Hallo iedereen
Ik ben een meisje van 18 jaar. Ik ben terecht gekomen op dit forum omdat ik het moeilijk heb met het 'uiten' van mijn probleem/problemen.
Bij deze zou ik jullie graag om hulp/raad vragen bij wat er aan de hand is met mij, ik hoop dat ik niet de enigste hiermee ben...
Toen ik 12 jaar was heb ik erg zwaar op dieet gegaan. Ik was als ik klein was tamelijk dik, ik heb jammergenoeg door mijn extreem diëten anorexia gekregen. Het was een moeilijke periode, ik was jong en had veel te verduren in mijn hoofdje altijd, er was iets dat me verplichtte om niet meer te eten. Mijn moeder hielp mij er dan bovenop, ben nooit opgenomen geweest, misschien maar best voor die leeftijd. Het grootste probleem ontstond rond die tijd: dwangneurose. Ik voer nu al 7jaar bepaalde rituelen uit, dagelijks, om mezelf 'tevreden' te stellen. Bv. als ik ga slapen moet ik énorm veel dingen meerdere keren controleren, achter mijn zetel, onder mijn bed, achter de kast... enzovoort, altijd met per bepaald aantal: 5. Of anders gebeurt er iets met mijn ouders, zegt iets in mij. Ik doe dit ook tijdens de dag zelf, in de kleinste dingen, als ik drink, zelf als ik naar toilet ga. Het is erg vermoeiend, maar ik moét. Ik moét van mezelf dit doen of er loopt iets mis met mijn gezin. Net alsof ik controle moet hebben over iedereen.. Het vergt enorm veel van mij, mentaal.
Ik ben ook zeer onrustig sinds een maand of 5, ik slaap niet meer, of toch bijna niet. Ik slaap in stukjes, word zeker om de 2 uur wakker, dus ben overdag enorm moe. Als ik wakker word ben ik ook zéér angstig, kan het bijna niet beschrijven, het voelt of iemand me gaat vermoorden. Soms beeld ik me zelf in dat ik dingen zie.. ookal is er niets. Heb een maand Trazodone voorgeschreven gekregen van m'n huisdokter om de angst te onderdrukken en ook om te slapen, dit hielp niét. Toen ben ik overgeschakeld om Remergon, maar juist hetzelfde: geen effect. Sindsdien ga ik ook naar een psychiater én psycholoog, heb de indruk dat gewoon praten niet mijn probleem verhelpt... Slik nu Carbamazepine, om enerzijds mijn agressivieteit te ondrukken, omdat ik erg impulsief ben, en anderzijds hoopt de psych dat dit ook men dwangen onderdrukt. Slik nu ook 3x per week Zolpidem om terug 'te leren slapen'. Maar ben bang dat dit geen effect heeft op een levenslange oplossing...
Is er iemand die dit ook kent of heeft meegemaakt?
Zou erg hulp of raad kunnen gebruiken want heb niemand in m'n nabije omgeving die ervaring heeft met slaapproblemen én dwangneuroses.
Alvast bedankt!
-
Joyceke
Re: Dwangneurose en angsten
Hoi Joyceke,
goed, om je horizon te verbreden...! En hartstikke knap, dat je moeder en jij samen de anorexia hebben weten te stoppen.
Maar idd, wat wel vaker gebeurt: onderdruk je probleem 1 komt probleem 2 er voor in de plaats. (Op zich: aan dwangneurosen ga je niet dood, al geloof ik grif, dat het zwaar is - anorexia kan dodelijk zijn dus het was wel een goede ruil, maar het probleem echt oplossen is het mooiste.)
Wat vaak zo is bij dwangneurose: het is een manier, om angst te 'bezweren': zo lang je maar 'netjes' het ritueel uitvoert, gaat het goed, (...maar anders - OH! Weee!!!).
(Denkbaar was die zelfde angst de motor, dat je heel hard ging dieten, waardoor de anorexia kwam opzetten. "Er was iets, dat mij verplichtte...")
En het heeft zin, als je dmv. therapie die angst de nek gaat omdraaien. Let wel: niet te veel praten over angst - dat heeft weinig zin.
Dwz.: info over angst heeft wel zin. Angst is de alarmbel van Moeder Natuur, maar staat bij een boel mensen en wellicht ook bij jou te 'gevoelig' afgesteld.
