Ik heb zojuist een account aangemaakt omdat ik mijn verhaal hier kwijt wil. Het probleem waar ik al lange tijd mee zit is mijn (specifieke) verlegenheid. Het doet zich vooral voor op feestjes en tijdens het uitgaan. Sociale situaties waarin mensen 'los' gaan en de spelregels eigenlijk niet zo duidelijk zijn voor mij.
Ik ben een man van 24 jaar oud. Ik was als kind en puber altijd vrij onzeker en tijdens de pubertijd begon ik hier tegenaan te lopen. De schoolfeesten kon ik me meestal redelijk op vermaken (bekende mensen, lekker vrijblijvend) maar uitgaan deed ik niet. Ik had in die tijd ook al een aantal negatieve ervaringen, feestjes van vrienden waarop ik compleet in mezelf keerde en mezelf eenzaam voelde. Ik denk dat ik toen ook vaak met mezelf in de knoop zat, ik ben echt een denker en kan snel piekeren.
Later ben ik daar aardig overheen gegroeid en heb ik veel periodes gehad waarin ik goed in mijn vel zat. Op verjaardagen en feestjes bij vrienden thuis had ik het vaak erg naar mijn zin. Ik ben ook een paar keer uit geweest en naar concerten waarin ik echt plezier had. Een voorwaarde hiervoor was wel dat ik steeds een groep mensen om me heen had die ik echt vertrouw en ook veel aandacht voor me hebben.
Sinds één jaar heb in het begin van de relatie heb ik een paar hele leuke ervaringen gehad met uitgaan. Mijn partner kan lekker losgaan en gek doen. We hadden veel aanspraak en er gebeurde van alles. Maar de laatste maanden gaat het een stuk slechter. Ik heb een aantal slechte ervaringen gehad als we samen op pad gingen. Ik sloeg dan helemaal dicht en er ontstonden situaties waarin ik het liefst onder een tafel weg zou kruipen of wel kon janken. Omdat mijn partner juist heel impulsief en ongeremd is heb ik op de momenten dat we samen (met anderen) uitgaan niet zoveel steun omdat hij dan zijn aandacht op alles en iedereen richt. Dan krijg ik het gevoel dat ik er maar een beetje achteraan loop. Ik sla dan helemaal dicht, wordt ontzettend bewust van mezelf en weet geen houding aan te nemen. Sociaal gezien sla ik dan dicht of gaat alles heel geforceerd. Na een tijdje ontstaan er dan ook negatieve gedachten en dan wordt het helemaal niet meer gezellig natuurlijk. Ik denk dat jaloerse gevoelens hier ook een rol in spelen. Ik vind het niet leuk als mijn partner meer aandacht heeft voor de rest van de groep dan voor mij. Dit is niet het probleem maar versterkt wel de negatieve gedachten. In de loop der jaren heb ik ook wel geleerd dat ik niet 'leuk' hoef te zijn. Door tips als wees maar gewoon jezelf, dan komt het wel goed. Deze tips zorgen er bij mij voor dat ik minder 'probeer' om erbij te horen en eerder in een negatieve spiraal belang. Meestal wacht ik als ik me zo rot voel maar af totdat het tijd is om te gaan (en probeer het beste ervan te maken). Ik kan ook niet eerder weggaan omdat ik meestal de 'bob' ben en ik wil de rest ook niet zijn of haar plezier afnemen door naar huis te gaan. Dit alles is heel heftig en heeft ook een grote invloed op mijn zelfbeeld. Ik ben na zo'n ervaring vaak wel een paar dagen echt (licht) gedeprimeerd.
