Paniek bij planning die verandert

[McMarie]

Hoi allemaal,

In mijn voorsteltopic schreef ik al dat ik al een aantal jaren met psychische problemen worstel. Dat heeft inmiddels al verschillende labels gekregen (disthymestoornis, persoonlijkheidsstoornis NAO, eetstoornis NAO, depressie), en door middel van een aantal jaren therapie heb ik een boel meer inzicht gekregen in dat - soms wat vreemde - hoofd van mij. De depressieve gevoelens komen en gaan, maar met medicatie is het sinds januari dit jaar vrij stabiel. Dat is fijn om te merken!

De andere kant van het verhaal is echter dat andere dingen, die eerst mooi onder de dekmantel van de depressie lagen, nu scherper zichtbaar worden. Het zijn de dingen waar ik in het dagelijks leven tegen aan loop, namelijk: een extreem verlangen naar controle. Controle biedt mij 'veiligheid' (niet echt natuurlijk, maar zo voelt het). Het gaat dan vooral om structuur in mijn week en dag. Nu het zomervakantie is, vallen de vaste structuren (college) weg en maak ik mijn eigen planningen. In principe allemaal geen probleem, maar het leven laat zich nou eenmaal niet van A-Z plannen - en dat resulteert bij mij in paniek(aanvallen).

Een klein voorbeeld: als een vriendin spontaan vraagt of we 's middags, of de dag erna, koffie kunnen drinken, word ik ontzettend paniekerig. Hetzelfde geldt als mijn vrouw een keer onverwacht vroeger van haar werk thuiskomt, of spontaan een dagje thuis werkt. Afgelopen weekend vroegen vrienden of we 's avonds wilden komen eten en dat resulteerde in een aanval van paniek: hyperventileren, niet meer kunnen stoppen met huilen, etc.
Ik heb nooit echt van spontane dingen gehouden, maar het lijkt wel alsof dit de laatste jaren steeds sterker wordt. Het belemmert me in mijn sociale contacten en ik ben eigenlijk continue gestressed omdat ik allerlei (zelfbedachte) planningen moet halen, ook als het bijvoorbeeld vakantie is.

Na de ervaring van afgelopen weekend heb ik bedacht dit toch maar met mijn psychiater te bespreken. Dat duurt i.v.m. vakantie nog even, en ik ben zelf gewoon best wel aan het tobben wat dit is, waar het vandaan komt, etc. (met natuurlijk de achterliggende vraag, 'wat kan ik eraan doen'?)

Mijn vrouw noemt mij wel eens plagend 'mijn autistje' en op een internettest scoorde ik wat dat betreft ook vrij hoog, maar ja, dat is een internettest. En het enige wat ik in die richting herken is het heel lastig kunnen omgaan met (spontane) verandering... Van onbekende of veranderde dingen/situaties word ik bang.

Nou ja, het is een heel verhaal geworden... Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkent, of een tip heeft, iets toe wil voegen... Zoiets. Tot zover even!

- M.

[Memories]

In mijn voorsteltopic schreef ik al dat ik al een aantal jaren met psychische problemen worstel. Dat heeft inmiddels al verschillende labels gekregen (disthymestoornis, persoonlijkheidsstoornis NAO, eetstoornis NAO, depressie), en door middel van een aantal jaren therapie heb ik een boel meer inzicht gekregen in dat - soms wat vreemde - hoofd van mij. De depressieve gevoelens komen en gaan, maar met medicatie is het sinds januari dit jaar vrij stabiel. Dat is fijn om te merken!

Ondanks alles is het ontzettend fijn dat je inzichten hebt gekregen waar je iets mee kunt en waar je eventueel op terug kan vallen. Het klinkt misschien heel gek, maar het is (voor mijn gevoel) ontzettend belangrijk, om naast eventuele labels vooral ook de mens achter of bij de labels te blijven zien. Wat natuurlijk helemaal niet wegneemt, dat er heftige labels bij kunnen zitten. Waar je ook absoluut (veel) last van kunt ervaren. Alleen blijft het van belang de mens niet vergeten, want ondanks alles, blijf je in eerste instantie mens met mooie, prachtige kwaliteiten. Met mooie, prachtige eigenschappen. Met eigenschappen die soms wat minder fijn zijn of waar je regelmatig mee te maken krijgt. En ik ben oprecht blij dat jij je beter voelt! Want dat is toch een grote winst.

