I truly wonder...
Geplaatst: 26 dec 2013 16:34
Hey all,
Een poosje geleden dat ik iets geplaatst heb, maar wordt inmiddels alweer een poosje geplaagd door een vrij simpele vraag, maar blijkbaar een wat lastiger antwoord. Om even wat geheugens op te frissen omtrent mijn zogenoemde "problemen". Gescheiden in eind maart 2012, werkloos sinds september 2012. In principe leef ik nog altijd solo, vrijwel zonder menselijk contact (hooguit boodschappen en nu en dan een kroeg op doordeweekse dagen ivm drukte). Ik liep in principe onder psychologische behandeling, maar mijn behandelaar heeft altijd mijn "problemen" gegooid op mijn regelmatige gebruik van Cannabis, welke uiteraard een werking heeft op mijn lichaam en daarom ook mijn geest, maar ik nooit als 'het' probleem heb gezien. Daar ik ook maanden van geen gebruik kan aantonen. Desalniettemin is het een machtsstrijd geworden tussen mij en de behandelaar (waarbij meermalen aangeven dat ik een andere wilde geen resultaten had) ben ik inmiddels uitgeschreven uit de behandelprocedure omdat ik "niet te helpen ben". Dat mag zo zijn, maar dan kom ik op het punt wat mij bezighoud.
Juist omdat ik inmiddels bijna twee jaar vrijwel niks doe (leef in huis, game wat, speel piano en dat is t wel) en in theorie ben ik daar content mee, zij het dat ik me de laatste tijd wat begin te vervelen. Maar de maatschappij trekt. Uwv wil dingen, omgeving begint af te zetten omdat ik altijd alles dicht heb zitten (al een paar keer eieren tegen t raam) en mijn buurman controleert zo nu en dan of ik nog leef (goed blijk van vertrouwen...) omdat zijn vrouw zich zorgen maakt over mijn isolement. Ik leef volledig naast de maatschappij, verstoken van enige tijdsbeleving, structuur en eigenlijk alles waar de rest v/d wereld op draait, maar ik ben daarin happy. Het is de wereld die "eist/verwacht" dat ik mezelf niet opsluit in huis. Toegegeven, mijn zelfverzorging e.d. kan en zou beter moeten (eet 1 keer per dag een klein beetje, hygiene laat wat te wensen over en douche nu ca 2 keer per week, afhankelijk van warmte etc.). Mensen op persoonlijk gebied vermeid ik zoveel mogelijk omdat er altijd dingen "gebeuren". De gebruikelijke dingen misschien, meisjes vinden me aantrekkelijk, onbekenden willen communiceren om hun nieuwsgierigheid te bevredigen etc. Punt is alleen dat vrijwel iedereen met wie ik spreek vind dat ik "bijzonder" of "interessant" ben vanwege mijn schijnbaar unieke vorm van redeneren (waar ik dus ook met mijn officiële behandeling steeds tegenaanliep). Om die reden gaan mensen dus ook trekken, ze willen wat. hetzij vriendschap, hulp, mijn mening of liefde. ten tijde van een eerste contact zie ik al die sporen en mogelijke consequenties. In sommige gevallen zelfs maanden/jaren vooruit (die zijn dan ook makkelijker te lezen ). Vanwege dat bewustzijn, voel ik me als mens "verplicht" hierin een eerlijke keuze te maken om de ander, maar ook mezelf te beschermen (de een voor z'n gevoel, de ander tegen stress en problematiek) en kies dus eigenlijk altijd voor isolement omdat dat simpelweg de makkelijkste manier is.
Waar doe ik wijs aan. M'n kop stijf blijven houden en doen wat ik wil en waar ik zin in heb of mezelf weer in de routine brengen van zelfopoffering omwille van multinationals die geen enkele betekenis hebben bij mij als persoon. Moet ik me weer onder mensen gaan mengen, omdat zij dat immers verwachten en de regel hanteren dat mensen niet solo moeten leven, maar ten koste zal gaan van veel dingen? In januari heb ik mezelf aangemeld bij de verslavingszorg omdat dat blijkbaar het enige is waarop ik me nog kan aanmelden, maar ik daar niet gek veel van komen. Toch is dat nog toekomst en daarom invulling. Ik ga er wel open heen. Het is simpelweg dat ik me begin af te vragen of mijn volledige isolement wel de beste keuze is. 1 keer in de zoveel tijd mis ik wel mensen en voel ik mij alleen. Daar kan alleen maanden overheen gaan.
