Ik zou graag willen dat ik dit topic heel wetenschappelijk uiteen kon zetten met bronnen en al. Helaas ben ik echter een slap excuus voor een wetenschapper, want ik ben veel te lui om alle onderzoeken van top tot teen te lezen om te kijken of ze goed zijn uitgevoerd en dan die bronnen er bij te zetten. Dit topic zal dus voornamelijk bestaan uit theorieën die ik zelf heb ontwikkeld die niet per se empirisch onderbouwd zijn.
Ik denk dat het mogelijk is om het geluk en de liefde uit jezelf te halen. Die conclusie trek ik uit het feit dat verschillende mensen die dezelfde trauma's of meevallers hebben meegemaakt daar op verschillende manieren mee om gaan. Dezelfde traumatische ervaring kan dus de ene persoon zeer ongelukkig maken voor het leven en de andere persoon in een milde dip van een maand stoppen. Eveneens kan dezelfde meevaller de ene persoon niet zoveel schelen terwijl de andere persoon een gat in de lucht springt.
Hieruit heb ik de volgende theorie bedacht, die misschien helemaal niet nieuw is, maar dat is niet belangrijk:
Wanneer jouw hersenen een stimulans ontvangen van buitenaf, bijvoorbeeld het krijgen van een cadeau of worden uitgescholden, dan maken jouw hersenen de beslissing of die stimulans genoeg reden is om jouw geluksniveau te verhogen of te verlagen. Als jouw hersenen die stimulans genoeg reden vindt dan zal het de nodige acties ondernemen om jou inderdaad geluk of ongeluk te laten ervaren. Hetzelfde geldt trouwens voor liefde. Jouw hersenen bepalen of de andere persoon genoeg reden heeft gegeven om hem/haar lief te hebben en als dat zo is dan zul jij liefdevolle gevoelens voelen voor de andere persoon. En uiteraard geldt dat dus ook voor eigenliefde.
Even tussendoor: mijn definitie van geluk of ongeluk is de som van alle emoties en gevoelens die je voelt. Meer en/of intensere positieve emoties en gevoelens betekent dat je gelukkiger bent en meer en/of intensere negatieve emoties en gevoelens betekent dat je ongelukkiger bent.
Uiteindelijk heeft bijna elke externe stimulans, zeker de materiële stimulansen, maar een beperkte tijd invloed op je geluksniveau. Als je een nieuwe auto koopt ben je daar een paar weken zeer blij mee en daarna ben je er aan gewend en kom je weer terug op je neutrale geluksniveau. Als je uitgescholden wordt dan andersom idem dito. De meeste mensen in de westerse wereld proberen hun hele leven lang zoveel mogelijk positieve stimuli te vinden om hun geluksniveau tijdelijk te verhogen en verder zoveel mogelijk negatieve stimuli te vermijden.
Ik denk, als is de wens een beetje de vader van de gedachte, dat er ook een duurzamere oplossing is. Het is misschien mogelijk om het beslissingsproces van je eigen hersenen tot op zekere hoogte te kunnen beïnvloeden. Als dat zou lukken dan kun je er voor zorgen dat je ineens heel gelukkig kan worden van de meest triviale stimuli. Dat is dus volgens mij een veel duurzamere oplossing om langdurig geluk te vinden. Als dat klopt, dan is het toch zeker de moeite waard om daar tijd en energie in te steken om jezelf daar in te trainen?
Een kleine voorbeeld van die theorie is dus het idee om eens de tijd te nemen om dankbaar te zijn voor alles wat je hebt. Het is uit onderzoeken van positieve psychologie gebleken (al kan ik helaas nu even geen bron geven) dat de cheesy uitspraak "count your blessings" toch echt werkt. Opeens kun je voor zaken die normaal heel vanzelfsprekend voor je zijn, zoals het feit dat je twee benen hebt waar je mee kunt lopen, of het feit dat je elke dag geld hebt voor drie maaltijden, nieuwe dankbaarheid voelen en daardoor je geluksniveau tijdelijk verhogen. Blijkbaar heb je je hersenen dus er eventjes van kunnen overtuigen dat die triviale dingen toch genoeg reden om je gelukkig te voelen.
Ik denk en hoop echter dat het nog effectiever kan. Ik zou graag willen weten of het mogelijk is om dat beslissingsproces voor langere termijn te beïnvloeden. Dat je dus elke dag gelukkig kan worden van de kleinste dingetjes. Ik denk vrijwel zeker te weten dat het wel kan, want ik heb al vaker gezien dat mensen geestelijk tot grootse dingen in staat zijn die je daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.
Mooie anekdote die absoluut geen wetenschappelijke waarde heeft, maar toch wel indruk op mij heeft gemaakt:
Ik heb ooit met couchsurfen een man ontmoet van 30 jaar oud, die al mediteert sinds zijn 15e. Hij vertelde dat hij echt een talent had voor mediteren en er al gauw aan verslingerd raakte. Toen hij 17 was, was hij zó goed in mediteren dat hij er bijna aan verslaafd raakte omdat het zo goed voelde. Toen ik vroeg op welke manier het dan zo goed voelde vertelde hij iets wat voor mij ontzettend veel als een mdma-trip klonk. Sindsdien is hij wel gaan minderen, maar hij mediteert nog steeds vrijwel elke dag een paar minuutjes en hij straalde één en al vrede en liefde uit. Ik vertelde op een gegeven moment dat ik 's avonds in mijn bed altijd zit te denken over dingen die ik in de toekomst (anders) wil gaan doen en over hoe ik mijzelf kan verbeteren en dat soort dingen. Toen ik vroeg waar hij 's avonds in bed meestal over dacht antwoordde hij: "Oh niet zoveel, ik lig dan vooral dankbaar te wezen voor mijn leven en gewoon al voor het feit dát ik mag leven".
Aan alles aan hem kon je zien dat hij had bereikt wat ik wil bereiken. Hij kan gelukkig zijn met vrijwel niks anders dan het feit dat hij leeft. Hij is het feit dat ik geloof dat mijn theorie kan kloppen.
Ik hoor graag of mensen iets hebben bij te dragen.