Hoi Sharie,
welkom op het forum...! Wat een bak ellende heb jij te vertellen...!
Geen veilig thuis - en alle consekwenties die dat dus kan hebben. Van het akelige "vanzelfsprekende" dat jij niet goed ozu kunnen leren tot dat je jarenlang hebt moeten zwijgen over dat je bent misbruikt. (Zou je het gezegd hebben, vrees ik, dat er weinig goeds uit was voortgekomen. Lieve ouders hadden je eerst getroost en hadden daarna de onderste steen boven gehaald.)
En dan nog verraad en dat die mensen die jij wel graag zag stierven - je hebt je portie beslist wel gehad in et leven..!
Logisch dat je bent gaan denken, 'dat mensen niet te vertrouwen zijn': dat is in elk geval jarenlang de trieste waarheid in jouw leven geweest.
En heeft een van de 5 psychologen het met jou gehad over het verschijnsel 'overlevingsmechanismen'...? Een zeer zinnig overlevingsmechanisme dat ik bij me draag is "mensen die ik niet vertrouw laat ik het niet merken als ik pijn heb". Het grote punt is wel, dat ik weet heb van dit oerlevingsmechanisme en er over kan nadenken. (Voel ik bij een arts in de kamer opeens een wond niet meer, dan weet ik dat ik de arts niet vertrouw. Bij een huisarts betekent dat 'benen maken', is het een specialist die ik voor het eerst zie, dan bedenk ik iets met mijn ratio. De meeste artsen kenne het verschijnsel wel, trouwens.)
En bij een psycholoog in de spreekkamer kan het je ook lelijk opbreken, vooral als de psycholoog weinig kaas heeft gegeten van PTSS.
De definitie van overlevingsmechanisen schijnt als volgt te luiden: "...onbewuste, vrijwel volautomatische gedachten en gedragingen, die ten tijde van de ellende een belangrijke, beschermende rol speelden. Maar na afloop van de ellende is hun waarde niet langer positief, maar keert het zich tegen hen".
Weten dat het speelt, kan helpen. En als gezegd: het mechanisme zelf "heeft zin", ik vind, dat nare mensen geen gevoelige dingen over mij hoeven te weten, punt uit. Maar het heeft wel zin, als ik kan bepalen wanneer ik bepaalde dingen wel of niet vertel, en dat niet door mijn onbewuste buiten mijn weten om gestuurd wordt.
sharie schreef:
Ik ben nu radeloos hoe ik met deze PTSS moet omgaan,.. ik krijg soms enorme hysterische aanvallen, huilbuien, ik kan vaak niet slapen, of heb soms zelf het gevoel dat ik mezelf moet straffen voor wat er allemaal gebeurde ? Ik weet echt niet meer wat gedaan of wat te doen.
Zou ik van de taalpolitie zijn, dan zou
ik zeggen: met PTSS moet je niet omgaan, en voor angsten geldt hetzelfde. Draai het de nek om, er is veel leuker gezelschap!
Maar nu ter zake. Hoe verwerk je een trauma..? Nou, in een aantal "fasen". Nou wil het woord fase niet zeggen, dat je altijd heel strakomlijnd "eerst ding 1 doet, dan ding 2 en daarna 3", het wisselt elkaar vaak wat af. Beginnen bij het begin kan geen kwaad - eerst een stuk 1, tijdje 2 dan wat 3 - dan weer 2 en terug naar 1 en dan weer 2 – etc.
Het heeft wel zin, als je weet hebt van deze fasen en het is belangrijk dat er wordt "geschakeld" als dat nodig is!!
De eerste fase heet officieel 'stabiliseren". Ik zeg meestal 'poot'n stevig op de grond'. Het gaat om zaken als 'rust in de tent en veiligheid' - inventariseren wat er op dit moment in je leven speelt en wat je er met een scala aan maatregelen aan zou kunnen doen. Informatie is belangrijk en cognitieve therapie kan goede diensten bewijzen.
