piotr schreef:maar ik moet toch mijn vriendin heel erg bedanken dat ze me dit door de strot heeft gedrukt. Zelf had ik het niet gekund. Zij heeft me notabene naar werk gestuurd om mijn eigen boontjes te doppen ipv in een uitkering te blijven. Zij heeft me gedwongen laten werken met groepen (omdat ze eiste dat ik deze baan aannam en niet mocht laten schieten, wat ik vaak had gedaan voordat ik deze baan kreeg). Kortom zelf al tijden aan het werk, maar onder dwang voor elkaar gekregen niet op eigen initiatief helaas. Ik denk dat een vorm van dwang in mijn geval en soortgelijke gevallen niet verkeerd is.
Enige duwtjes kunnen soms goed zijn.
Maar dwang verandert niet de beslissing van je lichaam om jou in alarmtoestand te brengen. (Of wel, maar dan niet in positieve zin.)
Ik houd niet zo van geklep van "dan zie je vanzelf wel, "dat er niets is, om bang voor te zijn"" - zo werken die dingen helaas niet.
--------------------
Ja dat werd en wordt vaak gezegd inderdaad. Helaas zijndat altijd mensen die dit zeggen die niet voelen of precies weten wat angst is. Denk misschien iets raars nu, maar het is bijna noodzakeijlk dat je mensen pas kunt helpen als je zlef ooit iets hebt ondervonden wat het onderwerp betreft als hulpverlener. Of dat je het van dichtbij hebt meegemaakt tijdens je opvoeding,anders kun je je nooit 100 prcent inleven denk ik bijna. Misschien geldt niet in alle gevallen, maar vast wel in vele. Mijn ex is psycholoog en is dat vooral geworden en heeft dat vooral bereikt omdat haar jongste zus zwaar ernstig beperkt is en dat ze zelf haar zus heeft zien opgroeien.
piotr schreef:
Het is werkelijk waar vreselijk zwaar en elk trainingsuurtje met groepen is bijna een wedstrijd tegen de mensen met de grootste bek. Kost een vermogen aan energie en ben denk ik daarom ook altijd vreselijk moe. Dacht dat het aan Diabetes of bloedarmoede lag, maar het moet wel dit soort werk zijn.
Je amygdala zet je lichaam in de toestand van vechten, vluchten of bevriezen. Dat IS loei- en loeizwaar. Logisch,dat je bek-af bent: niet alleenvan dat je psychisch aan de bak moet, maar je lichaam draait ook overuren.
-------------
Ja die vermoeidheid is ook 1 van de ergste dingen naast de angst. Je hebt nergens zin in je trekt het gewoon niet en dat gaat dan weer ten koste van je prive leven blijkt wel weer. Zal binnenkort toch eens naar een arts gaan voor allerlei zaken en dan zal ik die vermoeidheid en die angst misschien ook eens meenenen. Maar ja je zult het wel raden, sociale angst zorgt erook voor dat ik al tijden niet naar een arts ga (terwijl dat op sommige vlakken al lang zou moeten, hoesten, lies, hoofpijnen, en al die andere zaken). Tandarts kent me ook niet overigens
Das was ook wat in het verleden die angst voor tandartsen vreselijk. Ik ben denk ik al 20 jaar niet mer bij zo iemand geweest. Ik denk dat niet angst nu het probleem alleen is maar ook de financiele kant. Beetje een samenkomst van omstandigheden, wel ingezet overigens door angst van al jaren. Sociale angst is niet best.
piotr schreef:Pluspunt is wel dat ik er ook wel wat van leer.
Ja, snel situaties herkennen en dan een strategie klaar hebebn kan geen kwaad.
piotr schreef:Het ergste zijn trouwens mannen. Bijna altijd waar je ook komt op het werk, bij de sportclub, in winkels op straat het zijn eigenlijk alleen maar mannen die ervoor zorgen dat men angstig wordt (of tenminste in mijn geval). Dat haantjesgedrag is zo vreselijk irritant en vermoeiend. Negatieve aandacht irritaties over eigen problemen in relaties en andere zorgen worden bijna voortdurend steeds door mannen naar voren gebracht. Wat is dat toch met testosteron. Zonder mannen in mijn groep of sportclub of waar dan ook was het al zoveel aangenamer om te leven
Ik zal er maar om lachen maar in werkelijkheid kan ik ze wel wat doen, terwijl ik er notabene zelf 1 ben.
