Hupehensis

Eenzaamheid en onbegrip

Dag,

Ik heb er lang over getwijfeld, maar heb besloten hier mijn verhaal te doen. Ik heb meerdere verhalen gelezen hier en dit heeft mij doen besluiten ook mijn verhaal hier te plaatsen omdat ik graag feedback ontvang.

Ik ben zelf een introverte persoonlijkheid wat niet erg is, maar heb hierdoor wel extreem moeite met contact leggen. Kan ook komen omdat ik in mijn 'jeugd' (ben nu 23) geen tijd had voor sociale ontwikkeling. Het wordt al helemaal erg als ik met een meisje wil praten die ik leuk vind. Zo op papier lijkt het alsof ik alles voor mekaar heb maar ik voel me nogal klote eigenlijk.

Een paar jaar geleden heb ik een meisje leren kennen en via facebook en later whatsapp hebben we regelmatig contact gehad. Ik had vanaf dag 1 al een oogje op haar en heb dat tezijnertijd ook gevraagd of ze een keer 'iets' wou doen. Dat was allemaal snel en ze heeft toen nee gezegd. Tot twee weken terug waarop zij mij blijkbaar een kans wou geven en we zijn uiteindelijk naar de bios geweest. Ik heb mij toen al voorgenomen dat dit het allemaal ging worden, maar dit pakte helaas anders uit. Ik zou te serieus zijn, dat was ik ook wel als ik er zo bij nadenk maar ik was erg gespannen. Nu zit ik met een dubbel gevoel van acceptatie en onbegrip. Ik voel mij nu vooral ook eenzaam, maar durf niet veel te doen. Wel voel ik nog steeds wat voor haar. Ik heb er al met meerdere mensen over gesproken en die geven mij allemaal gelijk dat ik geen tweede kans krijg.

Als ik bezig ben voel ik mij helemaal top, maar als ik 's avonds beetje achter laptop zit dan ga ik daar over nadenken en wordt ik lichtelijk depressief een beetje. Waarom lukt het mij niet om een meisje te 'versieren', ik bedoel je gaat toch daten om een andere persoon beter te leren kennen?

Adviezen als je komt vanzelf de ware tegen ben ik een beetje klaar mee. Ik ben 23 en wil ook gewoon meemaken hoe het is om iemand te hebben die van je houdt. Ik heb geen zin om nog 2,3,4 jaar te wachten :(, hoewel ik daar wel voor vrees.

MvG,

Hupehensis.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15132
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Eenzaamheid en onbegrip

Hupehensis schreef:Adviezen als je komt vanzelf de ware tegen ben ik een beetje klaar mee. Ik ben 23 en wil ook gewoon meemaken hoe het is om iemand te hebben die van je houdt.
De ware komt vanzelf, toch zit er een kern van waarheid in en draait het daar, voor veel mensen, wel op uit.
Maar ik kan me voorstellen dat je liever vandaag dan morgen al wilt genieten van het zoete spel van de liefde. En gelijk heb je.

Leer vooral van de vorige keer. Je zegt zelf dat je veel te serieus was en erg gespannen.
Je had blijkbaar ook heel erg hoge verwachtingen. Tja, dan draait het voor jezelf en voor de ander al snel op een ontgoocheling uit.
Oefening baart kunst, je bent heus niet de enige jongen die het bij een eerste date verprutst heeft. Je weet nu in ieder geval wat je niet moet doen als je een afspraak met een meisje hebt.
En leren gaat vaak een beetje van 'auw'. Dat hoort er nu eenmaal bij. ;-)
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

Re: Eenzaamheid en onbegrip

Hey Hupe (wat een naam heb jij voor jezelf gekozen :) ),
Dus als ik het goed begrijp, heb je een meisje leren kennen via één manier, en ben je nadien op een andere manier écht met haar in contact gekomen, en blijkbaar zijn de twee persoonlijkheden (die van het virtuele contact en die in de echte wereld) zodanig verschillend dat het in de echte wereld niet goed afloopt.
Dan zou ik je voorstellen om meer te proberen meisjes te leren kennen in die echte wereld (die waar het er werkelijk toe doet): ga op café, ga naar fuiven, en als je iets doet in die virtuele wereld, zorg dan voor een verband met wat je doet in de echte wereld, bv. nodig eens een meisje uit naar een hockey- of dartwedstrijd (je vindt het toch niet erg dat ik je andere post ook heb gelezen?). Zelf heb ik ook de indruk dat je via die sociale media een compleet verkeerd beeld opbouwt van iemand anders, probeer dus zoveel mogelijk in de echte wereld met andere mensen om te gaan.

