Mijn ouders zijn er ontzettend goed in om mijn problemen af te doen als "niet zo groot". Zij denken namelijk dat alles top gaat sinds ik drie jaar geleden uit dagbehandeling kwam. Ik snap het wel--op dat moment was ik niet depressief en niet angstig.
Maar nu ik weer depressief ben, en omdat ik thuis ben, zeggen ze hooguit "ja maar ja je doet ook niets" en "ga dan vrijwilligerswerk zoeken". Ze snappen niet dat ik daar de energie voor heb--als ik ga boodschappen 's middags moet ik al een dutje doen daarna wil ik genoeg puf over hebben om dan avondeten te gaan maken. M
ijn vader is bovendien ook nog eens ontzettend irritant als hij weer begint over "ja maar ja dan moet je wat psychologische boeken lezen, dat heeft mij ook heel erg geholpen" (hij is 6 jaar lang manager geweest van een kleine locatie van Ricoh en las toen veel boeken over management en omgaan met problemen van jezelf en anderen). Ik krijg het gewoon niet duidelijk dat ik eigenlijk al die trucjes wel weet, dat dat niet werkt, en dat ik straks schematherapie ga volgen omdat cognitieve gedragstherapie en weet ik veel wat tot zover niet echt heeft geholpen.
Hierdoor komen er dan weer spanningen en word ik helemaal gek. Mijn vader zit thuis (is afgelopen April ontslagen) en doet zelf ook geen vrijwilligerswerk (daar vind 'ie zichzelf niet een geschikte persoon voor... en mij maar zeggen dat ik dat wel moet gaan doen). We zitten dus de hele tijd op elkaars' nek.
Mijn moeder snapt overigens ook niet zoveel van mijn problemen. Zij zegt "lach dan ook!" of "gewoon doorgaan" (als ik last van angsten heb).
Ik ben het zo beu om mijn gevoelens telkens te moeten "verantwoorden", omdat mijn ouders vinden dat mijn problemen "niet zo erg" zijn. Laatst zei ik namelijk er over na te denken om me in te schrijven voor Je Zal Het Maar Hebben en de eerste reactie was "Doe maar niet, want ze kiezen je toch nooit. Daar is je situatie niet erg genoeg voor."
FYI, dit deden ze ook al toen ik nog in de dagbehandeling zat. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord dat ik "daar een van de besten was". Halloo, vader en moeder, je zit niet voor niets in therapie!