ervaringen met MBT

[Mickey~]

Het was inderdaad een opmerking waarvan ik dacht: right, wat dacht je zelf.
Op de manier waarop ik weg ben gegaan, en de redenen die ik daarvoor aan heb gegeven, denk je echt dat ik zonder gesprek met andere vooruitzichten o.i.d. terugkom en er dan in groeps over ga vertellen?
Ik ga eerst persoonlijk met jullie praten, en aan de hand van wat daaruit komt dan zien we wel weer verder.
zij wilde 'nog steeds vasthouden aan het behandelconcept, en dat is dat we buiten groeps nergens over praten'. right, en dat is PRECIES waarom ik weg ben gegaan. Vooral omdat in groeps er ook niet fatsoenlijk op wordt gereageerd. ik dacht echt: je draagt precies de redenen aan waarom ik NIET terug moet komen ipv wel.
Ik heb daarop ook meteen laten weten dat dan hier ook echt definitief mijn behandeling stopt en dat ik maandag alleen nog over afronding wil praten en verder nergens meer over. Ben benieuwd of ze zich daaraan gaan houden.........

Zie het nu verder wel positiever in dan woensdag. Toen wist ik ook al zeker dat ik niet meer terug wilde maar toen had ik nog wel iets van 'help wat nu'. Inmiddels heb ik mezelf herpakt en er het volste vertrouwen in dat ik het zelf wel ga redden. Dat ik iets ga zoeken wat beter bij me past nu ik op dit punt ben aanbelandt, en dat ik werk op ga pakken stukje bij beetje. ik wil heel graag weer aan de slag!

Ik wacht nog wel even met vertellen aan 2e lijns en die andere psy totdat ik alles op pootjes heb, dan heb ik tenminste een positief verhaal om te vertellen. ik vind het nu eigenlijk ook niet zo heel negatief, maarja, het is wel zo dat ik nog niet op mijn pootjes terecht ben gekomen en tot dat moment wil ik eigenlijk wel eventjes wachten.

[Janneke]

zij wilde 'nog steeds vasthouden aan het behandelconcept, en dat is dat we buiten groeps nergens over praten'. right, en dat is PRECIES waarom ik weg ben gegaan.

...het klinkt naar een vrij algemene regel in groepstherapie.
Stel: je komt 1x per week bijeen, 3 uur - en gaat dan uiteen. Dan hoort er idd iets bij, dat als groepsleden elkaar bellen, dat dat gemeldt wordt (minstens) in de eerstvolgende groepsbijeenkomst. Doel: "we houden het centraal, wat allemaal besproken wordt" - geen clubpies van 2 of 3 deelnemers die van alles voor kunnen koken, een stiekum bondje hebben, etc.

Maar de regel tegen aparte clubpies vormen binnen de groep is in de verste verte geen excuus, om jou telkens de mond te snoeren - "Nee, alleen op groeps praten!!" - en je dan nog 3 keer overslaan ook...

Voeg hier aan toe, dat als je 7x24 bijeen zit, want opname, dat deze regel dan ook nogal kunstmatig wordt. Dan mag je dadelijk bij het ontbijt of tijdens het wandelen niets meer zeggen, "want we zijn nu niet op groeps"...

[Mickey~]

Ik heb het er net in de auto nog even met mijn vriend over gehad.
Wat er eigenlijk gebeurd, volgens mij, is dat ze me alles afpakken daar (piekeren en erover praten)
maar er niets voor in de plaats teruggeven. Je kunt niet een oude gewoonte al afpakken als er geen nieuwe is om diens plaats in te nemen volgens mij. Ik mag nergens meer over praten, maar ik leer ook niets om hoe ik vervolgens wél mijzelf invulling kan geven. Daar zit ik dan met lege handen, gevolg > paniek!!!

En dan over die paniek niet mogen praten op dat moment.....

Werkt echt niet. niet meer.

Dus dit gaan we morgen zo aankaarten.

Geen zin in dat gesprek, heb er een hard hoofd in eerlijk gezegd.

[JulianC]

kan ik me voorstellen ja, succes vandaag!

[Minerva]

En ? Hoe ging het ?

