seashell

Geen vader

Hallo iedereen,

ik zou even dit graag kwijt willen, omdat ik best een andermans mening zou kunnen appreciëren.

Ik ben altijd al een erg vrolijke meid geweest. Op mijn 12de besloten mijn ouders uiteen te gaan en vertrok mijn vader naar het buitenland om er daar te werken voor 3 jaar. 3 jaar werden er 10 en sinds vorig jaar augustus woont hij terug op Belgische bodem.
Nu heb ik daar altijd erg veel verdriet van gehad, hij was een fantastische papa, maar gedurende mijn puberteit ondervond ik daar niet erg veel last van. Ik ontdekte mijzelf, jongens, plezier, ...

Echter sinds enige tijd voel ik mij ontzettend triestig. Ondanks het feit dat hij in België terug woont, en tevens een eigen gezin terug is gestart, maar hij er wel steeds nog voor mij is (financieel vooral), is het alsof ik plots besef wat ik heb gemist. Ik zou er wel graag over praten, maar probeer dat vaak te vermijden omdat, als ik hem dan zie (hetgeen weinig is doordat hij ver woont) wil ik die momenten koesteren, en zou ik me schuldig voelen om hem te 'beschuldigen'.

Ikzelf woon samen met mijn vriend en heb een woelige jeugd achter de rug, met mijn moeder die slechte relaties had, weinig stabiliteit thuis. Ik heb zeer weinig zelfvertrouwen, mis een stabiele 'thuis' waar ik zou kunnen gaan.

Steeds meer en meer denk ik aan mijn vader, hoe het had kunnen zijn, waarom hij zijn dochter kon achterlaten voor zijn werk, waarom hij nu niet meer moeite doet om met mij dingen te doen, 'schade' in te halen, ook al snap ik dat hij een nieuw gezin heeft waarmee hij rekening dient te houden.

Ik heb het gevoel alsof ik nooit iemand heb gehad die mij ten volle steunde, trots was, mij wat 'sterker' had gemaakt.
Ik wou mijn verhaal graag kwijt, gewoon omdat ik er al een tijd erg in de put zit.
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Geen vader

seashell schreef:Steeds meer en meer denk ik aan mijn vader, hoe het had kunnen zijn, waarom hij zijn dochter kon achterlaten voor zijn werk, waarom hij nu niet meer moeite doet om met mij dingen te doen, 'schade' in te halen, ook al snap ik dat hij een nieuw gezin heeft waarmee hij rekening dient te houden. Ik heb het gevoel alsof ik nooit iemand heb gehad die mij ten volle steunde, trots was, mij wat 'sterker' had gemaakt.
Ik wou mijn verhaal graag kwijt, gewoon omdat ik er al een tijd erg in de put zit.
Hoi Seashell,

Toch wel fijn dat je vader in België woont, ietsjes minder ver dan in Duitsland. Dus nu hoef je minder ver te reizen als je naar je vader toe zou willen gaan. Wat weerhoud je ervan om het initiatief te nemen? Jij als dochter hebt het recht om je vragen te stellen aan je vader. De vragen die je bezighouden kan jij geen antwoord op krijgen en ze houden je bezig. Daarom zou het mooiste zijn om ze eens te stellen aan je vader.

Je eens op kunnen schrijven bijvoorbeeld in een dagboek of op het forum wat jou nou bezig houdt. En wat er voor kan zorgen dat je je weer beter voelt. Je zou bij het zien van je vader (ik zou dan zelf het initiatief nemen) twee punten kunnen aansnijden die je bezighoud. Een paar steekwoorden op een papiertje.

Misschien is het iets?
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Geen vader

