Gevangen in mijn chaotische hoofd

[Anoniemp]

Na lang getwijfeld te hebben, plaats ik hier uiteindelijk mijn post omdat ik het toch even kwijt wil.
Ik ben een 19 jarig meisje en zit met redelijk veel chaos in mijn hoofd.
Ik heb mijn best gedaan om mijn probleem zo duidelijk mogelijk uit te leggen, het was niet makkelijk om dit alles samen te vatten.


Je ziet het misschien niet aan me, maar in mijn hoofd is het een echte warboel. Ik ben van nature een introvert persoon. Als kind was ik een dromerig meisje, ik was vaak afwezig tijdens de les, zat vaak alleen, had geen interesse om te spelen met de andere kinderen. Ik was dus voortdurend op mezelf gewezen.

Ik heb te maken met een sociale fobie. Ooit is er een periode in mijn leven geweest dat ik bijna geen woord zei. Ik issoleerde me volledig. Ik had schrik dat wat ik zei dom was, oninteressant, bang voor een blunder, een vernedering. Uit zelfbescherming sloot ik mezelf volledig af van de buitenwereld en zocht mijn uitvlucht in de virtuele wereld.

Ondertussen is dit allemaal al heel wat verandert, mijn sociale fobie is afgenomen, maar nog steeds aanwezig! Ik ben soms nog wat dromerig maar ik stel nu ook wel mijn sociale contacten enorm op prijs. Mijn voormalig kleine wereldje is veel groter geworden. Ik heb veel meer contacten, ik ben graag bij vrienden. Maar naarmate ik meer mijn doel probeer te bereiken, des te meer mijn tekortkomingen en problemen aan het licht komen.

Onzekerheid heeft controle op mijn leven. Het is alsof mijn zelfbeeld afhankelijk is van de feedback van anderen op mij. Wanneer bv. iemand tegen me zegt "Wat zie jij er slecht uit" voel ik me rotslecht. Voortdurend maak ik me zorgen om hetgeen wat andere mensen van me denken. Wanneer iemand een grapje om mij maakt en misschien bedoelt die persoon het ook niet slecht, voel ik mij meteen beledigt, ik voel mij aangevallen. Ik ben kritiekgevoelig, ik kan niet omgaan met negatieve kritiek. Het bedreigt mijn zelfbeeld. Ik heb steeds de indruk dat er iets mis is met mij. Ik stel voor mezelf enorm veel eisen op, ik moet er steeds perfect uitzien, ik moet me normaal gedragen, .. En wanneer ik dan op sociaal vlak een fout maak schaam ik me super hard. Wanneer ik mensen in mijn omgeving hoor lachen, denk ik meteen dat er om mij gelachen wordt. Ik heb de indruk dat dit deels te maken heeft met mijn verleden. Ik ben namelijk ooit gepest geweest. Op straat weet ik niet hoe ik mensen moet aankijken, wanneer ik kijk naar mensen denk ik dat ik hen de indruk geef dat ik hen aanstaar dus kijk ik het meeste van de tijd naar gevels, de grond, auto's. Net zoals op een drukke bus, ik weet niet welke richting ik uit moet kijken.
Ik wil ook niet bekeken worden door mensen uit schrik dat ik beoordeeld wordt. Wanneer er ogen op mij zijn gericht, is het alsof ik mezelf blootgeef voor een hele wereldbevolking. Ik ben zo gevoelig voor kritiek! Ik denk dat ik steeds onaantrekklijk overkom bij mensen, hoewel ik soms van mening ben dat ik er niet zo slecht uitzie. Die gedachte zit zo hard in mijn hoofd gegrift!

Het valt me op dat ik soms wanneer ik in gesprek ben met iemand op straat, dat ik dan even mijn uitleg onderbreek wanneer ik een persoon nader die kan meeluisteren en praat dan weer verder eens die persoon gepasseerd is. Een conversatie voeren op de bus doe ik ook niet graag uit schrik voor wat anderen denken over wat ik zeg.

