16-11-2020
Weer een verhaal over gescheidden ouders, i know. maar toch...
Ik ben al een tijdje erg ongelukkig. Ik merk dat aan mezelf. Ik merk dat ik niet meer kan genieten van de kleine dingen zoals ik dat voorheen deed.
ik heb het gevoel alsof ik continu in de strijd ben met mezelf, maar ook met anderen.
Soms merk ik aan mezelf dat ik haat en jaloezie snel opbouw tegenover andere mensen. Dat vind ik echt heel beangstigend. Ik heb zolang de aandacht en liefde van mijn vader moeten missen, dat ik eraan gewend ben geworden. Ik had altijd gedacht dat ik het beter zou hebben als ik bij mijn vader zou wonen, dat was echt een droom voor mij. Maar eenmaal dat het zo is , is niets wat het lijkt.
Ik heb het idee dat ik continu in een wedstrijd zit, met anderen, voor de aandacht van mijn vader. Ik heb daar helemaal geen zin in. Ik wil gewoon graag dat we die aandacht eens zouden kunnen verdelen. Maar ik weet ook dat het helemaal niet altijd de schuld is van anderen dat ik een beetje aan de kant word gedrukt. Ik heb daar een tijdje op gelet en ik merk ook dat mijn vader daar zelf een groot aandeel in heeft.
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 14 was. Echt een ware hel voor mij. Ik kon totaal niet opschieten met mijn moeder, we hingen continu met elkaar in de haren en stevig ook. Mijn vader was altijd een beetje de vredestichter tussen ons. Toen mijn vader vertelde dat hij het niet meer voelde, bleek hij al snel verder te gaan met een andere vrouw. Een vrouw die geen kinderen heeft en dat dus niet gewend is. Die vrouw bleek al snel een hele grote afstand tussen mij en mijn vader te creeren, wat ervoor zorgde dat ik bijna 6 jaar geen contact meer heb gehad met mijn vader. Ik heb daar altijd heel veel verdriet van gehad en heb ook nooit begrepen waarom. Waarom liet mijn vader dit toe? Hij zag het gewoon niet. Uiteindelijk ging mijn vader uit elkaar met die vrouw, en kreeg ongeveer een jaar later(iets minder) een relatie met een andere vrouw. Op het eerste gezicht een super leuke en lieve vrouw.. maar niets is minder waar.
Uiteindelijk wou mijn vader dat ik bij hem kwam wonen. Ik was natuurlijk dolgelukkig en zag de toekomst rooskleurig voor me. Ik zat werkelijk waar op een roze wolk. Maar toen ik eenmaal daar woonde, knalde die roze wolk als een bom uit elkaar en viel ik als een levenloos voorwerp in één grote brok verdriet en ellende.
Die vrouw bleek niet te zijn zoals ze zich voordoet, met de tijd ben ik erachter gekomen dat ze best wel achterbaks is. Ze eist continu de aandacht van mijn vader op, en laat mijn vader continu de zogenaamde slechte kant van mij zien.
Ik zou het ook leuk vinden als eens iemand vraagt, goh hoe was nou je dag? Zonder dat eerst altijd andere dingen eerst moeten. Als mijn vader thuiskomt loopt hij ALTIJD het eerst naar zijn vriendin, dan vult hij zijn werkapp in en dan komt de standaard vraag ‘’ waar is mijn dochter? Is mijn dochter boven? Dat is het ook. Het enige wat ik krijg dan is een hallo. Als ik dan op dat moment boven zit word er HALLO naar boven geschreeuwd en dat is het dan verder ook.
Verder heb ik het gevoel alsof alles hier om Ute draait. Ute dit Ute dat Ute zus Ute zo Ute links Ute rechts.
Elke keer als ik wat doe of zeg waar ute niet tegen kan, word ik er op aangesproken. Elke keer als ik iets doe waar ute het niet mee eens is , is dat het eerste gesprekspunt van de dag.
Ute durft mij zelf niet aan te spreken in het eerste moment dat ik hier kwam wonen, maar nu dat ze dat wel durft heeft ze continu weer iets nieuws waar ze iets over komt melden. Als ik ‘’ Boooo……?’’ uit haar mond hoor komen weet ik al hoelaat het is. Ik kan of durf niks meer te doen zonder dat ik erbij na denk of het wel goed is wat ik doe en of dat wel tussen de regeltjes van Ute past.
Ik heb daar geen zin meer in, ik ben een volwassen vrouw van bijna 24 jaar. Altijd als ik dan pap ergens op aan spreek wat mij stoort, is er altijd een ‘’ ja maar…’’ ‘’ ja dat moet je niet zo bekijken’’ ‘’ nee dat is niet zo bedoeld’’.
Wanneer neemt iemand mij eens serieus , dat de dingen die ik vervelend vind er ook toe doen?
Het vervelendste is dan ook nog, dat als ik erover met mensen praat, zeggen ze zou je niet eens op jezelf gaan? Dat vind ik zo bloed irritant. Ik zit namelijk financieel nog niet in een goede positie om op mezelf te gaan. En dat geeft mij gewoon het gevoel alsof ik klem zit.