Hallo iedereen,
ik zou even dit graag kwijt willen, omdat ik best een andermans mening zou kunnen appreciëren.
Ik ben altijd al een erg vrolijke meid geweest. Op mijn 12de besloten mijn ouders uiteen te gaan en vertrok mijn vader naar het buitenland om er daar te werken voor 3 jaar. 3 jaar werden er 10 en sinds vorig jaar augustus woont hij terug op Belgische bodem.
Nu heb ik daar altijd erg veel verdriet van gehad, hij was een fantastische papa, maar gedurende mijn puberteit ondervond ik daar niet erg veel last van. Ik ontdekte mijzelf, jongens, plezier, ...
Echter sinds enige tijd voel ik mij ontzettend triestig. Ondanks het feit dat hij in België terug woont, en tevens een eigen gezin terug is gestart, maar hij er wel steeds nog voor mij is (financieel vooral), is het alsof ik plots besef wat ik heb gemist. Ik zou er wel graag over praten, maar probeer dat vaak te vermijden omdat, als ik hem dan zie (hetgeen weinig is doordat hij ver woont) wil ik die momenten koesteren, en zou ik me schuldig voelen om hem te 'beschuldigen'.
Ikzelf woon samen met mijn vriend en heb een woelige jeugd achter de rug, met mijn moeder die slechte relaties had, weinig stabiliteit thuis. Ik heb zeer weinig zelfvertrouwen, mis een stabiele 'thuis' waar ik zou kunnen gaan.
Steeds meer en meer denk ik aan mijn vader, hoe het had kunnen zijn, waarom hij zijn dochter kon achterlaten voor zijn werk, waarom hij nu niet meer moeite doet om met mij dingen te doen, 'schade' in te halen, ook al snap ik dat hij een nieuw gezin heeft waarmee hij rekening dient te houden.
Ik heb het gevoel alsof ik nooit iemand heb gehad die mij ten volle steunde, trots was, mij wat 'sterker' had gemaakt.
Ik wou mijn verhaal graag kwijt, gewoon omdat ik er al een tijd erg in de put zit.