De andere kant van het verhaal is echter dat andere dingen, die eerst mooi onder de dekmantel van de depressie lagen, nu scherper zichtbaar worden. Het zijn de dingen waar ik in het dagelijks leven tegen aan loop, namelijk: een extreem verlangen naar controle. Controle biedt mij 'veiligheid' (niet echt natuurlijk, maar zo voelt het). Het gaat dan vooral om structuur in mijn week en dag. Nu het zomervakantie is, vallen de vaste structuren (college) weg en maak ik mijn eigen planningen. In principe allemaal geen probleem, maar het leven laat zich nou eenmaal niet van A-Z plannen - en dat resulteert bij mij in paniek(aanvallen).

Dat is vaker zo. Wat eerst zo fijn zat verstopt onder dat wat eerst aan de oppervlakte duidelijk was en is, komt opeens tevoorschijn. Alsof er een soort van verstoppertje gespeeld is. En bij verstoppertje is het zo... dat de mensen, dat de "dingen" uiteindelijk terug moeten komen van hun verstop plek. Dus in jouw geval... komt er dan meer boven drijven. Niet altijd even fijn maar misschien wel begrijpelijk... je wilt graag controle houden maar beseft ook heel erg goed dat het hele leven helaas niet geheel te controleren is. En dat is een conflict. Weet je toevallig ook wanneer controlegevoelens zijn begonnen? Of de controlegevoelens misschien ergens vandaan komen?

Een klein voorbeeld: als een vriendin spontaan vraagt of we 's middags, of de dag erna, koffie kunnen drinken, word ik ontzettend paniekerig. Hetzelfde geldt als mijn vrouw een keer onverwacht vroeger van haar werk thuiskomt, of spontaan een dagje thuis werkt. Afgelopen weekend vroegen vrienden of we 's avonds wilden komen eten en dat resulteerde in een aanval van paniek: hyperventileren, niet meer kunnen stoppen met huilen, etc.
Ik heb nooit echt van spontane dingen gehouden, maar het lijkt wel alsof dit de laatste jaren steeds sterker wordt. Het belemmert me in mijn sociale contacten en ik ben eigenlijk continue gestressed omdat ik allerlei (zelfbedachte) planningen moet halen, ook als het bijvoorbeeld vakantie is.

... want het is een dit stukje overduidelijk dat het je ontzettend veel doet.

Na de ervaring van afgelopen weekend heb ik bedacht dit toch maar met mijn psychiater te bespreken. Dat duurt i.v.m. vakantie nog even, en ik ben zelf gewoon best wel aan het tobben wat dit is, waar het vandaan komt, etc. (met natuurlijk de achterliggende vraag, 'wat kan ik eraan doen'?)

Mijn vrouw noemt mij wel eens plagend 'mijn autistje' en op een internettest scoorde ik wat dat betreft ook vrij hoog, maar ja, dat is een internettest. En het enige wat ik in die richting herken is het heel lastig kunnen omgaan met (spontane) verandering... Van onbekende of veranderde dingen/situaties word ik bang.

Het kan absoluut geen kwaad bevindingen te bespreken. (Of er nu uiteindelijk wat uitkomt of niet, of dat er misschien iets anders uitkomt dan verwacht.)
... en het is goed van je dat je voor jezelf aangeeft: het is maar een internettest. Alhoewel internettesten niet altijd slecht zijn. Het is uiteindelijk maar een heel klein stukje van eventueel "dat of dat of zus of zo". Goed, je vriendin noemt je voor de grap weleens autist... en ja, veel, veel, autisten kunnen oa niet goed tegen ver anderen... kunnen in paniekraken van veranderingen in planning endergelijke... wat niet wil zeggen dat jij dan nu een autist zou zijn. (Want dat kan ik niet zeggen he.) En daarnaast zeg ik altijd: Je hebt iets... maar je bent het niet. Maar nogmaals goed, om bepaalde dingen te gaan bespreken en misschien uit te zoeken. Waar het één en ander zoal vandaan komt of kan komen.

Nou ja, het is een heel verhaal geworden... Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkent, of een tip heeft, iets toe wil voegen... Zoiets. Tot zover even!

Ik hoop dat je iets aan het bericht hebt. Al is het maar een heel klein beetje.

[momo]

Ik heb ook veel moeite met chaos en afspraken die niet nagekomen worden of op het nippertje verzet.
Het gaat van paar uur acclimatiseren aan de nieuwe situatie tot wrevel die een dag kan aanhouden.Paniek is er niet.
Is altijd zo geweest van als ik me kan herinneren , ermee omgaan hangt af van de gemoedstoestand van het moment.

Jezelf er niet om schoppen is belangrijk, er zijn mensen die altijd te laat komen, er zijn mensen die nooit rechtuit iets zeggen, en ja zo zijn er mensen waarvoor een afspraak een afspraak is.