[Mickey~]

Het ging heel slecht, ik werd echt heel boos.
Ze deden net alsof het allemaal mijn fout was, het zou wel 'te moeilijk' voor me zijn.
Zij hadden zich 'strak aan hun programma' gehouden, en daarmee zou het dan goed moeten gaan.

Ik heb tegen ze gezegd dat iedereen in precies hetzelfde keurslijfje duwen niet helpt en dat
ik het meer dan zat was om overal de schuld van te krijgen, zonder dat er fatsoenlijk geevalueerd kon worden wat er van twee kanten beter zou kunnen.

Er was ook totaal geen bereidwilligheid om samen te kijken naar wat we nog wel uit deze behandeling zouden kunnen halen. Op vragen hierover werd geantwoord dat ze gewoon stug door zouden doen zoals ze de hele tijd al doen, of het nu nog werkt of niet.

Ik was zo boos op een gegeven moment dat ik mijn tas heb gepakt, weg ben gelopen en de deur heel hard achter me dicht heb gesmeten.

Later kwam ik terug omdat ik was vergeten om mijn map te vragen, die had ik zelf niet meer omdat ik die bij de laatste groeps had laten liggen. Zij hadden m ook niet, maar een medeclient. Ook zo fijn, want in die map zitten al mijn persoonlijke dingen zoals mijn behandelplan en mijn crisispreventieplan... Dus fijn vind ik het niet dat die aan een medeclient in bewaring is gegeven. Toen wilden ze ineens een afspraak voor de medicatie en nog een gesprek volgende week.

Ik heb gisteren en vandaag geprobeerd te bellen omdat ik nog wel de laatste bijeenkomst van de emotie regulatie training wil doen, omdat ik daar wel wat aan had. Echter vandaag zijn ze allemaal weg dus nog geen reactie gehad. en morgen moet ik er heen voor een gesprek met de psychiater. dan vraag ik wel weer verder.

Mijn vriend was bij het gesprek en vond ook dat zij erg alles bij mij neer legden en niet bereid waren ook naar zichzelf te kijken. Hij vond wel dat ik als tegenreactie precies hetzelfde deed, alles bij hen neerleggen. De waarheid ligt in het midden, zei hij. Maar hij vond het ook erg slecht dat het gesprek meteen werd geopend met de beschuldiging dat het voor mij allemaal wel te moeilijk zou zijn, en dat ik het daarom niet 'kon'.

nou, ik weet niet wat niet meer verder komen omdat je geen tips en handvaten krijgt om iets met je verworven inzichten te doen, met 'te moeilijk' te maken heeft. En ze bleven het maar herhalen... ik was zo ontzettend boos!!!!

[Minerva]

Vervelend dat het allemaal zo frustrerend verloopt. Is niet iets waar je vrolijk van wordt verder. Ik hoop dat je de dingen kan doen die je nog wel wilt doen en waar je wel wat aan hebt.

[Mickey~]

een update. ik ben vandaag langs geweest voor een gesprek over mijn medicatie.
ik krijg een ander medicijn, maar dat heeft weer als bijwerking dat je er suicidaal van kunt worden dus dan moet ik daar wel onder toezicht mee beginnen. (omdat ik dus bekend ben met het feit dat deze bijwerking zich bij mij voor heeft gedaan met afbouw van een dergelijk medicijn, en dat toen mis ging).
Daarvoor is het beter als ik toch de anderhalve week die er nu nog staat afmaak.

Vandaag heb ik daarover met een therapeut gesproken. Als het goed is dan ga ik in dagbehandeling starten, dus dat ik niet meer daar hoef te slapen. Maar eerst gingen ze het in de groep bespreken om te kijken of de groep het ermee eens is.... *zucht*

Ik wilde Emotie Regulatie Training nog wel afmaken als enige, en dat mag sowieso.
Of ik dus de rest toch ook nog maar anderhalf weekje vol ga maken dat hangt er nog om, dat hoor ik morgen.

ik heb zoiets, ach, het is nog anderhalve week. gaat t niet dan zit ik dat ook nog wel uit. dat overleef ik wel.

[bobomelo]

sjeee mickey....
nounou, gaat lekker daaro!

maar wel mooi dat je jouw training nog wel mag volgen waar je wel wat aan hebt!
en ik ga duimen dat je nw medicijn wel zal werken! en indd, anderhalve week....dat overleef je ook wel! in elk geval fijn dat je thuis mag slapen!