Tja - de biologische functie van testosteron is knokken. Vooral met elkaar, om alvast te oefenen voor als er een roofdier verschijnt. Voor een boel manne is "gezellig stoeien" ook gewoon een aangename vorm van tijdverdrijf.
Als vrouw ben ik soms stomverbaasd: de ene dag heb ik ruzie met een man, zeg m waar het op staat, dat ik er van BAAL - de volgende dag komt hij vrolijk op me af, hoe of het gaat "zijn we kennelijk vriendjes" (want ik heb met m geknokt).
---------------------
Heel goed verwoord, ik herken dat inderdaad heel erg. Ik denk dat als ik dat soort mannetjes wel eens op hun plaatszou zetten dat ze dan nog wel zelfs extra graag "vriendjes" willen worden. Die mannen heb ik vaak een haat/liefde verhouding mee.Ze herkennen waarschijnlijk de angst bij mij en proberen me uit de tent te lokken terwijl ik vaak merk dat ze me dan eigenlijk ook op andere vlakken juist waarderen. Heel vreemd, ik zal wel veel vrouwelijke hormonen ergens hebben zitten die dat allemaal observeren en interpreteren. Ik reageer namelijk als een vrouw en ga niet knokken maar krop het op en neem afstenad van die lieden totdat het helemaal niet meer te herstellen valt. Lijkt op jouw verhaal over vrouwen. Heb ook eigenlijk geen vrienden maar had slechts 2 of 3 mensen die ik ontzettend waardeerde en die ik door en door kende en dat waren allebei vrouwen. En andersom was dat ook zo. Door die socilae angst ben ik al eigenlijk almen kennissenkwijtgeraakt en nu dus ook mijn vriendin en eerder al mijn grootste hartsvriendin en nog eens 2 a 3 meiden waarmee ik ook eenklik had. Meestalals gevolg van het verwaarlozen (in hun ogen) van relaties. Wat ze niet weten en wisten was dat de wrkelijke oorzaak weer die aartsvijand angst was. Niet komen opdagen op afspraken, niet komen bij verjaardagsfesten niet bij uitreikingen (ben zelfs weggebleven bij mijn eigen diploma uireikingen op 1 na in mijn hele leven). Jee als je dit zo leest zal je ook wel denken wat is dit allemaal. Maar ja daar is dit forum gelukkig welgoed voor. Je mioet het toch kwijt vind ik en als ie vrienden er niet zijn dan is gelukkig tegenwoordig het internet.
Vrouwen zijn daar veel subtieler in, tegen de tijd dat je iemand pittig de waarheid vertelt, is de relatie doorgaans al beschadigd (want zijn eerdere signalen genegeerd). Idealier heb je dan een goed gesprek en volgt opluchting.
Maar: denkbaar heb je of nare ervaringen meegemaakt met haantjesgedrag - of heeft je moeder op allerlei subtiele manieren laten blijken, dat zij bang was bij haantjesgedrag. (En dingen waar een ouder bang voor is, kunnen door een kind worden overgenomen. Zodat je zonder 1 eigen rotervaring toch fobisch reageert.)
