lizken

Duizeligheid

Hallo iedereen , ik ben nieuw hier (39 jarige vrouw uit de belgische ardennen) en heb een vraagje.
Zijn er nog mensen met duizeligheid (het gevoel van weg te draaien), bij een depressie?
Na een hele waslijst doktersonderzoeken: verschillende huisartsen, hartonderzoek, scanner van buikregio, neus-keel-oor arts , wordt mijn duizeligheid geweten aan stres/depressie.
Persoonlijk vind ik dit moeilijk te geloven, alsook mijn partner zegt dat hij het niet kan aannemen. Omdat een depressie totaal niet in mijn aard ligt. Toen ik een voorschrift kreeg voor anti depressiva van mijn huisarts, heeft men partner dit dan ook weggesmeten met de woorden :'die heb je helemaal niet nodig'.

Ondertussen zijn we maanden verder en ga ik (eindelijk) worden doorverwezen naar een uitgebreid evenwichtsonderzoek bij een nko arts. Dit duurt echter (opnieuw) lang, pas op 31 augustus heb ik een afspraak.
Nu voel ik me wel 'afglijden' (veel huilen) doordat ik me continu slecht voel:wegdraaien, darmproblemen, misselijk, doodvermoeid, met vééél moeite een wandelingetje kunnen doen, mijn sociaal leven dat hierdoor stil ligt enz. Had ik eindelijk op mijn bijna 40ste een eigen autootje gekocht, had ik allerlei plannen, mag en kàn ik niet eens rijden. Om gek van te worden [crying]

Er wordt wel gezegd dat een depressie veel lichamelijke klachten kan geven (de kracht van de geest zegt een familielid van me met een psycholoog-opleiding-maar geen praktische ervaring), maar ben ik dan zo gek om te veronderstellen dat het bij mij wel eens omgekeerd kan zijn? En dat veel, vooral huisartsen, er geen idéé van hebben? (ze zouden het zelf eens moeten voelen wat ik allemaal doormaak ..) Dat ik depressief WORD door een lichamelijke ziekte? (sorry ik wil mensen met een depressie echt niet minimaliseren !)

Bedankt en sterkte iedereen.

PS Graag had ik mailcontact met mensen die ook duizeligheidsproblemen ervaren en of ze uiteindelijk geholpen zijn met anti-depressiva medicatie.
PPS Medicatie tegen een depressie , geeft dit ook niet nog éxtra bijverschijnselen zoals vermoeidheid of zie ik dat mis? Dat zou ik er echt niet kunnen bijhebben, dan stort ik helemaal in 022
Esterre

Re: Duizeligheid

Hoi,

Wat vervelend dat je een waslijst aan klachten hebt waar geen 'testbare' oorzaak is voor jouw gevoel!
Ik heb zelf geen last van duizeligheid gehad toen ik depressief was, maar wou toch even reageren op je post. Ik heb namelijk wel eens gehoord in mijn omgeving dat mensen idd depressief zijn geworden van niet-verklaarbare lichamelijke kwalen. Deze personen zijn naar een soort van acupuncturist(weet niet zeker of het zo heet, maar iig soort van) geweest en die kwam tot de ontdekking dat die mensen allerlei lichamelijke problemen hadden(ook problemen waar zij niks vanaf wisten) en hebben daarvoor veel vitamines gekregen. Zij waren depressief met al die klachten. Ik wil niet zeggen dat dat bij jou ook zo is, maar het kan dus wel degelijk.
Je zegt dat het niet in je aard ligt om depressief te worden, maar dat zegt niks. Iedereen kan helaas in een depressie raken.

Heel veel sterkte!
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Duizeligheid

lizken schreef:Hallo iedereen , ik ben nieuw hier (39 jarige vrouw uit de belgische ardennen) en heb een vraagje.
Zijn er nog mensen met duizeligheid (het gevoel van weg te draaien), bij een depressie?
Na een hele waslijst doktersonderzoeken: verschillende huisartsen, hartonderzoek, scanner van buikregio, neus-keel-oor arts , wordt mijn duizeligheid geweten aan stres/depressie.
Persoonlijk vind ik dit moeilijk te geloven, alsook mijn partner zegt dat hij het niet kan aannemen. Omdat een depressie totaal niet in mijn aard ligt. Toen ik een voorschrift kreeg voor anti depressiva van mijn huisarts, heeft men partner dit dan ook weggesmeten met de woorden :'die heb je helemaal niet nodig'.
Hoi Lizken,
er lopen een aantal dingen door elkaar. Stress en depressie zijn 2 verschillende dingen - al kan een overmaat aan stress wel leiden tot een depressie. (Maar anti depressiva helpen niet erg tegen stress.)
En helaas: een boel artsen zijn eerst slordig, "gooien het dan op psychisch" en denken nog, dat ze je van dienst zijn geweest...

Even bij het begin beginnen. Een mens heeft 3 evenwichtssystemen. ("Moeder Natuur" vindt het belangrijk, dat wij als 2voeters niet omvallen.)
Systeem 1 zit in je binnenoor. (Je hebt aparte orgaantjes voor het voelen van beweging of juist voelen dat je hoofd staat -hopelijk recht, mogelijk scheef -
en als alles meezit een serie reflexen om te zorgen dat je hoofd ten allen tijde recht blijft.)
Systeem 2 zijn je ogen, die idealiter "de horizon willen zien". (De diersoort mens ontstond op steppen van Afrika.)
Voor veel westerlingen is dit orientatiepunt "de gevels van de huizen" geworden.
Systeem 3 is "het diepe gevoel" in je pezen, banden, gewrichten (heel specifiek in je enkels, heupen en de kleine spierjes in je nek, pal onder je schedel, naar je tong - maar alle spieren doen mee).