Een van de lastige dingen hieraan is voor mij dat ik van te voren niet altijd kan inschatten hoe het zal gaan. De ene keer vind ik het op een verjaardag hartstikke leuk en dan kan ik ook echt extrovert zijn en ervan genieten. Maar de andere keer in eenzelfde setting kan ik dichtklappen en mezelf diep ongelukkig voelen. Bovendien heb ik genoeg leuke ervaringen opgedaan om te weten dat ik het wel leuk kan vinden. Dit maakt het moeilijk om te accepteren dat ik gewoon verlegen ben. Mijn zelfbeeld is hierdoor niet erg stabiel. De ene keer zie ik mezelf als een leuke en grappige sociale jongen. En de andere keer zie ik mezelf als iemand die de sfeer verpest met zijn vreemde houding.
Dat mijn zelfbeeld nogal wisselend is wordt versterkt door het feit dat ik in het dagelijkse leven helemaal niet zo verlegen ben. Ik durf vreemden aan te spreken. Maak regelmatig grapjes met bijvoorbeeld kassamedewerkers. Tijdens mijn bijbaan als taxi chauffeur praat ik de hele dag met mensen die ik niet ken. Op mijn studie durf ik in grote groepen vragen te stellen en dat doe ik ook vaker dan gemiddeld. Echter 'luchtige' babbeltjes op de gang gaan voor mij weer een stuk lastiger en daar kan ik wel dichtslaan als ik de groep nog niet goed ken.
Ik heb sowieso altijd al wel 'moeite' gehad met sociale contacten. Dat gaat als een rode draad door mijn leven en speelt regelmatig weer even op. Contact met andere mensen blijft bij mij vaak oppervlakkig en maar weinig mensen weten wie ik echt ben. Ik heb ook vaak het gevoel ergens niet (helemaal) bij te horen. Ik ben altijd diegene waarvan het leuk is als hij komt, maar niet gemist wordt als hij niet komt. Ik heb ook snel het gevoel dat ik ergens niet gewenst ben en reageer dan door mezelf af te sluiten. Gedachtes als 'het hoeft niet hoor' komen dan op. Ik zou mezelf nooit voor iets uitnodigen of opdringen. Ik wacht totdat ik gevraagd wordt, heel soms vraag ik zelf mensen. In het dagelijks leven ben ik heel erg gericht op mijn partner, dat is makkelijk en vertrouwd. Samen hebben we het altijd heel gezellig en kan ik echt mijzelf zijn. Thuis kan ik wel gek zingen, dansen en lachen. Een kant die andere mensen niet snel zullen zien. Er zijn gelukkig ook lange periodes (maanden) in mijn leven waar ik helemaal niet met verlegenheid bezig ben. Dan voel ik me gewoon sterk en zeker. Totdat het dan weer eens misgaat op een verjaardag, feestje of bijvoorbeeld een nieuwe bijbaan / collega's of andere groep mensen op mijn studie.
Ik plaats dit verhaal nu omdat ik voor mijn gevoel sta dat ik nu een keuze moet maken. De laatste keer was de negatieve ervaring was zo heftig dat ik op dat moment tegen mezelf zei 'dit wil ik nooit meer meemaken..'. Een optie is om dan maar nooit meer naar kroegen, verjaardagen etc te gaan. Dit is echter geen reële optie aangezien het soms een verplichting is en bovendien weet ik uit eigen ervaring dat het ook heel erg leuk kan zijn. Ik zou graag weten hoe ik met deze heftige gevoelens om kan gaan zodat ik ook een leuke avond heb. Ik hoef geen ongeremd projectiel te kunnen zijn, maar ik wil mezelf wel een 'houding' kunnen aannemen en gewoon genieten van alles wat er gebeurd. Ik wil ook normaal overkomen zodat ik me niet hoef te schamen voor mijn gedrag. Ik wil leren hoe ik op een leuke manier aandacht kan vragen en geven en gewoon meedoen met de rest. Zonder na te denken en te analyseren, gewoon met mijn gedachten erbij blijven. Ik wil graag een stabiel zelfbeeld zodat ik voor mezelf duidelijk heb wie ik ben en dat op anderen kan overdragen.