----------------
Vanaf mijn kinheid ben ik al angstig en uiteraard ben ik ook best wel vaak gepest (waarschijnlijk weer daardoor). Kinderen zijn nog vele malen harder dan volwassenen uiteraard. Maar het zal ook vooral komen doordat mijn moeder zon enorme angsten heeft. Het is werkelijk niet te geloven hoe ze zich sociaal opstelt. Als een aangeschoten mus. Dat zie ik pas vanaf dat ik ongeveer 21 was (waarschijnlijk werd ik toen volwassen). En nju nog eens 20 jaar later herken je door allerlei ervaringen uiteraard nog veel meer.Zo zij mijn zus laatst nog toen ik vertelde dat mijn relatie uitwas en ik zei dat dit door oa angst kwam (wat zij nooit helemaal zeker wistal had ze wel een vermoeden gezien het feit dat ze me al mijn hele leven kent als een stille rustige verlegen (is eigenlijk niet zo, het is angst) dat ze een hekel had aan zwakheden bij mensne en dat dit vooralis gegroeid zo doordat mijn moeder zo extreem bang was en altijd opgenomen moest wordenin inrichting tijdelijk of voor langere tijd. Naast het feit dat mijn moeder angstig was is er ook wat anders.Waarschijnlijk heeft mijn vader mijnmoeder lichamelijk maar vooral geestelijk helemaal kapot gemaakt (mishandeld). Dit nog niet eens doordat hij een hekel aan haar had (denk ik) maar omdat ze zo tegengesteld moet zijngeweest aan mijn vader. Een aggressieve assertieve persoon met een stille verlegen angstige vrouw is vragen om mishandelingen etc denk ik. Mijn zus en ik kunnen het wel vergeven (ook al omdat hij tot zijn dood werkelijk niet begreep dat hij mijn moeder had mishandeld, hij zag het echt niet) maar vergeten kan ik het niet. Mijn moeder verteld vaak dat ze als puber en jong volwvele banenin een heleboel plaatsten heeft angenomen en gehad en dat zegt eigenlijk dat ze toch misschien anders is geweest. Haar moeder (mijn oma) was wel een halve dictator ook (frustraties en ergenissen over dood van kinderen etc denk ik) die dit misschien wel heeft aangewakkerd en mijn vader heeft denk ik de rest er helemaal uitgestampt bij mijn moeder.Ik baal ervan dat ik de laatste jaren dudielijk meer als mijn zus reageer op mijn moeder. Misschien is het een soort van uit elkaar groeien op sociale vlak (wat dan voor mij gunstig zou zijn,maar ik vind het eerder jammer). We zijn snel geirriteerd (vooral mij zus zoals ik eerderzei) door de angst,onnozelheid en naiviteittov van werkelijk alle mensen en in alle situaties in het leven dat we nauwelijks nog normaal kunnen communiceren zonder kortaf te zijn en te verbeteren.Dit deed ik eerder niet.
piotr schreef:Janneke schreef:piotr schreef:Is er echter een dissident in de groep dan ben ik al snel de controle kwijt en wordt het een zooitje.
Ja, balen...!
(Is dat ook je angst voor controleverlies...?)
ja controleverlies inderdaad en vernedering etc.
Oej!! Dat is meer (en iets anders) dan wat de meeste psychologen verstaan onder controle verlies. (Dat gaat doorgaans over de controle over jezelf.) Dit gaat over hoe "stuurloos en machteloos" jij voor die groep staat.... (En uiteraard 'kun je er een grapje van maken' om erger te voorkomen, maar het gaat denk ik ten koste van jouw ego...)
----------------
Ego is inderdaad niets van over
Ach na 10 jaar werken op die manier went dat ook noig wel op een of andere vage manier. Al blijft het elke keer weer met dezelfde personen een strijd. Hoe groter de groep hoe groter de problemen overigens. Groepssamenstelling met alleen vrouwen is mestal wel te doen overigens. Alhoewel te assertieve dames ook niet makkelijk zijn.
piotr schreef: In die groepen ben ik wel een baas, maar toch meestal een ander soort baas dan je verwacht. Wordt best vaak gepest, belachelijk gemaakt (voornamelijk door haantjes of door gefrustreerde mannetjes die geen eigen leven hebben en die een ander dat dan ook niet gunnen (ik ken hun achtergronden vanuit dossiers en vraaggesprekken)
Nou, mijn respect voor jouw moed groeit met ieder regel die ik lees..!!
----------------------
Ik zei al dat ik het geweldig vind dat er iemand uitgebreidt bezig is met mijn verhaal. Moet je toch maar doen he. Ook respect
piotr schreef:Ik moet dan wel professionel blijven maar kan eigenlijk niet goed grenzen stellen omdat ik dat nooit gleerd heb van mijn ouders (moeder) waardoor bepaalde mensen daar steeds overheen gaan.
...puur logisch hier wordt een onmogelijk eis aan jou gesteld.
Je moet iets, wat jij niet kunt.
Als het gaat over professionaliteit: heb je ondersteuning op je werk...? Intervisie, supervisie, werkbegeleiding, dat soort dingen? Intervisie is in principe groepswerk met collega's, dus voor jou dubbel onveilig.(Alleen in een goede, vertrouwde groep kan inerisie veilig zijn. Als jij alleen tov. je baas een prettig gevoel hebt, heeft het weinig zin.) Maar supervisie is doorgaans individueel. (Dat werkt beter voor jou dan een opleiding, wat dus weer groepswerk is. - Je wordt al genoeg voor de leeuwen gegooid....)
