij wel door leeft. Als je dan geen sociaal netwerk verder hebt en je familieleden niet zoveel binding hebben of er is weinig familie over dan wordt het lastig. De ruzie en het verbroken contact met je dochter doen daar dan nog een schepje boven op. Dat is een gemis van een directe bloedband en is bijzonder pijnlijk. Vooral als het niet jouw keuze is geweest om het contact te verbreken.

Dat je daarom vaak terug gaat in herinneringen aan goede tijden, aan tijden waarin je je geborgen, veilig en geliefd voelde, is begrijpelijk. Daar liggen fijne herinneringen, daar was het leven nog goed en vol met mensen die je dierbaar waren, waar je wel die verbinding ervaarde.

Mensen zijn geen solitaire wezens (uitzonderingen daargelaten). Mensen leven in groepen, hebben sociale netwerken, hebben anderen nodig voor hun welzijn en geluksgevoel. We leven in onderlinge afhankelijkheid van elkaar en contact hebben met anderen is voor ons belangrijk en een basisbehoefte. Als we dat contact en die verbinding steeds meer als een gemis gaan ervaren lopen we het risico depressief te worden. Somberheid, gevoelens van gemis en gebrek aan zingeving kunnen de kop op gaan steken.

Het loslaten van iets of iemand is een rouwproces. Daarin zitten fasen die een mens doorloopt. Als deze rouwverwerking niet goed gaat of heel langdurig door blijft gaan dan is er meer aan de hand. Er is geen specifieke tijdsindicatie voor want mensen rouwen verschillend om verschillende verliessituaties. Toch als je na jaren er nog steeds of in toenemende mate last van hebt dan is het wel belangrijk om te kijken waar het aan ligt. "Even Loslaten" is mooi gezegd maar het is een proces, een afsluiting die niet enkel een handeling uitdrukken. Daar komt meer bij kijken.

Of je psychologische hulp in moet roepen op dit moment is een afweging die alleen jij kan maken. Als je je ernstig belemmert voelt door je gevoelens van gemis of doordat je dagelijks heel vervelend voelt of het moeilijk hebt, dan is het een overweging waard. Als het zo nu en dan eens de kop op steekt maar je hebt er verder niet zoveel last van, dan is het wellicht zonder hulp wel te hanteren.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
carinablokdorp
Berichten: 34
Lid geworden op: 21 jan 2014 08:17

Re: gemis blijft nu en dan de kop opsteken

inderdaad minerva , ik kan me wel eens eenzaam voelen, of niet begrepen, niet altijd , maar toch nu en dan

ja heb inderdaad al moeten afscheid nemen en ik zie nu al tegenop , dat mijn hond (is oud nu) ook ga gaan, tis nog nie voor direkt , maar misschien toch binnen twee jaar en ik mijn partner ga verliezen, pfffff dan denk ik weer die pijn waar je door heen moet, daarom ook wil ik geen andere partner meer ,aan de ene kant ben je dan wel eenzaam , maar aan de andere kant moet jedan ook niet telkens weer door die rouwperiode , ik neem meestal afstand van mensen ook , omdat ik mij er niet wil aan hechten omdat het anders weer teveel pijn doet bij het afscheid , soms ben ik bang dat ik er zou mezelf in verliezen of in het verdriet , raar hé

zou het kunnen dat het terugdenken aan vroegere geborgen tijden, een soort vlucht is uit de werkelijkheid ?

dank u wel voor de goede raad, om het te overwegen om psychologisch julp te nemen, als het rouwen blijft duren
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: gemis blijft nu en dan de kop opsteken

daarom ook wil ik geen andere partner meer ,aan de ene kant ben je dan wel eenzaam , maar aan de andere kant moet jedan ook niet telkens weer door die rouwperiode , ik neem meestal afstand van mensen ook , omdat ik mij er niet wil aan hechten omdat het anders weer teveel pijn doet bij het afscheid , soms ben ik bang dat ik er zou mezelf in verliezen of in het verdriet , raar hé
Nee dat is niet raar, dat is heel begrijpelijk. Mensen willen pijn vermijden en dat is een normale gezonde reactie anders zouden we onszelf voortdurend verwonden, in gevaarlijke situaties brengen of psychische schade toebrengen als die reactie er niet zou zijn of niet goed functioneert. Mensen die continu de "foute partners" aantrekkelijk vinden bijvoorbeeld, missen iets in deze pijn vermijdingsreactie, er gaat dan iets niet goed. Dat maakt hun leven en relaties niet makkelijk en vaak pijnlijk.