Angst wordt gemaakt in een hersencentrumpje dat amygdala heet: haar functie is, om 24 uur per dag alle inkomende signalen te scannen op de vraag: "Wat ik nu zie, hoor, voel, ruik: zou dat gevaarlijk kunnen zijn...?" Zo ja (dus niet "het IS gevaarlijk", maar: het kan...) dan slaat de amygdala alarm. Zodat je je rot gaat voelen: angst gaat in wezen over kwesties van leven of dood, ''dus'' hoort er een intens rotgevoel bij. En: als je ligt te slapen en je amygdala slaat alarm, word je prompt wakker. (En nee, inslapen is dan voorlopig niet aan de orde.)
Een belangrijk, aanvullend feit: je amygdala heeft je lichaam al in alarm gezet, voordat je weet, wat je precies ziet (of hoort, etc.) en ook voordat je er gedachten over hebt kunnen vormen. (Cognitieve gedragstherapie heeft daarom weinig zin: daar leer je "betere dingen te denken", denkfouten opsporen en corrigeren, etc. Op zich wel nuttig, maar een te gevoelig afstelde amygdala reageert er niet tot nauwelijks op.)
Wat op korte termijn helpt, als je amygdala "weer eens" alarm heeft geslagen en je heeft gewekt: geef je lichaam "haar zin": hol een rondje, schop met je benen - "DOE" iets. En wel iets, waardoor je lichaam voelt/ denkt, dat je vecht of vlucht - wat dat is, wat Moeder Natuur wil, dat jij doet (want er is gevaar, aldus de amygdala).
(Pillen die wat versuffen werken om die reden ook niet altijd. Hopelijk versuffen ze de amygdala - maar als dat niet zo is, dan zal Moeder Natuur je koste wat het kost wakker maken, want er is gevaar.)
Wat op de iets langere termijn helpt: een psychologe, die een techniek in huis heeft, om je overgevoelige amygdala af te remmen. Dat kan met een serie technieken: hypnose, emdr, somatic experiencing, gespecialiseerde kinesiologie.
Het kan een hele zoektocht zijn wat nou voor jou de precieze angsten zijn die de nek moeten worden omgedraaid. (Of andere pijnlijke emoties, zoals schaamte.) Maar ik schrijf "de iets langere termijn" omdat dingen snel kunnen gaan, als je eenmaal 'de goede angst(en)' te pakken hebt.
Sucses!
goed, om je horizon te verbreden...! En hartstikke knap, dat je moeder en jij samen de anorexia hebben weten te stoppen.
Maar idd, wat wel vaker gebeurt: onderdruk je probleem 1 komt probleem 2 er voor in de plaats. (Op zich: aan dwangneurosen ga je niet dood, al geloof ik grif, dat het zwaar is - anorexia kan dodelijk zijn dus het was wel een goede ruil, maar het probleem echt oplossen is het mooiste.)
Wat vaak zo is bij dwangneurose: het is een manier, om angst te 'bezweren': zo lang je maar 'netjes' het ritueel uitvoert, gaat het goed, (...maar anders - OH! Weee!!!).
(Denkbaar was die zelfde angst de motor, dat je heel hard ging dieten, waardoor de anorexia kwam opzetten. "Er was iets, dat mij verplichtte...")
En het heeft zin, als je dmv. therapie die angst de nek gaat omdraaien. Let wel: niet te veel praten over angst - dat heeft weinig zin.
Dwz.: info over angst heeft wel zin. Angst is de alarmbel van Moeder Natuur, maar staat bij een boel mensen en wellicht ook bij jou te 'gevoelig' afgesteld.
Angst wordt gemaakt in een hersencentrumpje dat amygdala heet: haar functie is, om 24 uur per dag alle inkomende signalen te scannen op de vraag: "Wat ik nu zie, hoor, voel, ruik: zou dat gevaarlijk kunnen zijn...?" Zo ja (dus niet "het IS gevaarlijk", maar: het kan...) dan slaat de amygdala alarm. Zodat je je rot gaat voelen: angst gaat in wezen over kwesties van leven of dood, ''dus'' hoort er een intens rotgevoel bij. En: als je ligt te slapen en je amygdala slaat alarm, word je prompt wakker. (En nee, inslapen is dan voorlopig niet aan de orde.)
Een belangrijk, aanvullend feit: je amygdala heeft je lichaam al in alarm gezet, voordat je weet, wat je precies ziet (of hoort, etc.) en ook voordat je er gedachten over hebt kunnen vormen. (Cognitieve gedragstherapie heeft daarom weinig zin: daar leer je "betere dingen te denken", denkfouten opsporen en corrigeren, etc. Op zich wel nuttig, maar een te gevoelig afstelde amygdala reageert er niet tot nauwelijks op.)
