Hoi Melle,
wat jij vertelt is wel een heel heftig verhaal over machtsmisbruik...!!
Ten eerste: persten is een groepsprobleem, maar het gebeurt alleen in groepen, waar mensen on-ethisch omgaan met macht.
Wat vreselijk bijvoorbeeld, dat na je verhuizing op je 14e alles weer van voor af aan begon, toen je open was geweest. (Je zou bij wijze van spreken jezelf kunnen voornemen, nooit meer open te zijn!! Niet dat ik dat aanraadt, maar in al je woede en ellende zou je er toch toe dreigen te besluiten!!!)
En afschuwelijk, dat je geen hulp hebt gehad, toen je daar wel om vroeg.
Ik weet niet, wat ik aanmoet met die scan en het kwetsuur in je hoofd. Op zich heeft dat nul komma niets, nada niente te maken met gepest worden. (En risperdal kan helpen tegen psychoses, maar niet tegen pesten, dus ik vind het wel heel vreemd.)
Accoord, in het ergste geval waren er dingen aan jouw buitenkant te zien en meenden sommige r*tzakken, dat dat redenen zou zijn om te pesten. (Zoals ook rood haar voor sommigen de aanleiding is om te gaan pesten, of flaporen, of noem maar op. De reden zit in hun eigen akelige gedrag.)
Groot gelijk, dat je dan stopt met medicatie - als jouw klacht/ hulpvraag is "ik word gepest" horen ze geen pillen te geven, maar training!! En therapie om eventuele trauma's op te ruimen. (Er is wel een verhaal, dat risperdal kan helpen bij onrust, angst en trauma, maar het mag eigenlijk pas van stal worden gehaald, als allerlei andere middelen en maatregelen hebben gefaald. Terwijl het in feite het eerste middel is. Brrrr....!)
Rot, dat je kennelijk een jaar lang niet naar buiten durfde!! (Jij hebt niets fout gedaan, jij verdient geen gevangenisstraf!!!)
Dat er naar aanleiding van die straatvrees hulp zou komen, klinkt redelijk, maar "je verbeeld het je maar" plus zyprexa doet andermaal niets, om jou te helpen het pesten te doen stoppen. (En andermaal: je krijgt een ander "laatste redmiddel", zonder dat de fatsoenlijke eerdere middelen en maatregelen geprobeerd zijn... Bah!)
Om pesten te doen stoppen heeft het zin, dat je trauma's eerst worden opgeruimd. De eerste stap in traumaverwerking is, dat je technieken leert, om jezelf te kalmeren, te troosten en moed in te spreken. Dan kijken wat er op dit moment in je leven speelt en wat je er met een scala aan maatregelen aan zou kunnen doen.
Informatie is belangrijk en cognitieve therapie kan goede diensten bewijzen.
Goed voor jezelf (leren) zorgen is belangrijk.
Zoeken naar 'hulpbronnen' van harte aanbevolen.
Bijv.: bij muziek kom ik tot rust.
Wandelen maakt mijn hoofd leeg.
"Ik maak een plank vrij voor mijn lievelingsboeken, lekker onder handbereik".
Als ik me naar voel, schrijf ik in mijn dagboek.
Warme thee van zoethout met goudsbloem beurt me op.
Als ik verdrietig ben, ga ik in mijn schommelstoel zitten.
Als ik cederolie verdamp in zo'n geurlampje, word ik helmaal rustig.
Zachtjes mijn gezicht masseren helpt me ontspannen. Etc.
Ontspanningsoefeningen zijn ook belangrijk, onderzoeken hoe je je stress kunt "afbouwen". Of kunt voorkomen, dat het te hoog oploopt.
Het kan ook expliciet gaan om "hoe bouw ik een beetje een sociaal netwerk op" (liefst een heel stevig netwerk, maar dat kan even duren).
Wat ook hoort bij de eerste fase: de belangrijke vraag naar: hoe werkt macht, wat is manipulatie en hoe kan ik me dat van het lijf leren houden. In dit kader valt er veel te vertelen voor een goede therapeut over hoe pesten in het werk gaat - en wat je er tegen kunt doen, op het moment dat het begint. (Als de situatie eenmaal is ontspoord, is er niets meer wat je als individu kunt doen - alleen "benen maken". Maar een vroege ontsporing is vaak goed op te lossen, als je weet hoe en wat.)
En een goede assertiviteitscursus, met lekker veel steun, want ik kan me levendig voorstellen dat je veel ervaring hebt met "...als ik me verzet, wordt het alleen maar erger".
(Pestkoppen zijn er dol op, om iemand te laten ''spartelen'' en dan uit te lachen. En er zijn mensen die zich toeleggen op ''compleet gevoelloos worden'', zodat ze niet gaan spartelen en dit hoongelach hen bespaard blijft. Geen stom overlevingsmechanisme - maar als ieder overlevingsmechanisme: het kan zich tegen je keren. Ten eerste is het leven nooit leuk als je compleet gevoelloos blijft - en je mist dan vaak ook de eerste gelegenheden om het begin van pesten tegen te gaan.)
Zaken als rottige huisvesting, geldproblemen etc. ook liefst oplossen of in elk geval al een goed begin mee maken. Sommige rotpatronen gaan pas echt weg, als je ten minste fase 2 achter de rug hebt, maar in fase 1 maak je de zaken "hanteerbaar".
Wat ook helpt om zaken hanteerbaar te maken: het onderkennen en alvast wat aanpakken van je overlevingsmechanismen.
En: afschuwelijk, dat als je je weer meldt bij "je vrienden", dingen weer mis beginnen te gaan!!
"Het is niet goed, dat de mens alleen is" - dat
staat al in de bijbel, zo oud als de mensheid: je hebt als mens gezelschap nodig.
Maar liefst wel gezelschap, dat jou steunt en maakt, dat jij je prettig kunt voelen!! Geen gezelschap, dat jou angst aanjaagt, pest of wat dan ook.
En de kop boven jouw verhaal luidt "angst van woorden en gezichtuitdrukking". Ik kan me levendig voorstellen, dat jij inmiddels een expert bent in kleine nuances zien in iemands gezichtsuitdrukking. En dat je weet "als A eerst zijn ene wenkbrauw op trekt, komt er daarna een rotopmerking" "als B zo'n soort woord gaat gebruiken, is hij bezig om rottigheid te stoken en dadelijk gaat iedereen mij uitlachen".
...en zo te lezen: is die angst helaas ook nogal eens terecht.
Mijn eerste tip, en wellicht is het razend moeilijk voor jou: je hebt eerst een plek nodig, waar je veilig bent voor machtsmisbruik. Waar je niet gepest wordt en je daar ook veilig in voelt (= niet op je tenen hoeft te lopen van "Oh, laat ik oppassen, anders begint het weer").