Hoi,
Ik heb een vriend die ik heb leren kennen doordat we allebei actief zijn in dezelfde vereniging. We schelen meer dan 20 jaar in leeftijd, hij studeert nog en woont bij zijn moeder (die ik via de vereniging ook ken). We konden bijna meteen goed met elkaar opschieten en er was op de duur duidelijk een zekere aantrekkingskracht tussen ons.
Hij is altijd wat zonderling geweest, sommige mensen vinden hem mysterieus, hij zegt weinig, blijft vaak op afstand en lijkt soms humeurig. Ik merkte heel vaak dat ik daar doorheen kon breken en dat hij dan plots vrolijk, speels en plagerig werd.
Hij zocht ook altijd veel fysiek contact met mij, op een wat onvolwassen manier: duwen en trekken, heel dicht tegen mij aan komen staan, langs mij heen strijken. Ik had dikwijls het gevoel dat er een sterke energetische connectie tussen ons was: alsof wanneer ik hem zag ik mijn energiepeil zo voelde stijgen.
Het contact tussen ons verliep een hele tijd enkel via de vereniging, tot we op een bepaald moment zijn beginnen chatten en dat op de duur heel vaak deden. In die chats liep het soms prima en dan weer niet. Het kwam zo ver dat hij heel vaak online was en me aansprak, maar niks te zeggen leek te hebben en blijkbaar van mij verwachtte dat ik het gesprek alsmaar op gang hield. Op andere momenten brak hij gesprekken abrupt af, zeker wanneer er meer emotionele dingen ter sprake kwamen, voor mij leek dat op weglopen en ik was er soms boos om. Ik had vaak het gevoel dat ik weinig over hem wist, als ik hem vroeg naar zijn studie of vrienden of doodgewoon wat hij die dag had gedaan, kreeg ik meestal monosyllabische antwoorden.
Toen ik hem een keer 'schatje' noemde in de chat reageerde hij daar heel sterk op en wilde hij haarfijn weten wat ik met dat woord bedoelde. Ik legde het eerlijk uit en daarna verzuchtte hij dat hij zoiets nooit zou doen: op die manier zijn gevoelens voor iemand verwoorden.
Onrechtstreeks kon ik wel voelen dat hij veel om mij geeft en een paar maanden geleden heb ik hem verteld dat ik verliefd op hem ben geworden. Ook toen moest ik dat in detail voor hem uitspellen (via chat, kansen om live met elkaar te praten waren er weinig) en na een soort van diepe ademhaling (minstens 10 minuten dat hij telkens iets begon te schrijven en het dan weer wiste) bekende hij dat zijn gevoelens en verlangens dezelfde waren als de mijne.
Sindsdien zijn we met elkaar gaan afspreken buiten de vereniging en is er een fysieke relatie ontstaan tussen ons. 'Clandestien', want hij vindt het ontzettend belangrijk dat niemand ervan weet, niet binnen de vereniging, ook zijn moeder mag het niet weten. Hij is doodsbang voor roddels over ons.
Er waren eerder al dingen aan hem die ik moeilijk of vreemd vond, maar door hem heel intiem te leren kennen, ben ik tot het besluit gekomen dat hij echt heel anders functioneert dan de meeste mensen die ik ken. Sinds het bekennen van onze gevoelens is er een afwisseling geweest van momenten dat het contact heel nauw is en andere momenten - soms dagenlang - dat hij geen enkel contact zoekt, geen sms, geen chat, niks van zich laat horen, niet naar bijeenkomsten van de vereniging komt en dat niet aan me laat weten.
Alsof hij soms heel erg de verbinding tussen ons wil voelen en andere momenten dan weer geen enkele behoefte heeft aan contact en zelfs niet de 'sociale beleefdheden' in acht neemt die ook binnen gewone vriendschap normaal zijn.
Op sommige momenten wanneer ik hem zie binnen de groep is het alsof er een muur tussen ons in staat, alsof we totale vreemden voor elkaar zijn: hij kijkt me niet aan, neemt geen enkel initiatief om me aan te spreken, lijkt heel erg gesloten. Ik begreep daar eerst niks van, voelde me dikwijls heel gekwetst, boos, verdrietig, besloot eruit dat hij helemaal niet om me gaf, ik schreef het toe aan zijn leeftijd en onervarenheid in relaties (hij heeft één of twee kortstondige relaties gehad voor mij) etc.
