Hallo allemaal,
Even een vraag aan jullie, niet zozeer een reactie op het vorige bericht .... maar het gaat wel over het afbouwen van Efexor.
Ik was heel langzaam de Efexor aan het afbouwen: 150-112.5-100-90 mg. Dat ging probleemloos. Na de eerste afbouw wachtte ik een paar maanden, daarna zat er steeds een week of 3 Ã 4 tussen. Door vakantie van mijn therapeute mocht ik ongeveer een maand niet afbouwen. Die periode was emotioneel voor mij moeilijk te overbruggen zonder haar, ondanks gesprekken met deskundigen bij wie ik me prettig voelde. Ik viel terug in verschillend oud gedrag. Toch redde ik het gevoelsmatig nog met de 90 mg.
Vervolgens kwamen er verschillende moeilijke dingen op m'n pad, deels in het kader van mijn therapie. Ik raakte steeds meer vermoeid, het werken lukte slechts met heel veel moeite, ik huilde snel en was erg prikkelbaar. Ik heb vorige week een week vakantie genomen om bij te tanken, maar dat heeft niet zo veel geholpen. Het blijft "op het randje voelen".
Hoe kan het nu dat ik me eerst wel met die dosis van 90 mg staande kon houden (volgens de apotheek blijft het 2 weken in je bloed en die termijn was ruim voorbij) en nu niet meer? Ik vrees dat ik de dosis weer moet verhogen, maar wil dat eigenlijk niet, omdat ik dan weer wat vlakker word. Het meer gaan voelen is juist een voordeel in de therapie en het roes gevoel wat ik heb bij een hogere dosis ervaar ik als een groot nadeel.
Het liefst zou ik het nog een tijdje aankijken. Het enige moment gaat het wel en dan denk ik: zie je wel, het valt best mee, het andere moment zit ik er doorheen, vooral bij teleurstelling/tegenslag. Wat is wijs?? Ik was zo blij en trots dat ik nu eindelijk met minder AD toe kon na een paar mislukte pogingen in het verleden.
Tegen anderen zeg ik (ook) heel makkelijk: joh, dan verhoog je toch, al dan niet tijdelijk, je AD of andere medicijnen, later kun je ze alsnog proberen af te bouwen, maar als het mezelf betreft, vind ik dat toch heel moeilijk.
Groetjes, Elisa