Help !!! Ik saboteer mijn geluk,

[Eddy went to germany]

Hallo allemaal,Na uitgebreid internet surfen en rondtelefoneren hier in duitsland waar ik nu woon, kwam ik aan deze forum voorbij en besloot het maar een poging te geven. Wat ik aan liefste wil op dit moment is een afspraak bij een psycholoog of een Psychiater, maar helaas is dat waar ik nu woon niet zo makkelijk alles zit vol en zelfs op de wachtlijst komen is niet mogelijk. dus probeer ik hier maar mijn ei kwijt te raken.

Het probleem op dit moment is dat mijn vriendin al sinds lange tijd klaagt (dat ik niet echt aanwezig ben ) Ik heb dit lange tijd afgedaan als iets dat bij haar, Nou ja zal ik zeggen, kapot was, maar na vele verloren weekenden en vakanties waar we alleen nog maar ruzie maken of ons zo ongemakkelijk voelen dat we eigenlijk alleen nog maar weg willen rennen ben ik gedwongen om naar mezelf te kijken en toe te geven dat ze een punt heeft.
Natuurlijk steekt er achter dit probleem nog veel meer, maar ik weet dat als ik niet snel uit mijn isolatie kom dat het te laat is, eigenlijk is het dat al.

Hoe ik het probleem op het moment kan omschrijven.

Ik ben opgesloten in mijn eigen wereld, Ook op mijn werk heb ik weinig tot geen kontakt met andere mensen, Ik loop het liefst de hele dag met een koptelefoon op hoor muziek of een audioboek en doe ondertussen mijn werk. Als ik dan thuiskom en mijn vriendin komt ook thuis, Dan kan het gebeuren dat ik erg zenuwachtig wordt, Gedachten als ik voel me ongemakkelijk en dat wordt zeker weer ruzie gaan door mijn kop. Maar meestal houdt ik mijn mond daarover hou het alles in mijn kop en probeer normaal te zijn. Tot het niet meer lukt.
Mijn vriendin heeft al zolang geprobeerd om te vragen wat er dan aan de hand was maar ik heb tot voor kort altijd gezegd alles okay niks aan de hand.
En nu weet ik het eigenlijk niet meer.

In het begin van onze relatie hadden we ook problemen, dat wil zeggen zij had problemen met haar ouders, werk, verleden, Soms echt zware problemen soms minder zwaar, maar ik was voor haar 100 procent aanwezig en kon haar bijstaan.

Natuurlijk een groot verschil was dat ik in die tijd nog niet werkte, we hebben ons leren kennen in holland als ik dakloos was, en de eerste twee jaren dat ik hier in duitsland was heb ik van haar geleerd wat het betekent om een geregeld leven te lijden, gewoon door het voorbeeld dat ze is, want zij staat elke morgen dezelfde tijd op en gaat naar haar werk. en ondertussen doe ik dat ook. met meer succes als de laatste tien jaren in Holland.

Maar waarom gebeurd het dan dat ik van het ene op het andere moment een paniekgevoel over me krijg en met mijn kop kompleet niet meer daar ben. Ik kan me niet concentreren op wat ze mij probeert te vertellen en wordt erg afhankelijk en begin te smeken of ze me vasthoud. (meestal alleen in mijn gedachten )

Op het internet heb ik deze morgen rondgezoekt en het een en ander over (dissociatieve stoornis) Gelezen, het komt mij bekent voor maar ik heb nogal de gewoonte om mij vast te klampen aan het eerste wat ik tegen kom.

Mischien dat iemand hier mij raad kan geven, of mischien zelfs met mij in gesprek kan gaan, ik wil uit deze emotionele gevangenis komen, Mijn vriendin, Is mijn alles, en ze mist mij ze heeft me nodig maar ik ben zo gevangen in mijn angsten dat ze geen toegang heeft tot mij.

Ik hoop dat iemand mij kan helpen want hier (Duitsland) is het moeilijk hulp te vinden

[Minerva]

Je titel dat je je geluk saboteert vind ik wat minder op zijn plaats. Je doet het immers niet expres en sabotage suggereert dat je het willens en wetens wilt laten mislukken. Dat is niet wat ik uit jouw verhaal lees. Je hebt erg veel last van angstgevoelens en daardoor gebeurt er van alles in jouw hoofd wat je niet deelt en wat je nog angstiger maakt. Vervolgens "bevries" je (een natuurlijk reactie op angst want je komt in de vecht, vlucht of vries modus als je angstig wordt. En als jij bevriest dan ben je er niet meer bij met je hoofd, je kan niet meer helder denken.

Wat je vertelt over in jezelf opgesloten zitten is belangrijk. Waardoor komt het dat je zo opgesloten zit in jezelf? Wat maakt dat jij je zo afsluit van de dingen om je heen? Is dat angst? Zijn het teveel prikkels?

Je vertelt dat in het begin van jullie relatie je haar goed bij kon staan echter nu is dat veranderd. Weet je ook waardoor het komt dat dit zo veranderd is? Ben jij je rol kwijt nu zij het minder zwaar heeft waardoor zij niet meer in de afhankelijke positie zit ten opzichte van jou? Zijn de rollen omgedraaid en zit jij nu in de afhankelijke positie ten opzichte van haar (daar lijkt het nu een beetje op vanwege je angst en paniekgevoelens voor de ruzies en haar kwijt te raken)?

Wat is er gebeurd dat jij nu zo angstig bent?

