Voordat ik aan deze post begin: er zijn mensen die beweren dat 'geluk' niet een bestaand iets is, niet een tastbaar iets. Je kunt het niet meten, je kunt het niet uitzetten, je kunt het wel of niet afdwingen..Eerlijk gezegd interesseert me dat niet zo. Geluk is voor mij het gevoel dat je op dat moment nergens anders wilt zijn. Of op dat moment niets anders wilt doen. En waar het vandaan komt, en of het wel of niet af te dwingen is..I don't care.
Er is een liedje van Nickelback, met de zinsnede "something has got to go wrong, because I'm feeling way too damn good". En dat is nou precies het probleem.
Iedere keer als ik me 'echt' gelukkig voel, valt er een donkere zweem van bezorgdheid over me heen, want het gevoel van geluk bestaat alleen maar om je eerstvolgende tegenslag nog harder aan te laten komen.
Ik woon sinds kort samen, maand of 2 nu. En we zijn zo ontzettend gelukkig samen. En dat beangstigt me dus. Dat morgen de politie aan de deur komt om te vertellen dat er iets ergs is gebeurd met m'n vriendin. Dat overmorgen een rekening van 3000 euro binnenkomt waar we éven niet op gerekend hadden. Dat m'n hond pardoes onder een vrachtwagen terecht komt. Een mens kan niet zo gelukkig zijn. Dat ben ik nooit geweest, dus waarom nu ineens wel? Immers: na regen komt zonneschijn, dus na zonneschijn komt ook weer regen.
[zucht] Ik vind het maar eng, zo'n lange periode van zorgeloosheid.
De eerstvolgende tegenslag moet echt wel een knaller zijn..
Zijn er forumleden die ooit zo dachten en er inmiddels in geslaagd zijn dit denkpatroon te doorbreken? Zo ja, hoe dan?? Want het begint wel een beetje vervelend te worden.