josebloemetje

Help... wat is er aan de hand met mijn man (autistisch?)

Hallo allemaal...

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een jonge moeder (26 jaar) van 3 stoere jongens van 8 maanden, 3 jaar en 4 jaar oud. Mijn oudste zoon van 4 gaat naar een MKD... hij krijgt onderwijs op zijn niveau, omdat er een vermoeden is, dat hij autistisch is. Niet heel extreem, maar nu hij ouder wordt vallen er steeds meer dingen op. Hij vind picto's heel prettig om een goed overzicht te hebben over wat er op een dag gaat gebeuren. Dit geeft hem rust. Hij zal nog weer nieuwe testen krijgen... na 9 maanden, zal bekend worden, welk onderwijs het beste bij hem past en welke behandeling verder nodig is. Dat even over mijn zoon.

Nu gaat dit onderwerp over mijn man. Ik heb een hele leuke man \o/ Nee echt waar... ik moet vaak om hem lachen, we zijn stapelgek op elkaar. We zijn nu 8 jaar samen (2 jaar terug getrouwd). Even in het kort... mijn man is regelmatig zeer onrustig en heeft graag de controle over alles wat er in huis gebeurd. Dit is al vanaf het begin dat we samen zijn. Mijn man doet de hele dag niets anders dan "plannen". Als ik nu dit doe, dan doen we vanmiddag dit en dat samen, en kunnen we dan dat doen. De huishouding is ook heel belangrijk.. en orde in huis, niets mag over de kop liggen (vaak lastig met al dat speelgoed van de jongens). Als er speelgoed op de grond ligt kan mijn man niet genieten, heeft hij geen rust in zijn hoofd, en moet hij het opruimen. Het begint mijn steeds meer op te vallen dat het een groter probleem gaat worden. Hij kan niet meer genieten van de kinderen, en hij is nu sinds een maandje zeer moe en emotioneel. Zo ken ik hem niet, ik vind dat er iets moet gebeuren. We praten veel en open met elkaar. De laatste keer dat hij emotioneel was, vroeg ik waarom. Hij kon het niet meer aan, zijn hoofd zit te vol, kinderen die schreeuwen (in mijn ogen onrustig spelen, laatste energie er uit!). Het is zo dat ikzelf zeer geduldig ben en ik geen probleem heb met de hele thuissituatie, nouja, manlief begint nu wel een steeds groter probleem te worden. De kinderen merken ook dat papa veel boos :doubt: nukkig :( en snel aangebrand is :oops: Mijn man heeft geen hobby's en we hebben weinig sociale kontakten. Mijn man heeft snel een oordeel klaar over iemand.. en vaak is iemand of te rustig, of verteld te veel over zichzelf.. dus niet leuk. Dit is regelmatig gebeurd, leuk met vrienden wat drinken, en daarna toch het kontakt verbreken om een van deze redenen.

Nog een aantal voorbeeltjes. Mijn man kan niet tegen drukte, de IKEA, ondenkbaar.. en als we wel gaan, begint hij onderweg al met "o, het zal wel druk zijn, iedereen is vrij vandaag" of "we gaan niet te lang hoor". Een zaterdagmiddag de stad in, alleen als het niet te druk is, anders loopt hij ongeveer zo door de stad glare 006 vreselijk is het voor hem. Jammer want dat zijn juist momenten, waar ik wel van kan genieten, gezellig met de kids de stad in. Maar bijv. een verjaardag is ook al een drama.. zodra hij het overzicht kwijt is (vrij snel dus, met alle kleine schreeuwende neefjes die ook op de verjaardagen aanwezig zijn) barst de bom. Nouja.. eerst in zijn hoofd.. hij word stil en kijkt ongeveer zo... :( drama dus.

Ik ben eigenlijk het tegenovergestelde.. ik laat vaak van alles slingeren in huis, tot grote ergenis van mijn man. Inmiddels wil ik me aanpassen, en ruim ik wat meer en vaker op. Toch heb ik het gevoel dat de ogen van mijn man mij de hele dag volgen. Als ik het flesje van mijn zoontje bijv. omspoel, komt mijn man er meteen aan, en ruimt de afwasborstel en afwasmiddel op.. een klein voorbeeld, maar zo gaat het de hele dag bij alles wat je doet. Het is ook zo dat hij een bepaalde planning in zijn hoofd heeft, waar hij zich aan wil houden. Als dit toch veranderd (omdat ik bijv. op donderdagavond even de stad in wil, zonder de kids) past dit niet in zijn planning, want hij had verwacht dat we samen op de band zouden ploffen, tv aan, en samen zijn. Dus altijd als ik op pad wil, wil mijn man dit eigenlijk niet hebben. Dit geeft hij ook toe, en voelt voor mij niet fijn. Hij is ook egosentrisch, als hij maar genoeg van dit heeft of als dit maar goed gaat.. dan heeft hij rust. Best ingewikkeld allemaal.. maar soms krijg ik een vermoeden dat mijn man misschien ook wel autistisch is. Of er is iets anders aan de hand. Helemaal nu hij het steeds vaker niet meer ziet zitten, en in tranen uitbarst. Hij maakt zich dan boos omdat ik weer wat heb laten slingeren, in zijn ogen is het al snel een troep in huis.. en hij kan het niet uitstaan dat hij daar zo'n drama van maakt. Hij voelt zich schuldig tegenover de kinderen en tegenover mij. Ik weet niet goed wat ik hier mee moet. Ik wil hem graag helpen. Herkent iemand misschien mijn verhaal? Ik denk dat het (vooral ook voor de oudste zoon) zeer belangrijk is, dat er rust is in huis, en geen gespannen sfeer, door telkens maar die stress van mijn man. Graag hoor ik of iemand iets herkent in mijn verhaal. Alvast bedankt :)
Gebruikersavatar
Selfje
Berichten: 1586
Lid geworden op: 25 jan 2012 13:27

Re: Help... wat is er aan de hand met mijn man (autistisch?)