De keuze tussen alleen blijven en niet meer door de rouwfase van verlies heen te hoeven of toch weer je aan iemand hechten met het risico op weer een pijnlijke verlieservaring, is een keuze die ieder voor zich dient te maken. Dat kan per mens verschillend uitpakken en er is geen goed of fout. Elke keuze is geldig.. de vraag is meer hoe sterk is jouw behoefte tot gezelschap? Hoe bepalend is dat voor jouw gevoel van welbevinden?
zou het kunnen dat het terugdenken aan vroegere geborgen tijden, een soort vlucht is uit de werkelijkheid ?

dank u wel voor de goede raad, om het te overwegen om psychologisch julp te nemen, als het rouwen blijft duren
Ja het zou kunnen dat het een soort vlucht is van de werkelijkheid, vooral als die pijnlijk en rauw is. Dan is het terugdenken aan prettigere dagen, fijne herinneringen een mechanisme wat pijn vermijdt en plezier vermeerdert. Dat is ook een normale reactie op een pijnlijke situatie. Pas als het echt belemmerend wordt, als je er last van hebt of het als heen vervelend ervaart dan wordt het een overweging om hiervoor psychologische hulp te zoeken. Als het rouwen heel lang blijft voortduren en overgaat in een depressie bijvoorbeeld.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Tiffany23
Berichten: 95
Lid geworden op: 30 mar 2014 14:42

Re: gemis blijft nu en dan de kop opsteken

Ja ik begrijp je wel. Ik kan ook niet tegen afscheid nemen.
Bla bla bla
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: gemis blijft nu en dan de kop opsteken

carinablokdorp schreef:daar heb ik het nu moeilijk mee met het afscheid, vooral als het een echt close vriend of familie is zoals kind partner , ouder , grootouder die schokt mij natuurlijk het meest waarbij ik veel treur in het begin en ik dan een scala van emoties doorloop, en met de jaren slijt dit natuurlijk, soms ben ik erg druk en bezig en dan sta ik daar ook niet zo bij stil, maar soms heb ik ook perioden van niet veel te doen of kunnen doen, zoals bv ongeval waarbij ik moet rusten en waarbij ik dan ook tijd heb om te zitten of liggen denken en in mezelf meer gekeerd ben , door dat ik ook weinig mensen zie of hoor dan
Hoi Carina,
dat is idd een nare combi: een naar afscheid en dan gedwongen rust...!
Maar aan de ander ekant: ik vind persoonlijjk niet, dat gemis "moet slijten". Ja, ook hoor, natuurlijk heeft het zijn tijd nodig, maar je kunt daar zelf ook een actieve rol in spelen. Daarmee voorkom je, dat de ellende juist de kop opsteekt, als je vakanti ehebt - of idd: als je gedwongen rust moet nemen.
carinablokdorp schreef:nu heb ik de laatste tijd terug veel tijd gehad en ook tijdens de middagdutten keer ik telkens terug net voor de slaap naar mijn kindertijd, herinneringen enz die ik koester , aan ouders , grootouders , en denk ik terug aan de gezelligheid en de geborgenheid, de rest ben ik precies vergeten, ik bedoel er zijn misschien ook wel eens straf en minder goeie momenten geweest, in die tijd , maar ik kijk er altijd op terug als kind en voel dan een groot gemis dat ik die personen nie meer ga zien, of misschien na de dood, en voel ik mij als een klein kind, ik mis die geborgenheid, misschien ben ik wel nooit volwassen geweest en nog altijd een klein kind diep van binnen , ik begin dan ook meestal te treuren of krijg heimwee en voel het gemis, ik zou eens van dat gemis willen afzijn , wat kan ik hier tegen doen, moet ik hiervoor naar een psycholoog
Persoonijk denk ik, dat je als mens altijd ergens van bnnen "een klein kind blijft".
In die zin is er dus niets mis met jjou...!
Maar het is wel balen, dat jouw kleine kind zich verdrietig voelt...! Werk aan de winkel, dus, om haar te troosten.
En om jezelf, in het hier en nu, zo veel moelijk geborgenheid te geven. (Mijn twee meest in het oog springende eravringen deze week met geborgenheid: een prettige massage en wanelen in een vriendelijk, zonbeschemen bos, met dat mooie groene licht tussne di ebladeren door. - Uiteraard: maak je eigen vertaalslagen: wat zou jou nu de ervaring van gebirgenheid kunnen geven...?)
carinablokdorp schreef:ook mis ik mijn dochter die niet meer naar huis komt na een grote ruzie, ik heb ook al dat stadium van treuren voorbij, maar soms als er nog eens zo een feuilleton van vroeger of een lied voorbij komt van vroeger dat zij graag hoorde, dan denk ik daar iedere keer weer aan en voel ik terug dat gemis, verschrikkelijk vind ik dat , kan ik dat gevoel niet blokken, soms zijn er maanden dat ik mij goed voel en dan plots heb ik het weer zitten door een toevalligheid of herinnering, is dit normaal ?
Pijnlijk hoor - je dochter verliezen "aan het leven"....!
Ja hoor, die associaties zijn volledig normaal!!
Wel balen dat het nog steeds zeer doet!! (Er is een gedicht, dat begint met de regel "verdoofd en schamper van gemis" - daar moet ik nu aan denken...)
carinablokdorp schreef:mensen zeggen me of ik lees soms wel eens in een tijdschrift, laat het los, maar is gemakkelijk gezegd , hoe doe je dat loslaten, ? zomaar uit de blue wordt ik er toch weer aan herinnerd , ik denk ook nu heb ik het losgelaten , nu voel ik geen gemis of verdriet meer , en toch plots is daar dat gevoel weer
Het is gewoon kolder, punt uit.
De pijn kun je verwerken - en naarmate de pijn minder wordt, vallen de associaties je minder op, doen minder pijn, en dat is een enorme opluchting. (En dat bedoelt men doorgaans, denk ik zo, met "loslaten". - Maar denk ook aan het serieuze grapje "denk niet aan de rozo olifant". Jezelf dat soort opdrachten geven: 'ik oet niet aan mijn dochter denken' leidt nergens toe. Of nu ja: tot frustratie, etc.etc. Niet tot at zogenaamde loslaten.)
carinablokdorp schreef:en wat mijn dochter betreft ,ja wou het terug goemaken ,maar mijn dochter wil niet, ze paft de deur tegen mijn neus dicht, ik wacht tot ze van zelf terugkomt, maar zie da nie direkt gebeuren, ja ik zou nie liever hebben da ze terugkomt , maar ja ik mis haar , maar samen zijn lukt ook nie zo goed , ofwel moet de ene altijd slikken en toegeven
Naar hoor...!
Maar "de een slikt en geeft toe, de ander gaat door op oude voet" - dat klinkt niet naar een echt gesprek, naar een relatie waarin dingen bij de naam genoemd worden, het linkt naar een machtsspel ("IK heb gelijk!! ZO zit het en wee je gebeente, als je dat niet toegeeft!").

