Janneke190069

Lichamelijk in de war

Hallo,

Zoals ik in mijn voorstelberichtje al schreef, heb ik last van vage lichamelijke klachten. Mijn hart is onderzocht, grondig onderzocht en er is niets gevonden. Toch heb ik steeds weer klachten die lijken op hartklachten. Ook heb ik een heel erg zweverig gevoel in mijn hoofd. Als ik dat aan voel komen, raar ik volkomen in paniek. Ik kan duizend keer tegen mezelf zeggen dat er niets aan de hand is, dat er niets gebeuren gaat, het helpt me echt niet. Ik weet nog steeds niet zeker of ik nu echte klachten heb of dat ze alleen maar ''tussen mijn oren'' zitten. Dat maakt me verschrikkelijk bang. Ik denk echt elke dag minstens 10 keer dat ik iets heel ernstigs heb. Ik ben echt geen klager. Ik heb zelfs pas sinds kort een huisarts. Die had ik tot nu toe nog niet nodig gehad, bijna 6 hele jaren niet. Ik zit nu ook weer te duizelen. Ik snap er echt niets van.

Groetjes,
Janneke
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Lichamelijk in de war

Wat je beschrijft zijn hele 'normale' en herkenbare klachten, Janneke.
Er zijn een heleboel mensen hier op het forum die ooit wel een keer hetzelfde
hebben gevoeld en ervaren, waaronder ik zelf.
Join the club! ;)
* Liebe Macht Frei *
Janneke190069

Re: Lichamelijk in de war

Hoe stom het misschien ook klinkt, ik ben blij dat ik niet de enige ben. Af en toe kreeg ik het idee dat ik knettergek aan het worden was. Er staat hier op het forum een topic met allelei links. Bij 1 link kwam ik terecht op een pagina die paniek beschreef. Het was alsof ik mezelf daar beschreven zag. Nu heb ik ook iets concreets waar ik straks mee aan de slag kan bij de psycholoog. Dat hoop ik dan.

Tot nog niet zo lang geleden vond ik het allemaal onzin :oops: Je kunt je toch niets inbeelden? Wat ben ik kortzichtig geweest en wat heb ik mensen laten stikken. Ik merk in mijn directe omgeving ook dat mensen me helemaal niet serieus willen nemen. Ik ben toch gezond? Daar moet ik blij en dankbaar voor zijn en eigenlijk niet meer verder zeuren. Ik schaam me rot dat ik ook ooit zo gereageerd heb.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Lichamelijk in de war

Het klinkt als een vorm van hyperventilatie. Hyperventilatie wordt getriggerd door angst of stress en uit zich in allerlei klachten die lijken op een hartinfarct. Benauwdheid, duizelig, pijn op de borst, trillen, zweten en gaat vaak gepaard met angstgevoelens en het gevoel dat je dood gaat. Vooral als het je nog niet eerder is overkomen. Maar het blijft een soort van paniekgevoel ook later.

http://www.allesoverhyperventilatie.nl/ ... ventilatie
http://www.allesoverhyperventilatie.nl/symptomen
Angstklachten
Een acute aanval is erg onprettig en angstwekkend. En leidt vaak tot meer angst. Of zelfs paniek. Soms ontstaan specifieke fobieën, zoals sociale fobie, agorafobie, slikvrees of ademvrees. U komt zo steeds dieper in een vicieuze cirkel. Het is dan zaak snel iets aan uw klachten te doen. Bij behandelingen leest u meer.

Symptomen uit angst en paniek
Versnelde hartslag
Sliksensaties
Pijn in de borst
Misselijkheid
Zweverigheid
Derealisatie (gevoel van onwerkelijkheid)
Depersonalisatie
Angst om controle te verliezen of gek te worden
Rillingen of opvliegers
Het is een les voor je dat je het ergens nu zelf ervaart en tot de conclusie moet komen hoe onterecht dat je voorheen mensen met klachten hebt behandeld. Ik zeg ook wel eens, een mens groeit niet doordat dingen makkelijk gaan in je leven. Een mens groeit pas echt door zijn moeilijkheden. De uitdagingen die het leven je geeft. Dingen die je dwingen om je perspectief op het leven veranderen. Die je leren begrip te krijgen voor een ander maar ook compassie en begrip voor jezelf en hoe kwetsbaar je eigenlijk bent.