[Mickey~]

ja ik snap het ook niet...eerst is er geen overleg mogelijk, en dan ineens weer wel.
ik begrijp er helemaal niets van, maar het kan me even niet schelen ook

[Mickey~]

Ik heb vandaag een zware dag achter de rug.
Ik ben namelijk eigenlijk ziek, maar ik was wel gewoon gegaan omdat ik ook een gesprek met de psychiater zou hebben over mijn nieuwe medicatie.
Kom ik hier aan, is hij ziek...

Nu ik er toch eenmaal was heb ik de dag maar afgemaakt ook.
Ik heb ook eigenlijk alleen maar verhoging en verder wel afgenomen eetlust maar niet echt andere ziekteverschijnselen.

In de groep voel ik me niet meer zo goed. Er zijn veel mensen weg en wat nieuwe erbij, en van de mensen die ik nog kende uit de oude groep weet ik dat er één heel weinig begrip heeft voor mijn situatie. Namelijk dat ik eigenlijk gestopt was, maar nu i.v.m de medicatie toch nog een week er ben. Die begrijpt niet hoe slecht het is gegaan die laatste paar weken en wat er allemaal toe leidde dat ik toen stopte. Trekt maarzo conclusies en is daarom 'pissig' op me.

Niet dat die ene persoon me nu zoveel kan schelen maar ik merk ook gewoon in het algemeen geen binding meer met de groep. De mensen waar ik goed mee kon zijn nu weg. Een van hen zou net zo lang als ik meedraaien maar die is een week eerder gestopt. (wat ik dus eigenlijk ook deed maar ik moet nu voor die medicatie even verder).

Ik heb vandaag wel de psychotherapeut even 'aangeschoten' over vervolghulp. Hij dacht dat individuele schematherapie iets voor mij zou kunnen zijn. In ieder geval weer individueel, net als bij de tweedelijns. En dan heel misschien het vervolgprogramma van de mbt, maar dat lijkt toch niet het meest passend op dit moment. Ik heb zelf ook een afspraak met de huisarts gemaakt om verder te kijken.

we shall see.

[Mickey~]

Ik heb weer positief bericht.
Ik was ziek sinds maandag en heb gisteren een dag ingelast om uit te zieken.
ik heb toen heel lang geslapen en voelde me daarna stukken beter, dus ook vandaag!

Ik vond het zowaar leuk op therapie en ik heb echt heel erg gelachen bij creatieve therapie.
Er werden echt onwijs veel grapjes gemaakt, we lagen de eerste tien minuten allemaal, therapeut included, helemaal in een deuk om opmerkingen die vanuit de groep werden gemaakt.

Begin t nog gezellig te vinden ook, in mijn laatste week

[bobomelo]

Toch fijn om even zo een positief berichtje te lezen!!!

[Mickey~]

ow vergeten te schrijven, ik ben nu al een tijdje (anderhalve week) klaar.
Ik ben wel blij om weer thuis te zijn en mijn eigen gang te kunnen gaan.
Wat ik hierna ga doen is nog even niet bekend, maar dat hoop ik snel te weten.
Vooralsnog gaat het nu thuis goed, ik voel me er beter dan op de afdeling en het is wel gelukt
mijn draai weer te vinden.

[Minerva]

Heeft het je echt iets gebracht waar je mee verder kan ? En zo ja, waar zit 'm dat in dan ?

Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar.

[Mickey~]

hmm ik weet het niet zo goed, best een lastige vraag.
Het is wel zo dat een aantal dingen die ik bij de tweedelijns wel oppervlakkig had geleerd, meer uitgediept werden en dat ik daardoor meer inzicht in mijn probleem ben gaan krijgen.
Ik begrijp wel meer wat ik doe en hoe ik op anderen reageer door mijn eigen gepieker.
Doordat je in een groep ziet en soms bij anderen ziet wat je zelf ook doet, kun je het van een afstandje bekijken waardoor het inzichtelijker wordt.
Door het inzicht is het wel gemakkelijker te zien wat ik mezelf eigenlijk aandoe, en dan proberen anders over dingen te gaan denken.

