Gebruikersavatar
Melissa84
Berichten: 3
Lid geworden op: 06 nov 2016 16:44

Angst om ziekte

Ik heb in 1,5 jaar 3 miskramen gehad. De laatste was in februari. Ik heb me lang goed kunnen houden tot ik zodanig duizelig werd dat ik niet meer kon werken. Ik was totaal op maar ik was ook bang dat ik een hersentumor had. Volgens de dokter had ik een depressie maar ik bleef maar zoeken naar een lichamelijke oorzaak. Ik ging naar de kine want mijn nek zat heel erg vast. Ze stuurde me ook naar een neuroloog om mij ervan te overtuigen dat ik geen hersentumor had. Ze deed eerst kleine testjes en dan wat testen met apparatuur. Volgens haar was het echt psychisch en is er geen scan nodig. Dan ben ik maar gestart met een angstremmer want ik dacht constant aan die hersentumor. Pas toen ik kon in zien dat het een depressie was,werd ik beter. Maar nu ben ik sinds een paar weken weer duizelig. Alsof mijn ogen te vlug willen gaan. Ik merk ook dat ik regelmatig mijn lichaam opspan. Zou mijn duizeligheid echt van stress komen ? Ik vind dat zo raar.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Angst om ziekte

Melissa84 schreef:Ik heb in 1,5 jaar 3 miskramen gehad. De laatste was in februari. Ik heb me lang goed kunnen houden tot ik zodanig duizelig werd dat ik niet meer kon werken. Ik was totaal op maar ik was ook bang dat ik een hersentumor had. Volgens de dokter had ik een depressie maar ik bleef maar zoeken naar een lichamelijke oorzaak. Ik ging naar de kine want mijn nek zat heel erg vast. Ze stuurde me ook naar een neuroloog om mij ervan te overtuigen dat ik geen hersentumor had. Ze deed eerst kleine testjes en dan wat testen met apparatuur. Volgens haar was het echt psychisch en is er geen scan nodig. Dan ben ik maar gestart met een angstremmer want ik dacht constant aan die hersentumor. Pas toen ik kon in zien dat het een depressie was,werd ik beter. Maar nu ben ik sinds een paar weken weer duizelig. Alsof mijn ogen te vlug willen gaan. Ik merk ook dat ik regelmatig mijn lichaam opspan. Zou mijn duizeligheid echt van stress komen ? Ik vind dat zo raar.
Warm welkom Melissa. :knuffel:

Ten eerste wat is het verschrikkelijk om een miskraam mee te maken en dan ook nog vaker. Je zoekt naar een lichamelijke oorzaak, dat blijf je maar doen, maar waarom blijf je telkens zoeken naar een lichamelijke oorzaak voor je klachten? Als ik zo lees wat je hebt meegemaakt is dat ernstig en niet niets. Wat ik mij vaak gelijk afvraag als ik dit zo aanschouw is of je wel de tijd hebt genomen om er werkelijk bij stil te staan wat er allemaal gebeurd is. Of je de tijd hebt genomen voor rouw. Want immers... je hebt wel kindjes verloren. Je was een lieve mamma in de maak. Het lijkt mij dat je dat echt niet zomaar en zo snel achter je kan laten of in ieder geval zo snel alweer op een manier te werken dat je gewend was. Dit doet en kan heel veel met je doen.

Het is bekend dat er lichamelijke klachten kunnen ontstaan door psychische pijn en het is bekend dat stress en onrust zich op heel veel verschillende manieren kan laten zien, ook lichamelijk en dus ook met duizeligheid en grote, grove spierspanning (de nek). Dat zijn denk ik gevolgen van wat er allemaal is gebeurd en wat er zich afspeelt in je hoofd en dat is echt niet gek, het heel logisch en begrijpelijk.

Als je na veel ellende (en nog midden in de ellende zit eigenlijk) in volle toeren doorgaat met waar je mee bezig was of je gaat te snel weer door, omdat je misschien denkt het gaat wel, het moet maar, het kan niet anders, dan zal het lichaam uiteindelijk signalen af gaan geven dat je écht, écht op de rem moet trappen. Omdat je maar doorgaat terwijl de geest heel ergens anders mee bezig is. Uiteindelijk, gaat een lichaam in de reserve, en het geeft waarschuwingssignalen af... dat je moet oppassen, dat er iets moet veranderen. En die signalen kunnen heel extreem zijn.
Als ik dit zo lees zijn er al signalen gegeven duizeligheid en constant een zeer stijve/vaste nek. Het ging even beter maar het is duidelijk niet genoeg want duizelig zijn is er opnieuw. Dus... is er waarschijnlijk meer nodig dan enkel angstremmers.