carinablokdorp schreef:ja heb inderdaad al moeten afscheid nemen en ik zie nu al tegenop , dat mijn hond (is oud nu) ook ga gaan, tis nog nie voor direkt , maar misschien toch binnen twee jaar en ik mijn partner ga verliezen, pfffff dan denk ik weer die pijn waar je door heen moet, daarom ook wil ik geen andere partner meer ,aan de ene kant ben je dan wel eenzaam , maar aan de andere kant moet jedan ook niet telkens weer door die rouwperiode , ik neem meestal afstand van mensen ook , omdat ik mij er niet wil aan hechten omdat het anders weer teveel pijn doet bij het afscheid , soms ben ik bang dat ik er zou mezelf in verliezen of in het verdriet , raar hé
Ik vermoed, dat er bij jou vooral een stapeling is van heel veel oud verdriet, oud zeer, oud ''hoe je het maar noemen wilt''.
En dat je dan op gegeven moment voorzichtig met jezelf wordt "niet nog meer troep erbij" - dat is zo stom nog nniet.
Maar de oude troep echt opruimen, zodat je er niet meer tegen opziet "mogelijk zal ik deze partner, deze hond op een nare dag verliezen en weer gaan rouwen - maar ik kan rouwen en ik weet, dat ik er ook weer overheen kom" is uiteraard veel leuker.
(P.S.: ik ben 53 en ben vorig jaar een goede vriendin verloren, dus mijn her-ontmoeting met het verschijnsel 'rouw' is temaleijjk recent.)
carinablokdorp schreef:zou het kunnen dat het terugdenken aan vroegere geborgen tijden, een soort vlucht is uit de werkelijkheid ?
Op zich kan dat, maar "wegvluchten uit het hier en nu" is doorgaans naar iets leuks, dus of het bij jou aan de orde is, ik denk van niet. Je wordt niet vrlijk van jou oude herinneringen, maar verdrietig.
Wel gaan ze over iets, wat je nu erg mist: het gevoel van geborgenheid.
Dat is een confrontatie - maar ook nuttig: dan weet je een beetj ein welke richting je het moet/ kunt zoeken.
Gebruikersavatar
carinablokdorp
Berichten: 34
Lid geworden op: 21 jan 2014 08:17

