Wat als ratio en gevoel blijven vechten

[Anoniem0000]

Ik heb een angststoornis. Op dit moment is het zo erg dat ik elke dag hevige angsten heb, waarvan ik weet dat ik ze zelf creëer. Ik herken dat het geconditioneerd gedrag is, aangeleerd. Het is al jaren zo maar nu wel heel erg. Ik weet ook dat als ik de ene angst van de tafel heb kunnen vegen er onnmiddelijk een nieuwe staat te springen. En elke keer trap ik er weer in, "als deze angst maar weg is dan ben ik gelukkig", maar er komt natuurlijk weer een nieuwe. Als ik niets meer weet om in doodsangst over te zijn val ik terug op onzichtbare eventuele terminale ziektes. Oncontroleerbaar, dus altijd voor de hand liggend.

Ondanks dat ik het theoretisch allemaal zo goed weet (oh daar zijn die gedachten weer, geen aandacht aan geven, deze angsten zijn irreëel, niet voeden, niet voeden, geen mensen bellen voor geruststelling, activiteiten ondernemen), helpt dit dus allemaal niets. Ik kan zelfs piekeren tijdens een gesprek met iemand. Of tijdens wat voor bezigheid dan ook. Ik ben bang dat ik er nooit meer uitkom. Ik slik geen medicatie, maar heb hele kruidentuin van de tuinen geprobeerd, st. janskruid, 5-htp, vitamine b-complex. Herkent iemand dit, hoe kan ik dat vreselijke nadenken, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat een keer uitzetten en krijg je ooit rust. Ik zou ook wel s gewoon een keer gelukkig willen zijn eigenlijk.

[Psycholoog Dea]

Wat rot voor je zeg, dat je elke dag met de angsten moet leven.

Ik hoop dat ik nu niet al te zweverig ga klinken, maar het klinkt een beetje alsof je veel energie hebt die nergens heen kan en zich vervolgens tegen je gaat keren in de vorm van angsten.

Wellicht kan het helpen om met iemand te onderzoeken wat er op een dieper niveau onder ligt? Wellicht is er toch onbewust een soort behoefte om angstig te zijn? Of heb je heftige ervaringen meegemaakt die zich nu in negatieve zin een invloed op je hebben?
Ik heb geen idee, ik ken je verder niet, maar misschien kan iemand uit je omgeving hier eens met je op in gaan. EMDR kan voor veel mensen ook een positieve invloed hebben.

[Janneke]

Ik heb een angststoornis. Op dit moment is het zo erg dat ik elke dag hevige angsten heb, waarvan ik weet dat ik ze zelf creëer. Ik herken dat het geconditioneerd gedrag is, aangeleerd. Het is al jaren zo maar nu wel heel erg. Ik weet ook dat als ik de ene angst van de tafel heb kunnen vegen er onnmiddelijk een nieuwe staat te springen. En elke keer trap ik er weer in, "als deze angst maar weg is dan ben ik gelukkig", maar er komt natuurlijk weer een nieuwe. Als ik niets meer weet om in doodsangst over te zijn val ik terug op onzichtbare eventuele terminale ziektes. Oncontroleerbaar, dus altijd voor de hand liggend.

Ondanks dat ik het theoretisch allemaal zo goed weet (oh daar zijn die gedachten weer, geen aandacht aan geven, deze angsten zijn irreëel, niet voeden, niet voeden, geen mensen bellen voor geruststelling, activiteiten ondernemen), helpt dit dus allemaal niets. Ik kan zelfs piekeren tijdens een gesprek met iemand. Of tijdens wat voor bezigheid dan ook. Ik ben bang dat ik er nooit meer uitkom. Ik slik geen medicatie, maar heb hele kruidentuin van de tuinen geprobeerd, st. janskruid, 5-htp, vitamine b-complex. Herkent iemand dit, hoe kan ik dat vreselijke nadenken, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat een keer uitzetten en krijg je ooit rust. Ik zou ook wel s gewoon een keer gelukkig willen zijn eigenlijk.