Wat op korte termijn helpt, als je amygdala "weer eens" alarm heeft geslagen en je heeft gewekt: geef je lichaam "haar zin": hol een rondje, schop met je benen - "DOE" iets. En wel iets, waardoor je lichaam voelt/ denkt, dat je vecht of vlucht - wat dat is, wat Moeder Natuur wil, dat jij doet (want er is gevaar, aldus de amygdala).
(Pillen die wat versuffen werken om die reden ook niet altijd. Hopelijk versuffen ze de amygdala - maar als dat niet zo is, dan zal Moeder Natuur je koste wat het kost wakker maken, want er is gevaar.)
Wat op de iets langere termijn helpt: een psychologe, die een techniek in huis heeft, om je overgevoelige amygdala af te remmen. Dat kan met een serie technieken: hypnose, emdr, somatic experiencing, gespecialiseerde kinesiologie.
Het kan een hele zoektocht zijn wat nou voor jou de precieze angsten zijn die de nek moeten worden omgedraaid. (Of andere pijnlijke emoties, zoals schaamte.) Maar ik schrijf "de iets langere termijn" omdat dingen snel kunnen gaan, als je eenmaal 'de goede angst(en)' te pakken hebt.
Sucses!
-
Black Rose
- Berichten: 1711
- Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53
Re: Dwangneurose en angsten
Ik heb een héél lichte vorm van dwangneurose.
Niet dagelijks, soms weken geen last van, soms meerdere keren per dag.
"Neem die kop uit de kast niet die andere" : en zo van die toestanden.
Want als ik die niet doe dan zou er wel eens iets heel ergs kunnen gebeuren met iemand waar ik om geef.
Het tweede deel van m'n zin geeft aan welke angst bij mij die neurose veroorzaakt.
Wordt deze bij jou ook veroorzaakt door een bepaalde angst?
Zo ja, is het begin volgens mij aan die angsten te werken.
Wat een beetje verandering bracht bij mij was de uitleg van een psycholoog hoe een dwangneurose ontstaat (misschien heb je er ook wat aan?).
Vanuit een (onbewuste op dat moment) angst vragen je hersenen naar gerusstelling.
Eigenlijk sprak die psycholoog van beloning.
Telkens je beloond wordt gaan je hersenen een bepaald proces opnieuw op gang brengen.
D.w.z. : Je bent onrustig en je krijgt de dwang om iets specifieks te doen.
Als je dat doet verdwijnt de angst waardoor je even weer verder kan : dit is de beloning.
Doe je dit niet dan blijf je angstig/onrustig
Echter de beloning is maar van korte duur : het bewijs is dat er meer en meer dwangmomenten komen.
Het is dus een kwestie van het stap voor stap te doorbreken (niet toe te geven) en jezelf op een andere manier tot rust te brengen.
In jouw geval is het dagelijks lees ik. Dus misschien niet onmiddelijk tegen alle dwangsituatie's ingaan, maar er beetje per beetje links te laten liggen.
Anders ga je nog meer dwangneuroses creëren.
Wat ik vertel komt jou mss ook niet allemaal onbekend voor, wss heeft er al een hulpverlener uitleg gegeven hierover.
Ook al heb ik maar heel sporadisch last hiervan lukt het me ook niet om dit steeds te doorbreken.
Maar soms wel, en daarna loop ik even met het gevoel van "had ik het toch beter niet anders gedaan, stel nu dat er toch iets gebeurt?"
Daarna probeer ik het los te laten en terug te denken aan wat die psycholoog me toen vertelde en mezelf in gedachten proficiat te wensen dat ik er toch tegen in gegaan ben.
Niet dagelijks, soms weken geen last van, soms meerdere keren per dag.
"Neem die kop uit de kast niet die andere" : en zo van die toestanden.
Want als ik die niet doe dan zou er wel eens iets heel ergs kunnen gebeuren met iemand waar ik om geef.
Het tweede deel van m'n zin geeft aan welke angst bij mij die neurose veroorzaakt.
Wordt deze bij jou ook veroorzaakt door een bepaalde angst?
Zo ja, is het begin volgens mij aan die angsten te werken.
Wat een beetje verandering bracht bij mij was de uitleg van een psycholoog hoe een dwangneurose ontstaat (misschien heb je er ook wat aan?).
Vanuit een (onbewuste op dat moment) angst vragen je hersenen naar gerusstelling.
