Sinds twee jaar ben ik mijn angsten aangegaan.
Mijn duizelingen die ik dacht te hebben door whiplash, blijken psychisch.
Vroeger heb ik op emotioneel gebied niet de aandacht gekregen die ik nodig had, van kleins af aan. Ik kreeg alleen aandachten op de momenten dat ik bang was, dan bleef mijn moeder bij mij zitten en knuffelen tot ik sliep.
Later is de angst veranderd in opstandig gedrag, wat ook niet altijd tot de beste resultaten heeft geleid.
Naar een vreselijke relatie kreeg ik weer niet de steun en begrip van mijn ouders, eigenlijk heb ik dat nooit gehad. Voelde me altijd erg alleen en onbegrepen. Het voelt een beetje alsof het mijn familie niet is.
ik weet dat ik anders ben, ben veel gevoeliger dan de rest van mij familie (inmiddels weet ik dat).
doordat ik niet bij mijn familie terecht kon nadat er een aantal nare dingen zijn gebeurd, heb ik een angststoornis voor overgeven ontwikkeld, onbewust om zo de aandacht van mijn ouders te krijgen(blijkt achteraf), toen ik dit redelijk onder controle had, is dit verder gegaan in agorafobie met vreselijke duizelingen. zo erg dat ik soms niet kon staan. ik dacht dat dit het resultaat van een whiplash was. Zo erg, dat ik het gevoel had, dat ik op zee leefde, de hele dag schommelde alles heen en weer.
Nu anderhalve maand geleden ben ik er (toevallig) achter gekomen, dat mijn 'aanvallen' niet lichamelijk zijn, maar psychisch.
De dag erna toen ik op bed lag kreeg ik een gigantische hyperventilatie aanval, normaal had ik deze redelijk in de hand, maar nu kon ik hem niet stoppen, ik ben met mijn gedachten mee gegaan en kreeg toen een beeld van mijn ouders in mijn hoofd, mijn ouderlijk huis dat ik kapot sloeg, Mijn ouders zittend op de grond terwijl ik ze even flink de waarheid vertelde, dat ze er niet voor me waren toen ik ze nodig had, toen stond de wereld na jaren stil, de grote duizelingen zijn sinds die tijd uitgebleven.
Het zijn de oude gevoelens, gevoelens van het nodig hebben van mijn ouders, aandacht trekken van mijn ouders. (ik heb dit al die jaren totaal onbewust gedaan, niet dat ik een zielige aandachttrekker ben) Gevoelens die ik nu niet meer nodig heb, ik heb nu immers genoeg aandacht. Maar telkens blijf ik onbewust dingen verzinnen om de aandacht die ik niet heb gekregen te krijgen.
ik weet dat dit allemaal heel vreemd klinkt, maar eigenlijk worstel ik met mijn innerlijke kind, die de aandacht nodig heeft, terwijl dat niet meer aan de orde is nu.
het beweegt nog steeds in mijn hoofd, mijn duizelingen zijn een stuk minder, maar niet weg, ze zijn alleen weg op de momenten dat ik in mijn hoofd mijn ouders de waarheid vertel, pas dan staat de wereld stil.
Wat ik me afvraag is, ten eerste of er iemand is die dit probleem herkent en ten tweede hoe ik er vanaf kom zonder mijn ouders in het echt te confronteren.
Ik vind dit namelijk niet nodig, ze hebben het niet bewust gedaan en ook niet vanwege te weinig liefde voor mij, ze wisten niet beter omdat ze zelf ook zo zijn opgevoed. Ik vind het dan onnodig om ze een trap na te geven.
hopelijk kan iemand mij helpen
schematherapie is mij aangeraden, maar daar kan ik pas einde dit jaar terecht. Tot die tijd sta ik er alleen voor en zou het fijn zijn als er iemand is die me advies kan geven of hetzelfde heeft meegemaakt.
tins