Zeggen ze alle 3 hetzelfde: fantastisch.
Zegt een van de systemen iets afwijkends: niet ideaal, maar dat merk je niet. Je hersenen schakelen ogenblikkelijk de 'afwijkende mening" uit.
Maar zeggen ze alle 3 iets anders, dan is Leiden in last.

Wat regelmatig gebeurt, is dat 1 van deze 3 systemen niet goed werkt. "Dat geeft niets" - daar heb je er nou juist 3 voor.
Daar merk je als mens niets van, je doet het prima op die andere 2.

Systeem 1 (je binnenoor) wordt meestal onderzocht door KNO artsen. Op zich: erg nuttig. Door bijv. virusinfecties kan het systeem tijdelijk minder ideaal zijn gaan werken (wat met stress kan samenhangen...)
Systeem 2 (je ogen) kunnen heftig reageren op stress - en daarzijn uitstekende oefeningen voor. Varierend van de oefeningen van Bates tot "kralen kijken", lekker uitslapen tot een zacht kussentje met lekkere kruiden, dat "het zwart voor je ogen maakt"als je gaat liggen, etc.
Systeem 3 (de coordinatie van "het diepe gevoel") kan helaas plotseling verdwijnen, als je als mens een lichamelijke of geestelijke "opsodemieter" hebt gehad. Ook dat is weer te repareren (via het INPP) , maar dan moet wel benoemd worden, dat DIT het punt is, waar de boel scheef gaat. (Traumaverwerking zelf is ook geen luxe, maar dta bedoel ik nu niet.)

...en denkbaar ben je helaas in de onfortuinlijke positie, dat alle 3 je systemen iets anders zeggen.
Dan BEN je ook gewoon feitelijk AL je orientatie kwijt, en kan dat gevoel van "wegdraaien" optreden.
Leuk is anders!! - Als gezegd: "Moeder Natuur" vindt het belangrijk, dat wij als 2voeters niet omvallen - als je opeens kunt wegdraaien grijpt dat idd diep in.
En: sterker nog: je lichaam doet waarschijnlijk haar uiterste best, om deze toestand te voorkomen, dus dat kan een onderdeel zijn van de vermoeidheid: al is het resultaat niet optimaal, je brein werkt zich waarschijnlijk een slag in de ronde om het omvallen nog te voorkomen. (Normaliter, bij boffers is dat een reflex, een fluitje van ene cent waar je niets van merkt.)


En ja - van lichamelijke klachten (plus vooral ook de beperkingen die daar dan weer bij komen) kun je ook nog eens somber en pessimistisch worden...


En de oplossing is niet zozeer praten met de psycholoog (al kan dat beslist zin hebben) - het is je evenwicht trainen
(heel langzaam rondjes draaien, voorover buigen etc. etc.etc.)
een goede fysiotherapeut naar je nek etc. laten kijken,
en bij bijv. de alexandertechniek 'het diepe gevoel' weer te pakken krijgen,
via het INPP je reflexen weer op orde krijgen,
etc.

Uiteraard: komende week het nieuwe onderzoek - maar houd moed: ook als er niets uit zou komen: er is vaak veel aan te doen...!!

lizken schreef: Nu voel ik me wel 'afglijden' (veel huilen) doordat ik me continu slecht voel:wegdraaien, darmproblemen, misselijk, doodvermoeid, met vééél moeite een wandelingetje kunnen doen, mijn sociaal leven dat hierdoor stil ligt enz. Had ik eindelijk op mijn bijna 40ste een eigen autootje gekocht, had ik allerlei plannen, mag en kàn ik niet eens rijden. Om gek van te worden
:knuffel:
Ja, logisch, dat je veel huilt: het IS ook om te huilen...!!!

En je maag en je darmen reageren denkbaar ook weer op alle stress, en daar wordt je dan ook weer niet vrolijker van. (Niemand staat 'smorgens op met de gedachte"Ha, wat leuk, ik ben vandaag misselijk!" Zelfs zwangere vrouwen niet...)
Wees lief voor je ingewanden: die hebben het lastig genoeg...!
lizken schreef:Er wordt wel gezegd dat een depressie veel lichamelijke klachten kan geven
Depressie IS ten dele een lichamelijke ziekte: het dagnachtritme is verstoord, de eetlust, de lichaamstemperatuur - en idd: de stemming is beneden peil.
lizken schreef: maar ben ik dan zo gek om te veronderstellen dat het bij mij wel eens omgekeerd kan zijn?
Nee - dit is de nuchtere trieste waarheid.
lizken schreef: Dat ik depressief WORD door een lichamelijke ziekte? (sorry ik wil mensen met een depressie echt niet minimaliseren !)
Met dit zinnetje minimaliseer je helemaal niets.
Een lichamelijke aandoening, die niet eens netjes wordt onderkend, dat geeft bakken stress en daar kun je helaas depressief van worden.
Een goede diagnose en een anti stress aanpak werken dan beter dan pillen tegen depressie (die idd soms weer vermoeidheidsklachten geven).
Mickey~

Re: Duizeligheid

Ik denk dat je wel duizelig kunt zijn door psychische klachten. Maar dat hoeft dan niet per se een depressie te zijn. Ik was voordat ik medicijnen kreeg ook heel vaak duizelig, had het warm etc. Dat kwam door stress, als ik nu erg stress dan heb ik het zo weer. Misschien ben je onbewust ergens bang voor en maakt de stress ervan je duizelig.

Terug naar “(Psycho)somatische klachten”