Eigenlijk sprak die psycholoog van beloning.
Telkens je beloond wordt gaan je hersenen een bepaald proces opnieuw op gang brengen.
D.w.z. : Je bent onrustig en je krijgt de dwang om iets specifieks te doen.
Als je dat doet verdwijnt de angst waardoor je even weer verder kan : dit is de beloning.
Doe je dit niet dan blijf je angstig/onrustig
Echter de beloning is maar van korte duur : het bewijs is dat er meer en meer dwangmomenten komen.
Het is dus een kwestie van het stap voor stap te doorbreken (niet toe te geven) en jezelf op een andere manier tot rust te brengen.
In jouw geval is het dagelijks lees ik. Dus misschien niet onmiddelijk tegen alle dwangsituatie's ingaan, maar er beetje per beetje links te laten liggen.
Anders ga je nog meer dwangneuroses creëren.
Wat ik vertel komt jou mss ook niet allemaal onbekend voor, wss heeft er al een hulpverlener uitleg gegeven hierover.
Ook al heb ik maar heel sporadisch last hiervan lukt het me ook niet om dit steeds te doorbreken.
Maar soms wel, en daarna loop ik even met het gevoel van "had ik het toch beter niet anders gedaan, stel nu dat er toch iets gebeurt?"
Daarna probeer ik het los te laten en terug te denken aan wat die psycholoog me toen vertelde en mezelf in gedachten proficiat te wensen dat ik er toch tegen in gegaan ben.
-
angel12
Re: Dwangneurose en angsten
Ik sta niet in jouw schoenen maar weet er wel wat van.
Ik kan je aanraden om het eens gewoon niet te doen en te zien wat er dan gebeurt. Het kan best zijn dat je onrustig, zenuwachtig wordt maar je moet je dat niet aantrekken.
Tracht de druk van het controleren gewoon te negeren en te onderdrukken.
Probeer het alvast één dag.
Als het één dag lukt, zal het nog wel meer dagen lukken. Ik weet wat je doormaakt.
Ik hoor wel van je.
Groetjes,
Angel
Ik kan je aanraden om het eens gewoon niet te doen en te zien wat er dan gebeurt. Het kan best zijn dat je onrustig, zenuwachtig wordt maar je moet je dat niet aantrekken.
Tracht de druk van het controleren gewoon te negeren en te onderdrukken.
Probeer het alvast één dag.
Als het één dag lukt, zal het nog wel meer dagen lukken. Ik weet wat je doormaakt.
Ik hoor wel van je.
Groetjes,
Angel
-
:KleinMeisje
Re: Dwangneurose en angsten
Hallo, ik heb ook een dwangneurose en angststoornis gehad (angst met slapen enz.). Het was een hele zware, en ik zal even kort vertellen wat er gebeurde. (naja, wat je kort vind 
)
Het begon allemaal in groep 7/8. ik mocht de randjes van de stoeptegels niet aanraken en telde de lantarenpalen opweg naar huis. Het was eigenlijk een soort spelletje voor me, want ik vond het nog leuk. Maar het werd steeds erger. Wat ik met mijn rechterhand deed moest ik ook met mijn linkerhand doen, het was geen spelletje meer, ik vond het niet meer leuk, maar als ik het deed gaf het me gewoon een fijn gevoel. Ook begon ik ermee om spulletjes te verzamelen, gewoon ''voor de lol''. bijvoorbeeld plastieke lepeltjes of papiertjes van zuurtjes. natuurlijk was dat nog niet echt een probleem, en ik zag het ook niet als een probleem. Maar als snel liep dat ook uit de hand, en kreeg ik zware verzamelzucht. (een vorm die best vaak voor komt bij dwangneurose) Ondertussen moest ik alles 3x doen van mezelf wat ik deed. als ik een pen pakte, moest ik hem terug leggen, en het nog 2 keer doen. zodat het 3 werd. als ik ergens naar keek moest ik er toch nog 2 keer meer naar omkijken, dat moest gewoon. het gaf me een goed gevoel. maar het bleef niet bij 3x. ik weet nog precies hoe het steeds meer werd. het liep uit tot 5x, tot 8x, tot 12x, tot 15x, tot 18x, tot 29x, tot 32x, tot 33x, tot 35x, tot 38x, tot 40x, tot 42x, en tot 43. Ik weet echt niet hoe ik aan al die getallen kwam, maar steeds als ik iets niet deed wat van mezelf 'moest', moest ik dingen vaker doen. Zo ging het van 3 keer naar steeds erger. Er was een soort stemmetje in mijn hoofd, die zei: als je het niet doet, dan gebeurt er iets met je ouders, of dan gebeurt er vannacht iets engs. En dat was ook vaak de reden dat ik 's avonds zo bang was. Maar toch bleef het niet bij 43 keer. terwijl er werd gezocht naar hulp voor me, werd alles nog erger. alles moest ik eerst 3x 43 keer doen. Je moet je voorstellen hoe vermoeiend het is, om alles zo vaak te doen. Ik was toen z'n 12 jaar, dus als kind weet je niet wat je moet doen. ik durfde bij niemand af te spreken omdat mijn hele leven erdoor beiinvloed werd. En het weggooien van dingen werd nog verschrikkelijker. ik kon helemaal niks meer weggooien, en tegen alles wat ik toch weggooide, moet ik 9x 43 keer aantikken.
