Hey,
Ik ben een jongen van 21, woon nog bij mijn ouders in een mooi huis in Zuid-Holland, heb een normaal sociaal leven en heb een handvol hobby's.
Ik heb naar mijn idee angst en stress gerelateerde problemen. Ik ben al sinds mijn 14de naar mijn idee aardig depressief en heb nooit dit van me af kunnen praten. Ben nooit behandeld geweest en alleen mijn ouders weten ervan, maar die kunnen me niet helpen en ik kan ook niet goed met hun praten. Deze depressie uiten zich in een raar eet- en slaappatroon, me nooit echt vrolijk voelen en vooral dat ik veel scenario's in mijn hoofd fantaseerde als ik alleen was. Ik merk dat ik veel in mezelf praat en elk mogelijk scenario bedenk van aangereden worden, een lichaamsdeel verliezen, helemaal de weg kwijtraken, met een psychiater praten of me ouders verliezen. Ik heb ook een tijd gekend dat een andere stem in mijn hoofd mij negatieve dingen liet doen op een laag niveau (verder niks groots dus).
Nu een aantal jaar later is er iets nieuws bijgekomen. Ik heb opeens ontzettende last van sociale angst. Ik wil eigenlijk nooit mijn kamer uit tenzij het echt moet. Ik durf niet te bellen, met vreemde mensen te praten, de deur open te doen. Alles in die trant eigenlijk. Als ik eenmaal met wat vrienden ben en bijvoorbeeld ga blowen(wat ik 4/5 per week doe) dan ben ik een stuk socialer. Het enige waar ik dan nog bang voor ben is een trilangst die ik naar mijn idee een half jaar geleden heb opgelopen. De angst uit zich in mentale vermoeidheid en lichamelijke klachten zoals: druk op de borst, zweterig, last van me darmen en trillen.
Mijn probleem waar ik momenteel het meeste mee zit is mijn schoolcarrière. Ik moet na de zomer stage lopen maar door al mijn angsten kan ik dit niet aan. Ik heb het al uitgesteld maar nu moet het toch echt gebeuren. Alleen omdat ik erg goed gepresteerd heb op school wordt er veel van mij verwacht voel ik. Niemand weet dat ik met deze problemen rond loop en kom er altijd met wat smoesjes onderuit. Deze smoesjes gaan mij alleen niet meer helpen als ik school weer ga uitstellen. Ik ben zeer bang op de manier hoe ik kan reageren als mensen er uiteindelijk achter komen. Al mijn handelen en persoonlijkheid acteer ik al deze tijd puur om mijn echte ware ik te verbergen.
Ik durf geen hulp te vragen en kan met niemand praten. Ik denk ook steeds meer over zelfdoding of automutilatie, maar ik zal vast wel weer een andere oplossing vinden. Moet ik me met mijn angst confronteren en proberen verder te leven of moet ik echt hulp zoeken? Sorry voor het lange verhaal, ik moest het even van me afschrijven. Bye