So please, someone. Give some advise?
Een poosje geleden dat ik iets geplaatst heb, maar wordt inmiddels alweer een poosje geplaagd door een vrij simpele vraag, maar blijkbaar een wat lastiger antwoord. Om even wat geheugens op te frissen omtrent mijn zogenoemde "problemen". Gescheiden in eind maart 2012, werkloos sinds september 2012. In principe leef ik nog altijd solo, vrijwel zonder menselijk contact (hooguit boodschappen en nu en dan een kroeg op doordeweekse dagen ivm drukte). Ik liep in principe onder psychologische behandeling, maar mijn behandelaar heeft altijd mijn "problemen" gegooid op mijn regelmatige gebruik van Cannabis, welke uiteraard een werking heeft op mijn lichaam en daarom ook mijn geest, maar ik nooit als 'het' probleem heb gezien. Daar ik ook maanden van geen gebruik kan aantonen. Desalniettemin is het een machtsstrijd geworden tussen mij en de behandelaar (waarbij meermalen aangeven dat ik een andere wilde geen resultaten had) ben ik inmiddels uitgeschreven uit de behandelprocedure omdat ik "niet te helpen ben". Dat mag zo zijn, maar dan kom ik op het punt wat mij bezighoud.
Juist omdat ik inmiddels bijna twee jaar vrijwel niks doe (leef in huis, game wat, speel piano en dat is t wel) en in theorie ben ik daar content mee, zij het dat ik me de laatste tijd wat begin te vervelen. Maar de maatschappij trekt. Uwv wil dingen, omgeving begint af te zetten omdat ik altijd alles dicht heb zitten (al een paar keer eieren tegen t raam) en mijn buurman controleert zo nu en dan of ik nog leef (goed blijk van vertrouwen...) omdat zijn vrouw zich zorgen maakt over mijn isolement. Ik leef volledig naast de maatschappij, verstoken van enige tijdsbeleving, structuur en eigenlijk alles waar de rest v/d wereld op draait, maar ik ben daarin happy. Het is de wereld die "eist/verwacht" dat ik mezelf niet opsluit in huis. Toegegeven, mijn zelfverzorging e.d. kan en zou beter moeten (eet 1 keer per dag een klein beetje, hygiene laat wat te wensen over en douche nu ca 2 keer per week, afhankelijk van warmte etc.). Mensen op persoonlijk gebied vermeid ik zoveel mogelijk omdat er altijd dingen "gebeuren". De gebruikelijke dingen misschien, meisjes vinden me aantrekkelijk, onbekenden willen communiceren om hun nieuwsgierigheid te bevredigen etc. Punt is alleen dat vrijwel iedereen met wie ik spreek vind dat ik "bijzonder" of "interessant" ben vanwege mijn schijnbaar unieke vorm van redeneren (waar ik dus ook met mijn officiële behandeling steeds tegenaanliep). Om die reden gaan mensen dus ook trekken, ze willen wat. hetzij vriendschap, hulp, mijn mening of liefde. ten tijde van een eerste contact zie ik al die sporen en mogelijke consequenties. In sommige gevallen zelfs maanden/jaren vooruit (die zijn dan ook makkelijker te lezen ). Vanwege dat bewustzijn, voel ik me als mens "verplicht" hierin een eerlijke keuze te maken om de ander, maar ook mezelf te beschermen (de een voor z'n gevoel, de ander tegen stress en problematiek) en kies dus eigenlijk altijd voor isolement omdat dat simpelweg de makkelijkste manier is.
Waar doe ik wijs aan. M'n kop stijf blijven houden en doen wat ik wil en waar ik zin in heb of mezelf weer in de routine brengen van zelfopoffering omwille van multinationals die geen enkele betekenis hebben bij mij als persoon. Moet ik me weer onder mensen gaan mengen, omdat zij dat immers verwachten en de regel hanteren dat mensen niet solo moeten leven, maar ten koste zal gaan van veel dingen? In januari heb ik mezelf aangemeld bij de verslavingszorg omdat dat blijkbaar het enige is waarop ik me nog kan aanmelden, maar ik daar niet gek veel van komen. Toch is dat nog toekomst en daarom invulling. Ik ga er wel open heen. Het is simpelweg dat ik me begin af te vragen of mijn volledige isolement wel de beste keuze is. 1 keer in de zoveel tijd mis ik wel mensen en voel ik mij alleen. Daar kan alleen maanden overheen gaan.
So please, someone. Give some advise?