--------------
Weet je ik heb de meest ideale baan voor mezelf uitgekozen en daarom wilik hier ook noooooit meer weg, ondanks die irritante groepjes. Ik werk met individuele mensen (wat overigens bijna altijd goed gaat ook al heb ik dan soms wel veel zenuwtrekjes zoals trillingen of slecht verwoorden van wat ik wil zeggen bij bepaalde mensen. Dit gebeurt meestal bij mensnen van mijn eigen leeftijf ofiets jonger (soort idee dat deze mesnen mij beter kennen dan die van een andere leeftijd, waardoor ik weer ongemerkt angstiger wordt) zonder enig probleem. Gek he, als er ook maar 1 extra persoon bijkomt vernderd het echter in een heel ander verhaal. Even over die intervisie etc.Daar doen we helemaal niets mee, want we zijn met zn tweeen. Mijn baas en ik is het bedrijf. Intervisie intercollegiaaal dit en dat, vergaderingen, niets van dat alles. Misschien zal je zeggen dat dit niet goed is voor mijn ontwikkeling (dat zij mijn vriendin overigens),maar ik vind dit wel prima. In een ander bedrijf zou ik op dit moment zeker niet kunnen functioneren. Wel wilik meer gaan doen met die cursussen zoals eerder gezgd,omdat ik het wel gehad met die angsten. Heb voor mezlef nu ook gezegd dat ik eigenlijk elke dag even uit moet naar het centrum van de stad of waar danook om zo in ieder geval meer met mesnen in aanraking te komen. Op mijn werk zie ik best veel mensen maar collegas heb ik dus niet en thjuis heb ik geen vrieden,dus dat is geen gezonde sociale kring zeker nu mijn vriendin weg gaat. Dat was mijn laatste houvast, dus dat betekent dat ik weer naar de situatie probeer terug te gaan zoals 12 jaren geleden. Toen had ik een stuk of 6 oppervlakkige kenniseen als vaste groep waar ik samen sociale contacten mee onderdhiled totdat mijn vrieidnin kwam. Daar was ik echt mezelf bij en de rest liet ik daarmo geleidelijk vallen. Niet eens puur doordat ikmijn vriendin had als houvast,maar nog meer omdat het zoals ik zei oppervlakkige kennissen waren en die kwamen niet in de buurt van mijn ex. Tja door die angsten kan ik niet echt mezelf zijn bij mensen waardoor je ook nooit echt vrienden kunt worden. Ik geef ze eigenlijk zelf d ekans niet. Maar ik moet zeggen dat dit ook gebeurt bij vele andere niet angstige mensen.Ik houdt niet van toneelspelen en de meeste mensen doen dat eigenlijk juist wel.Niemand is werkelijk zichzelf in een groep en zlefs niet als je ze oppervlakkig jent en daar heb ik niets mee. Blijft dan niet veel over waarschijnlijk omdat ik ze dan niet over een drempel breng, waarschijnlijk weer omdat ik dan bang ben om ze te verliezen omdat dan misschien gaat blijken dat die kennissen en ik niet bij elkaar passen. Bang om relaties te verliezen denk ik. Daardoor leer je mensen echter niet goed kennen. Dit bedenk ik nu terplekke maar dat zou best wel eens de waarheid kunnen zijn denk je niet?
piotr schreef:Nou ja ze heeft het toch 12 jaar volgehouden met mij.
Een relatie van 12 jaar naar de knoppen: heel naar!!!
piotr schreef:(...) een vader hebt gehad die voor niemand bang was en alles deed wat hijzelf wilde (dat moet ergens diep van binnen zitten,want als ik ook maar iets van een biertje of 1 a 2 heb weet je niet meer wat je ziet, dan veranderd er iets waardoor ik bijna alles durf).
Ja, alcohol remt zelfkritiek en angst.
piotr schreef:Ben wel blij dat ik echter niet verslaafd ben, want niets is verleiderlijker dan elke keer een biertje te nemen per dag,want wat zou het dan mooier zijn zeg.