Rot hoor, als je therapie krijgt van iemand die denkt dat angst een gewone gedachte is. Zodat die gedachte weggaat, als je hem niet meer voed.
Angst is geen gedachte, maar gaat er aan vooraf. Angst is je oer- overlevingsinstinct.

En via technieken zoals emdr is het goed te verhelpen. (En mbt de kruiden heb je dingen tegen depressie geslikt. Glutamine kan angst iets beter dempen, maar het liefst gewoon een goede therapeut zoeken.

[Anoniem0000]

Het gaat mij erom dat ik het patroon herken maar niet in staat ben het te doorbreken. Ik denk niet eens dat de angststoornis de bron of basis is. Het komt voort uit zelfkwelling. Dat is de basis. Ik mag het niet leuk hebben, gelukkig zijn. Want bij alles wat leuk is, of mooi dringen zich vervelende gedachten op. Zelfs tijdens een leuk gesprek met iemand het hersensignaal dat het nu weer over kommer en kwel moet gaan. Het is dus zelfkwelling, waaruit een angststoornis volgt. Want niets zo makkelijk om jezelf mee te kwellen als angst.

Tuurlijk zijn er veel dingen gebeurd, heel veel maar ik geloof niet in het altijd maar eeuwig teruggaan en daar weer gaan graven. Ik weet dat omdat er veel dingen zijn gebeurd mijn lichaam en geest gewend is geraakt aan het altijd in stress zijn. Ik ga ook heel goed in stress periodes, ik kan alles hebben daar vaar ik zo doorheen. Het is voorspoed waar ik doodsbang van word. Ik geloof wel in het niet voeden, daar een motor alleen blijft draaien als je er benzine in gooit. Maar ik voed het dus wel, ik MOET angstig zijn. En als er niets meer is om angstig te zijn dan kweek ik zelf wel (volgens vrienden) steeds idiotere verhalen waarom er iets vreselijks gaat gebeuren. En het lastige is nog, mijzelf, ik ben mijzelf steeds te slim af. Omdat ik al zo lang nu zo loop dagelijks besloot ik het maar eens op te schrijven op een forum. Gewoon voor herkenning, tips, feedback.

[Anoniem0000]

Ik wil mijzelf ook niet portretteren als slachtoffer. Hoogstens mijn eigen. Ik weet wat er aan de hand is, ik heb er de pest over in dat ik mijn leven verpest. Ik heb cognitieve gedragstherapie geprobeerd maar dat helpt niet hoor, het graven in mijn verleden doe ik niet aan, een gesprek met een psychiater leverde op dat ik "liever voor mijzelf moet zijn". Ik wil de kwaliteit van mijn leven verbeteren en zoek toch tips om dit zelf te kunnen doen. Ik verwacht niet dat het ooit weg gaat, maar ik hoop er beter doorheen te kunnen zeilen dan nu.

[Janneke]

Het gaat mij erom dat ik het patroon herken maar niet in staat ben het te doorbreken.

Hoi Anoniem,
ik zat van de week op mijn telefoon en moest dus kort van stof zijn. Maar bij een angststoornis spelen allerlei hersendelen een rol, die niemand onder controle heeft - dus maak jezelf geen verwijten "dat je het niet kunt".

Ik denk niet eens dat de angststoornis de bron of basis is. Het komt voort uit zelfkwelling. Dat is de basis. Ik mag het niet leuk hebben, gelukkig zijn. Want bij alles wat leuk is, of mooi dringen zich vervelende gedachten op. Zelfs tijdens een leuk gesprek met iemand het hersensignaal dat het nu weer over kommer en kwel moet gaan. Het is dus zelfkwelling, waaruit een angststoornis volgt. Want niets zo makkelijk om jezelf mee te kwellen als angst.