Wanneer ik probeerde erover te communiceren blokkeerde hij meestal, verliet chatgesprekken, antwoordde niet op e-mails of zei dat hij niet wist wat hij erop moest zeggen. Meer dan eens deed het zoveel pijn bij mij dat ik besloot dat ik me uit het contact moest terugtrekken, maar dat kon ik niet opbrengen. En dan zocht hij zelf weer contact en sloeg het helemaal om naar het tegendeel, niet dat hij dan plots veel praatte of schreef, maar wat hij zei of schreef was wel erg indringend en liefhebbend.
Dat hield mij aan boord, ook al was die afwisseling soms hels. De fysieke intimiteit was - is - heel bijzonder: het is alsof hij dan bijna getransformeerd wordt, hij is als partner zorgzaam, koesterend, teder op een manier die ik niet verwachtte van iemand die zo jong en onervaren is.
Een tijdje geleden ben ik beginnen denken dat hij autismespectrum of asperger heeft, ik ben beginnen lezen daarover en herkende ontzettend veel. Heel voorzichtig ben ik met hem beginnen praten over de dingen in ons contact die ik moeilijk vind - de enorme kloof tussen hechte en afstandelijke periodes bv, momenten dat ik hem als bot of onaardig aanvoel, momenten dat hij plots gesprekken afbreekt - en ben ik ook duidelijk beginnen verwoorden wat mijn behoeften zijn in de relatie.
Ik merkte en hij zei het ook openlijk dat hij enorm gespannen en zenuwachtig is om emotionele gesprekken te voeren, we praten nooit in cafés omdat hij dan tegenover me moet zitten en het heel moeilijk vindt om me almaar aan te kijken. Stilaan heeft hij iets meer vertrouwen gekregen om dingen aan me te vertellen, soms zegt hij nu zelf 'ik wil met je praten', onlangs gaf hij toe dat hij soms geen behoefte heeft aan contact met mij, ik verwoordde het als 'voor mij lijkt het alsof het soms sterker dan jezelf is om je af te sluiten' en hij zei 'ja, dat is een goeie beschrijving'.
Ik voel dat hij echt moeite wil doen voor mij, op sommige momenten geeft hij zelf aan dat hij voelt dat hij zich weer afsluit, maar niet weet hoe hij dat kan veranderen. Hij stelde onlangs voor dat als ik het weer 'te ver vind gaan' ik hem sms om mijn behoefte aan contact duidelijk te maken. Vorige week heb ik dat voor het eerst gedaan en hij reageerde er meteen goed op. Ik heb nooit gedacht dat ik blij zou kunnen zijn als ik zelf expliciet mijn behoeften in de relatie zou uitspreken en hij daarop zou ingaan, altijd gedacht dat het dan als 'onecht' of 'afgedwongen' zou aanvoelen, maar voor mij toont het zonneklaar aan dat hij echt om me geeft en een inspanning wil doen voor de relatie.
Ik heb hem een keer gevraagd of hij ooit een label opgeplakt heeft gekregen, maar hij zei van niet. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er in de loop van zijn schooltijd of in de relatie met zijn ouders - hij is enig kind - nooit enig vermoeden geweest is over autismespectrum of asperger. Mijn omgang met hem is wat mij betreft erg gekleurd door alle informatie die ik de laatste tijd heb verworven: als ik al die dingen niet wist, zouden we voortdurend zijn blijven botsen, ik kan nu veel meer begrip opbrengen voor hem en ik merk dat hij ook verandert doordat ik hem beter kan nemen zoals hij is.
Maar ik blijf er wel mee zitten, voel een soort verantwoordelijkheid tov hem en zelfs tov zijn moeder. Ik heb het gevoel dat ik ooit met hem moet delen wat ik denk, maar heb geen idee hoe ik dat kan doen. Misschien reageert hij er erg slecht op, misschien wijst hij het af, en zelfs als hij ervoor openstaat, ben ik bang dat zulke diagnose heel hard kan aankomen. Hij heeft geregeld momenten dat hij aangeeft het leven erg zwaar te vinden, dat hij last heeft van negatieve stemmingen. Dus ik weet niet goed hoe het verder moet.
Groetjes,
Kaisha