Ik vind het echter vooralsnog moeilijk om ermee om te gaan als ik in paniek raak.
Ik zou dus wel meer handvaten willen leren om er iets mee te doen.
Het begin is er denk ik, door meer inzicht en wel licht een soort van handvat, maar het zou
handig zijn om nog op die basis voort te bouwen.

Momenteel krijg ik nieuwe medicijnen en die lijken wel goed te werken waardoor het een stuk minder wordt.
Ik had gedurende de behandeling geprobeerd helemaal zonder medicijnen te gaan, maar dat ging helaas niet goed. Ik vraag me nu wel eens af of ik meer uit de behandeling had gehaald als ik niet zulke emotionele buien had door het stoppen met de medicijnen. Maar ja, dat is 'als dan' denken en daar schiet je niet zoveel mee op.

Ik vond de behandeling wel relatief zwaar in verhouding tot wat het oplevert, doordat je daar intern moet zitten door de week. Dat kost best veel energie en uithoudingsvermogen, want je zit dus continu met alle groepsgenoten op je lip. Wat mij betreft zou een zelfde soort behandeling waarbij je s avonds naar huis gaat beter zijn. De therapeuten trekken immers s avonds ook de deur achter zich dicht, en ik merkte zelf dat ik dat af en toe nodig had en me dan erg klem voelde zitten daar. Maar dat is persoonlijk misschien.

[Minerva]

Is er niet zoiets als dagbehandeling ?

[Mickey~]

niet bij deze instelling. Dat was er eerst wel maar dat hebben ze afgeschaft.
dit heet trouwens nog wel steeds dagbehandeling, ik denk omdat je ook alleen maar overdag behandeling krijgt.
Het is dus wel verwarrend qua benaming allemaal.

Het schijnt dat het qua geld enorm scheelt of ze patienten laten blijven slapen of niet, want laat je mensen slapen dan mag je het klinisch noemen en dan krijg je meer geld van de verzekering. Eigenlijk moesten we dus blijven slapen zodat de instelling meer geld krijgt voor deze behandeling... tenminste, dat verhaal deed de ronde.

[Minerva]

Ja dat zou best eens kunnen. Tegenwoordig is het doel vaak niet meer de inhoud maar veel vaker omwille van het geld. Dat zie je ook terug in de zorg. Het gaat dan niet meer in eerste plaats om de zorg maar om het geld wat er zo efficient mogelijk mee verdient kan worden.

[Reborn]

Ik denk niet dat het alleen voor het geld is dat je daar blijft slapen.
De tijd dat ik zo'n soort van opname had, zaten er ook genoeg therapeutische beredeneringen achter waarom we de hele week daar bleven. Bij ons was het dan ook wel zo dat er altijd iemand aanwezig was, genaamd een socio waar je 's avonds dan gesprekken mee kon voeren.

Maar ik hoop dat je niet alleen de slechte ervaringen van dit met je mee neemt, maar ook de goede en eventueel die nog verder kan verdiepen!

knuff

[Mickey~]

Ik neem zeker goede dingen mee.

Wat betreft daar slapen, bij ons was er s avonds niemand op onze afdeling.
op een afdeling aan de andere kant was wel één nachtverpleger waar mensen heen konden als er iets
ernstigs aan de hand zou zijn. Maar er was geen therapeut aanwezig ofzo.

[Reborn]

Ah oke ja dan is het ook wel wat anders. Is op zich ook wel een beetje raar.

Maar goed. Wil je veel succes wensen met de rest wat je gaat doen!

[bobomelo]