Veel geluk
Hupehensis

Re: Eenzaamheid en onbegrip

@Volhoudertje
Thnx, ik ga er mee aan de slag, maar ik ben ook erg verlegen in real-life dus dat is ook niet makkelijk, maar ik ga mijn best doen!

@Scampsd
Ja, Hupehensis is onderdeel van een plantennaam en vind het wel grappig :). Ik heb haar leren kennen via een goede vriend van mij, aangezien zij een vriendin is van de vriendin van die vriend van me. Ik heb ondertussen al met wat mensen gesproken ook en dat heeft alleen maar geleid tot opluchting en begrip. Ik moet losser zijn en durven praten en niet bang zijn dat ik iets verkeerd zeg. Daar moet ik simpelweg 'schijt' aan hebben. Dit zal allemaal weer tijd nodig hebben, maar ik doe het voor mezelf uiteindelijk dus vind ik de tijd het wel waard :$. Uiteraard niet erg dat je mijn andere post heb gelezen hoor XD ;).
Gebruikersavatar
pearlharbor95
Berichten: 14
Lid geworden op: 26 aug 2013 17:39

Re: Eenzaamheid en onbegrip

k ben zelf een introverte persoonlijkheid wat niet erg is, maar heb hierdoor wel extreem moeite met contact leggen. Kan ook komen omdat ik in mijn 'jeugd' (ben nu 23) geen tijd had voor sociale ontwikkeling. Het wordt al helemaal erg als ik met een meisje wil praten die ik leuk vind. Zo op papier lijkt het alsof ik alles voor mekaar heb maar ik voel me nogal klote eigenlijk.
Beste Hupehensis,

ik herken veel van wat je zegt.
Zelf heb ik ook last van zeer "hoge spanningen" waardoor ik verlegen overkom. Zoals je zelf zegt, heb je hoge verwachtingen en ben je onzeker over wat en hoe je de dingen doet.
Ik ben ook introvert, en ik voel me ook vaak snel eenzaam, en had/heb hetzelfde probleem als jij.
Doordat ik mezelf hoge verwachtingen oplegde en constant lette op mezelf, was het erg moeilijk om contact te leggen (met een meisje)

Als ik je mag adviseren, zou ik op zoek gaan naar iemand die gelijk is aan jou, dus iemand die jou begrijpt en accepteert hoe je bent.
Namelijk onzekerheid hoort nou eenmaal bij een karakter, en als je echt van iemand wilt houden, moet je jezelf accepteren op een manier.

Dus mijn tip: onzekerheid is absoluut geen afknapper, je kan beter gewoon laten zien hoe je bent. Als het dan niet lukt, is ze niet "de ware" voor jou

Goodluck
Gebruikersavatar
Eline
Berichten: 27
Lid geworden op: 17 sep 2013 11:34

Re: Eenzaamheid en onbegrip

Misschien is "daten" met iemand die je niet zo goed kent voor jou niet de juiste manier om iemand te leren kennen.

Zelf ben ik namelijk ook niet bepaald een communicatietalent. Mijn partner ik heb ik leren kennen via een wat minder "geforceerde" manier. Ik kende hem al een tijdje van een vereniging en daarna is het langzaam gegroeid.
Hij wist dus al hoe ik in elkaar zat

Had je met dat meisje via facebook/whatsapp van tevoren wel eens gesproken over dat je een introvert persoon bent en dat contact leggen niet je sterke kant is?
Zoals PearlHarbor ook aangeeft, is het belangrijk dat iemand je accepteert en begrijpt zoals je bent. Bij een partner moet je gewoon jezelf kunnen zijn.
Je moet je niet anders hoeven voordoen.
Je "moet" helemaal niet persé losser zijn en durven praten etc..., zoals sommigen tegen je zeggen.
Het is beter om te leren om te accepteren dat je nu eenmaal niet zo'n prater bent.
Dat is gewoon hoe jij bent en dara is niets mis mee.

Overigens zijn er wel wat technieken te leren waardoor je wat makkelijker kunt communiceren; zogeheten sociale vaardigheden.
Heb je ook in andere situaties last met geprekken voeren etc?
Dan heb je daar misschien wat aan.
Gargoyle

Re: Eenzaamheid en onbegrip

Misschien dat ik met dit verhaal wat invulling heb gedaan, dat komt omdat het heel vergelijkbaar met zijn situatie is. Mijn excuses als gedeeltes niet op jou slaan.