Goed voor jezelf (leren) zorgen is belangrijk.
Zoeken naar 'hulpbronnen' van harte aanbevolen.
Bijv.: bij muziek kom ik tot rust. Wandelen maakt mijn hoofd leeg.
"Ik maak een plank vrij voor mijn lievelingsboeken, lekker onder handbereik".
Als ik me naar voel, schrijf ik in mijn dagboek.
Warme thee van zoethout met goudsbloem beurt me op.
Als ik verdrietig ben, ga ik in mijn schommelstoel zitten.
Als ik cederolie verdamp in zo'n geurlampje, word ik helmaal rustig.
Zachtjes mijn gezicht masseren helpt me ontspannen. Etc.
Ontspanningsoefeningen zijn ook belangrijk, onderzoeken hoe je je stress kunt "afbouwen". Of kunt voorkomen, dat het te hoog oploopt.
Het kan ook expliciet gaan om "hoe bouw ik een beetje een sociaal netwerk op" (liefst een heel stevig netwerk, maar dat kan even duren).
Wat ook hoort bij de eerste fase: de belangrijke vraag naar: hoe werkt macht, wat is manipulatie en hoe kan ik me dat van het lijf leren houden.
Zaken als rottige huisvesting, geldproblemen etc. ook liefst oplossen of in elk geval al een goed begin mee maken. Sommige rotpatronen gaan pas echt weg, als je ten minste fase 2 achter de rug hebt, maar in fase 1 maak je de zaken "hanteerbaar".
De functie van de 1ste fase is, dat je een 'fundament' krijgt - dat stond te schudden of ging kapot door alles wat jou is aangedaan.
En: rotverhalen vertellen met "poot'n die in het moeras staan" was wat men tijdenlang deed (tot de 1980er jaren) - en dat heeft geen zin. (Dat maakt 'verwerken' juist loei en loeizwaar!)
Een stevig 'fundament', poot'n die op de grond staan (en niet in het moeras) is geen luxe.
Wat ook helpt om zaken hanteerbaar te maken: het onderkennen en alvast wat aanpakken van je overlevingsmechanismen. Bijvoorbeeld: soms heeft iemand heel veel pijn op "ik mag niet goed voor mezelf zorgen (want die nare meneer die mij het leven zuur maakt, wil dat niet)". Recept: 1) realiseer je dat dit speelt. 2) Sommigen hebben het zelfs over 'bedank dit mechanisme, het wil je helpen, het heeft het beste met je voor'. 3) Denk na over de functie die het heeft, in dit voorbeeld dus 'klappen van de nare meneer voorkomen'. 4) Word creatief: zijn er andere manieren te verzinnen, om datzelfde doel te bereiken...? (Of is het doel echt achterhaald?) 5) Liefst drie alternatieven verzinnen...! 6) ..en nagaan, navoelen of al deze drie andere mogelijkheden om met de situatie om te gaan jou passen.
In de 2e fase duik je het oude rotverhaal in. Het eigenlijke verwerken. Let op: verwerken is WERK. Goed voor jezelf zorgen is "verplicht": je werkt stevig aan jezelf, dus voldoende rust, goede voeding, goed slapen, steun in je omgeving - het is allemaal geen luxe.
Ook heel belangrijk: een trauma dreigt, bijna per definitie je 'oude' sociale omgeving te vernietigen. Je (evt. nieuwe) sociale omgeving "moet" jou kunnen blijven steunen. (Je vrienden zijn niet je therapeuten, maar ze moeten ook niet weglopen.)
Mijn favoriete methode heet emdr.
De oude methode kwam neer op het verhaal 10 keer vertellen, huilen en boos zijn en steun en erkenning krijgen van je therapeut of evt. groepsleden. Bij emdr gaat het meestal sneller, 10 keer is niet nodig. Erkenning en steun is wel heel belangrijk, ook bij emdr.
