Zo erg in het doemdenken..

[famke87]

Vanmiddag heb ik een verjaardag van mijn vriend. We hebben nu 2 maanden en hij heeft mij uitgenodigd. Dat vindt ik wel fijn.
Maar zijn beste vrienden zijn dit hele weekend bij hem. Vanmiddag komen er nog meer mensen, vrienden, familie etc.
Ik heb de meeste vrienden nog nooit in het echt gezien. En vindt dat behoorlijk spannend ook omdat ik vooral veel doemdenkt en dan voornamelijk wat als?

Ik zie er wel een beetje tegen op, gewoon omdat ik dan weer van alles in mijn hoofd haal zoals wat nou als ze mij niet mogen? Of als ze dom tegen mij doen? of wat nou als mijn vriend mij de hele tijd negeert? Of wat als ik niks weet te zeggen of er te veel stilte hangt? Of wat nou als hij mijn cadeau niet mooi vindt? We hebben nog niet zo lang een relatie en weet ook nog niet goed wat hij echt leuk vindt, dus heb maar een klein pakketje gemaakt, met een boxer, deo shampoo, sokken, auto was shampoo etc.

Ik weet vergeleken met 10 jaar geleden en nu, dat ik heel erg veel veranderd ben, en niet meer zo dat verlegen meisje ben als toen. Alhoewel ik soms nog wel stil ben, en heb soms meer tijd nodig om op mijn gemak te voelen. Maar elke keer als ik ergens heen ga wat nieuw voor mij is, sta ik toch steeds weer versteld, dat ik mij prima weet te redden en eigenlijks helemaal niet echt verlegen was. Want als 1 iemand eenmaal tegen mij praat of wat vraagt, dan is het ijs al gebroken en dan pas vertel ik hele verhalen etc.

Ik heb laatst wel te horen gekregen dat ik makkelijk contact leg en dat deed mij goed, en dan is ook wel zo, maar in het begin kijk ik toch wel de kat uit de boom. Mijn vriend begrijpt het helemaal en vindt het niet erg. Ik mag aangeven wanneer ik naar huis wil. En dat doet mij goed.

Maar u ben ik waarschijnlijk van een mug een olifant aan het maken. en achteraf weet ik ook wel dat ik dan altijd weer denkt, dat viel reuze mee, heb ik me toch niks voor niks druk gemaakt. Maar ik kan altijd zo veel dingen in mijn hoofd halen waardoor ik nog zenuwachtiger ben, meer gestrest voel en da meer het gevoel krijg van kan ik nog terug? Ik wil daar niet heen.. Wat nou als ze mij niet mogen en aardig vinden?

Ik weet het zijn allemaal onrealistische dingen wat ik denk, maar hoe kan ik hier nou het beste mee omgaan? Of tips zodat ik toch met een goed gevoel weg ga? Mijn vriend haalt mij op, dus dat scheelt.

[Memories]

Wat mij opvalt Famke is dat je eigenlijk vragen stelt en daar zelf al wat antwoorden op hebt kunnen geven.

Deze bijvoorbeeld:

Ik zie er wel een beetje tegen op, gewoon omdat ik dan weer van alles in mijn hoofd haal zoals wat nou als ze mij niet mogen? Of als ze dom tegen mij doen? of wat nou als mijn vriend mij de hele tijd negeert? Of wat als ik niks weet te zeggen of er te veel stilte hangt? Of wat nou als hij mijn cadeau niet mooi vindt?

Wat erop volgt:

Alhoewel ik soms nog wel stil ben, en heb soms meer tijd nodig om op mijn gemak te voelen. Maar elke keer als ik ergens heen ga wat nieuw voor mij is, sta ik toch steeds weer versteld, dat ik mij prima weet te redden en eigenlijks helemaal niet echt verlegen was. Want als 1 iemand eenmaal tegen mij praat of wat vraagt, dan is het ijs al gebroken en dan pas vertel ik hele verhalen etc.

Vervolgens schrijf je:

Ik heb laatst wel te horen gekregen dat ik makkelijk contact leg en dat deed mij goed, en dan is ook wel zo, maar in het begin kijk ik toch wel de kat uit de boom. Mijn vriend begrijpt het helemaal en vindt het niet erg. Ik mag aangeven wanneer ik naar huis wil. En dat doet mij goed.

Dat is natuurlijk een prettig gevoel. Het geeft vertrouwen. Het geeft ook een soort van veiligheid en een geruststelling.

Dan komt het volgende na het verhaal wat je hebt geschreven waarin je aangeeft dat je opnieuw erg aan het doemdenken bent:

Maar u ben ik waarschijnlijk van een mug een olifant aan het maken.

Met vervolgens:

en achteraf weet ik ook wel dat ik dan altijd weer denkt, dat viel reuze mee, heb ik me toch niks voor niks druk gemaakt.

Maar ik kan altijd zo veel dingen in mijn hoofd halen waardoor ik nog zenuwachtiger ben, meer gestrest voel en da meer het gevoel krijg van kan ik nog terug? Ik wil daar niet heen.. Wat nou als ze mij niet mogen en aardig vinden?

Als écht de nood heel hoog is, kan je natuurlijk altijd terug neem ik aan. Daar heb je altijd een eigen keuze in. Het is je goed recht om het dan aan te geven.
Maar wat je in je achterhoofd kan houden is: niet iedereen kan je aardig vinden. Niet iedereen moet je aardig vinden. Dat is iets wat onmogelijk is. Dat is ook niet altijd erg. Iedereen is anders.
(En vergeet niet het bovenstaande: het zijn doemdenkgedachten, voorafgaand aan iets wat er zou kúnnen gebeuren, dus het is allesbehalve, een zekerheid. Het kan ook erg leuk worden.)

Ik weet het zijn allemaal onrealistische dingen wat ik denk, maar hoe kan ik hier nou het beste mee omgaan?

Het is goed van je dat je kan inzien dat de gedachten best onrealistisch zijn. Maar het is niet onbegrijpelijk. Het is nieuw. Nieuwe dingen daar moet je soms aan wennen. Dat hoeft niet alleen te gelden voor jou, maar ook voor anderen. Hety is niet erg om aan te geven als daar de de behoefte aan hebt, dat je het nog best onwennig vind, maar dat je hoop dat het gewoon heel gezellig gaat worden allemaal. Je hoeft het dus niet te ontkennen. Probeer er onbevangen in te gaan. Over het algemeen zijn verjaardagen best leuk. Het kan ook zorgen voor nieuwe contacten. (En als dat niet zo is, heb je hopelijk, een leuke dag achter de rug.)
En zoals je nu doet kan je, de gedachten uitspreken of opschrijven. Het is geen ramp, om eerlijk te zijn over wat je voelt en denkt.

[Janneke]

....richt je, tot en met dat hij je komt ophalen op de positieve ontwikkeling die je hebt doorgemaakt!
(Iedere keer als er een 'wat als' zich aandient, haal je je schouders op en zegt wat je hier ook schreef over dat het ijs breken kan en hoe makkelijk je hele verhalen vertelt.)