Er zijn betere maniern dan alcohol om dat doel te bereiken.
------------
Ja maar dat ene biertje brengt mij beter op het spoor. Die overdracht of juist remming van bepaalde stoffen wordt door die alcohol perfect geregeld eigenlijk. Mijn denkvermogen/handelingsvermogen wordt er beter door. Ikleg met alcohol heel makkelijk contacten, terwijl mijn kennissen vroeger bv. met drank op niet makkelijker contacten legden. Het verschil van wel of niet drinken is bij mij (angstige mensnen) vele malen groten dan bij de gem mens blijkbaar. Toch een teken dat je iets met een bepaalde stof zo goed kunt sturen dat je er als angstig mens zelfs sociaal prima mee zou kunnen functioneren. Endat is wat ik zeker wil. Ik baal enorm van die angst die nu zelfs mijn vriendin heeft afgepakt.Zo zie ik het. De reden is dudielijk. Ik hield vreidnen van haar tegen,hield uitjes tegen (sociale angsten zoals slikken in een restaurant en het kijken van mesnen naar je), zlefs het theater werrd vermeden op een gegeven moment (cabaret komisch) was een hele duidelijke bindende factor in onze relatie,daar hielden we enorm van. Maar ja door angstaanvallen,hyperventilatie in die grote drukke lawaaige zaal kon ik niet meer opbrengen. Nu vind ik zelf dat het de dlaatste tijd stukken beter ging,maar omdat we zo uit elkaar zijn gegroeid ziet ze dat al niet eens meer, omdat we nooit iets sman emeer doen. Erg jammer. Nou ja en dan nog de angst voor het zoeken naar werk (meer werk), omdat er financieel iets bij moest naast mijn 2 dagen part-time. Ikzou dan dus naar iets anders moeten zoeken. Een andere baan erbij van een dag desnoods met allemaal extra kansen op angsten. Ja dat hield me tegen en haar dus weer bozer. En ook intiem hield angst ons uit elkaar uiteraard.
piotr schreef:Weet je misschien of er wel medicijnen zijn (welke soort bedoel ik eigenlijk en merknaam) die vergelijkbaar zijn met een nemen van een biertje (alcohol) zodat je angstniveau iets afgezwakt wordt. Het zou best wel eens kunnen dat dat net genoeg kan zijn om me over die drempel te helpen. Want het is gewoon eigenlijk een chemische fout in mijn hersenen die er voor zorgt dat ik nooit eens een keer ergens op mijn gemak kan zijn.
Ehhh - ten eerste: jouw hersenen doen keurig wat ze moeten doen. (Ja, je baalt er van, en terecht, maar er is
niets chemisch fout met jou!!)
----------
De overdracht van bepaalde stoffen is niet goed genoeg in ieder geval. Te veel, te vaak en op de verkeerde momenten. Histamine, adrenaline en al die hormonen brengen veel problemen.
Jouw hersenen reageren netjes op wat je zoal waarneemt (groepsleden die jou vernederen, een baan, waarin je dingen moet die je niet kan, etc. Plus alle bagage die je van je moeder hebt geerfd "DIT is gevaarlijk", "DAT is gevaarlijk", etc.)
Dat je een hoog angstgehalte hebt is logisch.
Het beste is aanpakken met technieken die dit kunnen beinvloeden: hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie.
-------------
Ik moet zeggen dat ik erg huiverig ben voor "alternatieve en/of experimentele geneeswijzes" etc, niets ten nadele van dat soort aanpak maar ik ben erg conservatief op dat vlak denk ik. Ik denk dat je er open voor moet staan wil dat werken en ik ben te sceptisch. En dan zou ik nogniet weten war te beginnen. Bij een arts misschien. Dat zou ik nog wel durven denk ik. Die kan je dan aansturen. Maar ja ook mijn ervaring met de medische wereld,zorg (zoals oa bij mijnmoeder) doen meook niet gemakklijk ergens heen gaan. Psychologen, therapieen, het is maar wie je treft.Er zit een heleboel troep tussen. De echte toppers zou je uiteraard willen hebben, maar die kenje toch niet in die wereld.
