Hallo allemaal...
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een jonge moeder (26 jaar) van 3 stoere jongens van 8 maanden, 3 jaar en 4 jaar oud. Mijn oudste zoon van 4 gaat naar een MKD... hij krijgt onderwijs op zijn niveau, omdat er een vermoeden is, dat hij autistisch is. Niet heel extreem, maar nu hij ouder wordt vallen er steeds meer dingen op. Hij vind picto's heel prettig om een goed overzicht te hebben over wat er op een dag gaat gebeuren. Dit geeft hem rust. Hij zal nog weer nieuwe testen krijgen... na 9 maanden, zal bekend worden, welk onderwijs het beste bij hem past en welke behandeling verder nodig is. Dat even over mijn zoon.
Nu gaat dit onderwerp over mijn man. Ik heb een hele leuke man Nee echt waar... ik moet vaak om hem lachen, we zijn stapelgek op elkaar. We zijn nu 8 jaar samen (2 jaar terug getrouwd). Even in het kort... mijn man is regelmatig zeer onrustig en heeft graag de controle over alles wat er in huis gebeurd. Dit is al vanaf het begin dat we samen zijn. Mijn man doet de hele dag niets anders dan "plannen". Als ik nu dit doe, dan doen we vanmiddag dit en dat samen, en kunnen we dan dat doen. De huishouding is ook heel belangrijk.. en orde in huis, niets mag over de kop liggen (vaak lastig met al dat speelgoed van de jongens). Als er speelgoed op de grond ligt kan mijn man niet genieten, heeft hij geen rust in zijn hoofd, en moet hij het opruimen. Het begint mijn steeds meer op te vallen dat het een groter probleem gaat worden. Hij kan niet meer genieten van de kinderen, en hij is nu sinds een maandje zeer moe en emotioneel. Zo ken ik hem niet, ik vind dat er iets moet gebeuren. We praten veel en open met elkaar. De laatste keer dat hij emotioneel was, vroeg ik waarom. Hij kon het niet meer aan, zijn hoofd zit te vol, kinderen die schreeuwen (in mijn ogen onrustig spelen, laatste energie er uit!). Het is zo dat ikzelf zeer geduldig ben en ik geen probleem heb met de hele thuissituatie, nouja, manlief begint nu wel een steeds groter probleem te worden. De kinderen merken ook dat papa veel boos nukkig en snel aangebrand is Mijn man heeft geen hobby's en we hebben weinig sociale kontakten. Mijn man heeft snel een oordeel klaar over iemand.. en vaak is iemand of te rustig, of verteld te veel over zichzelf.. dus niet leuk. Dit is regelmatig gebeurd, leuk met vrienden wat drinken, en daarna toch het kontakt verbreken om een van deze redenen.
Nog een aantal voorbeeltjes. Mijn man kan niet tegen drukte, de IKEA, ondenkbaar.. en als we wel gaan, begint hij onderweg al met "o, het zal wel druk zijn, iedereen is vrij vandaag" of "we gaan niet te lang hoor". Een zaterdagmiddag de stad in, alleen als het niet te druk is, anders loopt hij ongeveer zo door de stad vreselijk is het voor hem. Jammer want dat zijn juist momenten, waar ik wel van kan genieten, gezellig met de kids de stad in. Maar bijv. een verjaardag is ook al een drama.. zodra hij het overzicht kwijt is (vrij snel dus, met alle kleine schreeuwende neefjes die ook op de verjaardagen aanwezig zijn) barst de bom. Nouja.. eerst in zijn hoofd.. hij word stil en kijkt ongeveer zo... drama dus.
Ik ben eigenlijk het tegenovergestelde.. ik laat vaak van alles slingeren in huis, tot grote ergenis van mijn man. Inmiddels wil ik me aanpassen, en ruim ik wat meer en vaker op. Toch heb ik het gevoel dat de ogen van mijn man mij de hele dag volgen. Als ik het flesje van mijn zoontje bijv. omspoel, komt mijn man er meteen aan, en ruimt de afwasborstel en afwasmiddel op.. een klein voorbeeld, maar zo gaat het de hele dag bij alles wat je doet. Het is ook zo dat hij een bepaalde planning in zijn hoofd heeft, waar hij zich aan wil houden. Als dit toch veranderd (omdat ik bijv. op donderdagavond even de stad in wil, zonder de kids) past dit niet in zijn planning, want hij had verwacht dat we samen op de band zouden ploffen, tv aan, en samen zijn. Dus altijd als ik op pad wil, wil mijn man dit eigenlijk niet hebben. Dit geeft hij ook toe, en voelt voor mij niet fijn. Hij is ook egosentrisch, als hij maar genoeg van dit heeft of als dit maar goed gaat.. dan heeft hij rust. Best ingewikkeld allemaal.. maar soms krijg ik een vermoeden dat mijn man misschien ook wel autistisch is. Of er is iets anders aan de hand. Helemaal nu hij het steeds vaker niet meer ziet zitten, en in tranen uitbarst. Hij maakt zich dan boos omdat ik weer wat heb laten slingeren, in zijn ogen is het al snel een troep in huis.. en hij kan het niet uitstaan dat hij daar zo'n drama van maakt. Hij voelt zich schuldig tegenover de kinderen en tegenover mij. Ik weet niet goed wat ik hier mee moet. Ik wil hem graag helpen. Herkent iemand misschien mijn verhaal? Ik denk dat het (vooral ook voor de oudste zoon) zeer belangrijk is, dat er rust is in huis, en geen gespannen sfeer, door telkens maar die stress van mijn man. Graag hoor ik of iemand iets herkent in mijn verhaal. Alvast bedankt