kan het mezelf niet vergeven

[minieminie]

Tja, hier ben ik met een heel verhaal, die niemand zal goedkeuren en waarvan waarschijnlijk nog nooit iemand gehoord heeft...Ik vraag geen goeie reacties, maar wil het eff kwijt, ik weet niet meer wat te doen.
Ik ben een dubbelleven beginnen leiden en kan zo niet meer verder. Ik heb een jongeman ontmoet die illegaal in het land is..het was alsof ik hem al jaren kende.

Wat begon als een verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe, is uitgedraaid tot een relatie van al 3 jaar. We voelen ons goed bij elkaar, kunnen praten, lachen enz.. ik ben echter al 32 jaar gehuwd. Tegen mijn zin in, maar niets durven zeggen toen ik op 19 jarige zwanger was, ben ik gehuwd met de vader van mijn 2 kinderen. Hij ziet me graag, maar van mijn kant is er nooit echt liefde geweest.. het moest zo, zo geschiedde.

Nu, ik wou die jonge illegaal helpen, en heb een studiootje voor hem gehuurd, zoals ie mij vroeg. Hij zou werk zoeken en me zo vlug mogelijk terug betalen. Ik wist toen nog niet dat ie illegaal was. Wat naïef van mij.. we werden verliefd en ik zou mijn man verlaten.. Ik heb de moed gehad een week van thuis weg te gaan, maar ben na aandringen van mijn gezin en man teruggekomen...waarom ?? ik weet het niet.. ik kan niet hebben dat iemand kwaad op me is.. Ik voelde me een klein kind die slaag zou krijgen. Kon het niet aan en ben teruggekomen. Ik kon die illegale man, waar ik me zo goed bij voel niet laten gaan. Heb allerlei werkjes gezocht voor hem, zodat ie studio kon afbetalen.. maar vind niets.. Ik voel me zo schuldig, en ik zie hem graag, dat ik nu na bijna 3 jaar nog alles voor hem betaal. Nu heb ik al mijn spaargeld erin gestoken en het is op... ik heb hem beloofd bij hem te gaan wonen en papieren aan te vragen, maar ik heb de moed niet meer om thuis te vertrekken.. dus nog altijd geen werk, wel illegaal.. Mijn hart breekt als ik moet zeggen, ga terug naar je land.. ik heb hem beloofd dat ie hier kon blijven...

Toch voelde ik me zo schuldig tegenover mijn man, omdat ie me vergeven heeft, dat ik niet de moed had om terug weg te gaan, alhoewel ik het niet kan hebben dat mijn man me aanraakt.. ik kan het niet.. ik ben gewoon graag thuis, met al mijn zekerheden.. We zijn zelfstandig, dus ik heb geen werk. Als ik wegga, moet ik als 54 jarige voor het eerst in mijn leven een full time job zoeken. Ik zie dit niet zitten...

Ik heb zo n erge spijt dat ik zoiets begonnen ben, maar ben nooit sterk genoeg geweest om nee te zeggen, ik durf niet nee zeggen en nu, ik moet eruit komen maar weet niet hoe.. bij die man gaan en samenwonen en ik werk zoeken of thuis blijven en mijn hart breekt als ik die ander moet laten gaan... ook kan ik met mijn schuldgevoelens niet meer leven. Ik word ziek..ik weet echt niet hoe het nu moet... 33 jaar afpakken van mijn man, door weg te gaan, of de toekomst van mijn vriend, zijn droom en geliefde afpakken...ik voel me slecht en wou dat ik het nooit gedaan had..ik dacht sterkt te zijn hier weg te gaan, maar ik durf het niet.. mij aanraden alleen te gaan wonen, is niet nodig, ik durf dit niet en heb ook geen geld om dat te doen. Sorry, ik weet wat jullie gaan denken, en jullie hebben gelijk... maar ik moest het kwijt... en ja ik weet het, ik ben het niet waard hier nog te zijn, maar ik wou geen van beiden kwetsen, en die jaren zijn zo vlug gegaan, ik kan het niet meer ongedaan maken...mijn hart schreeuwt om mijn vriend, thuis durf ik de stap niet zetten... ik wou soms dat ik er niet meer was... thx

[Reborn]

Hallo minieminie, ten eerste welkom op het forum

Deze zin bleef het langste bij mij hangen: 'ik ben het niet waard hier nog te zijn' Als je dit baseert op het verhaal dat je hebt geschreven wil ik even zeggen dat, dat niet zo is! Jij wilt gewoon allebei de mannen te vrede houden, jij wilt zorgen dat zij allebei een stabiele toekomst hebben, maar je staat er tussen in. Dat betekent niet dat je het niet waard om hier nog te zijn, het betekent naar mijn idee vooral dat je in een hele lastige situatie zit, waarin jij voor je gevoel een hele lastige keuze moet maken.

Ik kan je geen advies geven in wat je moet doen, ik denk ook niet dat je daar echt op staat te wachten. Wat ik wel wil zeggen is dat je kan proberen om meer naar jezelf te kijken, naar wat jezelf wilt. Je bent al de scenario's aan het bedenken hoe het voor de ander zou zijn, als je een bepaalde keuze maakt. Wat betekent het voor jou? Kan je wel voorspellen hoe het zal gaan verlopen?

Heb je het wel eens ooit met iemand besproken, of misschien al in de zin van 'stel je dat..'?

Heel veel succes met dit dilemma, probeer jezelf niet te veel onderuit te halen. Je hebt een reden gehad waarvoor je deze keuzes hebt gemaakt, misschien vind je zelf achteraf dat het niet slim is geweest, maar daar kan je nu niks meer aan doen. Kijk naar wat jezelf wilt en kan

[Reffy]

Ik keur het goed dat jij dit verhaal hier zo heb neergezet. Dit is een van de betere delen van het internet.

Je zei dat je man je had vergeven. Dus hij weet dat jij een ander leuk vindt? In ieder geval klinkt hij als een redelijke man. Je kan er dus over praten. Want om dit te laten zitten, dat is echt niet goed. De problemen zullen bij elkaar op stapelen.
Het is niet ongewoon dat men liefde vindt. Dat kan op elk moment gebeuren.

Wat Reborn zegt over: 'ik ben het niet waard hier nog te zijn'. Dat is inderdaad niet zo. Tuurlijk ben jij het waard hier nog te zijn.
Als deze gedachten constant blijft hangen, raad ik aan naar de huisarts en/of psych te gaan.