Het haalt me neer om te zien dat mensen zoveel succesvoller zijn dan mij in het leven. Ze hebben meer zelfvertrouwen, ze zijn socialer, vlotter in contact met anderen dan ik. Ik wil hetzelfde bereiken, ik heb de indruk dat ik al heel mijn leven een hindernissenparkour aan het afleggen ben.

Ik voel me eenzaam, op emotioneel vlak. Ik kan er met niemand over praten. Ik wil wel, maar ik wil anderen niet onnodig opzadelen met mijn problemen en ik weet niet of ik het kan vertellen en of ze me gaan begrijpen. Ik voel me soms zo slecht daarover.

Ik heb een grote angst voor sociale afwijzing. Ik ben bang dat anderen me 'saai' of 'dom' vinden. Ik denk soms dat vrienden de vriendschap niet echt met mij menen en maar slechts doen aslof ze me leuk vinden. Het valt me op dat ik soms gereserveerd overkom in relaties. Ik heb schrik om gekwetst te worden, bang voor een vernedering of beleding. Ook heb ik te maken met geremd gedrag in onbekend gezelschap.

Ik heb vaak weinig energie waarschijnlijk omdat ik me mezelf soms zodanig uitput met mijn piekergedachten. Ik verlang naar sociale vrijheid. Ik wil gewoon elke dag mezelf kunnen zijn, van mezelf houden, zeggen en doen wat ik wil zonder me steeds te hoeven druk te maken om wat anderen van me denken.

Soms heb ik de motivatie om hier tegen aan te vechten, om steeds meer tot ontplooiing te komen, mijn angsten te overwinnen, meer te bereiken. Maar weer andere momenten valt het me allemaal serieus hard tegen en heb ik zin om op te geven.

[Radius]

Is er een aanleiding voor mensen om te zeggen dat je er slecht uit ziet? Het komt me bekend voor en ik vraag me af, zorg je goed voor jezelf? Verdriet en gevoelens van ongeluk gaan ten koste van je gezondheid en bovendien leiden ze er vaak toe dat mensen onvoldoende eten en drinken.

Het is niet ongewoon dat mensen die gepest zijn later moeite hebben met sociale contacten. De chaos in je hoofd die je beschrijft heeft denk ik te maken met onvrede met je huidige situatie. Die situatie komt op mij over als pijnlijk en je brein verricht grote inspanningen om hiermee om te gaan.

Je kan trouwens prima leren om je sociale vaardigheden te verbeteren. Uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat goed gekozen vrijetijdsbesteding wonderen doet. Je bent meestal niet zo alleen als je je voelt.

Veel sterkte en succes.

[Anoniemp]

Ik denk niet dat er echt een aanleiding is. Ik zie er denk ik niet zo slecht uit, alleen soms een beetje vermoeid maar dat heb ik aan mezelf te danken, ik put mezelf mentaal uit. Het is iets wat in mijn hoofd zit van vroeger, maar ik kan het niet los laten. Ik besteed uren achter de spiegel, overal, op straat ofzo wanneer ik een spiegel zie, check ik even of ik er nog steeds oke uitzie.

Ik denk niet dat het te maken heeft met onvrede over mijn huidige situatie, want juist nu, sinds een half jaar gaat alles net iets beter. Ik ben eindelijk weg van huis, een plaats waar ik echt niet graag was door te veel problemen. Het voelt allemaal inderdaad wel pijnlijk aan. Ik vind het bovendien ook moeilijk om hiermee om te gaan, want da's niet makkelijk. Bv. alleen over straat lopen is vaak moeilijk. Het is alsof ik me voortdurend blootstel aan een hoop negatieve beoordelingen, maar dat kan ook slechts in mijn hoofd zitten. Ik denk dat ik voortdurend denkfouten maak.

[Radius]

Het is goed dat je door hebt dat je denkfouten maakt, en beter nog als je inzicht krijgt in de onjuiste redenaties. Je komt onzeker op me over. Zijn er redenen om aan jezelf of je omgeving te twijfelen?

Zolang mensen de wereld niet vanuit jouw perspectief ervaren hebben kunnen ze niet over je oordelen. Hun mening over jou is van geringe waarde. Wees zeker van jezelf!

Veel sterkte en succes.