Re: gemis blijft nu en dan de kop opsteken

je bedoelt janneke , dat ik het verdriet moet over mij laten komen
zodat de pijn en het oud zeer verwerkt wordt en dan moet uitkijken naar iets geborgens


ja wat mijn dochter betreft ,vrees ik ook dat het een machtsconflict is of zo , of koppigheid en misschien wel wrok, tegenover autoriteit, gezag , altijd al een harde tante en rebel geweest, maar toch heeft ze ook iets liefs , en ook iets strijdigs, als kind al , wou haantje de voorste zijn, en liet zich niet wegduwen , bleef ter plaatse , op school ook als de leraar zei bv linda kom aan bord , dan zei ze , ik noem belinda(fictieve naam, niet haar echte naam) en wou ze nie naar het bord komen , ook al kreeg ze een nul
en ja ze wou ook altijd de eerste zijn , bv bij het fietsen, als ze niet meekon gebaren da haar been pijn deed, en als jij dan vertraagde of de andere dan vlug vlug oversteken en rijden als een gek om toch de eerste te zijn, maar toch ook heel lief en verzorgend als kind , erg ook op haar eigen en niet veel spelen buiten maar altijd in boeken zitten lezen en dan ja als puber een echter rebel

ik denk dat ze zelf tot bewustzijn moet komen, (wat nog lang kan duren) en ik niet kan forceren dat we weer contact hebben (jammer genoeg ; het teaks two to tango )

carina
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: gemis blijft nu en dan de kop opsteken

carinablokdorp schreef:je bedoelt janneke , dat ik het verdriet moet over mij laten komen
zodat de pijn en het oud zeer verwerkt wordt en dan moet uitkijken naar iets geborgens
Hoi Carina,
ik zou presoonlijk niet zozeer de uitdrukking "laat het over je heen komen" gebruiken. Dat klinkt mij net iets te passief in de oren. Ik ozu eerder zeggen: zoek op de momenten 'dat je het hebben kan' je verdriet actief op.
Zo heb ik zo'n modern fotolijstje (een klein computerscherm met bewegende foto's, een moderne diashow, dus) met foto's van de vriendin die ik verloren heb. Dat lijstje "is er altijd" - en zeker de eerste weken keek ik er elke dag wel een uur naar, terwijl ik mooie muziek draaide, mezelf omarmde, wiegde, wat al niet - en de ogen uit mijn hoofd huilde.
Ook als ik nu aan het typen ben, zie ik de foto's van dat ene weekend dat we doorbrachten in dat ene dorpje, ruik ik de herfstlucht weer, en weet ik dat we op dat moment toch ook samen hebben genoten.

Maar idd: het verdriet "aangaan", er nadrukkelijk niet voor weglopen (maar svp wel in behapbare stukjes!!!) is de manier om een en ander te verwerken.

En wellicht is 'geborgenheid' wel de weg naar heling....?
(Vergelijk met de uitspraak van Mahatma Ghandi: "Er is geen weg naar vrede, vrede is de weg".)

Want het idee, dat je zonder geborgenheid je verdriet over je heen moet laten komen (al dan niet in volle hevgheid) - brrr: ik word niet vrolijk van dat beeld.

carinablokdorp schreef:ja wat mijn dochter betreft ,vrees ik ook dat het een machtsconflict is of zo , of koppigheid en misschien wel wrok, tegenover autoriteit, gezag , altijd al een harde tante en rebel geweest, maar toch heeft ze ook iets liefs , en ook iets strijdigs, als kind al , wou haantje de voorste zijn, en liet zich niet wegduwen , bleef ter plaatse , op school ook als de leraar zei bv linda kom aan bord , dan zei ze , ik noem belinda(fictieve naam, niet haar echte naam) en wou ze nie naar het bord komen , ook al kreeg ze een nul
en ja ze wou ook altijd de eerste zijn , bv bij het fietsen, als ze niet meekon gebaren da haar been pijn deed, en als jij dan vertraagde of de andere dan vlug vlug oversteken en rijden als een gek om toch de eerste te zijn, maar toch ook heel lief en verzorgend als kind , erg ook op haar eigen en niet veel spelen buiten maar altijd in boeken zitten lezen en dan ja als puber een echter rebel
...wel een karakter, die dochter van jou...!!
Maar toch: wat zou het fijn zijn, als jullie "achter" of zo je wilt "voorbij" de machtsstrijd zuden kunnen komen met elkaar. De grote makke is natuurlijkwel, dat beide partijen daar voor in moeten zijn...
carinablokdorp schreef:ik denk dat ze zelf tot bewustzijn moet komen, (wat nog lang kan duren) en ik niet kan forceren dat we weer contact hebben (jammer genoeg ; het teaks two to tango )

carina
...en schep moed: als jij gaat veranderen, en zij dat op de ene of de andere manier te weten komt, wie weet wat dat allemaal teweeg kan brengen!

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”