Jouw tempo is altijd belangrijk! Weliswaar "moet" fase 2 niet te lang duren (het is zwaar) een goede peut houdt wel in de gaten, of je alles nog behappen kunt.
Aandacht voor je lichaam en aandacht voor positieve, sterke kanten van jezelf komen ook aan bod.
En "het echte werk" bij emdr doe je in de kamer van de therapeut, niet thuis na de sessie. Een goede emdr therapeute begint, met er voor te zorgen, dat je jezelf goed kunt troosten en geruststellen, op manieren die je ook in een sessie kunt gebruiken (" een mooie plek, waar je je goed voelt" , etc.)
En: cognitieve therapie heeft charmes, maar doet in feite niets in deze fase: de emoties ZIJN nu eenmaal niet cognitief en "ze cognitief willen beheersen" werkt heel vaak niet. Heel veel "symptomen" van post traumatische stress zitten in je autonome zenuwstel en dat kun je nauwelijks met cognitieve therapie beinvloeden (en wel heel goed met emdr).
In de 3e fase komt een soort omkering van zaken..
In fase 1 en 2 ging het over "wat jou is aangedaan" (Taalkundig: dat is passief. Uiteraard had jij je reacties op het gebeurde, maar re-ageren is zogezegd iets "secundairs" - een re-actie op een actie, niet iets wat je uit vrije wil en vrije keus deed.
Het initiatief lag niet bij jou, en de verantwoording ook niet.)
In fase 3 gaat het om "Hoe wil ik, dat MIJN leven er uit gaat zien?" Zogezegd "actie ipv. re-actie".
Wat vind ik belangrijk?
Wat wil ik graag voor mezelf? Voor wie me dierbaar is?
Wat geeft mij energie?
Welke kwaliteiten heb ik, en welke wil ik gaan ontwikkelen/ uitwerken/ verdiepen?
Let wel: dit is niet 1 afrondend gesprek, maar een fase. Aangezien jij helaas een "rommelige" jeugd hebt gehad, met ouders die compleet niet voor jou zorgden en waarbij jij dus constant moest "re-ageren" op de rommel die zich telkens opnieuw weer aandiende - dan kan dit een fase van 30 gesprekken zijn. (Al dan niet afgewisseld met cursussen, trainingen, etc.)
sharie schreef:
heb soms zelf het gevoel dat ik mezelf moet straffen voor wat er allemaal gebeurde ?
Please, don't...! Je hebt al ""straf"" (dwz.: pijn) genoeg gehad...! Of nu ja, te veel.
Maar het gevoel ken ik beslist.
Voor mij was het: ik was woedend. En ook bij jou kan ik me levendig voorstellen, dat je razend bent over alle pijn die jou is aangedaan, alle botheid, geniepigheid en noem het maar op.
En som s kan het zo zijn, dat als je als mens niet je woede kunt koelen op krek dat familielid, dat jou heeft mishandeld, dat je 'uit pure nood' je woede op jezelf koelt. (Dat valt dan onder hethoofdstuk: "Een mens moet wat" - maar het lost weinig op.)
Betere oplossing: projecteer dat smoelwerk van dat stuk verdriet op een kussen en sla op dat kussen. Of projecteer op een oude kartonnen doos en stamp die de grond in. (Voordeel: al sje dat leuk vindt, kun je daarna de kartonnen doos verbranden.)
voorgeschreven, maar wou deze pillen eerst niet nemen uit angs van de vorige keren dat ik er weer niet vanaf zou geraken.. na lange tijd probeerde ik toch, maar had ik boven de toegelaten dosis ingenomen, hiervan heb ik 2 dagen in comateuze toestand gelegen.. 
Want het zo belangrijk, om je goed te voelen, fijn te voelen, bij wat je doet. En het is jouw situatie, jouw gedachten, jouw lichaam, dus daarin heb je zeker wat te zeggen en in te brengen.)