Uiteindelijk heb ik hulp gevonden, en ben ik er zo goed als vanaf gekomen. natuurlijk heb ik elke dag wel is een momentje dat ik nog iets moet tellen, maar dat is dan met het getal 3 ofzo. en dat is verder geen last voor me, want het is maar af en toe.
Het is dus heel belangrijk dat je hulp zoekt. Gedrachtsterapie. Die terapie helpt je je gedachten om te zetten en leert je je angsten te overwinnen, ook met die teldwang.
Heel veel sterkte,
Groetjes.
)Het begon allemaal in groep 7/8. ik mocht de randjes van de stoeptegels niet aanraken en telde de lantarenpalen opweg naar huis. Het was eigenlijk een soort spelletje voor me, want ik vond het nog leuk. Maar het werd steeds erger. Wat ik met mijn rechterhand deed moest ik ook met mijn linkerhand doen, het was geen spelletje meer, ik vond het niet meer leuk, maar als ik het deed gaf het me gewoon een fijn gevoel. Ook begon ik ermee om spulletjes te verzamelen, gewoon ''voor de lol''. bijvoorbeeld plastieke lepeltjes of papiertjes van zuurtjes. natuurlijk was dat nog niet echt een probleem, en ik zag het ook niet als een probleem. Maar als snel liep dat ook uit de hand, en kreeg ik zware verzamelzucht. (een vorm die best vaak voor komt bij dwangneurose) Ondertussen moest ik alles 3x doen van mezelf wat ik deed. als ik een pen pakte, moest ik hem terug leggen, en het nog 2 keer doen. zodat het 3 werd. als ik ergens naar keek moest ik er toch nog 2 keer meer naar omkijken, dat moest gewoon. het gaf me een goed gevoel. maar het bleef niet bij 3x. ik weet nog precies hoe het steeds meer werd. het liep uit tot 5x, tot 8x, tot 12x, tot 15x, tot 18x, tot 29x, tot 32x, tot 33x, tot 35x, tot 38x, tot 40x, tot 42x, en tot 43. Ik weet echt niet hoe ik aan al die getallen kwam, maar steeds als ik iets niet deed wat van mezelf 'moest', moest ik dingen vaker doen. Zo ging het van 3 keer naar steeds erger. Er was een soort stemmetje in mijn hoofd, die zei: als je het niet doet, dan gebeurt er iets met je ouders, of dan gebeurt er vannacht iets engs. En dat was ook vaak de reden dat ik 's avonds zo bang was. Maar toch bleef het niet bij 43 keer. terwijl er werd gezocht naar hulp voor me, werd alles nog erger. alles moest ik eerst 3x 43 keer doen. Je moet je voorstellen hoe vermoeiend het is, om alles zo vaak te doen. Ik was toen z'n 12 jaar, dus als kind weet je niet wat je moet doen. ik durfde bij niemand af te spreken omdat mijn hele leven erdoor beiinvloed werd. En het weggooien van dingen werd nog verschrikkelijker. ik kon helemaal niks meer weggooien, en tegen alles wat ik toch weggooide, moet ik 9x 43 keer aantikken.
Uiteindelijk heb ik hulp gevonden, en ben ik er zo goed als vanaf gekomen. natuurlijk heb ik elke dag wel is een momentje dat ik nog iets moet tellen, maar dat is dan met het getal 3 ofzo. en dat is verder geen last voor me, want het is maar af en toe.
Het is dus heel belangrijk dat je hulp zoekt. Gedrachtsterapie. Die terapie helpt je je gedachten om te zetten en leert je je angsten te overwinnen, ook met die teldwang.
Heel veel sterkte,
Groetjes.