Hoi Josebloemetje,

ik herken me in je verhaal :)

Toen onze kinderen jonger waren, gebeurden er vergelijkbare dingen in ons huis ;)
De jongste is inmiddels 7, het wordt nu allemaal wat makkelijker.

Ik las niks over werken, werkt je man niet, waardoor hij de hele dag bij jou en de kinderen is?

Autisme is vaak erfelijk, dus het komt in de familie voor, zeg maar. Het gebeurt zelden of nooit dat er opeens in een familie een autist "opduikt" en dat die "autistische trekjes" niet herleidbaar zijn. Vaak zijn er wel overeenkomsten, dat je het gedrag kunt linken aan een familielid, in dit geval aan vader.

Je kunt verschillende wegen bewandelen en je moet zelf kijken wat het beste bij je past. Je kunt je man vragen of hij zichzelf laat testen, dan weet je het zeker. Je kunt er ook voor kiezen om het niet te doen. Voor allebei de keuzes zijn goede argumenten te noemen.

Zelfs al ben je zelf een sloddervos, houdt het huis opgeruimd en leer je kids ook opruimen. Niet alleen voor je man, ik denk dat je oudste zoon er ook baat bij heeft. Dan is en blijft er overzicht.
Zet een paar leuke (rieten) manden in je huiskamer waar alles in kan. Dan is het snel en makkelijk opgeruimd.

Onderneem zelf dingen met de kinderen, je man hoeft niet altijd mee. Als jullie 4 ervan genieten en je man absoluut niet, dan komt het iemands humeur niet ten goede als hij 'moet'.

Spreek met hem af, dat jij ook weleens tijd voor jezelf nodig hebt. Als jij een keer alleen de stad in wil, dat hij 'zonder mokken' voor de kids moet zorgen. Ze zijn ook van hem ;)

Zoals ik je verhaal lees, heb jij wél behoefte aan sociale contacten. Spreek eens iets af met bijv. een moeder van school. Misschien kunnen jullie dan samen met de kids op pad. Op die manier worden jouw sociale behoeftes vervuld en je man heeft dan een poosje geen drukte om zich heen, waardoor hij zichzelf weer kan opladen.

Misschien kan je man toch een hobby zoeken. Mijn man is weer begonnen met vissen, niet omdat hij vaak en veel vangt, maar vanwege de rust en de stilte, minimale en oppervlakkige sociale contacten ;)

Er is altijd een mouw aan te passen, zolang je maar bereid bent om flexibel te denken. (dat moet ook, met zo'n druk gezin ;) )
Laat je glimlach de wereld veranderen,
maar laat de wereld niet je glimlach veranderen.
birgit

Re: Help... wat is er aan de hand met mijn man (autistisch?)

Hallo Bloemetje,

ik ben nu 60 jaar en ik herken dit als geen ander, het lijkt alsof je mijn jonge jaren hebt beschreven, alleen is het einde niet zo leuk, tot 3 keer toe ben ik het huis uit gekieperd omdat we achteraf gezien gingen verbouwen alleen al het idee dat alles overhoop zou gaan, maakte dat mijn man helemaal in paniek raakte en dacht als ik nu haar uit huis doe, komt alles goed, tot drie keer toe ben ik terug gegaan, wel steeds na 2 jaar, want je weet niet wat je overkomt, als je niet weet waarom inmiddels ontdekte ik dat het niet alleen mijn man maar ook mijn dochter, haar 2 kinderen ook op dezelfde manier denken.
alleen onze zoon en ikzelf zijn anders.
maar moet zeggen naarmate mijn man ouder wordt, is het ook minder leuk aan het worden, maar ik heb nooit geweten waar het aan zou liggen en eigenlijk dacht ik dat het aan mij lag. ook makkelijk altijd positief en druk met mensen om me heen graag leuke dingen doen, dat alles vind hij afschuwelijk.

het verschil tussen jou en mij is waarschijnlijk dat je het nu weet en er iets aan kan doen, dat is heel belangrijk, ik heb mezelf altijd weggecijferd en iedereen hier zijn zin gegeven omdat ik dacht dan is het leefbaar, maar dat is niet de weg, voor niemand. wel zorg ik altijd dat alles netjes opgeruimd is, zodat iedereen zich er thuis kan voelen. maar verder ga ik nu een cursus begeleider autisten doen zodat ik er mee kan dealen en er rust in huis komt, want door dit alles woont onze kleindochter met add en stoornis autistich spectrum ook bij ons in,zij is 18 jaar, dus niet een optimale situatie voor mijn partner, maar mijn hart gaat uit naar beiden, ik wens je heel veel succes met alles wat er in je leven komt en ik hoop dat je heel veel positieviteit en geduld hebt meegekregen dan red je het wel.
liefs Birgit

Terug naar “Autisme spectrum stoornissen”