De meeste mensen die weinig meegemaakt hebben, leven alsof ze onkwetsbaar zijn en vinden veel wat goed gaat als vanzelfsprekend. Ze hebben niet door hoe belangrijk het is om gezond te zijn, geliefd te zijn, voldoende veiligheid en welvaart te ervaren. Totdat er iets fout gaat.. dan zien ze pas hoe "rijk" ze werkelijk waren en zijn.

En juist van die moeilijkheden als een ziekte, een moeilijke periode, een verlies.. leer je het meest.. Groei je als mens tot een completer mens. Een mens met meer zingeving, compassievoller voor zichzelf en anderen, een mens met een echt hart...
Inzicht als Uitweg..
Janneke190069

Re: Lichamelijk in de war

Bedankt. Het gekke is dat ik al vanaf mijn jeugd echt heel veel heb meegemaakt. Ik was er altijd zo groots op dat ik het allemaal nog steeds kon redden. Van die grootsheid is nu echt niets meer over. Ik heb mezelf ook altijd voorgehouden dat je gemaakt wordt door wat je hebt meegemaakt. Ik vond mezelf zo'n sterke tante. Daar is nu echt niets meer van over. Vanmiddag hadden we visite, voor het eerst sinds maanden. Na een paar uur begon het weer. Mijn oren slaan dicht, beginnen te fluiten en dan is het mis. Ik heb maar heel voorzichtig uitgelegd dat ik me niet zo goed voelde. Gelukkig werd er met begrip op gereageerd. Maar het is zoals ik heb gelezen, je probeert langzaam aan situaties te vermijden. Ik vond het niet prettig. Wat hoop ik dat het heel snel dinsdag is. Ondanks dat het maar een intake is, heb ik goede hoop op hulp.
Zoeza

Re: Lichamelijk in de war

Ondanks dat het maar een intake is, heb ik goede hoop op hulp.
De intake is het begin van de verandering naar een beter leven voor jou! Succes en sterkte! :knuffel:
Janneke190069

Re: Lichamelijk in de war

Dank je.

Pfff, het is op het moment echt heel erg. Ik zit er even helemaal doorheen. Ik kan niet eens rustig onze zoon voeden. Ik geef borstvoeding en ik ben echt heel bang dat ik inzak als ik met hem bezig ben :oops: Ik ben blij als het morgen is.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Lichamelijk in de war

Janneke190069 schreef:Bedankt. Het gekke is dat ik al vanaf mijn jeugd echt heel veel heb meegemaakt. Ik was er altijd zo groots op dat ik het allemaal nog steeds kon redden. Van die grootsheid is nu echt niets meer over. Ik heb mezelf ook altijd voorgehouden dat je gemaakt wordt door wat je hebt meegemaakt. Ik vond mezelf zo'n sterke tante. Daar is nu echt niets meer van over. Vanmiddag hadden we visite, voor het eerst sinds maanden. Na een paar uur begon het weer. Mijn oren slaan dicht, beginnen te fluiten en dan is het mis. Ik heb maar heel voorzichtig uitgelegd dat ik me niet zo goed voelde. Gelukkig werd er met begrip op gereageerd. Maar het is zoals ik heb gelezen, je probeert langzaam aan situaties te vermijden. Ik vond het niet prettig. Wat hoop ik dat het heel snel dinsdag is. Ondanks dat het maar een intake is, heb ik goede hoop op hulp.
Hoi naamgenoot Janneke,
welkom bij de club!

Ik herken idd, het gevoel van "ik ben flink, ik kan veel aan".
Ooit zat ik in een groep, waarin we dat uitgebreid bespraken. Hoe raar we dat vonden: dan gebeurden er bijv. eerst 4 echt nare dingen en ging het allemaal wel. Maar ding nummer 5, in zichzelf niet zo heel erg - dat kon er dan niet meer bij...
En dan ben je heel erg verbaasd over jezelf.
"Ik kon toch altijd alles aan..?!"
Eh, nee.
"Ik kon veel aan, dat wel - maar nu is het op. Nu heb ik rust en zorg nodig."

En op zich heb je gelijk: alles wat je hebt meegemaakt, vormt je.
Maar wellicht heb je er net niet de ideale vorm aan gegeven. Net te veel je gevoel genegeerd, over grenzen gestapt.
(laatste stadium in de therapie, als je weer wat opgekalafaterd bent:"Gosh, hoe ga ik nu vorm geven aan mijn verleden?")

Terug naar “(Psycho)somatische klachten”