Okee - als dit het patroon is, dan is dat het patroon.
Volgende vraag: waarschijnlijk heb je ooit je goede reden gehad, om dit gedrag te ontwikkelen. (Bijv.: als ik laat merken dat ik plezier heb, word ik gestraft. Of wat dan ook, hoe het precies ook maar voor jou is.)
...en denkbaar is het niet een lineair proces, maar een cirkel: mogelijk werd je ooit bedreigd of wat dan ook, om jezelf te beschermen heb je jezelf het genieten moeten verbieden, en dus komt nu bij alles wat plezier kan geven de angst weer opzetten.
Heel naar, want dat kan je leven goed vergallen!

Tuurlijk zijn er veel dingen gebeurd, heel veel maar ik geloof niet in het altijd maar eeuwig teruggaan en daar weer gaan graven.

...als we het qua *graven* hebben over praten, dan heeft dat idd geen zin. Angst komt niet uit die delen van je breidn die je met logische inzichten en verstandige gedachten kunt beinvloeden, dus honderd keer "inzichtelijk maken waar het vandaan komt" is 99x tijd en moeite verspillen.

Ik weet dat omdat er veel dingen zijn gebeurd mijn lichaam en geest gewend is geraakt aan het altijd in stress zijn.

Ja - een mens went aan alles.
Ooit slikte ik een kalmeren midel en ik kreeg het akelige gevoel/ gedachte: "Mijn schildwachten vallen in slaap - nu ben ik du secht in gevaar!"

Ik ga ook heel goed in stress periodes, ik kan alles hebben daar vaar ik zo doorheen.

Ja - daar hebben we als mens onze stresshormonen voor: je kunt je dan ook idd oor van alles en nog wat heen slaan. (Totdat je uitgeput bent, het systeem is eigenlijk niet berekend op jarenlang non stoop stress.)

Het is voorspoed waar ik doodsbang van word.

Ik geloof wel in het niet voeden, daar een motor alleen blijft draaien als je er benzine in gooit. Maar ik voed het dus wel, ik MOET angstig zijn.

...de beeldspraak klinkt logisch, maar gaat uit van een serie foute veronderstellingen.
Met als effect, dat jij jezelf verwijten kan gaan maken "ik ben er zelf schuld aan, want ik voed het, dat zou ik niet moeten doen...!"
Angst is geen emotie - het is je overlevingsinstinct. En dat neemt te allen tijde prioriteit, dat heeft in de verste verte niets, maar dan ook niets te maken met voeden door verkeerde gedachten of fout gedrag. In termen van een benzinemotor stopt de angst pas, als niet zozeer "de benzine" op is, maar vooral jijzelf.

En als er niets meer is om angstig te zijn dan kweek ik zelf wel (volgens vrienden) steeds idiotere verhalen waarom er iets vreselijks gaat gebeuren.

Dat geloof ik grif, dat is nou wat we angststoornis noemen, maar dat do je niet direct zelf. Doorgaans is er eerst angst (die je soms wel, soms niet kunt plaatsen) en daarna komen er allerlei nare beelden bij.
...en dat soort ellende kan helaas gevoed worden, jawel, door een therapeut die jou foute informatie levert over angst.
Lees liever de boeken van bijv. Peter Levine. Di egeeft de echte info.

En het lastige is nog, mijzelf, ik ben mijzelf steeds te slim af. Omdat ik al zo lang nu zo loop dagelijks besloot ik het maar eens op te schrijven op een forum. Gewoon voor herkenning, tips, feedback.

Een van de simpele feiten mbt. angst is dat die hersendelen uit je autonome zenuwstel zo'n duizend keer sneller dan je bewuste brein kunnen denken, dus dat je jezelf telkens te slim af bent, dat geloof ik grif.
Geef jezelf daar dus niet voor op de kop, dat is gewoon een fact of life.

Ik wil mijzelf ook niet portretteren als slachtoffer.