[Eddy went to germany]

Wat er is gebeurd, is moeilijk te zeggen. Het is niet dat zij het op het moment helemaal niet moeilijk heeft, Maar ze heeft aan mij in het moment geen steun meer. En ik aan haar ook niet, dat leid er bij mij aan de ene kant naartoe dat ik me nog meer azonder en aan de andere kant dat ik probeer daar tegen aan te vechten omdat ik haar echt niet kwijt wil.
En dan komt dus dat moment waar ik totaal bevries.

Je vroeg mij waarom ik mezelf zo opsluit in mijzelf, Om eerlijk te zijn is dat iets wat ik al mijn hele leven doe. Het begon als kind op school als ik angst had voor de problemen die mijn ouders hadden, Gepest worden op school, en uiteindelijk denk ik dat religie er een rol in heeft gespeeld niet dat dat een oorzaak was voor het in mezelf keren maar wel een goed excuus. Wat ik bedoel is, als je gelooft dat jij iets weet wat je op de een of andere manier boven de rest van de mensen om je heen plaatst, Dan kun je jezelf toestaan om in je eigen (Gods) wereld te leven.

Ik heb altijd in mijn eigen wereld geleefd en ben er eigenlijk alleen maar uitgekomen om bij mijn vriendin te zijn. voor de rest van de wereld ben ik grotendeels onbereikbaar.

Behalve dan dat het sinds een lange tijd niet meer lukt om eruit te komen voor mijn vriendin.

Zei heeft gezegd in een van de laatste gesprekken die we hebben gehad dat het zo gaat sinds ik haar ten huwelijk heb gevraagd. Ik Hoop echt dat dat niet waar is.

In het begin van de relatie kon ik haar goed bijstaan want ik had energie kracht, alles was nieuw. We waren verliefd. Ik kwam van een leven op de straat met een geweldige vrouw mee naar duitsland om daar een nieuw leven te beginnen. Ik droomde van een carriere in muziek, Voorheen was ik straatmuzikant, En zij hielp mij in een band te komen. voor het eerst van mijn leven was ik deel van een echte rockband. Ze heeft me de wereld laten zien we gaan 3 tot 4 maal in het jaar op vakantie.... iets dat ik voorheen nog niet gekent had. Maar ik dwaal af.

Het voelt alsof ik mezelf erop aanstuur weer alleen te zijn. En ik denk dat dat een grote fout is maar om haar zo te kwelen met mijzelf is ook fout...

[Eddy went to germany]

P.S. iets wat waarschijnlijk nog niet duidelijk gemaakt is door mij hier is dat mijn vriendin mij gisteren heeft verteld dat zij het niet aankan dat ik zulke problemen heb, en op dit moment zijn we nog wel in hetzelfde huis maar niet bij elkaar. Dus mijn angst om haar kwijt te raken is niet zonder grond.

[Minerva]

Als ik je goed gelezen hebt zeg je dat je niet alleen in je relatie nu in je eigen wereld leeft waardoor je je afsluit van je relatie en je vriendin en er niet voor haar kan zijn maar je zegt ook dat je dit eigenlijk al heel je leven deed vanwege angst voor problemen van je ouders, pestproblematiek en denkbeelden die je aan je religie ontleende. Het opsluiten in jezelf voelde voor jou veiliger.

Gezien dat je vertelt over problemen met je ouders en de angst die je hiervoor had en het opsluiten in jezelf en het feit dat je nu ook relatieproblemen met je vriendin hebt en je voor haar afsluit, denk ik dat hier mogelijk een verband te vinden is. Wat waren de problemen met je ouders? Hoe was hun relatie? Wat heb jij hier uit meegekregen? Waar was je zo bang voor dat je het nodig vond om je op te sluiten in jezelf?

Je vertelt dat tijdens de verliefdheid en de periode daarna het goed ging met jou en je vriendin ondanks moeilijkheden. Je schrijft ook dat na het huwelijksaanzoek het volgens jouw vriendin slechter is gegaan. Ook hier lijkt er een verband te zijn met wellicht jeugdervaringen op het gebied van relaties, de relatie met je ouders? Waren ze getrouwd en hoe was dat huwelijk?

De pestproblematiek gaat ook over relatie problematieken, nl. de relatie van jou met anderen en hoe je daar kennelijk moeite mee had om daar geaccepteerd te worden zonder het schadelijke pesten. Pestproblematiek is een sluimerende vaak traumatische ervaring die later in iemands leven nog steeds heel erg kan maken dat mensen een grondig wantrouwen hebben naar anderen, angst hebben voor anderen en een laag zelfbeeld overhouden over zichzelf. Het is begrijpelijk dat je je bij pesten afsluit van anderen om jezelf te beschermen.

Het jezelf zo afsluiten voor de wereld kan zoals je ziet meerdere oorzaken hebben. Oorzaken die ontstaan zijn in jouw jeugd n.a.v. jouw angsten en nare ervaringen. Het afsluiten kan ook nog een andere oorzaak hebben en dat kan een autisme stoornis zijn. Ik kan van hieruit echter niet zeggen wat er werkelijk de oorzaak van is en het kan ook nog een mengvorm zijn dat het een het ander in de hand heeft gewerkt. Ik denk wel dat het voor jou heel belangrijk is dat je hulp en begeleiding hierin gaat krijgen want je lijdt er behoorlijk onder en dat doe je eigenlijk al zo'n beetje heel je leven.