Om je een zetje in de goede richting te geven zou je L-glutamine kunnen slikken. (De betere drogist heeft het op de plank staan, vaak in verschillende merken. Het is een voeddingssupplement, ieder mens eet elke dag als het goed is L-glutamine (het is een aminozuur/ eiwit) maar een beetje extra kan geen kwaad (daarom is het niet receptplichtig).
Ik las dat dit je enrgielevel verhoogd. Dat zou goed zijn om ienieder geval mijn vermoeidhedente verminderen misschien. Dank je voor de tip. Kan het altijd een keer proberen
Ik eet nauwelijks bonen, nooit kip, nooit vis en nooit rood vlees dus veel zal ik niet hebben in mijn lijf.
piotr schreef:Moet ook zeggen dat als ik mesnen heel goed ken,zoals mijn eigen ex, dat ik ook dan ineens echt mezelf ben en dan juist helemaal niet zo makkelijk ben en vrij dominant of eigenzinnig of hoe je het wilt noemen (vaders kant komt dan naar voren), dus dan kan het ineens toch zonder medicijnen.
Ja, precies: er is echt niets mis met de chemie in jow hersenen: als er vertrouwen is, "ben je een ander mens".
piotr schreef:Onbekende situaties en vooral mensen zijn problemen. Sociale angststoornis volgens mijn vriendin. Dat moet het inderdaad zijn en niet anders. Ben ook wel een beetje verslavingsgevoelig overigens, maar ik denk dat dat ook vrtij dichtbij angst stoornissen staat. Een soort vluchtgedrag in drank, gokken, snoep ect kanje ook weg laten dwalen van angsten. Iets van uitstel. In mijn geval was het een gokverslaving.Ook heeft mijn vriendin dit onder dwang (ik ga weg als je niet stopt) afgeleerd groetendeels. Het blijft altijd wel in je hersenen aanwezig maar ik heb al jaren geen kasten aangeraakt. .
Verslavingsgevoeligheid is een van de aspecten van angst.
In de boekjes van de psychaters las ik ooit de volgende zin: "Angst kan nauwelijsk door een mens over langere tijd verdragen worden".
---------------------------
Kijk dat zijn de echte toppers
Die snappen het tenminste.
1) Daar IS angst ook helemaal niet voor. De basisvorm van angst is "Ohh, foute boel: dit geluid KAN een roofdier betekenen....!" en vervolgens MOET je iets
doen. Mogelijk is het loos alarm, dat kan. Maar wij stammen af van mensen die iets deden, de mensen die gingen zitten af te wachten hebben geen nakomelingen nagelaten.)
2) En omdat angst in wezen onverdragelijk is, ga je idd dingen zoeken. Dat zoeken is terecht (tot de angst de nek is omgedraaid).
en van de makkelijker trucjes is: leg en kussen voor je stoel op de grond, en trappel daar op. Daarmee "zeg" je tegen jelichaam, dat je 'iets doet', nl. hard wegholt. Dat kan een nuttig iets zijn bij gevaar, dus kan de 'alarmbel' uit, de angst stopt. (Die tip komt van Peter Levine, hij heeft een paar hele goede boeken geschreven over angst.)
Of doe een paar cursussen Touch for Health.
Of google eens op "binaural": er zijn CD's in de handel, die op deze manier maken, dat je hersenen bijv.alfa golven gaan produceren, dwz. dat je rustiger wordt. (Hersengolven: dat zijn dingen die je op een machine ziet. Die golven vertellen iets over je hersenactiviteit: wie bang is, zit per definitie in betagolven. Om te ontspanen "moet" je alfa (of theta) golven aanmaken - en kan zo'n CD je een zetje geven. (Brainsync. hemisync, monroe, egosoft.)