Ik ben geen arts... maar dat heb je ook echt niet nodig om te zien dat je meer nodig hebt en dat de signalen kunnen. :knuffel:

Ik wens je veel sterkte en gecondoleerd.
En ik hoop dat je op het forum je verhaal kwijt kan en dat het bericht van mij je misschien al iets verder helpt of steun geeft.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Melissa84
Berichten: 3
Lid geworden op: 06 nov 2016 16:44

Re: Angst om ziekte

Ik ging naar een psycholoog maar dat heb ik stop gezet want ik voelde me goed genoeg. Mijn man en ik gaan wel samen naar een therapeute om de miskramen te verwerken. De kine die zit er ook al een tijdje op. Ik vraag me echter af wat ik nog kan doen ? Bij die psycholoog voelde ik me ook niet helemaal goed. Ze was nogal bot. Ik heb ook het gevoel dat de maatschappij niet meer wil dat ik treur omtrent die miskramen. Familie vraagt wel hoe het met me gaat maar nooit echt gemeend. Nee het gaat niet,maar dat kan ik niet zeggen.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Angst om ziekte

Melissa84 schreef:Ik ging naar een psycholoog maar dat heb ik stop gezet want ik voelde me goed genoeg. Mijn man en ik gaan wel samen naar een therapeute om de miskramen te verwerken. De kine die zit er ook al een tijdje op. Ik vraag me echter af wat ik nog kan doen ? Bij die psycholoog voelde ik me ook niet helemaal goed. Ze was nogal bot. Ik heb ook het gevoel dat de maatschappij niet meer wil dat ik treur omtrent die miskramen. Familie vraagt wel hoe het met me gaat maar nooit echt gemeend. Nee het gaat niet,maar dat kan ik niet zeggen.
Wat ik in je tekst lees is het volgende:
Ik ging naar een psycholoog maar dat heb ik stop gezet want ik voelde me goed genoeg.
En:
Bij die psycholoog voelde ik me ook niet helemaal goed. Ze was nogal bot.
Ben je gestopt omdat jij je goed genoeg voelde of omdat jij je eigenlijk niet goed voelde bij de psycholoog omdat ze bot was? Want dat zou betekenen dat je om een andere reden weg bent gegaan dan de reden dat jij je je goed genoeg voelde... en goed genoeg voelen klinkt als het moet maar. ;) Maar een andere psycholoog nemen en je daar uitspreken is ook een optie. (Maar ik ga je niet vertellen, dat MOET je doen, want het is aan de ander, aan jou, wat je wilt en wat je graag verbeteren wilt.)

In het geval van verdriet gaat het niet om anderen. Het gaat ten alle tijde om jezelf. Er staat ook GEEN tijdslimiet voor. Gelukkig niet.
Dus je mag best... als je het gevoel hebt dat je door moet van de maatschappij, of je hebt gevoel dat de vragen van familie niet gemeend zijn, er wat van zeggen. Anders heb je dubbel verdriet en ze mogen wel weten wat je denkt en voelt. Juist als je twijfelt aan eerlijkheid. En juist als je twijfelt aan eerlijkheid, is het misschien goed om met een ander, naast familie en man/vriend, erover te praten.

Daarnaast kan je doorgaan, maar met doorgaan word niet bedoelt je mag geen verdriet of boosheid te voeren. Want dat dat je dat voelt is zeer normaal en heel menselijk.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Angst om ziekte

Daarnaast kan je doorgaan, maar met doorgaan word niet bedoelt je mag geen verdriet of boosheid te voeren. Want dat dat je dat voelt is zeer normaal en heel menselijk.
Doorhgaan betekent niet dat je geen verdriet of boosheid mag voelen. Want dat je dat voelt is zeer normaal en heel menselijk.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Melissa84
Berichten: 3
Lid geworden op: 06 nov 2016 16:44

Re: Angst om ziekte

Het is eigenlijk een beetje door beide redenen dat ik gestopt ben bij de psycholoog. ik voelde me toen goed en ik had ook het gevoel dat ik al veel had moeten slikken qua opmerkingen. Toen ik vertelde over mijn angst over die hersentumor zei ze :"1 op 2 krijgt kanker dus dat kan". Mijn huisarts was heel erg kwaad dat ze zoiets zei. Ten eerste klopt het niet en ten tweede was dat wel erg grof.

Mijn man kan me ook niet overtuigen omdat,tijdens mijn zwangerschappen,zei hij dat alles goed ging gaan. En uiteraard hij is geen helderziende maar voordien geloofde ik hem altijd en kon hij me ook gerust stellen. Het is niet zijn schuld maar dat gevoel krijg ik niet weg. Daarom gaan we ook naar een therapeute want de meerdere miskramen laten wel hun spoor na op ons huwelijk.

Ik heb ook geen ouders meer,enkel een zus van 9 jaar ouder. En zij is niet zo'n sociaal type. Met mijn schoonouders kan ik niet praten over zo'n dingen Die klappen dan toe. Vrienden heb ik niet want ik ben als kind veel verhuisd. Dus ik heb enkel mijn man. Nochtans een zéér goeie man. Hij verdraagt al mijn demonen en doet zo zijn best voor mij. Maar het is niet genoeg blijkbaar.

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”