Herken het heel erg en ben dus ook misschien niet de beste persoon om advies te geven (Kamp er zelf ook nog mee namelijk).

Het inderdaad belangrijk om te accepteren hoe je in elkaar zit, je anders voor doen graaf je inderdaad een kuil voor jezelf mee. Uiteindelijk kan je dan door de mand vallen. Hoewel er zeker meiden zijn die er niet om geven of je in een zekere mate onzeker bent, merk ik zelf in mijn omgeving dat dit wel (in het algemeen) als onaantrekkelijk wordt gezien. Het ligt er echter aan op welke manier je hier mee omgaat. Omgaan met mensen door er schijt aan te hebben wat andere mensen van je denken is inderdaad een goede manier, maar zelf blijf ik wel met de gedachten zitten. Omgaan met de gedachten is iets waar je wellicht hulp voor zou kunnen zoeken (Ben je nog student, misschien kan je dan met een studentpsycholoog praten, dat heeft mij wel veel goed gedaan met betrekking op sociale contacten in het algemeen). Misschien dat je net zoals mij ervaart in een cirkel te belanden, je geeft er niks om, dan komen die gedachtes toch weer en gaat het mis. Goede manier is om alles een positieve twist te geven.

Ik vind het overigens voor mijzelf wel hoopvol en leuk te horen dat je toch een date heb gehad, daar mag je best blij met zijn, het is zeker een vooruitgang als je het aangedurfd heb om iemand uit te vragen (Dat heb je zelf al eerder gedaan dus) en ze heeft je alsnog wel een kans gegeven en ze heeft met jou op date gewild (voor sommige moet de eerste date ook nog komen, dus je bent heel goed op weg lijkt mij).

Bovendien is er zeker wat aan te doen, als je problemen heb met onzekerheid en sociale vaardigheden zou je een cursus kunnen volgen. Het is een cliche, maar oefening baart kunst. In zo'n cursus kan je op een veilige manier hier mee oefenen. Als SOVA wordt dit vaak afgekort.

Ik begrijp dat het vervelend is, dat als je echt een meisje heel leuk vind, en afgewezen wordt het lastig te zien is dat het niet allemaal hopeloos is. Misschien dat je ook het gevoel krijgt juist met die persoon iets te willen. Daar komt dan toch die cliche weer, maar ik zal het iets anders brengen. Als je niet op zoek gaat, je open stelt, stil zit. Dan gebeurt het nooit. Overigens zijn er ook meerdere potten en deksels, en genoeg die op elkaar passen. Je hoeft ook niet per se op zoek te gaan, stel je open, begeef je onder mensen, zonder teveel gewicht te leggen op het willen van een relatie. Op het moment dat je echt op zoek gaat, leg je er teveel gewicht op. De wereld, ook al lijkt het soms zo, draait niet alleen daar op. En door het gevoel proberen los te laten, dat het nu echt moet gebeuren. Zal je ook rustiger, en met meer plezier, op andere mensen over komen.

Je geeft aan je beter te voelen als je bezig bent, en als achter je laptop bent weer te vervallen in die gedachtes. Dat herken ik ook. Ik heb daarmee de tips van mensen in mijn omgeving aangenomen, ben nu meer dingen aan het doen zodat ik bezig blijf. Het liefst iets waar dus mensen zijn.

Ook een belangrijke realisatie die ik heb opgedaan, is dat iedereen in een zekere mate onzeker is. Dus misschien ook wel dat meisje wat je ziet staan, maar misschien niet op durft af te stappen. Het over heen zetten op dat moment, hoe lastig dan ook, is dan iets wat moet gebeuren. Wijst ze je af? Dan heb je dat wel weer mooi gedurfd en dat wordt zeker gewaardeerd. Die ervaring neem je weer mee naar de volgende keer.

Even korte samenvatting:
Nadenken over of je misschien hulp wil bij die gedachten (bijvoorbeeld naar studentenpsycholoog als je nog student bent)of een SOVA cursus (of beide natuurlijk)

Bezig zijn met dingen, wat dan ook, wordt je ook zekerder van. Zorgt er voor dat je beter over jezelf gaat voelen.

Realiseren dat de ander waarschijnlijk net zo, of misschien wel nog meer gespannen is.

Oefening, baart kunst

Misschien dat ik met dit verhaal wat invulling heb gedaan, dat komt omdat het heel vergelijkbaar met zijn situatie is. Mijn excuses als gedeeltes niet op jou slaan.

Zo, ook mijzelf advies gegeven hiermee [blink] . Hopelijk heb je hier iets aan :)

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”