------------
Soort mediteren. Moet zeggen dat ik heel goed helemaal niets kan doen. Zelfs zonder bijna niets te denken. Mensne noemen mij soms aartslui omdat ze vinden dat ik al bijna niets doe. Weten ook niet dat dit vooral door angst komt en ook door die extreme vermoeidheid, maar leg dat maar uit aan mensen die het niet snappen. Endat zijn er veel dus daar begin ik al niet eens aan. Laat ze maar denken dat ik lui ben. Maar met mijn vele vrije tijd (die ik echt nodig heb om te herstellen avn mijn werk (2 dagen van 12 uren i/d week) kan ik zo heerlijk ontspannen dat ik echt geen extra rust of iets dergelijks nodig heb.Ben altijd wel leeg in mijn hoofd als ik weer naar mijn werk moet (omdat ik dat al wel 10 jaar doe schhelt ook). Sorry overigens voor de verschrikkelijke spellings en taal fouten. Ook dat is iest zorgwekkends. Ik vond taal nooit belangrijk om te leren. Mesnen kunnen door taalgebruik vaak laten zien alsof ze intelligent zijn en vooral in deze huidige maatschappelijke tijd is taal het belangrijkste. Ik weet dat taal slechts een kelin onderdeel is van werkelijk intelligentie en heb daarom ook vaak geweigerd om toe te geven aan cursussen nederlands (al was het maar als opfrisser). Ik zei al zonder angst kan ik best koppig zijn. Lagere school 9's heb je dus niets aan blijkt wel als je volwassen bent, daar blijft niets van over
En nogmaals sorry dat ik niets probeer te verbeteren in mijn verhaal, maar het is zoveel dat ik het zo maar laat. Je begrijpt het wel zag ik dus dat is toch het belangrijkste.
3) En NEE, dat blijft NIET noodzakelijkerwijze altijd in je hersenen. (Tenminste: angst die je leven vergalt 'is' een andere angst dan de normale, gezonde alarmfunctie als er "echt" gevaar is. Het onderscheid is vrij lastig in woorden uit te drukken, maar ik hoop dat je me begrijpt.) Overigens: groepsleden die jou vernederen valt voor mij onder echte, terechte angst. Of in elk geval: een situatie, waarin je terecht "iets moet doen" - het zou goed zijn, als je sociale vaardigheden op dat gebied werden opgekrikt (bijv. cursus opnemen op video - nabespreken met supervisor, etc.)
-----------------
Ja das niet goed he.Ik weet het wel,maar kan er helaas niets mee doen. Ken de drempels en grenzen niet en kan er ook niet mee omgaan. Soms reageer ik fel en dan komt er een orkaan terug en soms denk ik ik ben maar stil, maar dan houdt men ook niet op in zulke situaties. Er zal wel ergens een tussenweg zijn, die mijn inmiddels ex heel goed kent, maar dan moet je het ook nog zelf uitvoeren. Dat is een groot verschil. Ik weet dat mijn ex dit soort situaties beheerst als een echte topper. Zij is precies het tegenovergestelde van mij. Zij kickt op sdit soort situaties omdat ze helemaal geen enkele angst kent op het sociale vlak. Integendeel. Ikheb daar enorme bwondering voor en waarschijnlijk kies je ook vaak iemand daar op uit als partnernatuurlijk. Nou ja je ziet dat na 12 jaren relatie ik wel iets verder ben gekomen op het vlak van angst, mar veel is het ook niet zlefs met een deskundige in mijn huis
Wat je vriendin heeft gedaan, is op zich nuttig: ze zorgde dat je stopte met het "gedrag gokken". Prima, dat heeft je denk ik veel problemen bespaard. Maar - gedrag is alleen maar het buitenste schilletje. Hoe prachtig het ook is, als je niet gokt; beter is het, als je het gokken niet meer nodig hebt.[/quote]
-----------
Ik ben al zo blij dat ik daarmee gestopt ben,jemoet niet weten hoe moeilijk dat was. Ik hmoet zeggen dat ik dit niet van mezelf had verwacht. Ik ken mezelf ongehoord goed, maar deze gokacties was werkelijk totaal onverwachts. Nu snap ik wel na al die jaren dat ik fout was en wat de reden was. Angst omte werken (sociale fobie) vooral (was voor mijn huidige werk. Ik was zo onzeker in dei fase (was net afgestudeerd,kreeg net mijn huidige ex) en wist niet hoe ik haar het best kon behagen. Zij was een harde werkster die vind dat je moet knokkenom je geld te verdienen. Tja dan doe je wel eens wat en dan in combinatie met die angst ga je gokken blijkbaar. Had niet verwacht dat daar zo moeilijk mee te stoppen was.
Zo dat was weer een hele waslijst, maar ikbenblij dat ik het weer even op paier (computer ) kan zetten ergens. En dan met zulke prachtige antwoorden kun je natuurlijk niet stoppen , Groeten en bedankt alvast. Waarom weet je veel van dit soort stoornissen etc.?