Pagina 1 van 1

Schaamte in therapie

Geplaatst: 02 apr 2019 22:24
door Lena C.
Vandaag liep ik er weer tegenaan: enorme schaamte tijdens therapie.

Niet omdat ik het had over seks of een rare gewoontes of wat dan ook, maar gewoon omdat ik ben wie ik ben. Dat ik nog steeds in therapie ben na bijna 5 jaar jaren. Dat ik overal zo'n probleem van maak. Dat ik op zoek ben naar problemen en me erop blind staar. Ik ben zo gespannen en boos.

Ik heb tegenwoordig nog maar 1x per 14 dagen therapie en dat alleen al frustreert me. Ik weet niet goed waar ik het over moet hebben en dan ga ik bazelen, wat de schaamte alleen maar groter maakt. Ik weet niet... ik heb me zo rot gevoeld de laatste tijd en ik kon het er eindelijk over hebben met mijn psychiater en toen kwam er alleen maar stom gezwets uit en ik had het idee dat hij me uitlachte en dat hij dacht: daar is ze weer hoor, weer met dezelfde flauwekul, weer op zoek naar problemen die er niet zijn. Wat uiteraard mijn eigen gedachten waren die ik op hem projecteerde.

Ik heb buikpijn van de spanning en de stress. Ik wou dat ik het overnieuw kon doen. En in ieder geval dat het geen 14 dagen duurde voordat ik weer met hem kon praten, want ik heb het nodig. Heeft iemand advies of helpende woorden?

Re: Schaamte in therapie

Geplaatst: 03 apr 2019 12:54
door volhoudertje
Het is niet ongebruikelijk dat mensen zich afhankelijk opstellen in een therapeutische relatie. De patiƫnt wordt heen en weer geslingerd tussen gevoelens van afhankelijkheid, schaamte, angst voor afwijzing en frustratie. Ik heb idee dat dit met jou ook het geval is en dat jij je daar voor een deel ook van bewust bent.

Re: Schaamte in therapie

Geplaatst: 03 apr 2019 13:12
door Memories
Zou het een goed idee kunnen zijn om alles wat je kwijt wilt, maar in therapie niet aan toekomt of niet durft, op te schrijven en de volgende sessie mee te nemen om dat dan te laten lezen?

Re: Schaamte in therapie

Geplaatst: 07 mei 2019 11:52
door 112019
Ik heb dit vaak met begeleiders gehad maar meestal had ik dan geen zin om er diep over iets te spreken maar dan sprong het vaak op iets anders.

Dus je moet eigenlijk wel een idee hebben waarvoor je komt lijkt me?

Zelf heb ik ook 2 therapieen gehad waarvan een echt heel naar was...en de ander dat ik dacht van WTF doe ik hier :p

En therapeuten zijn ook gewoon mensen.

Ik lees dat hij het idee dat hij je uitlachte...maar meestal zit dat je eigen gedachten.

Zelf heb ik ook wel eens zo'n gevoel gehad toen ik ergens weg ging en mensen me vest daar nog lach en dat mensen zo keken van oh hij komt terug.

Maar goed het gaat er toch ook niet om wat die therapeut van je vind. Het gaat toch niet om hem/haar.