Hey Mickey,

Wel fijn om te lezen dat het nu even goed gaat!
En denk dat je er indd zeker wel wat aan gehad hebt, tenminste als ik sommige posts van je lees, en wat je net zelf ook schreef, je hebt wel meer inzicht gekregen in jezelf.
En ik denk dat het je indd ook nóg meer had geholpen als je gelijk op de goeie medicatie had gezeten, (en je niet te eigenwijs was geweest dat je graag zonder had willen proberen, natuurlijk wel positief en getuigd ook van doorzettingsvermogen). Maar nu moest je vechten, vechten tegen dat je het zonder medicatie wou doen, je je daar snachts niet prettig voelde, een rotbed daar had enz....)
ik sprak vorige week iemand, die zat al 1,5 jaar doordeweeks intern, in de buurt van enschede geloof ik, die was daar erg, heel erg, over te spreken, ze is getrouwd, net zo oud als ons ongeveer, maar ze wist ook, als ik het niet doe.....ze heeft verschilldende trauma's, waaronder ook onzekerheid en pesterijen, en toen ze mij vertelde van wat ze thuis allemaal al wel niet bedacht van hoe wij haar zou vinden (was op verjaardag van buurvrouw), nou ik dacht: HUH??? JIJ??? jij ziet er echt leuk en mooi uit! vlotte babbel, leuke kleding enz enz enz! ja even fijn gepraat, en ik ook weer wat geleerd, dat mensen waar je het NIET van verwacht, het ook kunnen hebben, heel apart! Maar zij zei ook, ja, veel mensen doen een opleiding, die duurt vaak ook 4-6 jaar, en zij zag dit ook als een opleiding, een opleiding voor haarzelf, en ze werd gelukkig enorm gesteund door haar man!
nu is ze weer thuis en heeft ze nog "dag"therapie, 1 dag in de week ofzo dacht ik! maar die was erg positief! nja, wou ik je gewoon even vertellen!
denk dat slapen snachts voor jou thuis ook veel had uitgemaakt, dat het gewoon dag therapie had moeten zijn!, of indd, dat er dan savonds juist ook een therapeut aanwezig is om mee te praten, en niet zoals het nu was bij jullie!

maar ik ben trots op je, dat je toch hebt doorgezet! dat je toch wel nuttige inzichten hebt gekregen, en hoop dat je nu ook goeie handvaten aangeraakt krijgt om er waqt mee te doen!!!
hoe ga je het nu verder doen? weer naar je oude 2elijns? iets nieuws? helemaal niets?

ben benieuwd!

groetjes

[Mickey~]

Dank voor alle reacties!

ik weet nog niet wat ik hierna ga doen bobo, daar ben ik nog naar aan het kijken met de psychotherapeut van die instelling. Ik heb me wel al ingeschreven voor een 2 daagse dagbehandeling over een paar maanden, maar we weten nog niet of dat ook echt het beste vervolg is. Volgende week heb ik daar weer een gesprek over.
Het ligt er ook allemaal aan wat de medicijnen doen, want met kan ik meer aan dan zonder.

[bobomelo]

Hey Mickey,

In elk geval sta je er nu dus niet "alleen"voor, maar heb je nog wel contact een therapeut van hoe wat straks verder!
En ja, 'k weet dat je het liever zonder medicijnen zou redden, maar ben wel blij dat je nu in elk geval wel goed inziet dat je ze nog even nodig hebt!
Dus mochtje binnenkort weer zo'n bui hebben van: ik voel me kiplekker, weg met die prut, dan hoop ik dat je je post even terugleest....
Mijn arboarts vond ook dat ik te snel van de medicijnen af was, en té snel dus zwanger was....
Gewoon ook, omdat het tijd nodig heeft. Net het 1 en ander achter de rug en dan floep dus ehhhh echt geconfronteerd worden met je angst, in verwachting......maar goed, ik ga het redden, jij ook! Maar denk dat dat bij jou ook zo is, je hebt zoveel om aan te werken, en met de juiste medicatie kan je indd het allemaal even wat beter aan omdat je, ja weet ik veel hoe het spul werkt, maar je je wel even wat beter voelt. Merk aan mezelf dat ik met AD toch beter dingen kan loslaten bv op het werk, erger me bv wel net zo goed aan iemand als zonder AD, maar met AD merk ik dat ik het niet zo mee naar huis neem en beter kan loslaten dan zonder AD, dan kan ik me er nog dagen, weken, maanden echt echt echt druk om maken, heeft zoiets stoms me veel meer in zijn macht!
Nja, lekker lang war-verhaal, maar je snapt vast wel wat ik bedoel, ben niet zo handig in uitleggen van wat ik bedoel.....

Hoe is het met je vriend? zijn jullie nu ook lekker veel samen? en heb je alweer wat zicht op wat werk?