Nou zijn er twee dingen die nog wel eens door elkaar willen lopen: de slachtofferrol opzoeken en koesternen (Oh, ik ben ZOOooooo zielig!! Iedereen moet mij helpen! NU! Ik kan niets, (meaning: ik wil niets kunnen) helemaal niets!"
Dat is de zielepoot uithamgen.
Iets heel anders is het, "dat er vroeger nare dingen zijn gebeurd" - als bijv. een automobilist dronken is, en jou aanrijdt, terwijl je gewoon bij groen licht bij de zebra overstak, dan ben je slachtoffer, punt, uit. (Heel erg naar, beslist - maar geen keuze van jou en al heemaal geen zielpoot die wordt uitgehangen.)
En als je therapie krijgt van een malloot, die jou wijs gaat maken dat je met je logische verstand je angst zou moeten kunne stoppen, ben ik ook slachtoffer, nl. van ondeskundigheid.

Hoogstens (ben ik) mijn eigen (slachtoffer).

Oneens.
Als gezegd: er zijn nare dingen gebeurd en je hebt geen adekwate hulp gehad. In die zin ben jij twee maal GEEN zielpoot, maar twee maal slachtoffer.
En in termen van de reddingsdriehoek (ofiicieel heet het de carpman drama driehoek uit transactionele analyse) is het zo, dat vervolgers er dol op zijn, om andere mensne allerlei verantwoordelijkheid op de schoders te leggen, die daar helemaal niet hoort. (In rond holland: vervolgers roepen de hele tijd: "..en het is allemaal JOUW schuld!! Jij had zus moeten doen, jij moet zo..."

Ik weet wat er aan de hand is, ik heb er de pest over in dat ik mijn leven verpest.

...als gezegd: dat is dus verantwoordelijkheid die NIET op jouw schouders hoort: eerst goede hulp, en erkennen dat die nare dingen jou zijn aangedaan, dat je dat niet zelf doet.
(Uiteraard is het balen, dat je het tot op de huidige dag niet achter je hebt kunne laten - ik heb een vriendin gehad die op haar 78ste nog last had van haar verleden.)

Ik heb cognitieve gedragstherapie geprobeerd maar dat helpt niet hoor

Nee. Want angst is geen cognitie, dus gaat niet weg ook als je "betere" cognities hanteert.

het graven in mijn verleden doe ik niet aan

...als daar nogal wat nare zaken zijn gebeurd, had je groot gelijk om die ''kamer met monsters'' niet in een keer open te rukken. (Ik zou wel zeggen, "dat er iets moet gebeuren" - maar wel met beleid. Een goed verwerkingsproces begint met er eerst voor te zorgen dat jij in het hier en nu goed, ook zonder al te veel last van angst kunt leven.)

een gesprek met een psychiater leverde op dat ik "liever voor mijzelf moet zijn".

...op zichzelf kan dat een zinnig eerste stapje zijn, maar ik ben het wel met je eens, dat het een magere opbrengst is.

Ik wil de kwaliteit van mijn leven verbeteren en zoek toch tips om dit zelf te kunnen doen.

Qua inzet verdien je een ten met een griffel, maar andermaal: neem geen verantwoordelijkheid op je schouders die niet bij jou hoort. Een angststoornis is geen appelepap, maar een nare aandoening waar een gedegen therapie bij hoort (van iemand die weet wat angst is).

Ik verwacht niet dat het ooit weg gaat

Heel rot!
Maar wel een logisch gevolg van de desinformatie die je al die tijd hebt gehad...!

maar ik hoop er beter doorheen te kunnen zeilen dan nu.

Wat voor tips zou je concreet willen hebben....?

[Tiffany23]

Hoezo slik je geen medicatie? Het helpt echt. En je word er echt geen zombie van. Je hoeft het ook niet zo heel lang te slkken. 2 jaar of 1 jaar.

[volhoudertje]

Hoezo slik je geen medicatie? Het helpt echt.

Het is heel fijn voor je dat medicatie in jouw geval uitkomst biedt, Tiffany.
Maar ik denk dat Anoniem0000 heel goed zelf kan bepalen waarom hij wel of geen medicatie neemt.

[Ingrid]

Zo herkenbaar. Jouw bericht zou de mijne kunnen zijn. Hoe gaat het nu met je?