Echter sinds enige tijd voel ik mij ontzettend triestig. Ondanks het feit dat hij in België terug woont, en tevens een eigen gezin terug is gestart, maar hij er wel steeds nog voor mij is (financieel vooral), is het alsof ik plots besef wat ik heb gemist. Ik zou er wel graag over praten, maar probeer dat vaak te vermijden omdat, als ik hem dan zie (hetgeen weinig is doordat hij ver woont) wil ik die momenten koesteren, en zou ik me schuldig voelen om hem te 'beschuldigen'.
Je kan ook met hem hierover praten zonder hem "te beschuldigen". Als je "Waarom" vragen vervangt door "Waardoor komt het dat..." of "Hoe komt het dat..." Dan klinkt het eerder onderzoekend dan verwijtend. Op die manier zou je op onderzoekende toon met je vader het gesprek aan kunnen gaan om voor jezelf helder te krijgen wat zijn beweegredenen toen waren om jou achter te laten voor zijn werk. Wellicht had hij daar hele goede redenen toe die jij ook zou hebben als je in zijn schoenen had gestaan.. je weet het niet. Maak van je hart geen moordkuil en probeer voor je eigen gemoedsrust toch dat gesprek eens aan te gaan.. daarna kan je altijd nog je waardering uitspreken dat hij er met jou over wilde praten en dat je heel veel om hem geeft.. zo kan je die momenten van een gesprek toch koesteren misschien?

Ikzelf woon samen met mijn vriend en heb een woelige jeugd achter de rug, met mijn moeder die slechte relaties had, weinig stabiliteit thuis. Ik heb zeer weinig zelfvertrouwen, mis een stabiele 'thuis' waar ik zou kunnen gaan.
Steeds meer en meer denk ik aan mijn vader, hoe het had kunnen zijn, waarom hij zijn dochter kon achterlaten voor zijn werk, waarom hij nu niet meer moeite doet om met mij dingen te doen, 'schade' in te halen, ook al snap ik dat hij een nieuw gezin heeft waarmee hij rekening dient te houden.

Ik heb het gevoel alsof ik nooit iemand heb gehad die mij ten volle steunde, trots was, mij wat 'sterker' had gemaakt.
Ik wou mijn verhaal graag kwijt, gewoon omdat ik er al een tijd erg in de put zit.
Het is begrijpelijk dat nu je hersenen steeds verder "af" zijn dat je met een veranderde blik terugkijkt op die periode. Waar de puberhersenen andere prioriteiten hebben en wellicht ook nog lang niet alles beseffen of kunnen beredeneren daar kunnen de volwassen hersenen dat wel en dat maakt dat je nu met meer ervaring, gevoel en besef terug gaat kijken op die periode van gemis. Je op een na laatste zin verwoord treffend wat dat gemis heeft ingehouden... "Ik heb het gevoel alsof ik nooit iemand heb gehad die mij ten volle steunde, trots was, mij wat 'sterker' had gemaakt."
Inzicht als Uitweg..
seashell

Re: Geen vader

Bedankt voor de reacties.

Jullie hebben gelijk, diep vanbinnen weet ik ook dat ik erover moet praten met hem. Wellicht zal dit me ook beter laten voelen. Maar ik heb er schrik voor. Ik ben een zeer gevoelig iemand, en ik weet dat ik mezelf niet sterk zal kunnen houden als ik erover zou beginnen.
Zijn redenen heeft hij vroeger al eens laten vallen, hij wou financiële zekerheid, zou mij nooit hetgeen kunnen bieden als hij die stap niet zou gemaakt hebben (hij geeft mij nog steeds financiële steun omdat ik samenwoon en studeer). Maar ergens wéét ik (en hij allicht ook) dat hij evengoed hier in België carrière kon maken. Eerlijk gezegd had ik liever een vader en het wat minder breed dan omgekeerd. Ik vind dit een 'gemakkelijke' en toch pijnlijke uitleg.

Natuurlijk kan ik hier ettelijke malen over blijven doorgaan. Ik ga proberen al mijn moed bijeen te rapen, en hem eens aanspreken.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Geen vader

Eerlijk gezegd had ik liever een vader en het wat minder breed dan omgekeerd. Ik vind dit een 'gemakkelijke' en toch pijnlijke uitleg.
Dat heb je mooi gezegd, hier zat/zit jouw behoefte en vermoedelijk heeft je vader hier geen erg in. Dit is een mooi bespreekpunt.
Natuurlijk kan ik hier ettelijke malen over blijven doorgaan. Ik ga proberen al mijn moed bijeen te rapen, en hem eens aanspreken.
[045]
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Psycholoog Dea
Berichten: 191
Lid geworden op: 27 nov 2013 16:59

Re: Geen vader

Heel goed als je deze enge stap voor het gesprek aangaan durft te maken. Ik wens je heel veel sterkte!
Psycholoog Dea van de online Psychologenpraktijk Boom.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”