Hoi ik ben een meisje van 18.en nieuw op dit forum. Ik word gewoon gek van mezelf. Hier komt me verhaal..
In mei heeft er een jongen zelfmoord gepleegd. Hij had zich zelf opgehangen. Het was niet echt een vriend van me. Maar ik ging op de middelbare school met hem om, en had ook bijna een relatie met hem. Nou toen ik dat hoorde schrok ik zo erg. Ik kon het niet geloven. Ik was naar ze uitvaart geweest, en zag ik hem daar zo liggen. Ik wist niet wat ik zag... ik dacht elke dag aan hem, waarom heeft die het gedaan? En dat soort vragen.
Ik ben zelf een meisje die van hardstyle houd en van lekker veel feesten. Ik sporten toen ook nog heel hoog. Ik ben die tijd heel erg bezig geweest met mijn lichaam ik wilde maar afvallen, en alleen maar feesten. Op die feesten heb ik af en toe ook xtc gebruikt. En in juni op een feest ging het mis. Ik raakte in paniek. Sinds die dag heb ik angsten gekregen. Ik denk de hele dag door dat ik dood ga. Of dat ik flauw ging vallen.
Op vakantie had ik het nog erger. Na de vakntie lag ik op de bank alleen maar te huilen en wist gewoon niet meer wie ik was. Ik was opeens een heel somber meisje die alleen maar op de bank wilde liggen. Ben toen naar de dokter gegaan. En heb een vragenlijst ingevuld en daaruit kwam uit dat ik heel erg stress had en angsten. Ik had zoveel lichamelijk klachten dus ik heb toen nog wel een bloedonderzoek gedaan. Daaruit bleek dat ik ook nog eens ziekte van pfeiffer heb gehad in juni.
Het is nu 6 maanden verder en heb gewoon nog steeds last van die angsten. Ik denk dat ik dood ga, of als ik uitga dat ik doof word. Ik ben op het moment ook heel erg bezig met liefde. Angst dat ik nooit iemand ga vinden. Of dat niemand mij leuk gaat vinden. Ik heb het gevoel dat ik daar ook weer stress door krijg.
Ik heb sinds 2 maanden ook opeens gedachtens dat ik op vrouwen val. En nu denk ik steeds daar aan. Maar ik weet dat ik jongens gewoon heel leuk vind. Ik vind het ook heel vervelend om met me vrienden over dit soort dingen te praten. Want ze snappen niet hoe ik me voel. Me relatie met mijn vader is ook niet goed. Ik haat hem. Hij loopt alleen maar te zeiken op me. Hij weet zelf ook niet zo goed hoe die hier mee om moet gaan. Ik hoop gewoon zo dat het over gaat, ik geloof er soms niet meer in.
Het duurt zo lang... hebben jullie misschien tips voor me angsten, ik ben gewoon benieuwd wat jullie ervan vinden.
Groetjessss